Mér, 25 Dec 2019, 13:01
Asunto: Re: Equipo C.A.R. Marisqueiro Sección Montaña

---

Hoxe compartimos a crónica de Kmpon666 no Ledechem Trail Amigos da Montanha 101k!


Despois de uns anos de apredizaxe, e de acumular experiencia en carreiras curtas, e outras máis longas, para este ano 2019 reservara o meu estreno, e punto final, na distancia entorno ós 100 kilómetros. O trail que organiza o clube Amigos da Montanha en Barcelos, presentábase como a ocasión ideal, por ser unha carreira “amable”, na que se pode avanzar máis fácilmente que en outras probas de mayor dificultade técnica.Así pois, para Barcelos marchamos Míllara, Alfonso, Jorge, Ramiro e máis eu, na tarde noite do sábado. Saímos ás once da noite, hora local, con choiva lixeira e algo de fresco. O ritmo de saída sorprendeunos. xa que en douscentos metros xa nos quedamos rezagados, e prácticamente derradeiros da carreira, pero tiñamos claro que o ritmo habiámolo marcar nós, e que moitos dos que ían por diante, acabarían caendo no transcurso da proba. A carreira comparte o percorrido do ultra de 69 kilómetros, que xa fixera o ano anterior, polo que o coñecía bastante ben, e engadía un bucle de 32 kilómetros, aproximadamente para completa-la distancia, pasando un par de veces polos mesmos camiños, aínda que en sentido inverso. Xa que logo, tiñamos por diante moitas subidas, aínda que de escasa lonxitude, algunhas con bastante pendiente, e baixadas nas que se podía recuperar tempo e mesmo disfrutar. O terreo non tiña moita tecnicidade, según eu lembraba, pero este ano cambiaban un par de aspectos: a distancia, e a fatiga acumulada por pasar toda a noite esperto; e a climatoloxía, xa que a choiva non nos dou tregua ata o mediodía, e o frío que nos acompañou en boa parte do percorrido. Así pois, a lama, a pedra esbaradiza, os camiños inundados, fixeron que en motias partes o ritmo de avance fose menor do esperado, e as dificultades para manterse en pe estivesen á orde do día en moitas ocasións.

A noite fíxose dura por mor da choiva e do frío, e porque mirar durante oito horas coa luz dun frontal non é moi sano para o cerebro. Tampoco axudou que os avituallamentos estivesen moi espallados entre sí, nin que ó chegar a eles, apenas quedase algo quente que meterlle ó corpo. Quizáis esa foi unha das causas que provocou o abandono de Míllara, que decidiu non continuar, e se quedou no kilómetro 48. Os demáis seguimos avanzando, xa coa luz do día, para chegar á base de vida na que poñer roupa seca, toda unha gozada despois de case que once horas de molladura. No seguinte tramo de carreira, Ramiro non conseguiu atoparse cómodo, e no seguinte avituallamento, logo de tomar sopa e bifana para recuperar forzas, e algún a súa cervexa negra para o espírito, separámonos, por un lado, Jorge e máis eu, que saímos antes, e Alfonso e Ramiro, que virían por detrás.

Nós arrancamos con forza, na subida ó monte do Emigrante, no que fixemos escalada mais que carreira. Logo atopamos un tramo no que puidemos correr un bo anaco, e recuperar tempo, que falta nos había de facer para non chegar fora de control á meta. Logo do seguinte avituallamento, no que este ano non había hamburguesa (moi mal non avisar de esta circunstancia no regulamento), comeza o tramo máis duro, ó meu entender, polos kilómetros xa acumulados, e porque tocan dúas subidas consecutivas, enlazadas por unha baixada curta, na que non da tempo a recuperarse do primeiro esforzo. Ademáis, o derradeiro cortalumes e moi vertical, e hai que chegar con bo espírito a él para non flaquear. Sorte que non ten moita lonxitude, e que una vez rematado, xa se chega a capela que coroa o monte. Dende alí afróntase unha longa baixada, bastante técnica o principio, que logo suaviza, e permite correr, a pesares da cantidade de auga e de pedra que nos atopamos. Aquí xa tiñamos claro que habiamos entrar en tempo, pero a intención era a de chegar canto antes á meta, polo que seguimos empuxando. Teño que dicir que, de non estar Jorge alí, o meu ritmo sería moito menor, pero, gracias ó seu empuxe, conseguín apretar case que ata o final. Porque, unha vez que chegamos ó casco urbano de Barcelos, xa non tiña máis de onde sacar forzas, e fixemos esta parte con máis calma, para conseguir entrar en meta logo de 19 horas e 22 minutos, onde nos agardaba Fernando, aburrido de tantas horas alí tirado. Sinto non poder chegar antes.

Marchamos para a ducha, para que non nos collera o frío, e a alegría veu ó saír da mesma, coa chegada de Ramiro e Alfonso, que conseguirán entrar en meta dentro do tempo máximo establecido. Se duro foi para min, que me atopei ben durante todo o camiño, máis duro tivo que ser para Ramiro, que se soubo sobrepoñer ós malos momentos, para acadar o seu obxectivo.

En resumo, unha fin de semana que lembrarei con cariño no futuro, da que seguro que sacarei moitas conclusións positivas, e que me axudará a superar malos momentos que virán, tanto no mundo das carreiras, coma no mundo real.

