Foros ›
Gore-tex transalpine-run: Dureza y belleza en estado puro.
Foros de debate / Carreiras de Montaña
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
curro2000

Foreiro Senior
Foreiro Senior
16/11/06
0 Carreiras
424 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 17 Set 2007, 23:49
Asunto:

euge escribió:
Hola curro2000.
Solo para decirte que estoy siguiendo tus crónicas con verdadero interés. Esta prueba es el sueño de cualquier amante de la montaña. Gracias por compartir algo con nosotros.

De nada Euge, para mi es un placer compartir esta experiencia con vosotros!. Siento no poder narraros hoy la cuarta etapa (se me ha hecho un poco tarde). Espero ponerla mañana. Un saludo!

Ah! Telmocho, los toros o bueyes que ví yo eran parientes de los de tu foto!!
euge

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
22/05/06
0 Carreiras
201 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 18 Set 2007, 17:36
Asunto:

! A ver si eran bisontes europeos ¡
telmocho

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
30/07/07
0 Carreiras
346 Mensaxes
Pontevedra
Respostar citando Envío Mar, 18 Set 2007, 20:10
Asunto:

Ni idea, pero parece que tienen más pelo (ese flequillo se sale) que los bisontes europeos que vi por internete.
curro2000

Foreiro Senior
Foreiro Senior
16/11/06
0 Carreiras
424 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 19 Set 2007, 22:34
Asunto:

Hola! Para comenzar con la cuarta etapa antes tengo que rebobinar un poco y volver a briefing del dia anterior. En éste Wolfi (el director de carrera) nos advierte de que se acerca una borrasca y que se están planteando dos alternativas. La primera es suspender la etapa y la segunda acortarla. Nos dice que lo decidirán mañana por la mañana con las últimas predicciones meteorológicas en la mano. Nos convoca a un nuevo briefing al dia siguiente por la mañana temprano para informarnos.Así que nos vamos todos a dormir cruzando los dedos.

Por la mañana afortunadamente se toma la decisión de celebrar la etapa, pero en lugar de los 42 kms. previstos, la acortan a 37 porque existe un tramo en descenso que está en unas condiciones extremadamente peligrosas y, asimismo, así se aseguran de que todos los participantes han llegado a meta antes de que nos alcanzara lo peor del temporal.

Wolfi también nos advierte que van a revisar las mochilas para cercioarse de que todos llevamos el equipo de seguridad necesario. Obligatorio, asimismo, pantalones largos y ropa técnica de abrigo.

Se acaba el briefing y todos a preparar las cosas a toda prisa. Yo la verdad es que no soy un ejemplo de lucidez mental en aquel momento y me preparo bastante mal. La consecuencia es que cuando el responsable abre mi mochila y la ve prácticamente vacía "flipa en colores". Finalmente Juan y yo le convencemos argumentándole que la segunda capa la llevo puesta y que el equipo de seguridad lo llevamos repartido entre él y yo. De todos modos, me obliga a quitarme la segunda capa y meterla en la mochila. Dice que es necesario llevar una prenda seca de recambio. Lo que no se imaginaba él era que mi primera capa era sin mangas, así que me cambio sin que me vea y tomo la salida con una camiseta sin mangas y una cazadora de pac-lite que no abriga nada de nada.

Se da la salida y voy entrando en calor poco a poco. El camino es bastante ancho y la pendiente es bastante contenida. Al cabo de un par de kilómetros voy realmente cómodo. De todos modos no me fío y voy un poco intranquilo porque está empezando a nevar y sé que vamos a ascender a casi 2800 mts.

El terreno empieza a "picar" hacia arriba que da gusto y cada vez nieva con mayor intensidad. Llegamos al avituallamiento (situado a 2165 mts.) y por no perder tiempo decido no ponerme la segunda capa. Pienso además que quizás me hará más falta cuando el tema se ponga serio de verdad.

Al cabo de poco rato progresamos en medio de una ventisca de nieve y terreno un tanto resbaladizo. A estas alturas ya me he puesto la capucha y la llevo ceñida a tope. Solo pienso que si me paro, en cinco minutos me quedo como una estatua de hielo.

Mientras asciendo me percato de que ya han pasado 50 minutos desde que me comí la última barrita, así que saco una que tengo en el bolsillo e intento abrirla. El terreno era tan complicado y exigía tanta concentración que era incapaz de conseguirlo. Además, el hecho de llevar puestos los guantes no me falicitaba la tarea. Al cabo de unos metros desisto y la vuelvo a guardar. Me imagino que el terreno más pronto o más tarde me dará una oportunidad. El caso es que no era así. De hecho cada vez la subida era más pronunciada, la ventisca era más fuerte y había nieve y hielo por todas partes. Así que al final fui incapaz de comerme la puñetera barrita en toda la subida y parte de la bajada, que también era muy chunga y en la que me fui al suelo un par de veces. Al final pude estar casi dos horas sin comer nada y todo por no perder ritmo y simplemente pararme a comer. La consecuencia lógica fue que en mitad de la bajada me sentía bastante débil.

Después de descender a unos 2000 mts. se volvía a subir por una cuesta muy empinada y con bastante barro, pero al superar ésta, el terreno se hace más llevadero y sin demasiada pendiente. A estas alturas yo ya me sentía tranquilo porque había pasado lo peor, estaba bien alimentado y había resistido con lo puesto. Por otra parte, estaba seguro de que la prenda que llevaba en la mochila no me serviría ahora de nada porque no estaba dentro de ninguna bolsa de plástico y estaría empapada.

Llegamos el avituallamiento 2 y Juan y yo no perdemos demasiado tiempo aquí. Lo justo para coger lo necesario y tirar para abajo por un sendero ancho que nos conducía ya directamente hacia Scuol (al acortarse la etapa no había que seguir ascendiendo hasta 2370 mts.).

En esta bajada Juan se empieza a resentir seriamente de los cuádriceps y no somos capaces de ir al ritmo que nos hubiera gustado. Cuando aun quedan unos 6 kms. para la meta admiro una de las vistas más bonitas de toda la carrera. Impresionante el valle en el que está ubicado Scuol, no se me olvidará nunca.

Después de este sendero ya se conecta con una carretera. Aquí le saco un poco de distancia a Juan y resulta nefasto porque en un cruce la señalización de la carrera se había movido y él no pudo ver una señal pintada en el suelo que había unos pocos metros después. Así que se metió para el cuerpo unos cuantos metros extra hasta que se dio cuenta. En la bajada a Scuol va quejándose de los cuádriceps y maldiciendo el pavimento adoquinado de los últimos metros. Cuando llegamos a la meta pensamos que es un alivio tener al dia siguiente la prueba de kilómetro vertical. Al menos los cuádriceps van a descansar..

Bueno, espero mañana tener tiempo para contaros la quinta etapa y la estancia en Scuol, que no tiene desperdicio.

Saludiño!
Barbanzon

Montañés
Montañés
8/06/06
0 Carreiras
660 Mensaxes
O Barbanza
Respostar citando Envío Xov, 20 Set 2007, 9:35
Asunto:

Impresionantes crónicas curro2000 Abraiado Abraiado , que envexa me das.
Saudos e moitas gracias.
curro2000

Foreiro Senior
Foreiro Senior
16/11/06
0 Carreiras
424 Mensaxes

Respostar citando Envío Xov, 20 Set 2007, 22:23
Asunto:

Barbanzon escribió:
Impresionantes crónicas curro2000 Abraiado Abraiado , que envexa me das.
Saudos e moitas gracias.

Hola de nuevo! Gracias a ti Barbanzon. Espero conocerte en la carrera de Parada de Sil.

Antes de comenzar con la quinta etapa os voy a describir un poco la estancia en Scuol. Tras llegar a la meta nos dirijimos al "camp". Seguimos las flechas indicadoras y acabamos...en un búnker!!. A lo largo del mismo están colocadas literas a ambos lados y hay unas cuatro estancias diferentes separadas por unas puertas que tenían más o menos un palmo de anchura y un cierre más propio de un submarino. Se escucha un ruido intenso y los amigos vascos nos explican que son los generadores de oxígeno. "Ã?sto por la noche hay que apagarlo y dejar todas las puertas abiertas, porque sinó con este ruido no hay quien duerma..", nos comentan.
Juan me pide quedarse con la cama de abajo porque sus piernas no están para muchos apuros. Yo intento meterme en "el piso intermedio" pero requiere pensar bien los movimientos (creo que lo más parecido es intentar meterse en el nicho de un cementerio..). Al final lo logro después de darme un par de leches con la parte superior.

Una vez depurada la técnica nos vamos a duchar y a cenar. La cena y briefing es en un comedor cercano el búnker con mesas pegadas y colocadas longitudinalmente a la estancia. la verdad es que, para mi gusto, fue con diferencia el sitio más incómodo porque la gente que se levantaba pasaba rozándote constantemente y en el que peor comimos.

Tras la cena, el briefing, entrega de trofeos y visualización de fotos y vídeo de la etapa, nos vamos al búnker a dormir.

Al poco rato de acostarme compruebo que hay al menos dos personas cerca que roncan a base de bien. Además una de ellas está justo a mi lado y es de los primeros en la clasificación (pienso que cómo pueden correr así de bien respirando tan mal..). El caso es que a pesar de todo consigo dormirme relativamente pronto y me levanto "en plenitud de facultades". Juan lo pasó peor. Se tuvo que coger el colchón y dormir en el medio del pasillo porque no aguantaba "el concierto" que había que soportar.

Por la mañana antes de la salida hacía mucho frío, así que nos abrigamos en la carpa habilitada como enfermería, ya que en ella había una estufa y se estaba bastante bien. No convenía ir demasiado abrigado puesto que, a pesar del frío y la nieve que íbamos a encontrar, era una etapa corta (6,17 kms. y 1000 mts. de desnivel) en la que mantendríamos un nivel alto de esfuerzo siempre en subida. Por lo tanto era importante ir lo más ligero posible.

La salida era contrarreloj por orden de clasificación ascendente (de peor clasificado a mejor), con lo cual se ganaba en espectacularidad al incentivarse los adelantamientos y el mantenimiento de un ritmo fuerte para que no te adelanten.

Cuando nos quedan unos cinco minutos Juan y yo nos acercamos a la salida. Cada equipo sale 30 segundos después del anterior. Juan y yo ya habíamos pactado que iríamos cada uno a nuestro ritmo, así que cuando dan la salida pongo en práctica la táctica que tenía planeada.
Salgo muy fuerte al principio, corriendo incluso por zonas en las que lo normal era caminar hasta alcanzar las 170 p.p.m. En ese momento ya había logrado adelantar a dos o tres equipos.
Después trato de mantenerme a unas 160 - 165 p.p.m. todo el rato intentando correr siempre que me es posible (andando pierdo capacidad de avance). Era muy importante no flirtear con el umbral anaeróbico (tanto en esta etapa como en todas) ya que un tiempo un poco prolongado en ese umbral lo pagas al dia siguiente. Por lo tanto se trataba fundamentalmente de realizar un esfuerzo contenido, sin excederse pero también sin quedarse corto.

Continúo adelantando equipos, pero en el kilómetro 2-3 veo que se me acerca un componente de un equipo alemán que salió justo detrás de nosotros.

Al cabo de un rato vamos juntos haciendo relevos. Andando tiraba él (menuda zancada tenía el tío) y corriendo le adelantaba yo. Entre los dos conseguimos tirar para arriba a muy buen ritmo y adelantando a varios equipos más.

El terreno desde el tercer kilómetro aproximadamente era una mezcla de barro, hierba y nieve que resultaba muy resbaladizo en las zonas de mayor inclinación. Mientras subía por una de esas zonas ví como uno de los motoristas de la organización se caía de la moto al no conseguir subir por allí con ella.

Después de un tramo de subida muy inclinado y extremadamente resbaladizo ya se ve la meta, así que me pongo a esprintar como un loco avisando a la gente que iba delante para que me dejara pasar y finalmente cruzo la meta en 56:21.

Arriba el tiempo era muy desapacible, así que lo primero que hice fue refugiarme en el edificio y cambiarme de ropa. Después nos sirvieron allí la comida (bastante mejor que la de abajo) y se celebró el briefing de la etapa siguiente, así como la entrega de trofeos y demás. Una pena que el dia estuviera tan gris porque la vista desde allí tenía que ser espectacular.

Una vez bien alimentados cogemos el teleférico y bajamos de nuevo a Scuol. Nada más llegar al pueblo me percato de que me he dejado toda la ropa de la carrera, el dorsal,.. arriba. En fin, creo que estaba empezando a padecer "mal de altura" (je,je..).

Un saludo!!
Morangui

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
4/02/07
0 Carreiras
237 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Xov, 20 Set 2007, 22:44
Asunto:

Abraiado Abraiado Abraiado Abraiado

Tengo los dientes rozando el teclado, Curro.

Por cierto, espero que no te importe: estoy guardándome todas tus crónicas en Word para revisármelas antes de ir el año que viene.
De ilusión también se vive, ¿no?
Ríndose Ríndose

¡Besotes, campeón!


Suerte es lo que sucede cuando la preparación y la oportunidad se encuentran y fusionan.
banderas

Maratoniano
Maratoniano
13/09/06
117 Carreiras
3316 Mensaxes
Abrir Vigo ó mar ;-)
Respostar citando Envío Ven, 21 Set 2007, 2:05
Asunto:

Ríndose Ríndose Ríndose Xa sabía eu que tarde ou cedo cairía por este fío a nosa amiga Morangui máis coñecida agora como Viguetana... xa me estou imaxinando a cara de envexa e as babas mollando o teclado... Demo sorrindo Demo sorrindo Demo sorrindo

Sigue, sigue Guiño Guiño
castiñeiras

Montañés
Montañés
14/11/05
0 Carreiras
829 Mensaxes
Castiñeiras
Respostar citando Envío Ven, 21 Set 2007, 13:34
Asunto:

As crónicas son estupendas, sinto o frío nos pes e teño o pantalón manchado de barro que non sei de donde saleu, en fin, que o estamos a pasar estupendamente con vós. ¡Forza!.
curro2000

Foreiro Senior
Foreiro Senior
16/11/06
0 Carreiras
424 Mensaxes

Respostar citando Envío Dom, 23 Set 2007, 0:23
Asunto:

Hola a todos! Gracias Castinheiras. No te puedes no imaginar como acababan las zapatillas después de alguna de las etapas. A veces, cuando tenías que cruzar un riachuelo metía los pies intencionadamente en el agua para quitarles el pegote de barro que tenían por encima.

Bueno, os voy a narrar la sexta etapa entre Scuol (Suiza) y Mals (Italia), pero antes os cuento un poco la tarde y noche del día anterior en Scuol.

Tras llegar al pueblo y arreglar el problema de haberme dejado el material arriba (finalmente me lo bajó la organización de la carrera) me doy un paseo por sus calles con Luis Miguel y Paco y echamos un vistazo a las tiendas (todo bastante caro, en general).

Ese día la organización no nos daba de cenar así que tuvimos que apañárnosla nosotros mismos. Como los españoles para ello tenemos mucha maña improvisamos rápidamente en el búnker un comedor "de campaña" y nos pusimos morados con comida comprada previamente en un supermercado y con todo lo que teníamos por ahí guardado (plátanos, manzanas, barritas, frutos secos,..todo valía..). Mientras cenamos mantuvimos una charla muy animada y agradable. Yo aproveché para preguntarles a Paco y Eva (de Asturias) acerca de la Integral de los Picos de Europa, en la cual ellos habían hecho un destacable papel.

Por la noche no conseguí dormir nada. Mi compañero de "nicho" de al lado estaba inspirado y me deleitó con todo tipo de ronquidos y ruiditos, aparte de no parar de moverse en toda la noche. Era la primera vez en mi vida que veía a alguien yéndose a dormir con una Coca-cola de medio litro y beber un sorbo cada vez que se despertaba. Me imagino que debía tener el estómago chunguillo..

Por la mañana me levanté "escarallado" pero con la animación de la salida se me pasaron todos los males.

Los primeros kilómetros de esta etapa eran muy llevaderos y por carretera. Se podía ir a buen ritmo sin apenas esfuerzo. Pero a partir del sexto kilómetro se empieza a subir, aunque tampoco me pareció una cuesta excesivemente empinada. Al cabo de unos kilómetros entramos en un canal horadado en la piedra de una montaña realmente espectacular. Hace bastante frío y los carámbanos cuelgan de la parte superior. Mejor no mirarlos porque solo de pensar en que uno de ellos te pueda caer en la cabeza..

La vista hacia la derecha es increíble. Estamos atravesando por la parte izquierda de un cañón con un desnivel impresionante. A lo largo de este canal de vez en cuando se entra en grutas, pero son lo suficientemente cortas como para no necesitar frontal para orientarse dentro de ellas.

Una vez se acaba este canal el terreno es de una mezcla de piedra, nieve y hielo. El viento pega fuerte y hace frío. La buena noticia es que el perfil es, en líneas generales, bastante llano. Después de alcanzar los 2315 mts. de altitud se empieza a bajar. Aquí tampoco se baja tan acusadamente como en etapas anteriores y según vamos descendiendo y va apareciendo la vegetación el terreno se va transformando en barro. Asimismo, el clima va mejorando tras cada zancada.

Los últimos kilómetros son por carretera. Aquí compruebo que el paisaje ya empieza a tener poco que ver con lo visto hasta ahora. La diferencia es que ya puedes abarcar más con la vista, los valles son más amplios y, consecuentemente, los pueblos no los ves tan encajonados en la montaña. También el clima tiene pinta de ser más benigno en esta zona a lo largo de todo el año.

Tras rodar por esta carretera durante bastantes kilómetros para lo que teníamos acostumbrado a hacer hasta ahora, llegamos a Mals.

Mi conclusión es que esta etapa, a pesar de ser una de las más largas (37,02 kms. según la organización / 40,5 kms. según mi GPS), se hizo bastante llevadera y las piernas no sufrieron tanto como en etapas anteriores al constar de un perfil en el que tanto la subida como la bajada principales eran muy largas pero más tendidas.

Un saludo!!
Morangui

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
4/02/07
0 Carreiras
237 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Dom, 23 Set 2007, 14:05
Asunto:

Banderas

hazme el favor de no liar al personal, que yo sigo siendo Morangui. Demo
Lo de Viguetana fue un invento para mi blog, el cual en un principio se llamaba Vigo2006. Como no me consideraba viguesa del todo porque acababa de llegar, me inventé lo de viguetana jugando con el gentilicio catalán para los habitantes de Vic (vigatans) y el gentilicio castellano para los habitantes de Vigo (vigueses).

Pero aquí (y en mi casa) siempre seré Morangui. Ríndose Ríndose

Bicos, Flags. Guiño Razz


Suerte es lo que sucede cuando la preparación y la oportunidad se encuentran y fusionan.
banderas

Maratoniano
Maratoniano
13/09/06
117 Carreiras
3316 Mensaxes
Abrir Vigo ó mar ;-)
Respostar citando Envío Dom, 23 Set 2007, 16:06
Asunto:

Perdón pola intromisión no fío destas marabillosas crónicas dunha loita con un mesmo e coa dureza da montaña... pero quería pedir disculpas a Morangui... ainda que só era unha broma Demo sorrindo Demo sorrindo Demo sorrindo hai que ver cómo se poñen algunhas Guiño Guiño

¡Queremos máis! ¡Queremos máis! ... ainda que a miña dona anda a me reñir porque lle encho o cuarto de barro misturado con babas Abraiado Abraiado Guiño
euge

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
22/05/06
0 Carreiras
201 Mensaxes

Respostar citando Envío Dom, 23 Set 2007, 22:33
Asunto:

No había podido entrar en el foro en unos cuantos días y me he leido las tres últimas etapas de un tirón ¡¡ Estoy hecho polvo !!.
Menos mal que la de Suiza a Italia parece que ha sido un poco mas llana.
¡ANIMO CURRO2000!
curro2000

Foreiro Senior
Foreiro Senior
16/11/06
0 Carreiras
424 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 24 Set 2007, 0:32
Asunto:

Hola de nuevo!!

7ª Etapa: El ejemplo de cómo algo empieza mejor que nunca y acaba..como acaba..

Desde el primer día de competición todo el mundo hablaba de la tercera etapa, de lo duro que era subir aquellos dos collados,.. pero todos subestimábamos esta séptima etapa. Sabíamos que se subía a más de 3000 mts. pero nadie le daba demasiada importancia.

Al haber acabado en la etapa anterior entre los 20 primeros de nuestra categoría podíamos colocarnos en la parte delantera (el caso es que en la etapa del kilómetro vertical habíamos acabado de 19 pero ni nos dimos cuenta del detalle). Aprovechamos entonces para hacer alguna que otra payasada junto con Álex y Bárbara (del equipo Finisher) que también estaban delante. Dan la salida y nos ponemos los cuatro delante del todo (más que nada por hacer la coña..).

Yo voy observando a Juan, ya que sé que tiene las piernas delicadas pero me alegro al ver que tira bastante bien. Yo encuentro un buen ritmo y me mantengo en la parte delantera de la carrera. Al cabo de un par de kilómetros me paro a quitarme ropa porque el tiempo era bueno y me había pasado abrigándome. Juan me adelanta y le veo que va genial. Cuando termino de cambiarme vuelvo a encontrar un ritmo bastante vivo en el que me sentía realmente cómodo. Voy adelantando a gente y alcanzo a Juan. El terreno es de tierra, nada técnico y con subidas sin demasiado desnivel. Al cogerle decido mantener mi ritmo, ya que veo que él progresa bien. Veo que le saco distancia pero no estimo que sea demasiada. Al cabo de un rato alcanzo a Jordi Calduch y Mercé Mágem del equipo mixto de las Goretex-Series. Voy un rato charlando con ellos. Les comento que voy muy bien y que he decidido mantener mi ritmo. Jordi me comenta que es lo mejor que puedo hacer. Decido seguir tirando con la idea de esperar a Juan justo antes de llegar al primer avituallamiento. En aquel momento estimo que estoy situado entre los primeros quince equipos de la general.

Tras una subida prolongada por carretera se divisa ya el avituallamiento así que, en la curva anterior al mismo, me paro a esperar a Juan. estimo que en unos tres o cuatro minutos aparecerá..

Al cabo de un minuto llegan Jordi y Mercé. Les comento que me he parado a esperar a mi compi pero que no tardará en llegar. Al cabo de unos tres minutos pasan Paco y Eva (de Asturias). Pasa el tiempo y Juan no aparece..

A los 15 minutos aproximadamente aparece el componente del equipo alemán con el que había subido el kilómetro vertical. Me informa de que vio a Juan cojeando unos kilómetros atrás. Uy! Qué mal rollo (pienso).

Sigue pasando el tiempo y le voy diciendo hola a casi toda la carrera. De vez en cuando algún equipo me informa de lo han visto progresando andando despacio. Decido abrigarme de nuevo porque de estar parado me estoy quedando helado.

Finalmente aparece una hora después de haber llegado yo allí. Viene andando muy despacio y con cara de sufrimiento. Me comenta que en el kilómetro 10 se ha lesionado en ambos cuádriceps y que tiene un dolor terrible. Decidimos llegar al avituallamiento y reclamar atención médica.

Mientras Juan está en el médico yo me quedo charlando con los periodistas españoles y gente de Gore-tex España que estaba allí esperando para hacer una travesía en el helicóptero de la organización. Me hicieron una pequeña entrevista y aproveché para reclamarles una prueba de las Gore-tex Vertical-Series para Galicia.

Al cabo de un rato sale Juan del médico con dos bolsas de hielo colocadas en los cuádriceps. Decidimos que vaya subiendo y que yo ya le pillaría. Me quedo charlando un rato más a fin de después poder subir el tramo siguiente a mi ritmo y, después de unos diez minutos, decido continuar.

Ahora el terreno es más abrupto y con un desnivel muy acusado. Voy dándole caña tratando de unirme a Juan lo antes posible. Finalmente lo alcanzo justo antes de aparecer la nieve. Va un poco lento pero bien. Al menos subiendo se resiente un poco menos.

