Foros ›
Autor
Mensaxe
Beauvais

Maratoniano
Maratoniano
1/09/08
234 Carreiras
8104 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Lun, 27 Abr 2009, 21:33
Asunto: Re: MARATON POPULAR MADRID

O primeiro que quero dicir é que emocióname leer as crónicas dos meus compañeiros e como comprenderedes por enriba de todas a do meu socio Mincha, ao que coñezo desde fai menos dun ano pero co que sinto unha complicidade coma se fora un amigo de toda a vida. E que decir de todos vos, chalados coma min pola adrenalina que desprende esta fermoso deporte e cos que comparto un rato a fin de semana... Felicitarvos a todos, aos que fixeches grandes marcas pola envexa sana que me producides e os máis rezagados porque tedes moito máis mérito posto que os levou máis tempo.

Resúltame bastante complicado reflexar nunhas liñas o que sinto, pero o intentaremos. Decirvos que me inscribín no MAPOMA en febreiro. A idea inicial era ir a Toral dos Vados pero púñanse os “dentes largos” ao escoitar ó meu querido Mincha, un experimentado mapoliense, das “bondades” desta proba. E claro, unha vez tes en mente ir a Madrid tocaba intentar prepararse para a fazaña e non volver a facer a temeridade que representara en novembro pasado a miña primeira maratón en Tui sen unha preparación adecuada. A medida que se acercaba final de abril vai entrando a dúbida de se as cousas están ben feitas. É algo normal. Os que seguíchedes un pouco este post neste mes poideches comprobar que parecíamos máis “plañideras” que runners Mr. Green Mr. Green Mr. Green .

O venres chamo a Mincha para ver como vai todo e sáltame con que esta cun resfriado. Pero faltan dous días e aínda confío en compartir a miña 2ª maratón co maestro.

Cheguei a Madrid ao mediodía do sábado embuído do espíritu maratoniano e para comezar levaba a camiseta conmemorativa da maratón de Tui. E mira por onde coñecín ao saír da T4 no metro ao foreiro Donas, quen ao observar a camiseta dame un toque co brazo no ombreiro e díme “¡No jodas! Levanta o seu xersei e amósame a mesma camiseta. Directamente acercámonos a sacar o dorsal e despois a compartir un rato con Mr. Dixie, Eps_twin, o seu irmán, Ian e moza e non me acordo do outro. Perdoa pero son un desastre. Sempre o digo se os vexo e non saúdo darme o toque porque son un desastre. Despois de visitar a feira do corredor xunto a Mr. Dixie e Jeff, xunto a este último tomamos algo xunto a Mincha, quen practicamente descarta correr ao día seguinte. Despois retirada e a descansar.

A noite durmir o que se di durmir pouco. Non é ansiedade, que un non se gaña a vida con esto, pero hai algo... Toque de queda as 6:30, kedada as 8:00 cun bo número de foreiros (onde botábase en falta a Khene), visita ó gardaroupa, despedida de Mincha co que quedo en varios tramos do percorrido e de repente só quedamos para saír xuntos Jeff, Mr. Dixie, Tontxumuyayo e eu. Decidimos trala “parada técnica” ir para colocarnos decentemente. O día para o meu gusto ideal, con temperatura agradable e ao comezo da proba un pouco de orballo. Nos Qms. iniciais comprobamos que Mr. Dixie vai cun punto máis e lle decimos que se marche (¡que calidade ten este home co ritmo de vida que leva!). Os primeiros Qms imos moi cómodos pasando a media por debaixo de 1 hora 43. Estamos expectantes porque parece que podemos mesmo chegar ó final cerca de 3h 25. Pero xa se sabe que aínda non comezou verdadeiramente a maratón. Sobre o 23 Tontxumuyayo comeza a ter molestias pero mantén o tipo. A partir do 25 comezamos a notar a dureza de Madrid, xa levamos unhas cantas subidas e baixadas. No 27 descólgase Tontxumuyayo e Jeff e máis eu copezamos a baixar un pouco o ritmo. Xa non conseguimos baixar de 5 o Qm. Eu tamén comezo a notar muscularmente o esforzo e queda o peor: desde o 35 toca subir e subir. Menos mal que no Qm. 37 aparece o gran "Mincha" para facer un traballo psicolóxico extraordinario e imos mantendo un ritmo “digno” (entre o 30 e o 35 a 5’25) e por se fora pouco queda a subida de Alfonso XII onde teño un punto, con grandes dificultades para respirar… pero segues sacando forzas porque sobran os motivos: xa está cerca a meta, Mincha animando, o público entregado... ao entrar no Retiro termina a costa e consigo recuperar a respiración e coller ritmo. Pero nos últimos 200 metros volve o punto da costela e toca un derradeiro esforzo tendo como incentivo a estela dun enorme Jeff e a posibilidade de baixar de 3 horas 30 netos. Ao final o conseguín e dobremente feliz: maratón rematado que xa é un triunfo e conseguín o meu obxectivo do ano na distancia.

Felicitar a Lblanco, Bekele, Roberto1975 e Barbazón polas súas grandes marcas. Unha pena Mr. Dixie que perdeu un tempo precioso nas paradas técnicas e aínda así fixo un moi boa marca. A Donas e Tontxumuyayo que estivéches na nosa franxa. E tamén noraboa ao resto. Decirlle a Ian que a súa crónica recordoume a miña primeira maratón e coa calidade que ten e un pouco de fondo xa verás na seguinte...

