Sáb, 14 Nov 2009, 1:33
Asunto: Re: Maratona Porto 2009
A tarde e noite anterior á "
maratona" (decidín que a partir de antonte mesmo xa non vou ter dúbida en canto ao xénero aplicable á distancia que esa palabra representa) paseina cun bo grupo de amigos e amigas afeccionados (en maior ou menor medida) a esta tolemia das carreiras populares. O ambiente distendido non evitou, con todo, que durante toda a noite o meu soño non pasase dun "
durmevela" tenso que fixo que, ata, quedáseme durmido máis tarde que o meu nervioso compañeiro de "
cela". A próxima vez fágolle caso a un tal
Mincha e inclúo unha relativa "
dopaxe" para descansar en condicións
Soou o espertador á hora prevista (6:15 da madrugada, hora portuguesa, unha hora máis en España) e procedín a porme algo de roupa decente para baixar a almorzar cos compañeiros. Na miña anterior experiencia maratoniana apenas almorzara un par de sopapos de millo e unha botella de bebida isotónica e, sinceiramente, iso tamén tivo que ver no meu baixo rendemento daquela ocasión. Onte díxenme que era mellor levar algo de peso extra no estómago, xa que tempo habería para queimalo dabondo. Desta forma tomei un bol con 5 culleres soperas de muesli mesturado cun iogur, unha rebanda de pan con dúas lonchas de xamón cocido e unha boa cunca de café con leite.
Subimos a darnos unha ducha, afeitarnos e vestirnos para a ocasión. Ademais do ritual normal neste tipo de ocasións, a de onte tiña o valor engadido de que a indumentaria que levaría sería a do equipo de atletismo que temos en vías de legalización e rexistro.
Calcetíns comprados para a ocasión (pero probados xa tres ou catro veces). Zapatillas compradas para a ocasión (pero con máis de 250 kms. sobre os seus adoites). Mallas e camiseta do C.A.R. Marisqueiro (ambas as usadas polo menos nunha ocasión ou dúas). Vaselina nas zonas onde adoito ter rozaduras (ínguas, axilas e mamilas). Esparadrapo hipoalergénico para cubrir as mamilas (recomendación do meu amigo Khene). Pulsómetro GPS coas baterías recargadas e comprobadas a mañá anterior (sen cinta de pulsómetro xa que me produce rozaduras bastante serias na pel) Cortaventos e pantalón de chandal para o tempo de espera entre a chegada á zona de saída e a entrada no "
caixón". Cinto de hidratación/alimentación (con dúas barritas de cereais con chiculate, unha bolsiña con compota de mazá e plátano e dúas botellas de isotónica de 150 ml.)
Ademais, na bolsa que se deixa para recoller logo da carreira: Xel para quentar os músculos tipo linimento. Botella de 1 litro con bebida isotónica para saír xa suficientemente hidratado (acabeina media hora antes da saída). Dúas camisetas para pór ao chegar a meta xa que o frío adoita pillarme rápido unha vez que deixo de correr.
Ás 7:45 recollíanos no hotel un autobús que iría, xunto con outro no que ían os "gacelos" (etíopes, kenyanos, etc.), ata a zona de saída escoltado por un par de motoristas da policía local de Porto... todo un luxo reservado a estrelas mediáticas como nós... en fin, alguén entenderá este comentario
.
Chegamos á zona de saída e enseguida vimos ao Sr.
Jorge Teixeira de
Runporto.com (organizador desta e outras 6 carreiras que se celebran desde fai uns anos no Porto: Corrida Día do Pai, Meia Maratona, San Silvestre, Corrida do Homem e dá Muller, Corrida dá Mulher, Corrida dás Festas dá Cidade de Porto, Corrida caminhada pelo Ambiente) como peixe na auga
, coordinando aos voluntarios e profesionais dos máis diversos aspectos que hai que ter en conta á hora de organizar unha competición desta magnitude, e con toda unha tranquilidade aparente que me deixou anonadado.