La subida era una auténtica salvajada. El terreno era una mezcla de nieve y piedras con una inclinación impresionante. En momentos puntuales había que ayudarse incluso con las manos para subir. Además era eteeeernaaaaaa.. Cuando parecía que ya ibas a llegar a lo alto del collado descubrías que te quedaba otro tanto por subir, y así tres o cuatro veces..

Os aseguro que cuando finalmente coronas sientes una gran sensación de alivio.. El tema es que cuando miras hacia abajo después piensas "Joer, que es ésto!!!". La bajada es igual de inclinada que la subida. Voy contando las veces que me caigo mientras desciendo y en total fueron siete. Juan baja despacio pero bien. No se para en ningún momento y no se cae como yo. Además tiene muy claro que hay que llegar a la meta. Yo voy deshidratado porque con la lesión de Juan se me habían roto los esquemas en cuanto a las necesidades de agua y me había quedado sin nada. Afortunadamente el recorrido pasaba al lado de un riachuelo y aprovecho para beber y llenar mis botellines. Me aseguro previamente de que a esa altura aun no había ganado.

Cuando se acaba la nieve Juan está hecho polvo de las piernas y tengo que ir muy despacio. Si ando normal Juan se queda atrás. Tengo que ir andando pero realmente muy despacio. Para quitarle un poco de hierro al tema de su lesión le digo: "Juan, creo que hoy nos quedamos sin bañito en la piscina..". el caso es que la bajada es interminable y deseo profundamente que acabe pronto para que cese la agonía. Tras una eternidad bajando por una zona que hay que reconocer que era preciosa, llegamos al avituallamiento. Mientras estamos allí nos alcanza Alice, una chica francesa que competía con su madre y que había conocido el cuarto dia de competición. Me entretengo charlando un rato con ella y mientras Juan sigue bajando. Afortunadamente veo que empieza a trotar. Durante un rato bajo charlando con Alice pero Juan iba más rápido y su madre más lenta, con lo cual decido despedirme de ella para reunirme con Juan y que ella pueda acompañar a su madre también.

Juan y yo seguimos bajando. en un momento puntual en que el camino desciende con una pendiente mayor bajamos abrazados para contenerle un poco y que no fuerce tanto las piernas. De todos modos compruebo que según se acerca el final va incrementado el ritmo (me comenta que quiere llegar a la meta de una puñetera vez). Los metros finales son por el centro del pueblo por donde la gente te alienta con aplausos desde las terrazas de los bares donde están tomando algo y disfrutando del sol.

Por fin se acaba la agonía. Entramos en meta después de nada menos que 8 horas 10 minutos. Para rematar la faena aquí el camp estaba bastante lejos de la línea de meta y la furgoneta que te llevaba hasta allí acababa de salir. No estábamos dispuestos a esperar por la siguiente así que paseillo hasta el camp para rematar la faena.

En fin, como comentaba al principio, esta etapa ha sido el claro ejemplo de lo imprevisible que puede llegar a ser una etapa.

Un saludo!!

P.D.: Como una imagen vale más que mil palabras aquí os pongo el link con el vídeo que grabó el periodista de Sport Life desde el helicóptero cubriendo el tramo desde le primer avituallamiento hasta la subida al "súper-collado". No tiene buena calidad pero sirve para hacerse una idea de cómo era el terreno. Yo la verdad es que me he emocionado al verlo de nuevo..


[url]http://pan.videos.starmedia.com/video/iLyROoaft0n4.html [/url]
banderas

Maratoniano
Maratoniano
13/09/06
117 Carreiras
3316 Mensaxes
Abrir Vigo ó mar ;-)
Respostar citando Envío Lun, 24 Set 2007, 1:04
Asunto:

Sinxelamente Ã?PICO, HERÃ?ICO... non hai verbas para narrar as sensacións que transmites... para que logo veñan a decir tonterías certasPanteiras Rosas.

Por certo... non acabaría aquí a vosa aventura ¿non?. Segue!Segue! Guiño Guiño





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Podes descargar arquivos