Un placer compartir kilómetros con vós, compañeiros.


Última edición por carmarisqueiro o Mér, 25 Dec 2019, 13:03; editado 1 vez

Mér, 25 Dec 2019, 13:02
Asunto: Re: Equipo C.A.R. Marisqueiro Sección Montaña

---

Desta mesma carreira, os 101 km de Barcelos tamén temos a crónica do mítico foreiro Agüita!


Fai case un ano, cando Ivan entrou en meta na edición 2018, comentaronlle a posibilidade de que a proba no 2019 tivera 100kms, e sin dudalo dixenme que se asi era, ese era o obxetivo do ano: o meu avó, por parte de pai, era de Barcelos

Asi foi como me encontrei a 23h da noite do 16 de novembro en Barcelos, coa mellor compañía que podía imaxinar: Jorge, Alfonso, Cesar e Millara, botamos de menos a Ivan que se perdeu a cita por lesión.

Como resumir 19 horas e 58 minutos?, mui complicado, muitas sensacions, muito sufrimento e muita alegría

A noite era desagradable: chuva e nevoa, non facia muito frio, gracias a ausencia de vento, as bromas e os chistes ían acompañando os kilómetros, os compañeiros sempre preocupados de que eu non quedase descolgado do grupo.

Momento triste co abandono do compañeiro Millara por problema estomacales

Hasta aproximadamente o km70 iamos os 4 xuntos, ainda que eu insistían en que continuaran eles, pois estaba a pasar malos momentos e dudas con respecto o meu rendimento; nunca podrei agradecerlles o que fixeron por min, Cesar e Jorge continuaron xuntos, e Alfonso quedou conmigo, de ahi ate meta xuntos.

Problemas de cuádriceps, e dor na rodilla esquerda, impedianme trotar con comodidade; renqueante, e animado por Alfonso, íamos o trote, donde se podía, e a camiñar nas subidas, ate que o final dunha subida paro pra quitarme pedras das zapas, e recordome dun ibuprofeno que levo na mochila, tomoo e tamen un gel con cafeína, pouco a pouco voume olvidando da dor de rodilla que me impedia baixar con comodidade, os trotes xa se ían facendo mais largos

A cada hora que pasaba facia cálculos de tempo e distancia que nos quedaba: 5 km/h da para chegar, pensaba eu, cando apareceron unhas subidiñas de carallo, e ahí pensei que xa era imposible chegar nas 20h, pero eu non ía desistir, ainda que fora en 21h, tiña que chegar.

As molestias xa non facian acto de presencia, e seguiamos descontando kms e tempo, o que antes parecía imposible, volveu tornarse posible, e aferremei a esa posibilidade, Alfonso seguia animándome e decindo que chegavamos en tempo; os últimos kilómetros eran de dalo todo, nin a lama nos paraba, aqueles kilómetros vendo as luces de Barcelos o fondo facianse interminables, a emoción nos meus ollos non deixaba que a miña voz pudera agradecelle a Alfonso o seu apoio, ate que a recta de meta se asomou a miña frente, un grito saeume do mais adentro, e outro mais a escasos metros, deixome cair de rodillas na alfombra de meta, bico o chan e levanto os brazos o ceo, sei que meu pai esta ali, o meu avo, o cal non chegeui coñecer, tiña cumprido o obxetivo: rematar unha proba de 100kms, nun lugar especial: Barcelos, non podía ser noutro sitio

Gracias a Millara por estar esperandonos e rexistrar o momento, abrazos o compañeiro Alfonso, chamada a Pili: case non podíamos falar, os dous a chorar.

O reencontró cos compañeiros Cesar e Jorge, que xa tiñan rematado en 19h e 32min, cear bacalhau, brindar con Superbock, e volta pra casa

Sen duda esta carreira e para Pili, a cal sufriu dende a distancia, apoioume e confiou en min, aparte de aturarme todolos días, e para a miña filla Andrea a cal tamen, na distancia, estaba pendente de min.

Sáb, 18 Xan 2020, 12:47
Asunto: Re: Equipo C.A.R. Marisqueiro Sección Montaña

---

Ata cando se felicita o aninovo?

Pois neste fío de Correr en Galicia, ata hoxe mesmo!

Nestas semanas de Nadal e tamén resaca navideña, as nécoras seguiron adestrando e competindo. Tamén tivemos varias incorporacións, ás que damos a benvida, e algunhas despedidas, ás que lle desexamos o mellor! E como non, estivemos pola montaña!

Deixámovos aquí a crónica de Kapioviedo sobre o Trail Castañeru:

"Trail que suele dar pistoletazo de salida a las carreras asturianas hace ya unos años. Trail de 12 km bastante fáciles y sobre todo simple. 6 km de subida 6 de bajada, la subida con unas vistas preciosas al embalse de rioseco (sobrescobio).

Sensaciones no muy buenas después de mi semana fastidiado de la espalda y el inicio de una gripe, lo bueno es que el tobillo que hizo que me perdiese la última carrera del año haya por octubre no me dio muchos problemas ( eso sí con un buen vendaje). Carrera perfecta para iniciarse en el trail."

Kapioviedo

Queda inaugurado así o novo ano 2020 neste fío!