Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
Extremeñeiro

Foreiro Senior
Foreiro Senior
3/01/09
0 Carreiras
523 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 08 Feb 2016, 17:09
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

segunda consecutiva es una pena que no aparezcas en la clasificacion para que quede constancia Enfadado Enfadado Enfadado


Última edición por Extremeñeiro o Lun, 08 Feb 2016, 18:46; editado 1 vez
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 08 Feb 2016, 18:40
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Dejo Constancia de su presencia en la MM Coruña.
Alce en celo????????????????
Bah.... Cosas peores me han llamado Ojo morado
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 08 Feb 2016, 18:51
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Enhorabuena por el nuevo récord de media maratón: 20 puntos y 12 rebotes.
donova

Maratoniano
Maratoniano
24/02/15
4 Carreiras
313 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 08 Feb 2016, 21:57
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

noraboa por la carrera , yo fui bastantes kilometros a tu altura , hasta que la torre , el viento , o los jueces de la federacion , hicieran que me diera un bajon de esos que hacen que acabes como un perro .
lo dicho ni puto caso a esos mega craks que ven normal tu des calificacion, un saludo.

pd. y eso que estamos en carnaval como esta este pais mi madre .
matogrosso

Multimedia
Multimedia
24/07/09
101 Carreiras
1348 Mensaxes
Aquae Urente
Respostar citando Envío Mar, 09 Feb 2016, 14:52
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Carta abierta al DoctorSlump con motivo de su reciente descalificación.

En Ourense a 9 de febrero del año 2016.
Sr. Slump:
Es usted culpable. Sí, usted, no mire para otro lado.
Ni la policía, ni los bomberos,... ni siquiera el ejército,... La máxima autoridad en una carrera pedestre son los jueces de la fga. Usted ignora esta verdad absoluta y además se permite el lujo de provocarles en su propia casa con su irreverente atuendo.
No es el dorsal Sr. Slump, es usted. ¿Acaso importa, habiendo chip, donde vaya colocado lo que no es más que el simple resguardo de haber abonado la inscripción?
No, claro que no. Es usted un fraude. Su verdadero yo un disfraz. Su compromiso con este deporte una careta.
Usted sabía que había una carrera en Vigo dedicada al Entroido y prefirió el Coruña21. Subordinó diversión frente a competición, lo hizo conscientemente y al presentarse a la carrera de esa guisa no solo se engañó a si mismo sino a todo el pueblo coruñés que tan hospitalariamente lo había acogido desde el día anterior.
Esa fue su trampa, su horrendo crimen.
No les heche la culpa a los los jueces de la fga, en el fondo usted también los quiere detrás de ese muro.



Homo homini gallicus canis
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mar, 09 Feb 2016, 23:59
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Nunca discutas con un tonto, te rebajará a su nivel y entonces te ganará por experiencia. (Atribuida a Mark Twain).

Ese hombre puede parecer un idiota y actuar como un idiota, pero no se deje usted engañar: es realmente un idiota. (Groucho Marx).

Pues muy bien, es la segunda media que me anula la malvada Federación de Comercio, una maratón entera a la papelera de reciclaje. A partir de ahora sólo iré a las que no estén bajo el dominio Sith (la Vig-Bay, la Behobia, las de lejos de Galicia y de España). Por cierto, puesto 951 después de comprobar el vídeo. Ahora ven y hackéame la hoja de Excel.

De nuevo parado. He ido al fisio y a Povisa, y al ibuprofeno y al Tramadol (y al Omeprazol para proteger el estómago, aunque ya les dije que por ahí estoy bien, soy blando por fuera y duro por dentro como la Terminator 3) les añaden ahora Yurelax, un relajante muscular. Un viejecito con sus múltiples pastillas. Y total, sigue doliéndome el intercostal.

Aprovecho que no hay competición este fin de semana para descansar, y usaré el orgasmatrón con cuidado. Hoy casi una hora en los cuádriceps mientras veía el remake de "Mad Max" y me mareaba con esas secuencias artificialmente aceleradas.