Mentres pasaban os minutos os nervios ían aumentando (sobre todo porque recollera o dorsal a un par de persoas que non acababan de aparecer)
e funme a facer cola aos baños (experiencia que non teño o menor interese en repetir... prefiro unha esquina ou unha árbore calquera
). De súpeto vexo a hora e doume conta de que aínda non me dei a crema para os músculos nin entreguei a bolsa coa roupa para a volta. Alá vou a toda velocidade e, cos nervios e as présas esquézome de sacar o cinto de hidratación. Menos mal que deixara a bolsa próxima ao bordo do camión e localizárona rapidamente.
Cando volvín ao lugar onde estaban os meus compañeiros eles xa voaran cara ao caixón de saída, así que alá funme entre présas e xuramentos varios. Unha vez dentro adianteime ata a metade do grupo de maratonianos e estirei algúns músculos que aínda non tocara e intentei localizar ao resto do equipo. Conseguino coa mirada, pero en cando deron a saída foi do todo imposible alcanzalos, así que enfilei o primeiro quilómetro coa súa impresionante costa con relativa tranquilidade, xa que a masa de xente correndo tampouco permitía moitos luxos. Ao cabo dun par de minutos pásame como unha frecha un compañeiro do foro (
MKM) lucindo camiseta
doutro foro distinto (xa vexo que o seu son os foros de atletismo). ¡Caramba como vai a xente!
Eu sigo á miña bóla cando me pasa o compañeiro
Mincha acordándose da hora en que se lle ocorreu anotarse á Family Race para, finalmente, tirar do grupo grande do equipo ata o km. 10. "
¡¡Máis dun quilómetro para pillarche a ti!!" dime. Non lle queda nada ata alcanzar aos que van na cabeza. ¡¡Animaliño!!
Durante os primeiros 8 quilómetros resultoume difícil, por non dicir imposible, controlar o ritmo de carreira. As razóns, moi sinxelas: por unha lado, ao saír xuntos tanto os da maratona como os da family race (unha carreira máis curta, de tan só 14 quilómetros) resulta case imposible non deixarse levar polo ritmo da maioría da xente; por outra banda, o percorrido é maioritariamente en lixeiro descenso, e iso anima ao máis pintado. O perigo é que se vas máis rápido pásasche de voltas pronto, pero se che pasa moita xente dáche a sensación de que vas demasiado amodo. Non se, é complicado regular a velocidade cando un vai só... e iso que levaba o meu pulsómetro dándome a cada momento o ritmo de carreira.
En torno ao quilómetro 9 vin diante miña a un home duns cincuenta longos cunha camiseta a modo de bandeira española cunhas palabras que viñan dicir algo así como "
Equipo español de maratonianos". Ao chegar á súa altura pregunteille, nin curto nin perezoso, que a por canto ía. Díxome que a 3 horas 45 minutos e vin o ceo aberto, pois ese era o meu obxectivo. Así llo comentei e seguín un intre con el, pero ao pouco dime que eu vou algo máis rápido e que me vaia... pero ao cabo dun quilómetro escaso volvemos atoparnos e xa non o soltei ata o quilómetro 31 e pico. Bo, a el e a un grupo de 4 corredores máis, todos de Pontevedra capital que tiñan nun tal
Julio o home a seguir... o marcador de ritmos. Non se cantos maratóns habería naquelas 10 pernas, pero o meu primeiro compañeiro confesou facer xa 12 maratóns (13 co que estabamos facendo). Formamos un grupo charlatán e bastante alegre que pasaba de cando en vez a outros corredores e que tamén era pasado de cando en vez. Os quilómetros ían pasando e a miña vexiga daba mostras de dor, así que comuniquei que me paraba (máis ou menos na zona de adegas da beira esquerda).
Cando volvín ao lastro (nesa sección non había asfalto por ningunha parte) díxenme que merecía a pena intentar volver enganchar co grupo de referencia, así que durante case outros 2 quilómetros deime un pouco de cana (4' 48''/km e 4'56''/km) para alcanzalos finalmente pouco antes da media maratón, que fixen nun tempo de 1 hora e 48 minutos aproximadamente.
Polo camiño cruceime con case todos os coñecidos do foro: uns con máis forza (
Yosi e
Beauvais, que fixeron uns tiempazos), outros dentro do esperado (
Aguita e
Jeff) e outros queixándose do seu estado (
Canido) e a todos procurei, como adoito facer en todas e cada unha das carreiras ás que vou, darlles ánimo... aínda que a esas alturas dunha carreira non sempre están os sentidos para saúdos.