Reiterar as grazas a todos polos vosos ánimos. Agora toca recuperse a modiño. Espero estar en Ferreirúa pero de rodaxe e pensar na seguinte posiblemente Oporto.

PD.- Xa estou desexando que chegue o maratón de Berlín para que Mincha nos conte a experiencia e facernos partícipes.

Vémonos nas carreiras.
khene

Maratoniano
Maratoniano
19/09/06
300 Carreiras
4160 Mensaxes
Khenesfera
Respostar citando Envío Mar, 28 Abr 2009, 0:44
Asunto: Re: MARATON POPULAR MADRID

Mi ladrillo:

El sábado empezó mi aventura. A las 12 llegaba el avión que me llevaba a Madrid. Metro, maletas en el hotel y a buscar el dorsal. Hacía calor. Al llegar al Pabellón de la Pipa no vi cola afuera. Me llevé un alegrón porque el año pasado estuve más de media hora en la cola para recoger el dorsal. Entré en el Pabellón y ... ¡estaba práctimente vacío! Me dirigí al mostrador y me dieron el sobre con el dorsal inmediatamente. Fui a comprobar el chip y a recoger la bolsa del corredor. Viendo que ya pasaban de las dos, me dirigí a la Pasta Party. Diez minutos de cola fuera... y diez minutos de cola dentro. Me dieron un enorme plato de macarrones con chorizo con salsa de tomate y un montón de queso rallado, un trozo de pan, una manzana y un botellín de agua. Al terminar de comer me fui a por una isotónica de lúpulo de postre. Me acerqué a la barra y acerqué la mano a una caña que acababan de tirar. «¡Espera!», me gritó el que las tiraba, «¡Esa es sin alcohol!» Dejé el vaso sobre la barra y, dándole las gracias por haberme salvado la vida, cogí la caña fresquita y recién tirada que me ofrecía el paisano. Salí de la Pasta Party y traté de ponerme en contanto de nuevo con Mr. Dixie. Me dijo que estaba en la Feria del Corredor y quedamos cerca de la entrada. Lo encontré más delgado aunque con el mismo buen humor de siempre y la misma sonrisa. Me alegré mucho de verlo. Después de charlar un rato, se fue a la Pasta Party y yo me fui a visitar la feria. Me pareció más «pobre» que el año pasado. Por allí andaba Julio Rey haciéndose fotos, pero no me hice la foto con él. Por eso no ganó, claro. Eché de menos el stand de Mizuno. No vi ninguna novedad en toda la feria. En menos de una hora ya la había visitado por completo y me volví a Madrid. Fui a El Corte Inglés para comprar algo para desayunar y unos imperdibles para ponerme el dorsal, porque en el sobre no venían. Después de cenar pizza me volví al hotel. Preparé las cosas para el domingo y me acosté al filo de la medianoche.

A las seis de la mañana suena el despertador. Desayuno un par de tostadas con mermelada y echo un trago de agua. No me apetece nada más. Me vuelvo a la cama. A las siete y veinte, vuelve a sonar el despertador. Tras la rutina pre-carrera, cojo el metro para ir a la carrera. Llegué tarde a la cita de la foto, por lo que mi chica me hizo a mí solo un par de fotos en el lugar. Un avión Hércules pasa en vuelo rasante. El ambiente es increíble. Somos diez mil corredores más nuestros acompañantes. Tengo necesidad de vacíar la vejiga pero las colas para los WC químicos son interminables. Eso sí, muy organizaditas. Parecían colas inglesas: una sola fila y se iban ocupando los WC que quedaban libres. Yo desaguo en los arbustos, como hacían tantos otros. Resultaba curioso ver a las acompañantes de los corredores paseando por allí y nosotros con la minga fuera, regando árboles, sin ningún pudor. Vuelvo a la salida, un beso a mi chica, y a esperar a que den la salida. Todos estábamos nerviosos. Había charlas, risas, saltitos, estiramientos, palmas, ... Por fin empieza a moverse la marea humana. Han dado la salida, pero yo no lo he oído. Por encima de nuestras cabezas empiezan a volar las camisetas. Vamos caminando hasta pasar la salida, activamos cronos y empezamos a correr. Al poco empieza a llover. Me da gusto sentir en la cara a la compañera que he tenido durante tantos entrenamientos. Algunos refunfuñan aunque a la mayoría creo que nos da igual. Poco después oigo una voz que me llama por el nick ¡KHENE! Era Ivanno. Estuvimos rodando juntos y charlando. La lluvia paró e Ivanno, al poco, desapareció de mi vista. No sé si porque mi conversación era muy aburrida, porque los militares iban cantando cerca de nosotros o porque se sentía con fuerzas para tirar más rápido. No lo volví a ver. Más tarde me saludó Papá Baloo, un tío muy simpático. Nos saludamos, nos deseamos suerte y seguimos cada uno a lo suyo. Adelanté a una chica con una camiseta que ponía Ourense en la espalda y le di ánimos. Un poco después me encuentro a mi chica animándome. Cuando me ve, sonríe y a continuación pone cara de espanto. ¿Qué pasará? ¿Tendré la cara muy congestionada? Me pregunta si se me soltaron los esparadrapos de los pezones. Me miro el pecho y veo una mancha de sangre sobre el pezón derecho. No sentía dolor y así se lo hice saber a ella. Corrió un rato a mi lado y después se despidió de mí. Poco después llegamos a Gran Vía. Se me escapó un «Guaaaaau» de admiración y oí a Papa Baloo a mi lado diciendo «Ésta es la parte que más me gusta». Me mostré de acuerdo con él. Más tarde me saludó Roy Orbison. Llegué a la media y sentí que la vejiga reclamaba mi atención. Eché un pis en el Parque del Oeste. Tenía dolor de tripa y sentía una ampolla en cada pie. Seguí corriendo aunque a veces los retortijones me doblaban con el dolor. El dolor de vientre se calmó un poco pero poco después volvió a incrementarse. Los kilómetros iban pasando. Por el camino un par de grupos de música amenizaban el paso. Algunas personas ponían música a tope en la radio del coche y abrían la puerta para que se oyera más. La gente animaba, gritando. Poco antes de entrar en la Casa de Campo, la gente dejaba un pasillo muy pequeño para los corredores. Los gritos de ánimo eran ensordecedores. Poco después, un poco de paz. Custodiados por los árboles de la Casa de Campo, proseguimos nuestro peregrinar hacia la meta. En el kilómetro 33 me tropiezo con el muro.