101, el rebote que he pillado fue gordo, sí. Andrés, gracias, ya tú sabes por qué, y te habrán llamado cosas peores pero seguro que ésa no. Donova, la próxima vez dime algo para conocerte, aunque seas más de perros. Extremeñeiro, lo que sale en el gatuno va a misa (negra), dejo aquí constancia suficiente de tu victoria y ha de valer, enhorabuena por las dos últimas carreras, ahora iremos doscientos cincuenta a dos, aprox. Freaky, lo que me he reído, justo cuando estaba diciendo que este año nadie se había confundido con mi disfraz. Papa-Léguas, los amigos de mis tramposos son mis tramposos, o cómo era esto. Matogrosso, toda la razón que pudieras tener (debo releer tu mensaje otra vez hasta entenderlo) la pierdes al echar con hache. Y saludos a Meiga y Albergg.

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 11 Feb 2016, 22:52
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Dos ideas para los próximos carnavales. Ir vestido de juez, con su chaqueta naranja y su canesú, libreta y lápiz, salir desde atrás e ir dando advertencias a los que lleven cascos, más de uno picará. O ir disfrazado de dorsal gigante, a poder ser de Championchip. Pero ya no, que me han recalificado, albricias, ahora soy terreno urbanizable. No sé quién me dejó fuera primero y quién dentro después, a alguien tengo que agradecerle lo segundo.

Lo que sigo es descal(c)ificado. Aunque oficialmente estoy dándole reposo al esguince intercostal, off the record es la rodilla izquierda la que me impide correr. ¿Pero no era la derecha? Bah, soy ambisiniestro. El fisio endereza la rótula que descarrila en cuanto miras para otro lado y a ver si así aguanta. Este fin de semana intentaré (no prometo) sacar la bicicleta y el lunes o martes probaré a trotar otra vez.

¿Y Montse? Lanzada, cumpliendo todo lo que no hago yo. Pero las casas de apuestas no se deciden tras el último precedente berlinés.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Lun, 15 Feb 2016, 0:58
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 223. (14 de febrero)

Para este fin de semana, decía al cierre de la última entrada, sacaría la bicicleta. Y técnicamente lo cumplí: saqué la estática del garaje y la metí en el salón. La otra sigue aguardando a que mejore el tiempo. El sábado puse el programa para tres cuartos de hora y pedaleé con la banda sonora de fondo que proponía youtube y un libro en la mano, y comencé animoso. Al rato me quité la camisa, la camiseta, el reloj, la novela, la banda, las gafas, me asfixiaba dentro de casa. Conseguí aguantar hasta los veinticinco minutos. No puedo hacer movimientos bruscos ni inspiraciones hondas, ni reír mucho, voy psicológica y físicamente encorsetado.

Por la noche estuvimos tomando algo en Tomiño y dos Tortujas me convencieron para salir por la mañana, un día antes de lo pactado con el fisio. Mas cuando desperté entre rayos, vendavales y tornados (exagerando) solicité mi baja en la expedición y volví a cama, después la aplazaron, y tras mi segundo amanecer se había cancelado definitivamente. No puedo decir que lo lamentase, pero como ya estaba vestido de neorunner quedé a la espera de momentos más propicios a lo largo de la jornada. Sin prisa. Hice recados (un consejo: no llevéis zapatos y chándal, no combinan), comí, vi una película, abrí y acabé una bolsa de patatillas, otro domingo ocioso.

Me asomo a la ventana, está granizando. Estoy en el baño, luce el sol. Me calzo las zapatillas, cae el diluvio. Me pongo cómodo, se despejan las nubes. Abro la puerta, pasa sharknado. Estamos jugando al escondite inglés. A eso de las siete decido que ya está bien y que iré haya lo que haya ahí fuera, sin miedo, y lo que hay son perros ladrando, los de enfrente y el de al lado, y todos los de Cda, casi prefiero la tormenta. Despacito y comprobando dolores, las rodillas bien, y vigilando el pecho, no hay moros en la costilla. Sin embargo no me permito muchas alegrías, ando como asfixiado. Y muy abrigado. Y desganado. Y desfondado por una semana parado. Ado ado. A los dos kilómetros quiero marcharme, dos kilómetros, ¿pero qué somos, de Carregal o de Taborda? De Carregal, señor. Así que hago otro más y lo dejo en tres tristes tigres. Muy mal. No me siento maratoniano precisamente.