En fin, mantiven o ritmo entre 5'03'' /km e 5'20''/km ata o quilómetro 31 coa axuda do famoso grupiño de Pontevedra ao que me enganchei. Por certo, grazas a eles puiden sentirme máis protagonista do normal porque un grupo de españois que esperaba o paso da maratona na ponte de Dom Luís I e arredores eran acompañantes seus... un ata se parou para abrazar a (supoño) a súa compañeira... muller... en fin, o que sexa.
A partir do kilometro 30 o grupo comezou a disgregarse. Recordo que un deles dixera algúns quilómetros antes unha frase para recordar en cada maratona: "
Se no quilómetro 10 estás ben, segue. Se no quilómetro 20 estás ben, segue. Se no quilómetro 30 estás ben, empeza a correr". Pois en efecto, nin curto nin perezoso o mesmo que dixera esa frase dixo que se ía cara a adiante a ver se alcanzaba a outro de Pontevedra que levaba como obxectivo algo menos de 3 horas 30 minutos. E meu dito meu feito, nun plis plas paso de ir a 5'15''/km a 4'45''/km... e sen despeitearse o tío. Outro compañeiro invitoume a que seguise ao escapado, pero a miña cabeza díxome que aínda non era o momento e seguín co grupo. Daquela vin de cara a un compañeiro co que ainda non tivera ocasión de cruzarme, o bó de
Irdam, que se estreaba por todo o grande e solteille un "
¡¡Benditos o ollos que che ven!!" porque pensaba que o pobre se retirara.
No quilómetro 31 o máis novo do grupo (aparte de min, claro) empezou a ter certos problemas de cansazo e o que marcaba tan ben o ritmo descolgouse de nós para acompañarlle... un xesto que lle honra, pois ía sobrado de forza. Así que nos quedamos o meu primeiro compañeiro e eu... bo, e un portugués de Lisboa que se enganchara co noso grupo un par de quilómetros antes.
Seguimos de charla os tres que quedabamos. Chegamos ao tunel que hai xunto á ponte e Dom Luís I e ao pasar alén comprobo que nos quedamos sos o lisboeta e eu, mentres o meu compañeiro pontevedrés descolgarase uns 50 ou 60 metros. En fin... o grupo estaba roto e só me quedaba seguir aguantando o ritmo que agora marcaba o meu compañeiro e ao mesmo tempo rival portugués. Seguimos charlando, pero cada vez menos, xa que os ritmos pasaron a ser algo máis rápidos. O obxectivo a alcanzar xa estaba asegurado, salvo rebentón de última hora, así que intentei amarrarme a esa táboa de 5'/km ata o 40. Nese punto, como dixo o meu camarada lusitano, dispáranse as alarmas e acábase a festa. Do 33 ao 40 fixemos: 5'01'', 5' 08'', 4' 59'', 5'01'', 5'01'', 5' 04'', 5' 05'', 5' 00''. Estes ritmos fixeron que adiantásemos a gran cantidade de xente que medira mal as súas forzas ou que notaban problemas musculares pola cantidade de tempo traballado, como o compañeiro
Cacho, que aínda tivo forzas para darme ánimos cando quen máis os necesitaba era el. ¡¡Pobre, como lle vin sufrir!!
O mar, á nosa esquerda, rompía ondas de catro metros contra as rocas próximas á costa sen que apenas houbese vento, o que me fixo pensar no poderosa que é a mar de fondo, que non precisa de vento para remover conciencias. Esa idea de poder, de forza da natureza, fíxose unha constante no meu pensamento, centrado xa en afrontar a última costa e acabar a carreira o mellor posible. A mañá había estado chuviosa (creo que dos 42 kms non parou de chover máis aló dun par deles como máximo) pero sen frio, e acordeime de dous dos tres longos máis longos que fixen no meu adestramento: a Pontevedra-Vigo e o último de 20 quilómetros, o domingo anterior, en condicións ata máis adversas que as que estaba vivindo. Sentía a humidade sobre o corpo e a ausencia de molestias, pero tamén notaba que bebera e comido de máis (o medo ao tío do mazo que veu a por o meu en Barcelona fíxome beber e comer máis do necesario) así que non volvín "
encher" ata pasado o 40... xusto antes de empezar a subida.