¡PUM!

Ya no levanté cabeza. Las piernas no me respondían, el ritmo era cada vez más lento, pero apretaba los dientes y continuaba, paso a paso, segundo a segundo. Me adelanta un corredor que en la espalda llevaba las siglas GZ y me da ánimos. Me reconoció por el nick. En el kilómetro 37 estaba mi chica. Corrió un rato a mi lado, hasta que una voz le dijo en tono jocoso: «¡Pero deja el bolso, mujer!» Ella se echó a reir (es un encanto) y me dejó seguir solo hasta la meta. Fue una tortura. Intenté aumentar la cadencia o alargar la zancada pero era imposible. Las piernas no me obedecían. Sólo podía ir a ese ritmo cansino, de muñeco roto. Llegué a Atocha y no vi la señal del kilómetro 39. No sabía muy bien cuánto faltaba. Comenzaba la cuesta final. Casi tres kilómetos de cuesta. La gente nos animaba y nos vitoreaba «¡Ánimo! ¡Un poco más! ¡Ya habéis llegado!» Quedaban 2 kilómetros de agonía. Paso el 40, el 41 y ya voy enfilando la entrada al retiro. La gente estaba enardecida, animando como locos. A lo lejos vi el kilómetro 42. Me emocioné. Tenía ganas de llorar y de reir a la vez. Siempre he controlado mucho mis emociones, pero en esta ocasión las deje fluir. Me sentí feliz, sonriendo, casi riendo. Un poco más, un último esfuerzo y crucé la meta con los brazos en alto en señal de victoria. ¡Lo había conseguido! Me dieron un plástico para cubrime la espalda y una medalla conmemorativa. Me puse ambos enseguida. Nos ofrecieron agua, isotónicas, manzanas, naranjas, frutos secos y un montón de cosas más. Me acerqué al puesto de Mahou y le dije al chico de la barra: «¡Una isotónica, por favor!» Se echó a reir y me contestó: «Si al menos fuera con alcohol. Pero ésta es una mierda «sin»». Tomé un trago y le di la razón. Comí una naranja, media manzana, unos pocos frutos secos y bebí un poco de agua. Poco a poco fui hacia la salida para encontrame con mi chica. Fuimos caminando hasta la boca del metro y sufrí al bajar por las escaleras. Al llegar al hotel, por fin pude aliviar el dolor de mis intestinos. Hice recuento de daños. El esparadrapo de un pezón se había levantado un poco y por eso había sangrado. Tenía una hermosa ampolla en cada pie, pero ya estaban secas, después de haberlas aplastado durante más de 20 kilómetros. Tenía un poco rozada una ingle. Una uña mal cortada me había hecho sangrar un dedo. Ya había notado la molestia. Por el resto estaba bien. Me duché y fuimos a comer. Ahora sí tomé una caña de verdad. Después cogimos el metro hasta El Paseo del Prado para dar una vuelta por el museo. Había una cola inmensa por lo que cambiamos de opinión y nos fuimos al Thyssen. Me sentía algo mareado y el cerebro me pedía que me sentara o que me tumbara, pero yo quería andar. Volvimos andando al hotel (unos cuatro o cinco kilómetros), recogimos el equipaje del depósito de maletas, fuimos al aeropuerto y llegamos a Galicia a las diez y cuarto de la noche. Pasé por meta enlago más de 4horas, quince minutos menos que el año pasado. El año que viene repito. De momento, el próximo objetivo será la media de Betanzos.

Hoy he salido a rodar 25 minutos, muy suaves. Mañana descanso.

La «Versión del Director» en la Khenesfera Guiño



CHARLY

Foreiro Veterano
Foreiro Veterano
23/08/05
0 Carreiras
1752 Mensaxes
Rascandola a base de bien
Respostar citando Envío Mar, 28 Abr 2009, 6:17
Asunto: Re: MARATON POPULAR MADRID

Gracias a todos por vuestras cronicas y gracias por compartirlas, son cojonudas...

Que recuerdos ...la salida...la gente...los animos ...los foreros... las isotonicas... la medalla ...las cuestas de Madrid...los calambres... los retorcijones...la soledad... las ampollas...las agujetas Muerto Muerto Muerto Moi feliz Moi feliz Moi feliz

Casi.. casi... dan ganas de correr un maratón (por lo menos si fueran de 35 km Guiño me lo pensaria de nuevo Silbar ).

