Foros ›
Autor
Mensaxe
Bareixa

Maratoniano
Maratoniano
18/12/06
0 Carreiras
1268 Mensaxes
Beade capital
Respostar citando Envío Mér, 30 Abr 2008, 13:04
Asunto: Re: MAPOMA 2008

Ahora por fín va mi crónica de lo acaecido en Madrid. Para los amantes de los relatos de viajes, decir que llegamos a la capital del reino el sábado pronto, bajamos al centro a desayunar y a dejar la maleta en el hostal (recomendable: www.flat5madrid.com/). Después, paseo por el Madrid de los Austrias y recogida del dorsal en la Casa de Campo. Comimos en la Comida de la Pasta (bastante rápido, por cierto) y el resto de la tarde la invertimos en paseo, descanso, etc.

Al día siguiente, toque de diana a las 7:00, desayuno a las 7:30 (compruebo que cada uno aquí tiene sus manías, los hay que desayunan antes y otros después) y paseo de 25 minutos hasta la salida. Decir de nuevo que siento no haberme podido comunicar con vosotros. Pero a la misma hora de la kedada habíamos quedado los del equipo como a 500 mts de distancia, junto a la salida, y mi mujer quedó junto a otras parejas de gente de mi equipo. Sorry.

Salimos y pasamos por el arco de salida sólo 1 minuto después. Voy junto a un compañero, y hacemos los primeros kms muy rápidos, a 4’30 de media. Así pasamos el 10 (cuya alfombrilla estaba mal colocada) a ese mismo ritmo. Hasta ahora los primeros 5 kms han sido de subida y el resto de bajada. En el 10 vemos a la mujer de mi compañero, que nos tira unas fotillos (qué cara de felicidad teníamos en ese momento! Moi feliz ). Los kilómetros siguen tendiendo hacia abajo y el ritmo sigue siendo entre 4’30 y 4’35. En la plaza del Callao junto a un grupo de dulzaina está mi mujer, que nos tira fotos. La verdad es que anima mucho ver que te animan. Pasamos Plaza Mayor, Palacio Real y Almudena, y seguimos a buen ritmo. Después de subir la calle Ferraz llega una bajada por un parque, y paro pasado el 20 a cambiarle el agua al canario Sorriso Eso no impide pasar el medio maraton en un neto de 1,35,30. Demasiado rápido, sospechamos. Confuso Un par de kms de transición nos lleva a la Casa de Campo, donde haremos un recorrido de 6 kms, con algunas subidas, que se hacen duras. El ritmo lo hemos llevado aquí sobre 4’45. Yo creo que voy más cómodo que antes, y sigo siendo optimista. La botella de agua, de todas maneras, no la suelto de la mano y sigo bebiendo y refrescándome cada poco. La salida de la Casa de Campo es dura, con una rampa bestial, pero luego hay dos kilómetros más llevaderos.
Yo a todo esto tampoco me veía mal. Bien de piernas, de pecho, con pocas pulsaciones. En fín, que ya habíamos cruzado la M-30 junto al Calderón y quedando 10 kms si los hacía a 5’00 bajaba de 3’20, que estaría genial. Pero entre el 32 y el 34, que tendían a subir las sensaciones van cambiando y no me veo tan fuerte como antes.

