ghose escribió: |
ánimo! Ninguén dixo que fose fácil. xa sabes que "estar sano" é un factor máis relevante no rendemento que "pesar un par de kilos máis ou menos". Non cuestiono as túas decisións (que podo compartir) pero si te convido a reevalualas AGORA que aínda estás a tempo. Nadie mellor que ti para saber cando unha "molestia" é relevante (ou non), se te vai condicionar (ou non). O de respirar tamén me interesou cando lin "the oxygen advantage". Respirar ten a súa importancia, quen o ía dicir! |
OrEK escribió: |
ánimo Kosta, que lo físico al menos, no pase a psicológico. (Inserto humilde opinión, pues como dice Ghose, nadie mejor que tú sabe lo que hay) Siempre puedes intentar recuperarte sin renunciar a entrenar, usando bici/natación.. A veces intentar forzar la máquina "a toda costa" puede no salir muy bien (los que llevamos un tiempo corriendo lo habremos sufrido todos en carnes propias..) Todavía vas con margen para el objetivo y bajar el ritmo o cambiar disciplina unos dias, si ello va hacer que puedas retomar luego la carrera a pie con garantias... puede ser interesante. Seguiremos pendientes sea cual sea la decisión y resultado.. lo dicho, ánimo! |
freakyrunning escribió: |
Sí Kosta. Estoy con OrEK. Si te ha dado un pichazo tienes que parar. Si el pinchazo es de nivel rojo (no poder correr en absoluto) es una putada, pues has hecho lo más largo y más difícil, el entreno específico del maratón y a lo mejor tienes que dejarlo. Si el pinchazo es amarillo, yo procuraría darle un margen de 15-20 días de tratamiento, eliminando la actividad de correr al menos una semana, y haciendo entrenos cruzados que no fuercen la lesión (la bici suele ser ideal, si no penaliza la zona dañada). Y pasados 7 días empezaría a correr muy, muy despacio (que también le suele ir bien), ver como responde y cruzar los dedos. Si lo tomas con mucha calma, aún es pronto para renunciar. Son 50 días. Ánimo. |