Es coña...sois mis heroes, enhorabuena fieras habeis cumplido todos como campeones y sin viagra Mr. Green .

Un abrazo

Charly

pd:Khene, La versión del director es más unplugged... Guiño

¿Que es más importante el viaje o la llegada?
Bareixa

Maratoniano
Maratoniano
18/12/06
0 Carreiras
1268 Mensaxes
Beade capital
Respostar citando Envío Mar, 28 Abr 2009, 7:04
Asunto: Re: MARATON POPULAR MADRID

Enhorabuena a todos. Da gusto leer estas crónicas. Emocionante. Felicidades por vuestro esfuerzo.
MarioeIsa

Foreiro Veterano
Foreiro Veterano
20/06/05
0 Carreiras
1167 Mensaxes
Estrella de Galicia
Respostar citando Envío Mar, 28 Abr 2009, 7:23
Asunto: Re: MARATON POPULAR MADRID

CHARLY escribió:
Casi.. casi... dan ganas de correr un maratón (por lo menos si fueran de 35 km Guiño me lo pensaria de nuevo Silbar ).

CAPULLO !!!!!!

Quiero verte en el Nocturno de Bilbao, voy a pagar tu inscripcion y vas a correr a mi lado todo el maraton.

Hablamos maese Charly!!!!.

Salud y Kilometros
Aguita

Super Veterano
Super Veterano
21/12/05
0 Carreiras
2825 Mensaxes
Avda. Aeropuerto, vigo
Respostar citando Envío Mar, 28 Abr 2009, 7:44
Asunto: Re: MARATON POPULAR MADRID

Enhorabuena a todos por vuestras respectivas carreras fuesen mas largas o mas cortas, fuesen con mejor o peor tiempo: estabais ahi para vivirlo y eso es lo que cuenta, bravo por vosotros. :=D> :=D>

Como un pájaro en el alambre, como un borracho en un coro de medianoche, he intentado a mi manera ser libre. L.C.
Papabaloo

Maratoniano
Maratoniano
8/04/08
0 Carreiras
425 Mensaxes
Pontevedra
Respostar citando Envío Mar, 28 Abr 2009, 9:44
Asunto: Re: MARATON POPULAR MADRID

Pues ahí va mi rollo. Pido perdón si es muy larga.

Para empezar esta crónica hay que hacer dos pequeñas anotaciones.

En primer lugar, soy de Madrid, y aunque amo y adoro esta tierra en la que vivo, y a la que vine a vivir voluntariamente, no dejo de sentir un escalofrío cada vez que cruzo la sierra de Guadarrama y veo el cartel que anuncia…MADRID.

En segundo lugar, he corrido varios maratones, siempre en Madrid, pero el del año pasado me dejó un amargo sabor de boca, ya que en el kilómetro 30 (maldita Casa de Campo) tuve que retirarme por algo que no recuerdo cómo se llamaba, que dolía mucho, y que me dejó en el dique seco una buena temporada.

Así que con estos precedentes, el sábado cogí un avión muy madrugador y me planté en Madrid, dispuesto a enterrar fantasmas y miedos que me atacaban desde hace un año. Día previo a la carrera muy tranquilito. Mañana con amigos, comida con mis padres y tarde buscando algún juguetillo para mis dos chavales, esos que después de una carrera siempre me preguntan por qué entra tanta gente antes que yo.

Intento acostarme pronto, pero el partido del Barcelona me retiene hasta las 12. 6 horitas del tirón planchando la oreja y… ARRIBA CAMPEÓN, 42 kilómetros (y pico) de puro Madrid te esperan.

Quedo con mi tío y con mi hermano en Cibeles. Mi tío va a correr (objetivo, acabar y pasarlo bien), mi hermano está lesionado y no puede (le duele la pierna y la voluntad). Como se retrasan un poco no llego a tiempo de saludar a la gente del foro. Una pena, me apetecía conoceros y “subirme a alguno de vuestros autobuses”. Otra vez será.

El caso es que cuando dan el pistoletazo estoy solo en medio de tropecientosmil maratonianos sedientos de kilómetros y asfalto. No pasa nada, siempre he corrido solo, y aunque hoy me apetecía ir con alguien me repito mi mantra. NO PASA NADA.

Primeros kilómetros muy tranquilo. La lluvia no me molesta, es más, me agrada. Voy muy concentrado en mí mismo para no dejarme llevar por la emoción del momento y acelerarme. Tan concentrado que cuando llegamos al Bernabeu casi me llevo por delante a otro corredor porque yo seguía Castellana arriba y no me había dado cuenta de que este año se giraba a la derecha. Disculpas, risas, cachondeo y seguimos la carrera.

Cuando llegamos a Joaquín Costa (km. 11) la vista de la subida hasta Cuatro Caminos es impresionante. Ahí me pasa lo que tantas veces. Se me pone la piel de gallina y hasta parece que me quisieran salir lágrimas de la emoción. Lo controlo perfectamente, pero me parece muy pronto como para que la carrera altere mi sistema emocional. Lo consultaré con el psicólogo.

Hacia el km. 14, pasado el estadio de Vallehermoso (bueno, lo que queda de él) veo a Khene, o por lo menos a alguien que leva su camiseta. Me acerco, le saludo y nos deseamos suerte. Me dice que vamos en tiempo de hacer 4 horas.