Un estupendo film con gato (en los créditos finales, para los que no se quedan hasta el final): “Del revés”. Se puede ver sin niños.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3261 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Lun, 15 Feb 2016, 7:53
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Pois eu si que me quedei a ver o créditos ata o final e non me lembraba do gato. Esta memoria miña...
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mar, 16 Feb 2016, 15:09
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 224. (15 de febrero)

Ya sé qué me pasó el domingo: no salí con linterna y todo se me hizo extraño e incómodo. Fue regresar a los horarios nocturnos y al frío y sentirme bien. Soy un antilagarto.

Hice la primera parte del recorrido de siempre y giré a la izquierda (soy capaz, no como Derek Zoolander o Albert Rivera) y me metí en la manzana (o lo que sería una manzana de haber edificios) sin perros que encontré unos rodajes atrás. ¿Por qué me gusta dar vueltas por ella? ¿Fui acaso un girasol allí plantado en una reencarnación anterior? ¿Tendrá que ver tal vez con su orientación, como bien saben los chinos, que vigilan la ocupación consciente y armónica del espacio con el fin de lograr de éste una influencia positiva sobre las personas y te dicen cómo hay que poner la cama? Creo que a eso lo llaman chop suey.

Iba sin apretar y sin ahogar, que también se puede si no eres Dios, sobre los cinco minutos/kilómetro, y sólo me dolía el costado al tirar hacia arriba de los mocos, la alternativa era dejarlos colgar como los trolls de David el gnomo, pues no domino la técnica expulsatoria de los futbolistas. Cuando no estaba en esos trámites escatológicos, la molestia sorda se había desplazado a la espalda y con que siguiera retrocediendo un poco más se caería fuera de mí. No hubo suerte y tendremos que seguir conviviendo otra temporada.

Incluso habría continuado corriendo pero había cena por el cumpleaños de Montse, de modo que me despedí de la manzana y acerté a la primera con el camino de regreso, tan orgulloso estaba de esa hazaña no menor que me dormí en los laureles y cuando quise darme cuenta estaba otra vez perdido, ¿cómo rayos hice para llegar aquí? Esto no es Cda, es Amorín, la carretera general. Tiro para casa perplejo como siempre, y completo siete kilómetros en treinta y cinco minutos y sin averías. Una prueba satisfactoria para los achaques, no tanto para la orientación.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4270 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 17 Feb 2016, 14:49
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Hay que debatir sobre la técnica de expulsión de mocos en ruta. David el gnomo, Cazafantasmas 1, Cazafantasmas 2 y todos los Aliens, of course, como material transversal.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 17 Feb 2016, 21:15
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 225. (16 de febrero)

¡Tortujas al rescate! Tocaba una tirada más larga en este chequeo permanente del serrato (yo creo que no es ese músculo, pero hoy voy a usarlo para variar la terminología del daño), y pedí ayuda y compañía para sobrellevarla. Quedé en la sede con Juan, Josiño y Brais y llegué cuando estaban ya hipotérmicos esperándome. Había conseguido arrancarles la promesa de ir despacio y así fue, partimos de Tomiño en dirección A Rocha y hasta ahí puedo leer, no porque sea secreto sino porque ya no reconozco más lugares. Podría consultar el google maps pero no es muy de fiar, según veo en el trazado aparentemente pasamos por dentro de alguna casa, quizás interrumpimos y no lo recuerdo reuniones de señoras tomando té o en sesiones de tuppersex.

Al poco de empezar tuvimos una baja, Brais se lesionó en un gemelo por ir tan lento, un galgo júnior que no está acostumbrado a estas parsimonias. Dio media vuelta y nos quedamos en trío, Jose delante, yo cerrando el grupo y Juan recogidito. Qué diferencia correr con amigos y encima que te guíen. Se iban los kilómetros solos sin pensar ni pesar, aunque con el otro hemisferio me imaginaba a la vez por Cda muerto del asco.