Chega a subida, de apenas 500 metros, e o ritmo baixa por momentos a 5'15''/km., pero ao final cargámonos o 41 en 4'57'', e eu notaba que as pernas, o corazón e os pulmóns aínda tiñan marxe de manobra. De lonxe xa ven os inchables e pregúntome se haberá trampa, como na Vig-Bay, na cal pareime no primeiro inchable que vin e aínda quedaban máis de 100 metros para a meta. Acelero un pouco o ritmo e o meu compañeiro portugués mantense case á vez. De súpeto vexo a
Montxo, de Porriño e dos famosos
Irmadiños, que veu a apoiar a
Irdam e dime algo así como "
Neno, pero xa estás aquí? Vas como unha bala. ¡¡Dalle duro!!" e sácame unha fotografía co móbil que o di todo da miña alegría pola mellora de marca que aínda non conseguira pero sabía que estaba ao virar a esquina... nunca mellor devandito.
Sigo correndo xa case nun sprint, e vexo a
Mincha, que tamén me di que estou como unha moto e que me recorda que aínda quedan 200 metros, dígolle que si, que en efecto estou pasado de voltas e empezo a dar todo o que me quedaba. Non é moito un sprint de 200 metros, pero logo de case 42 quilómetros pode facerse interminable. Alargo a zancada e paso o segundo inchable. Saúdanme as mozas (
Pili,
Yoli,
Ana) e o sorriso borra o sufrimento.
Estou na gloria e cando xiro cara á esquerda, onde está
LinkinPark coa súa perna rota, acórdome do que nos dicía cando nos quejabamos das nosas molestias: "
Polo menos vós podeis correr"... e iso fago. Corro cara a un reloxo que marca moito menos do esperado. Vexo como avanzan os últimos segundos do minuto 35 (as 3 horas non mas quitaba ninguén, claro) e intento desesperadamente chegar antes do cambio pero non fué posible. Tempo bruto 3 horas, 36 minutos, 3 segundos. Tempo neto 3 horas, 35 minutos, 43 segundos. Nova marca. Bo, segunda marca. Creo que vai ser dificil mellorar este tempo. Medalla. Mazá, isotónica que me sobrou, auga, charla con
Beauvais (que esperaba quenda para o fisio), estiramentos e de súpeto. ¡¡Meu deus!! Ahí serven canas? Non mo podo crer. Espero a miña quenda e ¡vaia home, acabouse o barril! Agardo a que piquen outro e a miña quenda... unha cañita... ¡que bo! ¡mágoa que o día non acompañe!
Saúdo ao meu compañeiro portugués,
José Oliveira, do G D UNIDOS CAXIENSES, que fixo 8 segundos máis que eu. Felicítame e eu correspóndolle agradecéndolle o bo ritmo que me axudou a manter. Logo atópome co meu outro gran apoio, o pontevedrés
Fernando Lafuente, que fixo 3 horas 40' 32''. Con el chegase máis de acordo cos meus espectativas, pero me atopei coa ocasión e aproveiteina.
Empeza a collerme o frio e decido saír da zona de meta e ir reunirme cos meus amigos do
C.A.R. Marisqueiro, cos cales compartín tantos longos dominicais e tantos bos momentos. Hai moito que celebrar:
Baixar 22 minutos respecto de Barcelona.
Chegar enteiro e con forza.
Evitar as lesións e as molestias durante a carreira.
Estar máis preto das 3 horas e media.
Estar vivo e como unha moto (de feito aínda o estou).
Pido desculpas polo megaladrillo, pero estou ainda de subidón
. 
. 
.
. Consigo pasar una buena noche y como si ya supiera lo que me espera, me despierto automáticamente 15 minutos antes de que suene la alarma. Son las 6 y comienzo a preparar todo antes de bajar a desayunar.
.
. Además empiezo a notar frío, aunque la temperatura era muy buena para correr, el llevar la ropa empapada tanto tiempo hace que empiece a estar incómodo. Al menos intento ser positivo y pienso que esto es parte del maratón (el saber sufrir) y que la meta está cada vez más cerca. 