Alberto Aguilera, Hortaleza… y salimos a la Gran Vía. IMPRESIONANTE. Lo digo en voz alta, “esto es lo más bonito” (o algo así). Khene está a mi lado. Piensa lo mismo.

Y es que para un madrileño emigrante como yo, correr por esas calles y en esas circunstancias (y todavía con pocos kilómetros) es una pasada. Aunque la llegada a la Puerta del Sol este año estaba un poco sosa (malditas obras, el día que acaben Madrid…). Eso sí, enfilamos la Calle Mayor y veo mucha gente animando, tanto que hasta se echan encima. Vuelven las emociones lacrimógenas (nuevamente controladas).

Sigo controlando el ritmo. En Bailén conozco a un grupo de Vigo. Vamos al mismo ritmo. Me uno a ellos, a partir de la media seguro que me viene bien no ir solo. (En la Casa de Campo me separo de ellos)

Transición hasta Príncipe Pío. La gente se vuelve a cerrar (parecemos ciclistas, con el público encima). Veo a mi hermano que me da ánimos y avituallamiento sólido. Me vienen muy bien las dos cosas.

Entrada en la Casa de Campo. Obras. Madrid candidata olímpica. ¿Es que no han areglado esto desde el año pasado?. ¿Es que a nadie se le ha ocurrido echar una manita de asfalto para no dejarnos los tobillos en el intento?.

Afronto la Casa de Campo con entereza, concentrado y recordando el episodio del año pasado, por eso cuando paso el kilómetro 30 me entran ganas de hacer un corte de mangas (me controlo). Paso la parada de metro de Lago, donde cogí el metro el año pasado. Me entra tal subidón que subo la cuesta de salida de la Casa de Campo adelantando gente. Bajamos por el paseo de Extremadura y al otro lado del “aprendiz de río”, en la Catedral de la Almudena repican las campanas (no es por nosotros, imagino que llamaban a misa de 12). Me quedan 10 kms. Si sigo a este ritmo calculo que haré 3:45. Veo a mi hermano otra vez, que me ofrece un gel. Paso y le digo que le invito a una buena cerveza en la meta. Voy “sobrao”.

Km. 34. Ya vemos el Vicente Calderón. En mis visualizaciones previas de la carrera aquí empieza el tramo final. Noto unos pequeños pinchazos en los gemelos ¿Será psicosomático?. Otra nueva pregunta para el psicólogo.

Virgen del Puerto, Ronda de Segovia, Paseo Imperial. Sólo queda aguantar, tirar, no parar, no quiero andar. Veo a Ivanno y le saludo, aunque no estamos para mucha conversación. Yo me encuentro muy bien, pero empieza a invadirme el miedo de pinchar en cualquier momento. Me repito los nombres de mi mujer y de mis hijos, como un nuevo mantra.

Llevo mucho rato viendo los globos de 3:45, y poco a poco me voy acercando a ellos. Cuando tomo la cuesta de Alfonso XII, a falta de poco más de 2 kilómetros les alcanzo, pero no consigo superarlos. Noto que bajo el ritmo, pero me da igual. Es poco, me queda poco, y voy a acabar. Son kilómetros muy largos (¿alguien los ha medido bien?).

Cuando llegamos a la Plaza de la Independencia y enfilamos la calle Alcalá las emociones vuelven a alterarse, y más cuando la gente te apoya, y el grito tantas veces escuchado esta mañana de “venga, que ya queda poco” por primera vez se hace realidad. Entro en el Retiro, y ahí ya sé que me toca empezar a disfrutar. Mi hermano me grita desde las vallas y me dice que apriete. No puedo, y se lo digo con una sonrisa de oreja a oreja. Casi me apetece llorar, pero ahora sí que no, que hay que salir majo en la foto. Los últimos 195 metros se los dedico a mi mujer y a mis hijos, y repito machaconamente sus nombres (Gloria, Yago, Pablo).

META. Paro el crono y veo 3:43:10. Mi mejor marca. Lo he conseguido. Mi hermano vuelve a llamarme desde las vallas, me acerco y me felicita. Vuelvo a la fila para que me den la medalla, y entonces sí, paso de todo, ya no necesito controlar nada y me echo a llorar. No es que deje escapar unas lagrimitas, no. Lloro desconsoladamente.

No sé qué emoción es. No es tristeza, ni dolor, ni alegría. Es un torrente de emociones simplemente. Me hacen una foto con la medalla (a ver qué cara he sacado). Y el tópico vuelve a cumplirse. Ya estoy pensando en el próximo maratón. Le preguntaré al psicólogo.
tontxumuyayo

Novo foreiro
Novo foreiro
30/03/09
0 Carreiras
33 Mensaxes
pontevedra
Respostar citando Envío Mar, 28 Abr 2009, 9:50
Asunto: Re: MARATON POPULAR MADRID

Ahí vamos..

