Mar, 22 Set 2009, 22:30
Asunto: Re: Centro alto rendimiento Marisqueiro ( rias baixas)
Preparádevos que ala vou
Non vou pedir desculpas polo tocho porque levades dous días presionando, así que ... eiqui tedes o libro ( a película será para outra)
BERLÍN ´09
O comezo da aventura.
A miña 8º maratón (9ª se contamos unha carreira de 50 quilómetros de montaña) comezou o 25 de Abril deste ano ó chegar a casa frustrado de non poder ter corrido o MAPOMA por mor dun constipado aparecido no peor momento
e logo de varios meses de preparación
. Ese día o primeiro que fixen foi entrar en internet e inscribirme no 36ª Berlín-Marathon coa desagradable sorpresa de que o prezo do mesmo subira xusto nese data, pero non había volta atrás e había que resarcirse indo a por un dos 5 grandes maratóns do mundo.
Dende ese momento comecei a correr o maratón, adestrando con sentidiño e alternando piscina e bicicleta para non machacar moitos as pernas, participando en carreiras longas e coidando a dieta para continuar o proceso de queima de graxa que levo dende Febreiro. O mais complicado ía ser poder manter ese ritmo de adestramento e disciplina nos meses de verán nos cales, polo meu traballo, teño que viaxar moito con horarios variables e con moitas comidas de “catering” moi pouco recomendables para unha persoa propensa a gañar peso coma mín, e ó final de Agosto conseguin non gañar moito peso e tamén adestrei forte cos calores de Almería e nas costas da Alpujarra onde pasei algunhas semanas. Xa de volta na casa nas últimas semanas fixen tres de velocidade e as dúas derradeiras de descarga para chegar en óptimas condicións a Berlín.
Esta vez non ía deixar que o constipado voltase estropear os meus pláns, e no último més e medio tomei equinácea como prevención, reforzada con outro complemento homeopático na última semana. Tamén tomei ferro e un aporte extra de proteínas de peixe nos tres últimos días (baixo control dun nutricionista como xa teño contado en outros fíos). A verdade e que lendo isto ides pensar que son moi cabezón....
e é certo, funciono moito mellor cando me organizo e son disciplinado e ademais gústame selo e no fondo sempre deixo algo de flexibilidade para non ser obsesivo ainda que algún crea que sí o son.
A ansiedade da última semana.
Xa chegados á derradeira semana, e logo de toda a prearación, chegou o tempo de descanso e con él a ansiedade previa da carreira. A pesares da miña experiencia previa, esta semana sentín a mesma ansiedade que cando corrín por primeira vez unha maratón. Notas que é algo especial, que levas moito tempo imaxinando e correndoa en soños, e por riba nunha cidade moi atrainte, lonxe da casa e con fama de ser a mais multitudinaria e rapida maratón do mundo. A emoción e grande e non da chegado o día. Estes días previos centreime en descansar, visitar ó fisio e abrigarme para non coller nada
ó tempo que preparar a viaxe.
O xoves paseime toda a mañán preparando a maleta con calma e procurando non esquecer nada. Metín nela pouca roupa e moito bote con os ingredientes dos meus almorzos, os pós da bebida isotónica, as cremas para antes e despois da carreira, a vaselina, o Radiosalil, etc
. Pola tarde collín o avión e cheguei ás 11 da noite á capital xermana onde me agardaban os amigos que me alugaban o apartamento.
Berlín
O Venres adiqueino a coñecer a cidade en bici (prestada polos meus anfitrións) e a visitar a Feira do Corredor para recoller o dorsal.