Muro Muro Muro
Justo en el 34 dejo ir a mi compañero, y le digo que no voy bien. Efectivamente, aún no sé por qué pero las piernas no van, el cerebro no tira para adelante y, de ninguna manera, puedo sostener el ritmo. Es curioso, hasta ese momento, siempre creo que iba a un ritmo que podría ser más alto. A partir de ese, voy al ritmo más rápido que puedo, y es lentísimo. Del 34 al 36 se me hace un calvario, y sé que tengo pendientes 5 kms de subida constante hasta el 41. Decido tomarmelo con calma, y que llegue cuando pueda, pero entero, por eso decido beber y refrescarme todo lo que pueda. En ese momento, definitivamente, me doy cuenta de que ha llegado el muro, o me ha dado una pájara o me ha golpeado el hombre del mazo. Ahora pienso que, con cabeza, hubiera podido correr más, pero en ese momento no, no podía ni con la botella. Yo creo que el famoso muro es más psicológico que físico. Algo te dice que no puedes ir a más, y que no tienes fuerzas ni energía para nada. Hasta el 37 sigue el calvario. Justo en el 37 termino por fin el powerade que recogí en el 32 y camino 10 mts hasta dejar la botella en una papelera. Tan rápido como me pasa por la cabeza la idea de caminar me digo que debo ir trotando, y así voy al trote cochinero por las prolongadas cuestas hasta el 40. Este tramo lo he hecho a un ritmo de 6’19’’ el km. Hasta ahora no había hecho un tramo por encima de 5’02”. Me ha pasado muchísima gente y sólo cojo a poca que va andando. Me cabreo conmigo mismo. La culpa es sólo mía. ¿A quién se le ocurre ir a 4’30 en una maraton como esta? ¡Hay que guardar para el final y yo no lo he hecho! La gente anima mogollón. Es curioso que hay gente que te mira a los ojos y te anima personalmente. Hay una chica que me dice ¡ánimo que ya falta poco!. Si no me conoce de nada! Poco antes del 41 me dan calambres detrás del muslo, pero un patinador con reflex me duerme la pierna. Bajando para el Retiro el terreno se suaviza y me coge el globo de 3’30 que van todos eufóricos, sabiendo que bajaban. Decido correr con ellos lo que queda. Las piernas responden bien y en el Retiro llego con tranquilidad, a buen ritmo pero sin darlo todo. Me guardo el resto del powerade que me dieron en el 40 por si acaso al llegar hay mucha cola para coger bebida. Llego en 3’29’35’’ real y 3’28’34” neto, en 3 minutos más que en Donosti, de haber corrido con cabeza creo que hubiera bajado el tiempo fácil. No llego excesivamente cansado, aunque adivino que llegar al hostal caminando va a ser una tortura. En 7 kms me han pasado 400 corredores. Mi compañero me ha sacado 7’30’’ en 8´2 kms. Una brutalidad. Por cierto, felicidades para él, carrerón el que ha hecho.

Ahora, con el paso de los días, me doy cuenta de que de todo se aprende. La maratón es dura (ésta mucho) y no perdona cuando cometes errores. Poco a poco valoro que hacerla, y en menos de 3’30 está bien. ¿Quién me lo hubiera dicho hace 1 año y medio? El día de mañana uno se olvidará de las marcas, y se dará cuenta de que, como atleta popular, tendré el mérito de haber vencido a su resistencia durante x veces.

De esta manera doy por concluida la temporada de primavera. Los objetivos se han cumplido extraordinariamente, de todas maneras: bajo de 38' en el 10000 del Cuvi, me sale la Vig Bay en 1'25 y corono mi 2º maraton. Ese post de objetivos 2007-2008 lo tengo requetecumplido....

...., y ya van surgiendo objetivos: el próximo, el Maratón de Porto.
¡Si es que no tenemos remedio!
Papabaloo

Maratoniano
Maratoniano
8/04/08
0 Carreiras
425 Mensaxes
Pontevedra
Respostar citando Envío Mér, 30 Abr 2008, 15:01
Asunto: Re: MAPOMA 2008

Y dicen que no hay 5º malo, pues será en los toros, porque aquí...

5º MAPOMA para mis piernas.

Vale, fui lesionado, pero fui. Rebajé mis expectativas desde el principio. Al menos acabar, incluso bajar de 4 horitas. Todo va bien, ritmillo aceptable. La cabeza funciona como nunca, incluso estoy a punto de acabar la casa de campo (siempre me parecerá lo más duro de este maratón), y justo ahí, a punto de hacer el km. 30, calambrazo en la pierna derecha, desde el tobillo hasta la rodilla, y se acabó.

Las lágrimas me empañan la visión durante unos horribles segundos. No sólo es el dolor físico, es la primera vez que me veo en este trance, abandonar. Pero enseguida alguien del público se acerca y me abraza, y me habla, y me consuela. No le conozco de nada, pero creo que siente mi dolor igual que yo, y yo siento su aliento y su ánimo.

Gracias, amiga. Espero que leas esto. Me dijiste que tu marido aún no había pasado. espero que lo hiciera pronto, y que acabase bien.

Y... prepárate Madrid, que el año que viene vuelvo.
mrdixie

Foreiro Senior
Foreiro Senior
3/08/06
0 Carreiras
667 Mensaxes
La Coruña
Respostar citando Envío Mér, 30 Abr 2008, 19:53
Asunto: MAPOMA 2008

Hola muchach@s. muy lindas vuestras palabras y felicitaciones, gracias a tod@s los que estuvieron pendientes de nuestra actuaciòn en esta 31ª ediciòn del Mapoma

Bueno, yo no me puedo quejar para nada de mi actuaciòn, viajo con la molestia del piè que ya saben todos ustedes, una semana y media sin salir, aunque el lunes 21 rodè unos 15 o 16km para ver que pasaba.