Me levanto sobre las seis, no digo despierto porque desde las tres tengo un dolor de la hostia en la baja espalda que me llega hasta la "espalda más baja".Será la cama, los nervios...os váis a reir pero y creo que fué el ir en metro (en pontevedra no se lleva) Avergonzado .Desayuno lo habitual, con los dedos porque no tenía cuchara en el hotel más dos ibuprofenos 600.. rico, rico.Voy haciendo tiempo y tiro para la salida, en el ascensor me topo con un señor manchego,también corredor, que me habla de política linguística, aquí no viene a cuento y en el ascensor tampoco, en fin. Llego al lugar acordado, reconozco a mrdixie por la pañoleta, nos presentamos (encantado de conoceros a todos), foticos y al lío. No se muy bien como, pero quedamos jeff, beauvais, mrdixie y yo, parada técnica y nos colocamos en la salida bastante bien, pero empieza a llover y hace frío. Somos 10000 personas a punto de correr un maratón, joder se me pone la piel de gallina, es el frío le digo a beauvais.
Salimos, pronto mrdixie se pone a tirar, medio lo seguimos pero se nota que va más fuerte y al final se acaba yendo. Seguimos los tres, vamos bien y progresando bastante entre 4´45 y 4´50.
En el siete o así escucho, ¡galleguiño, vas muy rápido!...es el manchego, el espíritu del maratón me invade y sonrío,este no sabe ni que me está faltando, al irse me suelta que me compre unos pantalones cortos (voy con piratas),ja,ja me parto y pienso si conozco a algún humorista de albacete...mmm no me sale ninguno Pensando . Otro con casco de vikingo con trenzas rubias las compara con mis rastas, este tío sí me dá buen rollo, nos reímos y me olvido del otro.
A veces me quedo un poco atrás, empiezo a notar que las piernas se me cargan poquito a poco, mis compañeros se interesan por mí, les digo que voy bien y agradezco que se acaben las cuestas. En el 9 nos espera Mincha, para darnos ánimos, este tío es un crack, corre un tramo con nosotros y quedamos sobre el 19. Cuando llegamos a Gran Vía, uff esto es impresionante, mogollón de gente animando. Van pasando los km´s y yo voy cada vez peor, pero hacemos la media en 1h 42´47´´. Descargo un poco las piernas en una cuesta abajo y les comento a mis compañeros mis problemas, que ánimo y pálante. Al entrar en la Casa de campo hay una pequeña cuesta abajo muy empinada y ahí ya me duele, sigo hasta el 27 con ellos, pero me quedo un poco y decido ya no seguirles, se me va el tren (adiós y gracias).
Correr por la Casa de campo me resulta extrañamente familiar, me adelanta un tipo de pontevedra (uno que salió en la runners), ¡vaya!, y luego un maratoniano experimentado con el que me he dado ánimos mutuamente durante los entrenamientos a las orillas del Lérez, sabe dios cuantos maratones lleva encima, es realmente envidiable.
También me pasa mrdixie, ¿pero éste no estaba por delante?, charlamos un poco, me lo explica y que os os explique él, pero va cabreado y como una moto, otro tío digno de admirar.
Al salir de la Casa de campo hay una cuestecita de cojones y se repite lo de todas las cuestas en Madrid, están petadas de público animando en cada una de ellas, pero esta es especial, por lo dura y porque te sientes como un ciclista en etapa reina, prácticamente en fila de a uno te llevan en volandas, ojalá tuviera algo más para dar.
Regulando llego hasta el 35, en el llano más o menos bien pero cada cuesta las piernas se me ponen más rígidas, no sé si pararme a estirar pero me da miedo no poder seguir. El globo de las tres treinta no me ha pasado aún,yo tampoco miro para atrás aunque sé que anda cerca y al final en el 37 me pasa, mierda, mierda, mierda. Los últimos 7 son todo cuesta arriba, y a lo que yo hago ya no se le puede llamar correr, digamos que me desplazo. Me pasa creo que Donas (espero acertar esta vez) me anima, pero yo no puedo, observaréis que últimamente me pasa todo el mundo, concretamente 465 personas del 25 al final,anque la sangría fueron del 35 al 40. La cuesta para subir al retiro es el infierno y en los últimos 3 km me paro dos veces porque creía que se me rompían los gemelos, la gente anima, sigo, entro en el retiro y la llegada es impagable. Hecho. 3h 35´52´´. Contento en lo personal pero como corredor, jodido, tengo algo clavado en el orgullo (esté donde esté), de ir para 3h 25´en el 27 a esto, pues jode. Eso sí, también creo que si hubiera salido más lento y hubiera acabado con mejores sensaciones en la misma marca, no tendría este sabor agridulce, pero el que no juega no gana.
Si pensáis correr un maratón y os dicen que Madrid es duro, tienen mucha razón, pero yo repito el año que viene.
Ahora a recuperarse y a pensar si Bilbao o Berlín.
PD.- no quiero acabar sin hacer mención a nuestros amigos los recortadores, yo en un 10000 hasta puedo ser comprensivo, se engañan a sí mismos y allá ellos, pero en un maratón recortando por las aceras y en la Casa de campo por un camino diferente Muerto , impresionante su movida
linkinpark

Montañés
Montañés
11/02/07
0 Carreiras
4003 Mensaxes
vigo
Respostar citando Envío Mar, 28 Abr 2009, 9:57
Asunto: Re: MARATON POPULAR MADRID

...muy buenas cronicas....me traen esos recuerdos !...los buenos y los malos...por que asi es la maraton...da el 50% de alegrias y el 50% de dolor...pero vaya,nos quedamos con las buenas sensaciones,desde luego !!


enhorabuena de nuevo a tod @ s....estais hechos un@s cracks !!!
Mincha

Maratoniano
Maratoniano
23/11/08
0 Carreiras
2137 Mensaxes
Salvaterra de Miño
Respostar citando Envío Mar, 28 Abr 2009, 9:58
Asunto: Re: MARATON POPULAR MADRID

