Mar, 02 Dec 2008, 0:06
Asunto: Re: 31 Maratón de Donosti (30 Novembro 2008)
bueno, pois fagovos unha pequena cronica de como me foi:
sain o sabado pola maña cedo, coa idea de ir pola meseta, pero ao ver que cerca de betanzos estaba nevando, dixen que por pedrafita non pasaba nin de coña, polo que tirei pola costa, papando un frio tremendo, e chovendo e ventando de carallo ata a altura da entrada a euskadi.
en dnosti, non chovia, ainda que facia vento. recollin o dorsal e marchei a dar unha volta para coñecer una cidade que me pareceu preciosa por certo.
o domingo, almorcei as 6.30, arroz branco, cun bizcoito de chocolate, sandia, e bebin bastante zumo. facia un frio da ostia, ainda que non chovia, e curiosamente vin a dous rapaces que facian ciclismo conmigo fai anos.
a o pouco do sair, km2, empecei a ter molestias da cintilla que me impediran sair a correr nas ultimas duas semanas, peroremitiron nun par de minutos, e logo solo m deron algun pequeno pichazo sen importancia.
durante todos os postos hidrateime ben, e comin os xeles que me deron, non sei se foi po iso, que no km 12 tiven que parar a mexar, co medo que me daba parar e reanudar, pero non pasou nada.
fun de puta nai ata a media maraton que pasei en 1h56 regulando moito e moi fresco, tiña frio, pero polo demais ben.
a partir de km 24 ou 25, pasando por diante do kursal, empezaronseme a cargar os xemelgos sobre todo, pero en xeral todalas pernas. empezou a chover, ainda que nada comparabel o que chovia en asturria ou galicia no viaxe de ida.
no km 32-33 puiden comprobar en primeira persoa, o que e iso do muro. de repente de facer 5.45 por km, empecei a facer 7min por km. notaba as pernas duras como pedras, e ainda que non estaba nada, pero nada sofocado, os musculos non iban. parei un momento (20 segundos) a soltar as penas un pouco, o que agora penso que foi un grave erro, porque seguin igual e costoume de carallo volver a arrancar.
psicloxogicamente o que mais me custou, foi chegar ao km38, que para os que coñecedes a cdade e o treito que vai dun poligono industrial ata o tunel que hai cara a parte oeste do paseo da concha. logo a partir de ahi, ainda que sufria como nunca na miña vida, habia moita xente animando (impresionante, duas horas despois de chegar os primeros, a xente que animaba, mollandose, aguantando frio) e incluso amenazando "chaval, como pares ahora te llevo a ostias hasta meta, pues" je,je
para que vos fagades unha idea, os ultimos kilometros os fixen arrastrando moitisimo os pes, e encorvado, un estilo (con todolos respetos, por suposto) o que pode levar bernal nas carreiras longas ao final, que os que o ven, pensa que non vai chegar, pero el esta seguro de que si.
o chegar, moi contento, por suposto, ainda que non tiñe nen forzas para facer ningun xesto. na meta chegou conmigo un paisano, que ao parecer leva 30 maratons este ano e 109 na sua vida, incluidas varias 100km
despois, estaba destrozado, para ir ata o velodromo, que esta a 30 metros, onde estaban os fisios, flipei, e o mesmo ata chegar ao coche onde miña moza me esperaba, que estaba a pra do velodromo.
dnde aquela non me podo nen mover, e levo comendo sen parar, je,je.
espero repetir
Enhorabuena. Ese fue, más o menos, mi tiempo en MAPOMA
eres un crack!!tiene que ser un orgullo acabar un maratón,hay que tener mucha psicología,mucha fuerza y pundonor, encontrar el ritmo adecuado,una buena estategia y tambien es importante, tener unas buenas piernas jeje 
y tu lo has conseguido,no te rendiste 