Llego a Madrìd el viernes 25 al mediodìa, los bultos al hostal (en la zona de la moviiiiidaaaaa!!!! jejeje) Ríndose y de ahì para aprovechar mi estancia en la capi me voy a recoger dorsal para evitar aglomeramientos del dìa sàbado, me encuentro con el campeòn Arturo Casado el cuàl estaba firmando aut y me da una fotìllo, me pide mi nombre, le digo es que es para mi hijo, aprovecho para llorar y contarle de mi espolòn me aconseja que tenga cuidado y que lo trate bien, me acojona un poquìllo Chorando , pero el que sabe sabe.
Noche de pubs y conciertos varios, sàbado igual y aprovecho para tocar con un trìo en una cosa muy original (tienda de vestidos y ropa diseñada por la dueña, todo muy gòtico, hasta la peña jajajajaja) desde ya hubo unas cervezìtas ah!! Razz
El domingo es el gran dìa, mejor ni les cuento lo que dormì este queeee!!! Demo sorrindo , salgo del hostal zombi por completo y paso por al lado de JM, al cuàl ni lo veo, si no me llama paso de largo, por suerte hablamos me despierto un poco màs y me pregunta, pero tu no leìste lo que venìa dentro de la bolsa de corredor?? puès no le respondo y Dios!!!! vuelta al hostal y cuesta arrìba a buscar la bolsa negra pal guardarropa Muerto GRACIAS JM!!!!, foto del trìo KHENE, JM and my y a dejar la pilcha al camiòn, sigo dormìdo y pierdo a los amìgos, me acerco lo màs que puedo a linea de salìda pero estoy como a 400 metros o màs, en fìn, lo de siempre, en mi cabeza estaba lo del abandono por todo lo que me vino pasando en la semana y por el cansancio acumulado, en una palabra iba con miedo, me encuentro con un trìo que encabezaba (aparentemente) un experto corredor, los otros dos un veterano + que yo y uno màs joven que yo jeje fuimos tirando suave desde el 7 hasta el 14 que le veo la espalda al màster JM a unos 50 metros que luego se hicieron cada vez màs hasta perderlo, pensè en acompañarlo como en la del año pasado pero dije me quedo con estos que todavìa falta mucho, al 15 insinuaciòn de calambre en abductor izquierdo, me dije nada, cabeza, aquì no me va a pasar lo mìsmo que en Barcelona, al toque desapareciò, seguì con estos tirando, hasta que en el 24 el experto empieza a irse, podìa haber marchado con el pero creo que fuì prudente, faltaba lo peor ( o mejor, nunca se sabe) a las dos horas tal cuàl lo necesitaba consumì la bolsita de powebar que asì me aconsejaron en el stand......, guauu!!!!, justo se me estaba cayendo el rìtmo y notè la recuperaciòn al 3º km de tomarla, pasè el 30 en un neto de 2:32 y en el 34 asoma JM nuevamente, me voy acercando, le doy un poco de ànimo + no me daba iba justìto cuidando el paso, durante el recorrìdo me permitì el lujo de parar 3 veces para tomar tranquìlo el vasìto de acuarius, el recorrìdo muy guapo, a mì me encantò y para mì Madrid es la maratòn, la gente espectacular, los voluntarios, en realidad todos los que estuvieron presentes estuvieron a la altura, la gente te anìma y te hacen sentìr còmo a un campeòn de verdad :=D> , por cierto esta vez estrenè adidas ya que soy còmo un niño, querìa ver cuàl era el obsequio jeje, ta güeno ta güeno, volviendo a la carrera, es curioso como siento el golpe del 35, ahì me ocurre algo misterioso siempre me falta saber calcular, me da la sensaciòn que acaba en el 40 y me relajo lo cuàl llego al 42 màs cansado de lo que debiera, tiempo oficial 3:34, neto 3:32 (el que para mi vale).
Nos dan la bolsa de publicidad ibercaja para abrigarte ¡¡¡còmo para abrigarte con el calor!!!! pido hielo, lo pongo en esta voy a por las cervezas que te dan y abajo de un àrbol a ponerme hielo en el espolòn, llego al hostal y me tomè un quinitòn (creo se llama asì ) y nada de agujetas, no puedo creer es como si hubiese corrìdo 15km, de todas formas esta vez pararè hasta que se me cure esto, amo correr cada vez màs, y pensar que estuve años (muchos sin hacer anda de nada), la maratòn es lo que màs me gusta, ya de viejo le dedicarè el tiempo que se merece jejeje.
Un gustazo compartìr unos minutìllos con Khene y JM
, que tìpos geniales, làstima los que no aparecieron que no tengo el placer
Un poco ñona y pesada mi crònica no???
Abrazos a tod@s