Tontxumuyayo:

Imagínate si soy un desstre para reconocer caras que no me dí cuenta que ibas con Jeff y Beauvais hasta que me lo dijeron ellos Avergonzado , y eso que me quedé con tus rastas Sorriso (que siempre quise tener aunque se me pasó la edad). Triste

Enhorabuena y a ver si para la próxima te veo. Ríndose
oliveira

Super Veterano
Super Veterano
24/10/08
75 Carreiras
2266 Mensaxes
cambados
Respostar citando Envío Mar, 28 Abr 2009, 11:18
Asunto: Re: MARATON POPULAR MADRID

Enhorabuena a todos, sois unos héroes.
mrdixie

Foreiro Senior
Foreiro Senior
3/08/06
0 Carreiras
667 Mensaxes
La Coruña
Respostar citando Envío Mar, 28 Abr 2009, 13:39
Asunto: Re: MARATON POPULAR MADRID

Què placer leer y conocer a todos los muchachos que aùn no conocìa la p...a m... si se me saltan las làgrimas de alegrìa y emociòn recordar ese encuentro de una hora antes, que bueno es todo esto la verdad, es que no se por dònde empezar....si, colaaaa en los baños mucha cola al final decìdo buscarme la vìda por ahì (y eso que tengo la vejìga tìmida eh!!!) a los muchachos se los ve muy tranquìlos bueno parecemos tranquìlos, un gustazo tontumuxaxo ( sorry, Rasty) al ladìto nuestro el campeòn, al Lord Donas un caballero, al simpàtico bajìto roberto1975 Ian yo tambièn me he reìdo contìgo, tu chica muy buena onda, al nuevìto Lblanco un fuera de serie con sus condiciones, los gemèlos, no me acuerdo su apodo, el capo Khene que chaval es un niño grande, fenòmeno!!! bueno y Beauvais y Jeff que fuè con los que màs estuve, luego el profesor Mincha què gran putada esa grìpe!!

Salìmos en cuarteto Tontumux, Beauvais, Jeff y yo, al rato se acerca robert1975 charla con nos se despìde y se va alejando lentamente pero muy bien, decìdo ir adelante de ellos por nada , ahì estabamos muy cerca, còmo en todas mis maratones en donde pero lo paso son entre 3 y el 8, luego las piernas se van, de verdad este maratòn es jodìdo y traicionero y yo sabìa que no iba como en el de Barcelona y confiaba pasar la media un poco màs ràpido que en Barna, pero reitero iba màs lento, lo sospechaban mis piernas y mi cabeza,. ya en el 13 las ganas de pis me mataban, parè en el 14, ufff, que alìvio, veo pasar los globos de las 3:30 y unos 20 metros atràs a Jeff, Beauvais y tonxumuxaxo, me reincorporo a la carrera y estos los veo a 100 metros aprox sus figuras se reconocen sin ningùn problemas, joder, còmo van!!!, los veo ràpidos y muy seguros, yo pensè a ver si despuès lo sufren, en un momento los tengo a tìro y zas retorcijon....ugh que hago???, aminoro un huevo la marcha....en fìn tuve que parar y meterme en una obra en construcciòn Avergonzado Avergoñado Payaso , al menos fuè ràpido, Dios, mis colegas se fueron, a todo esto ellos pensaban que yo iba adelante jajajaja, otra vez a la carrera ya los perdì...bueno mucha gente estùpida que se te cruza en medio (no corredores eh) lo cuàl puede provocar una caìda a cualquier participante, antes de llegar a la media los veo de vuelta y Dios, joder!!! otra vez a parar....maldìta sea, bueno apartìr de ahì ya no pasò màs nada pero siempre pasando gente al igual que en Barcelona, a los chicos los veo a 200 aprox y siguen un rìtmo muy bueno, al entrar a la casa de campo en el 29 me acerco a a tontxumuxaxo y lo trato de animar, claro que se sorprende un poco al verme, me dice que està un poquìn tocado, pero lo veo decidìdo a no arrojar la toalla eso son pelotas muy bien pibe...grande tienes mucho tiempo todavìa campeòn, de todas maneras has hecho el mìsmo tiempo que hice yo en mi primera maratòn, para mì sigue siendo un tiempazo, bueno voy unos poquìtos metros con el y me dice que siga que ahì nomàs los verè a Jeff y a Beauvais en el 30 y medio + o - los engancho converso con ellos y me animan a que me vaya, jaja estos tampoco sabìan que habìa tenìdo unos contratiempos en el 31 se siente una ambulancia y nos abrìmos paso todos, policia y ambulancia llevaban a alguien espero no haya sido nada.