De pronto en medio de la carretera distingo un mojón oscuro, una cagarruta, un bulto sospechoso, un bicho no muy grande. Aun en penumbras e inmóvil se notaba la falta de elegancia felina y ese noséqué que tienen: no, aquello era un chucho. Efectivamente, un perro que primero se aparta y después viene a por los nuestros tobillos, ya estaba yo armando una coz estilo Valentino Rossi que le iba a quitar las ganas de morder por una temporada cuando Juan dio fuertes voces que espantarían a un ñu (y la prueba es que no nos cruzamos con ninguno) y de propina al can. Le miré admirado. Aunque camine por cañadas oscuras, nada temo porque tú vas conmigo: tu vara y tu cayado me sostienen. Y con el crédito ganado por ello no nos pudo parecer mal que se parase a hablar por teléfono en mitad del entreno y nos tuviese girando en círculos aguardándole y estropeando las estadísticas y los ratios espacio/tiempo. Que luego el míster lee todo y se preocupa.

Las rodillas dentro de sus rarezas iban bien y del serrato (que ya digo que no es, es más abajo) no había noticias, rumores a lo sumo, la sensación difusa de su presencia ahí, pero si no aceleraba la respiración estaba controlado. Y controlado fue el ascenso por las cuestas tomiñesas y por una vez no nos atacamos y llegamos juntos y con aspecto sano y no hechos unos eccehomos que da lástima vernos. En total 10,260 kilómetros y un rodaje de cincuenta y tres minutos que probablemente no habría terminado por mi cuenta. Gracias, chicos.

Y al regresar y bajar del coche para abrir el portal estaba Bebé en la calle, no son horas para que anden por ahí los gatitos y los corredores, nos saludamos y jugamos un rato antes de retirarnos.

Sigo en la ruta hacia París.



Freaky, yo la congestión, como la procesión, soy más de llevarla por dentro.

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 17 Feb 2016, 23:21
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 226.

A despecho de la toponimia, Carregal de Arriba está más abajo que Taborda. Empecé en cuesta y con las pulsaciones aceleradas, seguí subiendo, me metí jadeando por una pendiente, tomé un tramo ascendente, ¿pero siempre estuvo tan alta cuando vivíamos allí? Al pasar por el bar tuve un momento flashback, esta escena es conocida: todos los madridistas delante de la Champions y yo corriendo con la linterna en la cabeza (a la Copa del Rey no llegué a tiempo, fue visto y no visto). Era la cuarta salida consecutiva, por prudencia hoy más corta que ayer pero desde luego más larga que mañana (toca fisio y descanso). Treinta y dos minutos y para seis kilómetros y pico.

Lo bueno, si breve, dos veces bueno. ¿Y lo malo? Mucho mejor todavía.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Sáb, 20 Feb 2016, 20:04
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 228. (19 de febrero)

La tarde libre del viernes fue paradeportiva: preparando el camuflaje del domingo y sobre todo haciendo pinitos de bricomanía para ordenar los cajones donde guardo la ropa de correr. Viendo tutoriales panchitos (ellos los acentúan vidéos) en youtube hasta encontrar uno con el nivel torpes adecuado para mí, y en apenas cinco horas (¡campeón!) recorté y forré unos cartones y subdividí la cómoda y ahora es mucho más ídem y todo está tan bien clasificado que da pena sacarlo. Por suerte ya tenía unos pantalones fuera y pude salir a hacer el entreno.