O primeiro foi visitar a porta de Brandenburgo como símbolo da cidade e da carreira e xa poiden comprobar como estaba pechada ó tráfico a zoa de saída e chegada da maratón onde traballaban arreo decenas de montadores de bancadas e tendas de vestiarios e duchas. Logo continuei o paseo para rematar dirixíndome á recollida do dorsal A feira estaba montada no antigüo aeroporto de Tempelhof, un espazo impresionante no cal a feira ocupaba tres enormes hangares mais a pista da zona de embarque no que había dous avións da segunda guerra mundial no medio. Había todo tipo de marcas de roupa e calzado deportivo técnico e mais que técnico (o dificil era atopar unha camisola de algodón) e no último dos hangares estaba a zona de recollida de dorsais. Ó chegar a esa zona comecei a abraiarme coa gran organización da carreira que seguiría observando en toda a fin de semana (seguramente só os alemáns poden mover un acontecemento de mais de 60.000 persoas entre todas as carreiras do evento sin que sintas o mais mínimo agobio, e xa sei que isto é un tópico querido
Michael pero foi realmente incrible).
O sábado fixen un trote suave á hora da carreira por un dos moitos e grandes parques que hai en Berlín ,nunha mañá fresca e con un pouco de vento que tamén houbera no día anterior, para continuar á miña visita turística en bicicleta e rematar cedo a xornada gozando da saída da maratón en patíns ás 16h. Como xa comentei e seguirei facendo a organización foi sobresainte sin agobios e con saidas por caixóns cada cinco minutos (a saída do maratón sería todos xuntos) cunha ceremonia previa na que soaba a música de
“Carros de fogo” ata un minuto antes do disparo e logo o son de campás como si foran as doce badaladas de fin de ano con conta atrás incluida. Para rematar a xornada volta a casa cedo, cea ás 8 da tarde, deixar todo listo e na cama ás 21:30 para descansar bén.
O día D
O despertador estaba posto para soar ás 6:00 da mañán, ainda que non chegou soar xa que 10 minutos antes xa estaba desperto. Levanteime con ánimo e descansado logo de durmir moi bén (probablemente axudado por unha pequena pastilla que tomei o Sábado pola noite
), almorzei como case que todos os días dos últimos meses, preparei as bebidas isotónicas para a carreira, visitei por primeira vez o baño e collín as dúas bolsas para a carreira (a de antes e a de despois) e marchei en bicicleta cara a zona de saída. A primeira sorpresa ó sair á rúa foi comprobar que non había nada de vento como estaba predecido e que para ser as 7 da mañán facía bastante calor. Xa chegando á porta de Brandenburgo comezo a ver xente camiñar cara a zona acotada para os corredores e aumenta a ansiedade por sair. Eu tiña en mente chegar con dúas horas de antelación a esa zona para evitar aglomeracións e colocarme bén no caixón correspondente e volvin sorpenderme cando a falta de hora e media son o primeiro en deixar a bolsa na tenda correspondente e chegar entre os primeiros á liña de saida a falta dunha hora. Ante isto... moita calma,
visitei o baño por segunda vez e senteime no chán na beirarrúa xusto na parte dianteira do meu caixón. Descansei, estirei bén, bebén moito pero pouco a pouco para non visitar mais o baño, trotei un pouco e ata 30 minutos antes da pistoletazo non empezou a encherse o caixón, iso sí, moi despazo e sen aglomeracións, todo perfectamente organizado (unha vez mais). A partir dese momento boteime o Radiosalil nas pernas e quiteime a camisola técnica de manga longa que levara para non pasar frío e que non facía falla (realmente levei dúas pero a outra xa decidira deixala na bolsa). E así pouco a pouco e sen decatarme chegamos ós 5 últimos minutos nos que o speaker comeza a presentar ás estrelas da carreira que son moi aplaudidas (sobre todo
Gebresselassie) e comeza a soar
“Carros de fogo”. Se quitan as cintas dos caixón e avanzamos ata quedar a 15 metros da liña de saida (non o podo creer, estou case que na mesma liña).
Xa non podo ca emoción, quero correr xa ¡!!!
Último minuto
cala a música e soan as badaladas
30 segundos
uffff ¡!!