Bueno al salìr de la casa de campo como dice Donas el pùblico bastante màs "profesional" y creanme que ahì si se necesitaba ese apoyo porque venìa una cuestcìlla diabòlica, al salìr de la casa me encuentro muy bien, màs adelante tengo unos principios de calambres pero aflojè el rìtmo y bien en el 35 joder que mal, y ya a partìr de ahì me dejè llevar por la inercia, en un momento de estos lo veo al gran Mincha, me animò y peguè un gran subidòn de unos pocos metros jajaja, gracias colega, luego escucho venga Guillermo y era la Sra de Khene muchas gracias tambièn y creo que era en el 41 cuando me gitan vamos dixie jajaja que bueno!!! era la chica de Ian , muchas gracias a tì tambièn, que lìndo es ver cuando estàn los tuyos por ahì cerca, si y digo los tuyos porque aunque los haya conocìdo hace un año, 2 meses o el dìa anterior es como si fuesen de tu familia, ya en los ùltimos metros la meta es larga, no se sabe dònde està el cronòmetro no se ve en ningun arco, me mira uno de la brigada y me da la mano muy emocionado el tìo y seguìmos muy cerca, al final 3h24, 2' +que en Barcelona, creo que me merecìa 3h15 pero es lo que tienen estas cosas, este maratòn es precioso, pero no para hacer marca, en fìn este es mi 4º mapoma y ha sìdo mi mejor tiempo de las cuatro anteriores
Perdòn por lo largo amìgos!!!! Avergoñado

www.myspace.com/mrdixiejazzband
Barbanzon

Montañés
Montañés
8/06/06
0 Carreiras
660 Mensaxes
O Barbanza
Respostar citando Envío Mar, 28 Abr 2009, 14:35
Asunto: Re: MARATON POPULAR MADRID

Aí vai o tocho...
Marcho ca familia para Madrid o venres, ese mesmo día recollida de dorsal e bolsa do corredor, ademais de fotos con Abel Antón e Fabian Roncero (vaia cracks e que amables Moi feliz ). O sábado aproveitamos para ir ao zoo cos peques (impresionantes as exhibicións de delfíns e de aves exóticas) e dar algún paseiño.
O domingo, o gran día, madrugo e marcho cedo para a Cibeles, que frío papei Muerto e eu que pensei que ia facer calor Molón Seguindo as recomendacións dun colega poñome nas primeiras filas, despois da elite, e dos mil primeiros dorsais Abraiado (que non sei si se colocan diante por ter millor tempo acreditado ou por que... Pensando ) Agardamos a que den a saída e mentras tanto pasa un avión e tira algo... ao final eran unhas bandeiriñas, que precisión Abraiado parece ser que non saltaron os paracaidistas porque facía mal tempo ... Comeza a chover timidamente, millor iso e non que faga calor...
Dan a saída, xa no comezo vou á par dun rapaz (Julio) que me pregunta para que tempo vou, eu dígolle, ca boca pequena, que 3:15 e él díme que o ano pasado fixo 3:14, mecajonabicha esta é a roda boa Ríndose Imos falando e van pasando os kilómetros, ¡joder! é da coruña, dende logo onde non hai un galego? .... Ríndose Comeza a chover mais forte, non hai problema, prefiro eso e non que faga calor... Pasamos ao globo das 3:15, dúas veces Abraiado ... puxeron 2... como dí Julio é millor levalos detrás, que razón ten... Ríndose Julio atopase millor e marcha, deixoo ir, prefiro atopar o meu propio ritmo e ir dándolle que non forzar e romper, ainda queda moito. Paso a media en 1:33, levo varios minutos de "colchón" sobre o tempo previsto de paso pola media para o obxectivo de 3:15. Despois dun rato volto a enlazar con Julio, facemos outro treito xuntos pola casa de campo, preguntolle como vai, dime que vai algo "tocado". Seguimos un rato e dime que me vaia, eu sigo ao meu ritmo. Saimos da casa de campo por un subida tremenda, a xente vai facendo un corrillo, espectacular, parece unha etapa de montaña dunha volta ciclista... Abraiado A partir de aquí ven o peor, vou pouco a pouco baixando o ritmo, vaime adiantando xente, pásame o primeiro globo das 3:15, penso, bueno ainda queda outro... Agora veñen un montón de subidas largas e durísimas que non me acabo de crer que veñan a estas alturas de carreira Enfadado pásame o segundo globo de 3:15 vou fundido... Muerto
Xa vexo o Retiro, non queda nada... pero vou morto... finalmente fixen as 3:15 Bailar Satisfecho , pero os derradeiros kilómetros foron terrorificos... Muerto
Recollida de medalla, avituallamento, paseillo ata o hotel, ducha e para casa.
O maratón pareceume que está moi ben organizado, hai moita animación e bó ambiente, pero o recorrido paréceme excesivamente duro, creo que non vou repetir... ou sí Pensando Ríndose
Saudiños e noraboa a tod@s
Mincha

Maratoniano
Maratoniano
23/11/08
0 Carreiras
2137 Mensaxes
Salvaterra de Miño
Respostar citando Envío Mar, 28 Abr 2009, 15:02
Asunto: Re: MARATON POPULAR MADRID

Para todos os Mapomeiros do 2009, un video que fixen na saida e no que non saides ningún de vós.
Moi feliz Moi feliz Moi feliz Moi feliz

www.youtube.com/watch?v=C_Lfe6w02WM
Mincha

Maratoniano
Maratoniano
23/11/08
0 Carreiras
2137 Mensaxes
Salvaterra de Miño
Respostar citando Envío Mar, 28 Abr 2009, 15:18
Asunto: Re: MARATON POPULAR MADRID

Ahi vai a foto da quedada.
Non puxen os nomes porque non os lembro todos. Son un desastre para o recoñecemento facial.
Beauvais, Ian, Mr. Dixie, Tontxumuyayo, Jeff,.... Pregunta Pregunta
Avergonzado Avergonzado








Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Podes descargar arquivos