Con Nando Tortujas, no confundir con los archis Nando Cambados o Nando Bouza, quedamos en la sede para el cuarto rodaje de la semana y quinto en cinco días, retomando rutinas con cabeza. Vamos despacio, ¿verdad?, yes, y así empezamos. Despacio, despacio, zzzzzzz, de charla, hablando de su gato desaparecido, tranquilos en demasía, sin saber quién se frenaba por quién pues también está de recuperación. Lo mismo andamos los unos por los otros y la casa sin barrer. Poco a poco cogemos ritmo, las cosas siguen igual por el intercostal que es lo importante, y así más ligeros voy disfrutando más... hasta que llegan las cuestas. ¡Isto é o que me da a vida!, dice, y allá se va, y yo detrás, ¿voy, no voy? Ni puedo, ni debo, ni quiero, ni sé ni contesto, ésta no era la idea para hoy, pero si me deja solo a lo peor no sé volver a casa y además fue con Nando (y con Josiño) en meses pasados como aprendí a mejorar subiendo, intentémoslo pues. Desde luego ya no era la sesión tranquila que tocaba, y mientras jadeada por encima de ciento setenta pulsaciones pensaba en la inminente bronca de César al meter los datos en el Garmin Connect. Nos acercamos a Tomiño, yo sufriendo y él Fernando que es gerundio, y puestos a hacer el tonto y volvernos competitivos me coloqué al frente y no dejé que me adelantara hasta acabar. De muy menos a muy más, ha sido divertido.

De nuevo cincuenta y tres minutos para poco más de diez kilómetros, y sin embargo con la sensación de haber hecho marca personal o casi. Un entreno lento pero muy exigido. Son los misterios de la cinética.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mar, 23 Feb 2016, 2:16
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 230. (21 de febrero)

Pobre de ti, Gulliver, porque ya hace tiempo que se han rebelado todos los hombres de corazón diminuto, con sus pequeños rencores, con su bilis, con su rabia de enanos afeitados y miopes. Gritan en las tertulias y en sus altavoces denuncian soberbias y burlas y practican la neolengua: el educado es un falso humilde, el que insulta dice verdades como puños, el talentoso desprecia a sus rivales, la genialidad es una provocación, el dialogante es un hipócrita, la violencia ahora se llama intensidad, se criminaliza el espectáculo y la ironía es un pecado intolerable. Una mentira repetida mil veces se convierte en trending topic en las redes asociales. Atónito asisto a esta feria. Y los mediocres de andar por casa, que están lejos de los focos y micrófonos y sólo pueden dirigir su miseria a los que tienen alrededor, no se relajan ni en carnavales. Escondidos tras un teclado o una gorra hozan la letra pequeña de reglamentos caducos y ordenanzas polvorientas intentando que no se divierta nadie.

En fin, soy culpable y reincidente y despedí las fiestas en la 10Q Fast Run disfrazado de preso, reo mas no contrito, con uniforme de poliéster, esposas de todo a cien y un grillete con bola de plástico y cadena de ferretería. Regular idea, era consciente. ¿No irás mejor sin eso? Claro que sí, y todavía estaba mejor en cama sin venir a correr, pero es lo que toca hoy.

Volví a As Neves, donde pasé muchas tardes de domingo de pequeño. Mi padre era director de una pequeña oficina allí. Algo amaría en el pueblo porque después de trabajar toda la semana aún le quedaban ganas de regresar a la plaza donde nunca había nadie y a comer al restaurante Casa Calviño. Yo no compartía esa pasión, en verdad odiaba aquel tedio con la cabezonería recalcitrante de los niños cuando no quieren hacer algo. Entre otras cosas, adquirí una aversión juramentada a la lamprea.

Y unos cuarenta años después me hallaba de vuelta, pero la plaza estaba animada como nunca y costaba reconocer el escenario de mis horrores infantiles. Mientras saludaba y me peleaba con los complementos y los probaba al trote, Montse se apuntaba a una sesión de zumba. Y al lado, moviéndose con la sensualidad de una bailarina oriental y el dinamismo de un B-boy urbano, wakawakeaba una gorra. Alberto73, yo quiero verte danzar como los zíngaros del desierto con candelabros encima, o como los balineses en dias de fiesta. Por allí calentaban (con menos torridez y erotismo) Andrés61 y Pol34, nos faltó corredor101 para completar las semifinales de baloncesto.