15 segundos
5, 4, 3, 2, 1 . . .
Non avanzamos, a xente camiña a modo, pero piso a alfombra do chip e xa estou correndo (23 seg. . . . Incrible outra vez)
Dende o primeiro momento busco o ritmo no que vaia cómodo pero sin sensación de ir frenando nin acelerado. Non vexo o qm. 1 pero escoito o son dun Fore e comprobo que ando xa no ritmo que me propuxera os días previos (ó redor de 4´50´´).
Neste punto contarei que neses días antes da carreira tomara a decisión de non ser conservador e tirar a un bó ritmo ata que poidera e logo sufrir mais ou menos quilómetros ata meta sen deixar de correr en ningún momento ata a meta. Si a estratexia saia bén faría a miña mellor marca e no peor dos casos seguro que rondaba as 3h 30m que é unha desas fronteiras imaxinarias que teño na miña cabeza.
Como non vexo as marcas dos quilómetros, céntrome en seguir o meu ritmo concentrado pero sen deixar de gozar da visita turística
. A partir do 4 descubro que si están marcados e comezo a marcalos no crono pero sin preocuparme moito. A primeira hora pasa moi lenta, non pasan os quilómetros e non para de adiantarme xente (carallo como corre todo o mundo). Eu sigo na miña batalla particular por manter un ritmo e sigo observando os edificios e gozando do impresionante ambiente da rúa: moreas de xente de todo o mundo por todas partes e cantidade de grupos de música tocando (a maioría dun gran nivel) jazz, rock, percusión brasileira, percusión africana, percusión xaponesa.... como mola.
Ata a media maratón pola miña cabeza van pasando pensamentos do tipo:
“doénme os xeonllos”, “ agora dóeme o dedo gordo do pé esquerdo”. “doéme o hombreiro dereito”, “corre erguido rapas”, “quero mexar..... ou non? “, “irei moi forte? “, “reventarei ou polo contario farei a marca soñada? “.
Polo meu bén procuro que así como veñen estes pensamentos tamén se vaian e non me deixo agobiar por ningún deles ainda que xa me vai molestando o empapado que vou en súor que por veces dame frio no estómago.
Os únicos momentos de un pouco de caos na carreira son os pasos polos puntos de bebidas e froita. Afortunadamente están so nun lado da rúa e eu levo o meu cinto cos botes que preparei, así que adianto pola esquerda e só piso algún que outro vaso dos que alfombran o chán.
Chego á media maratón pasando no tempo previsto de 1h 42m e sitúome no lado dereito da rúa xa que quedei cos meus amigos
Lucía e Mario para facer o primeiro intercambio de botes e deixar a gorra que non utilicei. Costa atopalos na marabunta de xente pero ó final os diviso a falta de 5 metros. Colla a bolsa cos novos botes e coloco algún no cinto e bebo doutro. A carreira continúa cas mesmas sensacións ata chegar o 26 onde comezo a sentir flato no lado dereito
“merda !!! “ 
teño que baixar un pouco o ritmo pero non quero co que ó final baixo o ritmo de 4´48´´a 4´53´´ ,mais ou menos, confiando en que desapareza.
Por si fose pouco, a dor do hombreiro dereito volta aparecer e decido botarlle un pouco de Radiosalil que levo no cinto co que non tarda en comezar a queimarme a zona durante uns minutos. Cando desaparece esta dor, o flato xa se convertira nunha dor aguda no lado dereito das lumbares e aparecen os primeiros pensamentos de parar e camiñar
. Estou pasando polo 30 e a pesares de que levo un tempo de 2h 25m xa sei que non vou facer marca e probablemente tampouco baixarei de 3h 30m. Tanto tén, sei que os pensamentos e soños de facer marca só existen durante os adestramentos e ata que comeza a maratón e unha vez en carreira trátase de chegar á meta e rematar outra mais.
Lémbrome do libro de
Murakami ( e de
ivanno de paso
) e coma él eu tampouco estou disposto a deixar de correr e camiñar (si, si, son cabezón, o sei)
.
A miñas derradeiras esperanzas en recuperarme pasan primeiro por unha ampola de glucosa que levo no cinto e que non sinto o seu efecto e logo polos botes coa
poción máxica que me agardan no 36, pero é que non da chegado o p..o quilómetro 36
. Teño calor, bebo, pásome a esponxa pola nuca, paso por baixo das manguiras dos bombeiros
pero sigo con calor e non chega o 36.
Por fín o 36, pero agora non dou atopado a
Lucía e Mario “que largo é este quilómetro, dios”. Finalmente aparecen e me dan a última bolsa coa poción salvadora de outras carreiras e que ata agora sempre me dera
“alas”, bebo e bebo e bebo pero nada, esta vez non me dá alas e eu sigo reventado
. Quero e non quero parar e teño a sensación de ir arrastrándome, ainda que ó final da carreira vendo os parciais comprobaría que salvo os tres últimos quilómetros nunca corrín por riba dos 6´.
Á altura da Postdamerplatz (qm. 39) escoito a alguén que me chama polo nick dende atrás e que se acerca. Resulta ser
cholo ó que só coñecía de escribir no foro e que vai coma un tiro. Dígolle que vou reventado e continúa o seu camiño (realmente ías bén
cholo. Parabens polo teu gran debú nunha maratón
).
Dende eiqui decido deixarme levar ata a meta e intentar gozar (dentro das posibilidades) do ambiente e do derradeiro quilómetro por
Unter den Linden e o paso por baixo da porta de Brandenburgo na que a pesares das dificultades vou absolutamente féliz por chegar e levanto os brazos unha e outra vez ó tempo que me felicito por conseguilo unha vez mais
. Dende a porta ata meta ainda quedan uns 500 m por unha avenida con moreas de xente gritando, aplaudindo e a música soando con tanta forza que so podes sentir ledicia de estar vivindo esa experinecia.
Entro na meta en 3h 36m e de súpeto desaparecen todas as dores, camiño sen molestias, canso pero absolutamente féliz ainda que por un minuto penso que é o último maratón que corro (coma sempre
). Recollo a miña medalla e a colgo orgulloso,sigo camiñando, bebo auga e continúo ata recoller á miña bolsa.
Sinto a mesma felicidade que cando rematei a miña primeira maratón e xa comezo a pensar en repetir e tentar facer marca. Logo disto, o típico: comer algo, beber un pouco, un xemelgo que se sube e teño que tirarme no chán
, unha ducha de auga quente e remato tirándome na herba diante do
Reichstag durante un bó cacho de tempo gozando do espléndido día de verán.
Logo reencontro cos amigos, cervecita fresca, contar a aventura, chamar por teléfono á familia, en fín...
Levo xa dous días de volta na casa con poucas molestias e xa estiven vendo as páxinas dos maratón de Boston, Chicago, Londres e por suposto. ... New YorK
.... ou quizais voltar a Berlín?
eiqui vos deixo un enlace con fotos que fixen. O modelo non é jrán cousa pero non había para mais
picasaweb.google.es/ue...23san8mAE#
PD. non finalizo sen lembrar e agradecer o apoio de todos os cólegas do CARMA (Linkin, Maple, Fifthelement, Beauvais, Aguita, Jeff, Bareixa, Banderas) ás familias, oliveira, titofis, runnervago, o gran ojordo que me mandou un privado emocionante, Frenchmondariz, o meu amigo da infancia Fonghi os TdI (Ian, Safardatxo,e Moussambani) e a todos ós que imperdoablemente estou a esquecer.
Vai facer un ano que me decidín a escribir no foro e hoxe xa conto cun cento de bós amigos que me devolveron a ilusión de darlle duro a este vicio.
MOITAS GRAZAS A TODOS
?).
.....pero para eso estamos.... 
