Dom, 27 Set 2009, 16:13
Asunto: Re: Igualdad de premios entre hombres y mujeres
Ante todo quiero aclarar que Soledad Castro, me escribe esto para que se sepa su postura, pero que en nigún caso se prestará a debatir a través de cualquier foro nada, ni debatirá ni contestará nada mas, simplemente como fue mencionada expone su opinión sobre el tema.... y puntualiza a "roixordo"
[quote="roixordo"]
En S. Martiño ,Sole quedou terceira porque lle gañaron 2 atletas keniatas ,que pasaron despaercibidas para os xuíces porque non son moi "femininas " aos ollos dos occidentais e pensaron que eran 2 homes ,unha delas paseína no km. 2 e chegou en 32´ en meta .
Ao chegar a meta felicitei a Sole por ser 3ª e ela me confirmou esa clasificación ,pero ao chegar aos premios e a chamaron por ser primeira , ela calou a boca sabendo que foi terceira .As 2 atletas keniatas preguntaban ao seu manager un rapaz que traballaba para Pepillo e este diante miña non sabía se foran 1ª e 2ª porque só se fixara nos homes ,eu calei a boca por 2 motivos ,un porque non me gusta facerlle o traballo a un "negreiro" e 2 para ver cal era a reacción da atleta do Comesaña .
Para Óscar:
"Non acordo de certo, pero, con todo, as palabras saben a reseso, e teño tal acumulación de posibles contestacións que me saturan as ganas de perder o tempo en respostas ou xustificacións.
Pero fareino porque si, dende dous supostos (a verdade das túas palabras ou a súa falsidade ) con enumeración de máximas:
Suposto A; a verdade
1- Se eu calei, ti tamén: suponse que a seguridade de inxustiza ou erro induce a expresarse sen temores.
2- Se calas, cala para sempre pero non gardes o teu silencio para posteriores ofensas.
3- Se ti non quixeches facer o traballo “aos negreiros” ao mellor eu tampouco.
4- Se non preguntas nin te interesas por outros motivos ou razóns, non deas por única a túa certeza.
5- Se dubidas do quefacer dos xuíces arremete contra deles, e non cuestiones nin censures o proveito ou desproveito dos afectados.
6- Se non te expresaches no contexto, por que agora e fóra de contexto?. Útil e beneficioso sería no tempo, desafortunado no destempo.
Suposto B : a mentira.
1- O suposto da mentira excede a miña imaxinación, e non son capaz de asila por ser demasiado vil e mesquiña.
2- Só houbo un primeiro posto absoluto para min na Carreira de San Martiño, que non coincide coas circunstancias nin referencias que se recollen no teu escrito.
3- Non estou ofendida, indignada ou desgustada, só triste.
4- Só quería manifestar a desilusión que vai desinflando a crenza nos feitos e na xente.
5- Non se deben pronunciar nomes en van, porque eles designan persoas co dereito de non ser ofendidas.
6- Nada máis, un saúdo."
Manifiesto de Soledad Castro sobre el tema de la igualdad
"Eu son muller , porque así a natureza me naceu e son atleta porque hai esencias que se viven, e non acaban de desprenderse, e eu fágome correndo.
Son muller e atleta e non quero por iso vivir comparada nin condicionada por estas circunstancias, tampouco estar continuamente cuestionada, nin pensar se se deben pedir desculpas por tal condición.
Por iso non acabo de asimilar a polémica, porque antes de nada somos persoas consumindo existencia nun anaquiño de terra. E as persoas nacen homes e mulleres, e dende o seu xénero actúan e viven de múltiples xeitos respondendo ás necesidades e oportunidades que se lles ofrecen.
Evidentemente a natureza, sabia ou non, considera o aspecto diferencial, físico e ao mellor tamén psíquico: masculino e feminino dende sempre acolléndose a realidades que xa veñen integradas en nós. Residir en calquera destes papeis é involuntario polo que xamais debe supoñer unha limitación. As trabas e prexuízos son engadido dunha sociedade en loita absurda; enfrontar, censurar, impedir, prohibir… na contra de compartir, complementar, louvar ou axudar.
Se a un home a súas características físicas lle permiten superar ás de unha muller: por que tanto ruído? Só é preciso aceptalo e, dende este suposto, actuar e expresarse: comparar a diferenza non é un acto xusto.
As actitudes revelan un malestar e disconformismo. Hai unha desproporción numérica: correr maniféstase en masculino, mais nunca debe a cantidade significar menosprezo nin cuestionar o labor das minorías. Desacreditar as cualidades físicas de cada xénero pode devir nun exercicio de ignorancia. Fomentar a discriminación vén sendo recurso de covardes e resentidos. Xustifico as miñas afirmacións dende a evidencia de existir un atletismo masculino e un atletismo feminino. O perfil de cada un, trázase de xeito distinto; os homes son máis, as mulleres poucas somos…e que?
En realidade pouco me importa o valor material dun premio (afortunadamente), pero si me asusta a “filosofía segregada” que a distribución económica pode desprender, e espanta aínda máis que exista xente que secunde este desequilibrio e discriminación. .
A polémica suscitada pola igualdade ou desigualdade, supera a miña razón… Reitero, son unha persoa ante todo integrada nunha sociedade e, por ser muller, non acepto favores nin disfavores que esta nacencia me poida achegar . A superioridade ou desigualdade non me motiva á confrontación senón á asimilación de eivas e privilexios…e manifesto isto dende a dupla perspectiva, masculina e feminina.
Reitero, somos persoas diferenciadas en xéneros, construámonos pois.
Non discuto os criterios de premiación dunha carreira, as razóns de cadaquén son máis ou menos respectables, pero aposto polos organizadores que consideran a lóxica dun equilibrio valorativo unha vez que se comprometen a establecer carreira feminina e masculina. Dacordo, non somos moitas, pero neste universo non todo é medible dende a cantidade, por sorte aínda quedan “rara avis” dispostas a entender e aprezar a calidade ou a fomentar a necesidade de incentivar e motivar.
O misterio da cantidade é a nebulosa que anula posibles horizontes máis equilibrados e menos discutidos.
Eu son muller e non podo correr, sentir ou actuar coma un home, e viceversa (no caso) … Como persoa si acepto comparacións e valoracións."
Nota: Si alguien no lo entiende, lo puedo poner en español.