Tenía la misión de acompañar a mi pareja y ayudarla en los tramos donde flojease. Sin agobiarla. Dieron la salida y me puse a su vera, a su vera, siempre a la verita suya, dejando que ella marcase el ritmo. Pero no aguanté mucho rato callado, confieso, y empecé a sugerir, casi exigir que acelerase, pues íbamos cuesta abajo frenándonos. Voy bien así, déjame. Resultó que uno de los dos tenía razón, y no era yo. En cualquier caso pronto me vi envuelto en mis propios problemas. Por supuesto llevaba las manos atadas delante y no podía bracear, con esa penitencia ya contaba y era parte del personaje, pero además las esposas me hacían daño y el traje y el gorro me asfixiaban. Me adelantaba y frenaba, o me ajustaba algo y me retrasaba y recuperaba, y Montse a su historia, ajena a mis cuitas y fresca como una lechuga fresca, que también las hay que no.

No es habitual que un fugado persiga a los galgos en lugar de ser cazado por ellos, sí es habitual que fracase en la aventura. Hacía calor. Alcanzamos a Moncho en su tirada larga. A uno con falda a medio disfrazar, sólo un superman y yo habíamos retrasado la cuaresma ese día. Espero que a él le vaya mejor, pienso, se me suelta la bola de la pierna y tengo que colgar la cadena del cuello y es pesada, con las manos amarradas me cuesta, un Tyrannosauros Rex de brazos cortos. Y al rato se desprende del otro extremo y cae al suelo, un corredor la recoge sin parar y me la devuelve, gracias. Qué tiene esta bola que a todo el mundo le mola. Le pongo un imperdible como puedo y continúo. Veo a Andrés, y le suelto nuestra frase de costumbre pero hoy con más motivo que nunca, vestido de presidiario le digo abogadooooo y el Oscar es mío. Y cuando estamos subiendo y peor voy, la pelota que ya me está tocando las homónimas se tira cual suicida y rueda cuesta abajo. Retrocedo, la pillo, levanto la cabeza y Montse que se ha ido. No un par de metros, unos cientos. Va dejando esa nube de polvo de los dibujos animados. ¿Es un pájaro, es un avión, es el que va de Superman? No, es Montse. Atención, está dando espectáculo: ¡falta de respeto! ¡Al comité de competición!

La poca gente que aplaude me llama Bárcenas o pepero o similar. Ya sabemos que los políticos son esos extraterrestres que aterrizaron un día en España y a fuerza de rayos destructores nos tienen sometidos. Nada que ver con la sociedad, desde luego, con los ciudadanos honrados, éticos y cívicos que estamos a la cabeza de Europa. El que esté libre de sobres que tire la primera papeleta, pero dámela sin IVA, no voy a ser más tonto que los demás.

Los últimos kilómetros los gasto en un intento de duelo con un veterano que se para a caminar y sin embargo no se despega, y acabará ganándome. Creo. Porque me arrastré hasta meta en malas condiciones, con el riego justito. Como en el parque de A Canuda hay más ambiente me crezco y pretendo hacer una entrada a lo Braveheart (pero jamás nos quitarán la libertaaaad) que se queda más bien en heart attack. Tengo picos de más de doscientas pulsaciones, según el Garmin. Y Terio que me hace una minientrevista y no sé qué le dije, algo de sufrir y disfrutar, disfrir y sufritar.

Montse me está esperando, vaya paliza, al menos no vino Extremeñeiro. Campeona. Y tan contenta que cree que tiene medalla y se lleva el disgustazo al ver el nivel y que todos sus esfuerzos no son recompensados. Bienvenida al club. Grey usará primeras marcas para sus cincuenta sombras, porque estas esposas de chichinabo rompen con un solo uso y la izquierda no se abre, ji ji, no se abre, ji ji, tira tú, ji, mierda que no abre, que me aprieta un montón, ahora me gangreno y salgo en el programa ese de mil maneras de morir. Tengo que ir hasta Protección Civil a que me excarcelen con una tijerita, ya con los dedos insensibles (exagerando). ¡Libre al fin! A la basura, esposas del diablo, concubinas de Lucifer.

Más tranquilo socializo y nos quedamos a comer por Monção con Papa-Léguas, Matogrosso, Moncho e Isaías. Este último dice que duerme como un bendito con mis crónicas, que él llama cuentos. En castigo he tardado casi dos días en escribir ésta, ojalá las ojeras le lleguen hasta el suelo.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos