Foros ›
Gore-tex transalpine-run: Dureza y belleza en estado puro.
Foros de debate / Carreiras de Montaña
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
curro2000

Foreiro Senior
Foreiro Senior
16/11/06
0 Carreiras
424 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 12 Set 2007, 0:42
Asunto: Gore-tex transalpine-run: Dureza y belleza en estado puro.

Hola a todos! Ayer llegué de Münich tras participar en esta impresionante prueba que para mi ha resultado ser algo más que una carrera. Espero en breve escribiros una crónica sobre la misma ya que ahora todavía tengo la sensación de estar "aterrizando". Tan solo os adelanto que ha sido una experiencia espectacular en la que he tenido la oportunidad de practicar este gran deporte en un enclave de ensueño y en el que he conocido un montón de gente de una enorme calidad profesional y sobre todo humana. Desde aquí un saludo especial a todo el "Spanish power" allí concentrado y a mi compañero de aventura, que ha demostrado en esta carrera una capacidad para sobreponerse a la adversidad de su lesión digna de admiración.

Un saludo a todos y espero poder transmitiros mi magnífica experiencia en estos dias.
banderas

Maratoniano
Maratoniano
13/09/06
117 Carreiras
3316 Mensaxes
Abrir Vigo ó mar ;-)
Respostar citando Envío Mér, 12 Set 2007, 1:38
Asunto:

Benvido da Transalpina, Curro2000. Primeiro, descansa. Logo, vai preparando unha bóa crónica, que a cousa paga a pena de ser narrada con calma e leída con deleite. ¡¡Saudos!! Guiño Guiño
telmocho

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
30/07/07
0 Carreiras
346 Mensaxes
Pontevedra
Respostar citando Envío Mér, 12 Set 2007, 1:52
Asunto:

Enhorabuena Curro2000, que pasada de carrera, estoy impaciente por leer la crónica. Cuéntanos toro, toro y toro.

Edito: Y si te quedan ganas cuéntanos cómo la preparaste y qué se necesita para correrla (necesidades físicas) a parte de tenerlas bien puestas.
curro2000

Foreiro Senior
Foreiro Senior
16/11/06
0 Carreiras
424 Mensaxes

Respostar citando Envío Xov, 13 Set 2007, 1:16
Asunto:

Bueno, creo que ya estoy asentado aquí. De hecho esta tarde hice mi primer entreno (natación suave) tras la carrera. Gracias Banderas y Telmocho. Espero con mi crónica cumplir vuestras expectativas.

Os voy a narrar los prolegómenos y la primera etapa. Más adelante iré ampliando información de otras etapas, entrenamientos y puntos clave a tener en cuenta en esta carrera. Espero que lo disfrutéis.

Realmente la carrera para mi empezó en la etapa 0, que consistió fundamentalmente en visitar la zona antigua de Münich los dias 30 y 31 almorzando y cenando en lugares emblemáticos, como es por ejemplo la famosa cervecería Hofbräu. Creo que merece la pena, si no conoces la ciudad, viajar un dia o dos antes para hacer un poco de turismo e ir "entrando en ambiente".

El dia 31 por la tarde mi compañero y yo ponemos rumbo a Oberstdorf. Es un pueblo precioso y muy cuidado de la región de Allgäu en el que yo ya había estado el año pasado y que me había fascinado. Esta vez el tiempo no era tan bueno y llegamos allí con tiempo nublado y húmedo.

La recepción es en un pabellón de deportes. Allí nos entregan las acreditaciones, la bolsa en la que debemos introducir todo nuestro equipo, el dorsal,.. Una vez hecho ésto nos dirijimos al comedor en el que, mientras cenamos, se realiza una ceremonia de bienvenida a todos los equipos y briefing.

Al terminar vamos al coche para preparar la bolsa y al volver comprobamos que la gente andaba muy espabilada. Teníamos que dormir en el gimnasio del pabellón, pero éste ya estaba a tope y todas las colchonetas de salto de altura estaban más que adjudicadas. No encontramos ningún sitio decente en esa estancia así que decidimos irnos al vestuario y dormir allí. Fue un acierto total, ya que al estar solos se respiraba mejor y teníamos enchufes para cargar móvil, gps,..sin esperar turno. Lo malo es que yo me olvidé de traer esterilla (fundamental aquí) y tuve que poner ropa debajo de mi saco para dormir de una manera medianamente confortable, ya que el suelo era de hormigón. Un poco más tarde aparecieron por allí un equipo de sudáfrica y otro italiano que también decidieron quedarse a dormir allí.

Por la mañana no hubo que madrugar demasiado ya que la salida de la primera etapa estaba programada para las 11:00. Desayunamos con calma y preparamos la mochila con lo que realmente estimamos que íbamos a necesitar, aparte del equipo de seguridad obligatorio.

El ambiente es magnífico en Oberstdorf. Abundante gentío a ambos lados de la linea de salida nos anima mientras suena "Highway to hell" de AC/DC a todo trapo (y todos los participantes bailando). Con puntualidad británica se da la salida a las 11:00 y salimos escopetados a un ritmo de 4:30 (quizás pueda parecer pastelero, pero os aseguro que es un ritmo elevado en una carrera de estas características y teniendo en cuenta todo lo que quedaba por delante). El tramo hasta el primer avituallamiento es un sendero ancho mayoritariamente en subida pero con poco desnivel. El clima es lluvioso por momentos pero no excesivamente frio. Al llegar a este avituallamiento yo me lo tomo con calma y mi compañero tarda menos que yo, así que decide ir tirando y yo ya le pillaría. Al reiniciar la marcha compruebo que el camino se convierte en un "single track" con fuertes repechos y alguna que otra zona en la que había que estar realmente concentrado para no resbalar o pisar mal. Me resulta difícil adelantar a gente aquí pero poco a poco voy consiguiéndolo. Después continúo detrás de un participante que sube a un ritmo muy bueno y que se notaba que sabía moverse por la montaña. Al cabo de un buen rato percibo que baja el ritmo así que decido pasarle y continúo a la caza de Juan (mi compañero). Una vez alcanzado le propongo que vayamos detrás de una pareja mixta que va delante y que lleva un ritmo muy vivo, pero él me comenta que va justito de fuerzas, así que decidimos continuar a nuestro ritmo.
Tras un largo rato subiendo sin parar por terreno resbaladizo debido a la lluvia, comenzamos a descender. Aquí había que estar especialmente concentrado. El terreno era bastante técnico por momentos y resbaladizo. Por culpa de mirar un segundo hacia atrás para ver si venía Juan me torcí un tobillo y casi me lesiono. Asimismo, la exigencia para los cuádriceps era máxima. Hay que tener en cuenta que aquí fácilmente puedes estar una hora, hora y media.. bajando sin parar por terreno más o menos técnico y muchas veces extremadamente inclinado y los cuádriceps trabajan durante mucho tiempo al límite de su resistencia. En esta larga bajada tuve algún que otro sustillo más, pero finalmente llegué a la base de un telesilla que significaba el final de la bajada. A continuación el terreno picaba hacia arriba por asfalto pero que pronto se transformó en sendero de tierra. Esta subida no era demasiado larga y en relativamente poco tiempo estábamos bajando de nuevo en dirección a Steeg por un sendero ancho de gravilla que no tenía gran inclinación. Aun así por aquí costaba un poco ir rápido debido al desgaste realizado en la anterior bajada.
Ã?ltimo tramo de carretera y, por fin, la meta. Gran recibimiento en Steeg. Buen avituallamiento ofreciéndonos aparte de los productos "stándard" (sandía, barritas, naranjas, plátanos, frutos secos, bebida isotónica, cerveza sin alcohol,..) algún que otro producto típico de la zona. En este caso, si no recuerdo mal, un pastel con mermelada de fresa por encima que estaba muy bueno. Después de reponer energías y tomar un poquillo el sol (allí el tiempo era más benigno) nos fuimos a dar una duchita y a bañarnos a la piscina (construida en aluminio y con salida al exterior). Era un gozada estar en el agua al aire libre con el sol pegando duro y contemplando las montañas. Al final la recompensa al esfuerzo realizado siempre resultaba de lo más placentera..

Bueno, hasta aquí mi relato de la primera etapa. Para el que aun no se haya dormido le comento que en www.massive-mag.tv hay vídeos colgados de casi todas las etapas. Asimismo, en la página oficial (www.transalpine-run.com) hay una sección con fotos.