www.myspace.com/mrdixiejazzband
albatros

Foreiro infantil
Foreiro infantil
20/10/07
0 Carreiras
144 Mensaxes

Respostar citando Envío Xov, 01 Mai 2008, 14:36
Asunto: Re: MAPOMA 2008

Felicidades a todos los que participasteis en esta gran y dura maratón.
Royorbison

Foreiro infantil
Foreiro infantil
10/01/07
0 Carreiras
50 Mensaxes

Respostar citando Envío Xov, 01 Mai 2008, 21:32
Asunto: Re: MAPOMA 2008

Poco a poco me voy recuperando, todavía no he salido a correr, pero de mañana no pasa. Eso si, empezando suavecito, que no hay que castigar el cuerpo.
Espero a finales de mes estar en la Media de Betanzos. Es algo durilla, pero merece la pena, por el paisaje, y por la organización.
Kandpalleiro

Experto no foro
Experto no foro
17/12/03
142 Carreiras
3200 Mensaxes
Ponferrada
Respostar citando Envío Ven, 02 Mai 2008, 15:37
Asunto: Re: MAPOMA 2008

Debeu ser moi dura; eu estiven en Madrid ese día de visita zooloxica e a mañan "chegoulle ben" de calor, non quero nin pensar ter que correr entre tanta xente con isa temperatura.

Fas exercicio ou deporte?
acarreiradunkan.blogsp...porte.html
khene

Maratoniano
Maratoniano
19/09/06
300 Carreiras
4160 Mensaxes
Khenesfera
Respostar citando Envío Lun, 05 Mai 2008, 23:56
Asunto: Re: MAPOMA 2008

Mi Mapoma 2008: El Día Antes

El sábado, mi novia y yo llegamos al aeropuerto con tiempo suficiente para embarcar. Sólo llevábamos equipaje de mano para no perder tiempo facturando. Vi llegar a Fonghi y me acerqué a saludarlo y a cruzar cuatro palabras con él. Al llegar a Barajas lo volví a ver muy nervioso en busca de su equipaje. Le deseé suerte en la carrera y me despedí de él. Después, metro hasta el hotel, dejamos el equipaje en la habitación y nos fuimos a buscar el dorsal.

Al bajar del metro ya se empezaba a ver ambientillo precarrera. Sólo hacía falta seguir a la marea de veteranos para llegar al Pabellón de la Pipa... y a la tremenda cola para recoger el dorsal. Los de Adidas habían montado un stand al lado de la fila para presentar su MiCoach. Me pareció un invento muy interesante. Por fin, llegué al interior del Pabellón para recoger el dorsal y el chip. En total debía de haber unas 20 personas entregando dorsales, todo muy bien organizado aunque con el puntito de frialdad del que lleva dos días haciendo lo mismo. De allí me mandaron a otra zona para comprabar el chip. Seguí por donde me dijeron y me entregaron la bolsa con la camiseta, el llavero y publicidad variada. Ya que estábamos allí, dedicamos un buen rato a visitar la feria.

La feria me pareció interesante pero nada del otro mundo. Te miraban tu tipo de pisada, te ofrecían productos energéticos, te presentaban la Wii Fit, te mostraban ropa y calzado, te demostraban las virtudes de la fisioterapia, te vendían productos naturales y otros no tan naturales, etc. Los de Mizuno estaban presentando una fibra para el invierno que, al mojarse con el sudor, desprendía calor. Era una demostración espectacular aunque la fibra, a los pocos minutos, volvía a estar fría y mojada Disimulando .

Al ver la tremenda cola para la Pasta Party estuve a punto de no quedarme. Como vimos que se movía bastante rápìdo, nos quedamos para disfrutar de la experiencia. Nos dieron un plato de macarrones con tomate, chorizo y queso rallado, un trozo de pan y un botellín de agua. Mientras comíamos, un psicólogo deportivo nos animaba (entiendo que era un psicólogo deportivo y no un tipo que necesitaba automotivarse y que había decidido hacerlo por megafonía) diciendo que los medios de comunicación nos decían que éramos héroes y que no era cierto, que la maratón era una fiesta de colegas Abraiado .

Al terminar de comer, salimos y vimos las tremendas perolas donde estaban cocinando la pasta. Nos detuvimos un momento a mirar cómo cocinaban y, tras hacr unas fotos, salimos del recinto de la Pasta Party.

Al salir nos fijamos en un grupo de gente alrededor de una persona que acababa de aparcar su coche. No di crédito a lo que estaba viendo. Allí estaba Chema Martínez, cogiendo una bolsa del maletero Abraiado . Vencí mi enorme timidez y me sorprendí a mí mismo pidiéndole al campeón si me podía hacer una foto con él. Me dijo que sí Moi feliz , con una sonrisa de oreja a oreja. Comentó que el resto del día lo iba a pasar descansando. Le deseamos suerte y está claro que la tuvo Guiño .

Haciendo caso del consejo del campeón, nos fuimos al hotel a descansar un poco las piernas Molón . Después salimos a dar un paseo. Encontré por Lavapiés un MaxiDia y compré el desayuno para el domingo. El resto de la tarde la pasé disfrutando de Madrid en compañía de mi novia. Cenita de pasta en un coqueto restaurante madrileño (La Gata Flora) y a la cama antes de las doce, como cenicienta Ríndose . A lo largo del día recibí las llamadas de jotaeme, de Mr. Dixie, de Banderas y de Marola. Me animó muchísimo tenerlos tan cerca en aquellos momentos. Muchísimas gracias, amigos Moi feliz

Nota: En breve publicaré mi crónica del Día D. Para no hacerla tan ladrillo, sólo estoy publicando aquí la versión reducida de mi aventura Guiño


khene

Maratoniano
Maratoniano
19/09/06
300 Carreiras
4160 Mensaxes
Khenesfera
Respostar citando Envío Mér, 07 Mai 2008, 23:40
Asunto: Re: MAPOMA 2008

Mi Mapoma 2008: El Día D

Seis de la mañana. Suena el despertador y me levanto para desayunar. No me cuesta nada hacerlo (ya podía ser así todos los días). Desayuno unas barritas de cereales con chocolate, una isotónica (de lúpulo no, de verdad Ríndose ), unas nueces y un plátano. Seis quince, pongo el despertador para las ocho y me vuelvo a la cama.

Siete cuarenta y cinco de la mañana. Faltan 15 minutos para que suene el despertador pero ya estoy despierto y no tengo sueño. Me levanto sin hacer ruido y comienzo el ritual pre-carrera. A las ocho despierto a mi chica que todavia está durmiendo. Veinte minutos más tarde estamos en la calle. ¿Vamos andando? No, mejor cogemos el metro. No era el único vestido de corto en el vagón. Al llegar a la parada me doy cuenta de que medio tren va hacia Recoletos.

Me dirijo al punto de encuentro y, a la segunda, localizo a jotaeme y a Mr. Dixie. Risas, nervios, fotos y nos dirigimos hacia la salida.

Mr. Dixie se nos pierde y jotaeme y yo buscamos un puesto de salida más avanzado. Llegamos casi al globo de 4 h (muy atrás para el pobre jotaeme). Al nuestro lado vemos a una chica con un camiseta de Betanzos y también veo a Lodeiro, también de las rías altas. Por encima de nuestras cabezas pasan los aviones de la patrulla Águila dejando una estela con la bandera española

¡Pam! Dan la salida. Avanzamos caminando, como era de esperar Guiño . Al poco, jotaeme se lanza a tratar de conseguir su marca y a desquitarse de la gastroenteritis que le impidió participar en Barcelona. Yo comienzo a notar que mi vejiga me reclama. Me acerco a un seto a orinar. Cuando estoy terminando oigo una voz femenina que dice «sácale la foto a éste». Rápidamente, di media vuelta y regresé a la marea, antes de que me convirtieran en portada del Interviú Ríndose .

Iba sin reloj, con el Ipod en un brazo y el teléfono en el otro. Vestía la kheneseta con mi nombre en la espalda. En la mano llevaba tres barritas Isostar de sabor multifrutas, que me tomé en los kilómetros 6, 18 y 30 (gracias, ojordo Guiño ).

De pronto llegué a las torres Kio. Noté como una sonrisa afloraba a mis labio y decidí inmortalizar el momento. Seguí corriendo y quise guardar aquellas imágenes. Fotografié a los que llevaba delante ... y fotografié a los que venían detrás. Era impresionante estar en medio de aquellos miles de almas corredoras.

Guardo pocos recuerdos de la primera media. Recuerdo encontrame de repente en Gran Vía y meternos por Callao hacia Sol. En Sol había un grupo tocando batucada. Hasta llegar a la cuesta de los últimos kilómetros debió de ser el único grupo activo que me encontré (sin contar a los músicos espontáneos, ni a los que nos ponían música enlatada desde equipos de múscia, radiocedés, coches e incluso móviles con altavoces Abraiado ). Daba un poco de lástima ver a los pobres músicos descansando mientras pasábamos. Alguno incluso reclamó música para los populares, pero no le hicieron caso.

La media. El globo de las 4 horas ya estaba fuera de mis vista y, por supuesto, de mi alcance. No resistí la tentación y le pregunté l hora a un compañero. Inmediatamente me arrepentí de haberlo hecho cuando vi al pobre hombre esforzándose por mirar el reloj mientras hacía equilibrios con un vaso lleno de isotónica en cada mano al tiempo que seguíamos corriendo. Consiguió responderme sin que se le vertiera ni una gota. Le di las gracias y le deseé una buena carrera Moi feliz .

Al poco tiempo, en una zona sin gente, me encontré con un hombre que estaba animando a todos los corredores. Era muy vehemente y nos decía que todavía teníamos a nuestro alcance las 4 horas. Me eché a reir. A los pocos kilómetros una chica vestida de manera similar a este hombre, también nos daba ánimos. Entonces me di cuenta de que eran de la organización. Eran los psicólogos deportivos (flipé Abraiado ).

Ya quedaba poco para la meta. Desde el kilómetro 34 iba mirando los puntos kilométricos con una mezcla de alegría y estupor. Durante toda la carrera había ido sonriendo y disfrutando de cada zancada. Pero el terreno comenzó a subir. Hasta entrar en el retiro había una cuesta larguísima. Muchos corredores iban caminando pero yo no me iba a rendir. Era fácil: poner un pie delante del otro y continuar haciéndolo Mr. Green .

Entré en el Retiro dispuesto a afrontar el último kilómetro. Cogí el móvil y le mandé un mensaje a mi chica dedicándole el kilómetro 42. Por fin la meta. ¡Lo conseguí! Seguí trotando y cogí la manta térmica que nos daban. Era un cacho de plástico que parecía una bolsa del Corte Inglés abierta por las soldaduras, nada que ver con el glamour de las mantas térmicas doradas que dan en otras pruebas. Seguí al gran mogollón y fui cogiendo comida y bebida del avitualñlamiento: sandía , manzana, barra energética, frutos secos, agua y...¡cerveza! Pero, ¿qué es esto que me dan? Un compañero pregunta «¿No hay cerveza con alcohol?». «No, sólo Laiker», le contestan. Tomo un sorbo y uso el resto para regar una plantas.

Sigo hacia la salida y allí nos recuerdan que recojamos la medalla. Me imagino a mí mismo llegando al aeorpuerto con la medalla puesta para que la vean mis hijos. Recojo la caja que me dan. Me parece muy grande para contender una medalla. La abro y... me encuentro con una medalla de resina, de diez centímetros de diámetro y un soporte para colocarla sobre una mesa. ¡Qué decepción!

Salí del recinto y me encontré con mi chica, que me estaba esperando. Fuimos caminado hacia la Plaza de España para coger el metro y le comento que no me encontré con el muro. Suena el móvil. Es jotaeme. Charlamos un rato y nos contamos nuestra maratón Moi feliz . Hizo una marca fantástica, pero sé que eso no le llega y que en la próxima va a bajar, por lo menos 10 minutos. Mr. Dixie hizo un tiempo aún mejor. Por el camino, me llama Marola. Me da un alegrón enorme. En algún momento también hablé con el incombustible Banderas, que me felicitó efusivamente por teléfono.

Al llegar a la boca de metro descubro que el muro estaba escondido en aquellas escaleras. Tuve que ayudarme del pasamanos para poder bajar.