Saludiño!
telmocho

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
30/07/07
0 Carreiras
346 Mensaxes
Pontevedra
Respostar citando Envío Xov, 13 Set 2007, 1:28
Asunto:

no te queda nada por contar, y a este ritmo de comentarios vas a escribir un libro. Por mi genial. Si no es mucho pedir, pon un miniresumen de distancia y tiempo aproximado de cada prueba (por pedir...)
Que envidia curro2000!
banderas

Maratoniano
Maratoniano
13/09/06
117 Carreiras
3316 Mensaxes
Abrir Vigo ó mar ;-)
Respostar citando Envío Xov, 13 Set 2007, 1:30
Asunto:

¿No seríais el Team Iberic Patanegra?... buff!!! Lo que te debe quedar por contar. Tú sigue, macho, que la cosa promete. Un saludo!! Guiño Guiño
MarioeIsa

Foreiro Veterano
Foreiro Veterano
20/06/05
0 Carreiras
1167 Mensaxes
Estrella de Galicia
Respostar citando Envío Xov, 13 Set 2007, 7:29
Asunto:

Enhorabuena por disfrutar de esa aventura.... gracias por contar tu experiencia, espero algun dia poder contar la nuestra....

Gracias y sigue asi.... Aupa!!!!!....

Salud y Kilometros
Morangui

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
4/02/07
0 Carreiras
237 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Xov, 13 Set 2007, 9:41
Asunto:

La envidia me corroe, Curro-Pata Negra, y tú lo sabes.
Ríndose Ríndose Ríndose

Si te apetece contarlo todo, todito, yo te leo, fijo.
Los vídeos ya los vimos con Adrián, mientras íbamos soltando tacos a mansalva... ¡jajajaja!
Ríndose Ríndose Ríndose

Un besazo, Curro.


Suerte es lo que sucede cuando la preparación y la oportunidad se encuentran y fusionan.
Linneo

Maratoniano
Maratoniano
25/12/06
58 Carreiras
418 Mensaxes
Compostela
Respostar citando Envío Xov, 13 Set 2007, 13:33
Asunto:

Leo con interese e envexa a crónica desta aventura...
curro2000

Foreiro Senior
Foreiro Senior
16/11/06
0 Carreiras
424 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 14 Set 2007, 23:39
Asunto:

Hola de nuevo!! Continúo con la crónica en el punto donde la dejé antes de ayer.

Durante la cena del primer dia Juan y yo conocemos a algunos españoles. Cenamos con Paco y Luis Miguel, de Almería y Sevilla, respectivamente. Luis Miguel está seriamente preocupado porque tiene un tobillo como una pelota y teme no poder continuar en competición. Al terminar de cenar, mientras estoy hablando con él camino "de los catres" se marea y se tiene que sentar. Hablo con Uta, la responsable de la organización de la carrera y le dejo allí cuando llega la médico. Antes de irme Luis Miguel me pide que Paco se una a nuestro equipo porque él está seguro de no poder seguir. Por la noche me duele el tobillo que me torcí en la primera etapa (creo que era en solidaridad con Luis Miguel). En uno de mis paseos al baño para cargar el móvil me encuentro con Jane (un auténtico crack en carreras de montaña de Venezuela) y me informa de un estiramiento muy curioso a realizar para que se me pase el dolor. Lo pongo en práctica y funciona (me quedo flipado). Aquí parece que hay remedio para todo..

tras dormir otra vez sin esterilla, me levanto pletórico de fuerzas, aunque con las caderas machacadas por la incomodidad sufrida. Me alegro un montón al ver a Luis Miguel recuperado también. Me dice que casi no se lo puede ni creer.

Tras el "bailongo" con Highway to Hell de rigor se da la salida puntualmente a las 8:00. La etapa sale de Steeg y la llegada es en St. Anton (pueblecito muy chulo y pijín cuna del esquí en Austria).