Y aquí acaba mi aventura. Tardé cuatro horas y cuarto pero conseguí llegar.

Mi gran error fue que até demasiado fuerte los cordones en el empeine y me fueron haciendo daño desde el kilómetro 20 hata la meta, donde me daban ganas de descalzarme y terminar descalzo, por el gran dolor que sentía. Mi otro error fue que comencé a curarme una rozadura del dedo gordo del pie demasiado tarde (dos días antes) y me fue dando la lata todo el trayecto Avergoñado


ojordo

Foreiro Veterano
Foreiro Veterano
26/12/06
0 Carreiras
1212 Mensaxes
De la cuna de Simon Bolivar y ahora en la ciudad donde nadie es forastero
Respostar citando Envío Mér, 07 Mai 2008, 23:48
Asunto: Re: MAPOMA 2008

Enhorabuena Knene me alegro que quedaras con ganas de repetir. Un consejo para la proxima vez que te consigas el muro en cualquier escalera: Bajalas de espaldas , es mas facil Guiño . ANIMO CAMPEON.

Entra en mi blog y si te gusta recomiendalo y si no... tambien para que se jodan los demas...
ojordo.blogspot.com/
Bareixa

Maratoniano
Maratoniano
18/12/06
0 Carreiras
1268 Mensaxes
Beade capital
Respostar citando Envío Xov, 08 Mai 2008, 6:54
Asunto: Re: MAPOMA 2008

Enhorabuena Khene: qué genial disfrutar así de un maratón.

Y enhorabuena doble: desde ya, premio a la mejor crónica del MAPOMA. Sorriso

Felicidades.
linkinpark

Montañés
Montañés
11/02/07
0 Carreiras
4003 Mensaxes
vigo
Respostar citando Envío Ven, 09 Mai 2008, 7:00
Asunto: Re: MAPOMA 2008

.....muy buena cronica khene....y mejor maraton.....enhorabuena de nuevo !!!....

......el proximo el marzo que viene en barcelona....te apuntas o q ?????........ Silbar Silbar
Aguita

Super Veterano
Super Veterano
21/12/05
0 Carreiras
2825 Mensaxes
Avda. Aeropuerto, vigo
Respostar citando Envío Ven, 09 Mai 2008, 12:27
Asunto: Re: MAPOMA 2008

Bravo khene, ya eres un marathon-men, bien por tu carrera y por tu cronica.

Como un pájaro en el alambre, como un borracho en un coro de medianoche, he intentado a mi manera ser libre. L.C.
khene

Maratoniano
Maratoniano
19/09/06
300 Carreiras
4160 Mensaxes
Khenesfera
Respostar citando Envío Ven, 09 Mai 2008, 12:36
Asunto: Re: MAPOMA 2008

Muchas gracias a todos Moi feliz


Marola

Mod
Mod
19/11/05
0 Carreiras
2609 Mensaxes
Ames
Respostar citando Envío Ven, 09 Mai 2008, 22:45
Asunto: Re: MAPOMA 2008

Enhorabuena a todos !!!

Me lo pasé genial leyendo vuestras crónicas... además me trajeron un montonazo de recuerdos... reviví otra vez mi mapoma y volví a pasar mentalmente por los mismos sitios que vosotros, de verdad que en algún momento me emocionasteis... Moi feliz

Ahora, lo que no tiene perdón es lo de la cerveza.... Muerto Khene, yo hubiera hecho lo mismo... Ríndose Ríndose Ríndose

Y la medallita de resina, imagino que será similar a la del año pasado, una cutrez, para bonitas la de Barcelona y la de la Behobia (y al fin y al cabo es el recuerdo que te queda de la prueba). El Mapoma está muy bien organizado y todo eso, pero lo que es la bolsa del corredor (que la pagamos, no lo olvidemos) no es ninguna virguería, por ejemplo la camiseta de las chicas del año pasado la única virtud que tenía era que acertaron con las tallas, que por ser no es ni técnica, a menos que se llame técnica a cualquier cosa de fibra a la que se ponga por encima publicidad de adidas.... Disimulando

Pregunta: ¿había cajones de salida este año?

Y lo dicho FELICIDADES !!!! (aunque a JM había que tirarle de las orejas por no haberse colocado más adelante.... Demo )

PD. ¿Álguien sabe como acabaron Magdalena y Lodeiro?





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Podes descargar arquivos