Los primeros kilómetros del recorrido son de asfalto en subida tendida. Yo pillo un ritmo bueno pero enseguida compruebo que Juan no va cómodo. Al cabo de unos cuantos kilómetros le espero y, cuando me alcanza, me comenta que tiene molestias en las rodillas, pero que ya se ha "enchufado" un Voltarén y es solo cuestión de que empiece a hacer efecto. El caso es que en este sector tan benigno la gente iba a un ritmo vivo, pero nosotros no podíamos. Tras el primer avituallamiento el terreno se va volviendo más y más técnico. Va desapareciendo cualquier vestigio de vegetación y al cabo de un rato nos encontramos superando un mar de loscos, a veces en llano a veces cuesta arriba. Tras ello, camino "single track" de piedras en subida con tramos bastante aéreos y delicados. A veces era necesario ayudarse de las manos para progresar e incluso pararse a pensar bien dónde poner los pies y las manos para avanzar con seguridad. Lo bueno es que todo ésto lo superamos con un tiempo soleado y una temperatura agradable. Por aquí Juan progresa realmente bien. Sus rodillas están mejor y se desenvuelve fluídamente por este terreno.

Una vez superado ésto hay todavía que correr un rato por camino de tierra en llano, pero en breve comienza "LA BAJADA". Os puedo asegurar que era un rompepiernas del copón. Primero camino estrecho de piedras en zig zag con gran inclinación y, ya con los cuádriceps al rojo vivo, se cambia a un sendero que desciende por una pista de esquí. Con las piernas frescas quizás sería posible bajar por allí a buen ritmo, pero después del castigo al que se habían visto sometidas era materialmente imposible. LO cierto es que parecíamos todos patos bajando por allí (a menos de 6:00 min/km eras el Rey). Después de un buen rato el terreno se suaviza y se llega a St. Anton cubriendo un último tramo por carretera. Por aquí ya se entregaba uno a lo que fuera. Ritmo fuerte y más fuerte y más fuerte según se iba aproximando la meta.

Después del avituallamiento de meta y un poco de cháchara, compruebo que tengo los cuádriceps más machacados que nunca en mi vida. Pienso, ¿mañana hay que darle otra vez?. Me parece imposible pero bueno, después de un bañito en la piscina con sus correspondientes chorritos y ligero paseo por el pueblo, parece que la cosa se va viendo de una manera más optimista.

Bueno, espero poder relataros la tercera etapa mañana. Tan solo comentaros que ahora disfruto de una supercompensación impresionante. Hoy me metí un entreno por el bosque que antes consideraba como intenso y os puedo asegurar que no he sentido ni cosquillas en las piernas. Es increíble!!.

Saludiño!

P.D.: Morangui, os llamo en breve y a ver si podemos quedar un dia de estos con calma. Un besote!
telmocho

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
30/07/07
0 Carreiras
346 Mensaxes
Pontevedra
Respostar citando Envío Sáb, 15 Set 2007, 1:40
Asunto:

Veña, acabo de terminar la segunda etapa.
Sí que queman las piernas. A ver si mñn seguimos con la 3ª, dependerá de curro.
Un saludo máquina.
curro2000

Foreiro Senior
Foreiro Senior
16/11/06
0 Carreiras
424 Mensaxes

Respostar citando Envío Dom, 16 Set 2007, 23:10
Asunto:

Hola a todos! Siento no haber podido narraros la tercera etapa ayer, pero bueno, aquí va:

De esta etapa ya nos habían advertido los vascos que era la más dura de todas (32 kms. muy cañeros) y realmente pudimos comprobar que no les faltaba razón.

Salida desde St. Anton y llegada en Galtür. Por el medio dos ascensiones, la primera desde los aproximadamente 1300 mts. de St. Anton hasta los 2730 mts. del Kunchenjoch. La segunda desde unos 1800 mts. hasta los 2636 mts. del Schafbichl-Joch.

Salida de St. Anton en llano durante apenas unos metros. En breve se comienza a subir por un sendero ancho. El desnivel es bastante fuerte desde el principio. Poco a poco el paisaje se va volviendo más agreste a medida que ganamos altitud. No hay tregua, aquí no se para de subir y subir. Poco antes del primer avituallamiento el camino ya se ha convertido en un "single track" de tierra y piedras con un desnivel muy acusado. El primer avituallamiento está situado a una altitud de 2384 mts., a los que hemos ascendido en poco más de 11 kms.

Después de este avituallamiento viene la parte más delicada de la etapa. Zona técnica en subida con tramos aéreos en los que afortunadamente hay un cable para agarrarse. Mi concentración en esta zona es del 200%. Trataba de pensar simplemente en el siguiente paso y en no mirar hacia mi izquierda.

Una vez coronado este primer pico, bajada por "single track" en zig zag plagado de piedras sueltas. La verdad es que desde la salida no se podía bajar la guardia un segundo. En esta bajada los cuádriceps sufren una barbaridad, aunque después de la bajada de la jornada anterior ya estaba plenamente familiarizado con este terrible dolor de piernas. Según descendemos va apareciendo la vegetación y, afortunadamente, el terreno va cambiando a una mezcla de tierra y piedras en el que, al menos, es más difícil resbalar.

cuando apenas quedan unos metros de descenso me encuentro a Jane. Se había lesionado. Tenía una venda bastante aparatosa en una pierna y me comenta que tiene bastante dolor en el lateral de una rodilla. Bajamos juntos casi hasta el siguiente avituallamiento, situado justo al final de la bajada. Después le comento que tengo que esperar a Juan para pasar el control, así que él continúa bajando. Finalmente, al llegar al avituallamiento hemos descendido casi 1000 mts. en menos de 4 kms.

Después de "recargar las pilas" iniciamos el segundo ascenso. A la izquierda del sendero están descansando unos toros o bueyes enormes de color marrón con unos cuernos impresionantes y con el pelo largo. Lo cierto es que llamaban bastante la atención.
Este segundo ascenso empieza más tendido que el anterior, pero después "pica" también fuerte hacia arriba. Me siento bien de fuerzas y cojo un buen ritmo de ascenso. Me siento cómodo y decido tirar hacia arriba a este ritmo sin bajar el pistón apenas. Por aquí van "cayendo víctimas" ya que el cansancio era evidente en muchos equipos. Por otra parte, llevo detrás a otro equipo al que les digo si quieren pasarme pero me contestan que no, que iban de vicio detrás de mi.

Antes de coronar veo un Fly Banner de Gore-tex y me paro a esperar a Juan. Mientras estoy allí tranquilamente sentado en una piedra me pica una abeja en el cuello (la madre que la parió). Me saco el aguijón y me sale un bulto enorme. Al poco rato llega Juan y trato de concentrarme en la carrera ignorando el escozor en el cuello.

De nuevo bajada fuerte con avituallamiento en la mitad de ésta (a 2138 mts. de altitud).En este descenso bajamos unos 1100 mts. en menos de 5 kms. En esta bajada me voy dando cuenta de lo impresionante de el entrenamiento que supone esta carrera. He mejorado en propiocepción una barbaridad y soy capaz de bajar fluidamente por terreno técnico a buen ritmo (a pesar del dolor en los cuádriceps, del que trataba en no pensar).

Después de descender a 1538 mts. se "llanea" (en realidad era en subida, pero nada que ver con las anteriores) por un sendero ancho y finalmente llegada a Galtür cubriendo el último trecho por carretera.

Una vez en meta, el ritual de siempre. Avituallarse a tope, en este caso a base de un engrudo de pasta con queso y cerveza sin alcohol. Después duchita, piscina, "pasta party" y a dormir. Esta vez gracias a Álex y Bárbara del equipo "Finisher" duermo en un flamante colchón inflable. Qué gozada!!

Un saludo!
telmocho

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
30/07/07
0 Carreiras
346 Mensaxes
Pontevedra
Respostar citando Envío Lun, 17 Set 2007, 0:10
Asunto:

Puta abeja macho, que mala suerte. A mí se me habría puesto la picadura que parecería una segunda cabeza.
Yo me encontré en un viaje este invierno con unos bichos que bien pueden ser los que describes, adjunto una fotillo:

Morangui

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
4/02/07
0 Carreiras
237 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Lun, 17 Set 2007, 10:20
Asunto:

Abraiado
O sea, que ahoras tienes unos cuádriceps que dan pavor, ¿no?
Razz

Madre mía, me canso sólo de leerlo, Curro.

Pero mola seguir tus crónicas. Así me hago a la idea para el año que viene... Guiño

Besos


Suerte es lo que sucede cuando la preparación y la oportunidad se encuentran y fusionan.
euge

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
22/05/06
0 Carreiras
201 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 17 Set 2007, 18:04
Asunto:

Hola curro2000.
Solo para decirte que estoy siguiendo tus crónicas con verdadero interés. Esta prueba es el sueño de cualquier amante de la montaña. Gracias por compartir algo con nosotros.





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Podes descargar arquivos