Foros ›
El Correo Papalegüense (edición online)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mér, 01 Xan 2020, 15:54
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Carrera penosa la de ayer en la San Silvestre Ourensá, en la que además de cargar a lomos con todos los dulces navideños deficientemente metabolizados por mi organismo, tuve la idea peregrina de estrenar zapas nuevas, las "Archibal", y la sensación de llevar los pies enyesados.
Y sin embargo, oh sorpresa, me he encontrado con que en los resultados he sido conejo, y por amplio margen. Benditas sansilvestres.
Esto también me compensa de la vergüenza de atravesar la calle del Paseo en hora punta, ataviado con el gorrito de elfo que regalaban, pompón al vuelo, bamboleándose al ritmo de mis lorzas; el complemento ideal al disfraz de deportista.
Todo ello, unido a las múltiples felicitaciones del año nuevo 2020 recibidas de otros correlegas, hace que me haya quedado muy cerca de arrebatarle el título oficial de animal más feliz del mundo al Quokka.



No he sido yo sin embargo el único en quedarme a un peldaño de la gloria. Esta misma mañana, matogrosso obtuvo la medalla de plata de su categoría, veterano B, en la Costiña de Canedo. Todo un logro, que desde luego, sabe a victoria. Bronce para empanado2 en veteranos A.
En fin, enhorabuena a todos los premiados.

(Contenido patrocinado)



matogrosso y empanado2, exultantes con sus medallas, a un paso del cementerio. (No se ofenda nadie, realmente hay un cementerio al lado).



Novoa_run acompañó al triunfito en su pase de prensa en la zona mixta.

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Lun, 06 Xan 2020, 12:20
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Tocaba salir a correr después de la pobre San Silvestre efectuada no ha tanto, y no las tenía todas conmigo, después de lo mucho que habían sufrido mis extremidades en la susodicha.

Eso y el papel deplorable en general de mi concurso atlético en estas navidades y fin de año, me generaba un mar de dudas, sin perder de vista, a mayores, el lamentable estado del paseo del río, campo de batalla de las fuerzas transformadoras de la naturaleza; el planeta vivo al que Greta Thunberg quiere salvar, como si se tratase de un cetáceo suicida varado en la playa.

Y mientras el resto del mundo corría a vaciar las tiendas de objetos inútiles, entregados en masa al consumismo más voraz y descarnado, yo, completamente en solitario, me dedicaba a recorrer esos parajes maltratados por el río, en la más absoluta nocturnidad y alevosía.

Pero, curiosamente, pocas veces me encontré mejor. Bien de piernas, bien de caja, bien de salud, dinero y amor… El mundo parece bien diferente cuando se corre a gusto.

Viendo cómo está el percal, ya muchas veces me doy con un canto en los dientes de poder seguir considerándome atleta, aún aficionado y de la clase más plebeya.

Y por supuesto me quedo tranquilo de poderles haber asestado a los dulces navideños una gran bofetada de más de 10 kilómetros, que a muchos les parecerá una tontería, pero que para mí era una cuestión de vida o muerte.
No ha habido pues, daños de consideración tras estas comilonas y demás excesos. Temía que mis capacidades atléticas hubieran salido despavoridas como canguros australianos ante las llamas que consumen aquel país.

Estamos yo y el clima mundial para pocas fiestas, desde luego, pero ahí seguimos, un año más.

Feliz cuesta de enero a todos.




Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 06 Xan 2020, 13:02
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

"...Viendo cómo está el percal, ya muchas veces me doy con un canto en los dientes de poder seguir considerándome atleta, aún aficionado y de la clase más plebeya...".

En efecto Maestro. Seguiremos disfrutando un año más de ata maravillosa afición que compartimos. Aplauso
Espero verle en breve....
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Xov, 09 Xan 2020, 18:11
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Estoy desconocido. Ayer volví a marcarme un entreno 10K, y me supo a como cuando en el baloncesto tu equipo mete dos triples seguidos.

No quiero pecar en exceso de optimismo, pero creo que me estoy reconciliando con el running. Ahora a ver cuánto dura.

El recorrido fue el mismo de siempre, por el patatal del río, que ya no me atrevo a llamarle paseo, hasta el parque de la Lonia, en el medio y medio de la sesión.

Me hubiera gustado toparme con algún conejillo por allí, como aquella vez que salieron hasta cinco a mi paso (momento orgiástico donde los haya), pero nada. Únicamente poblaban aquellas frías latitudes un tipo huraño y solitario (like me) que se fumaba un pitillo en la más absoluta oscuridad y abandono de sí, y un poco más allá, una pareja de jóvenes/adolescentes, que sentada ella encima de él, parecían refugiarse del frío en sus propios calores internos, sin ser posible el desprenderse, eso sí, de sus muy castos anoraks, ni poder yo acertar a decir si había algún tipo de fuga o trasvase, hurtado a mis ojos, de esas mismas energías mitocondriales.

Ya de vuelta a la civilización, de pronto me encontré inmerso entre el grupo de las corredoras del “Ahora corro yo”, que son legión.
Intenté hacerme pasar por una más de ellas, pero no coló. Mi aventura transgénero fue rápidamente abortada cuando se desviaron hacia los tramos de escaleras que llevan al Puente Viejo. Estas chicas no se andan con bromas, no.

El resto del camino proseguí en compañía de mis sombras, ahora adelantándolas, para luego volver a ser rebasado. Menos mal que son mis propias sombras, porque esto mismo cuando me lo hace alguien en carrera, me pongo que no me conozco.

Ya para acabar, pues pese a que me dolió un poquito un tobillo (sólo un poquito), me encontré bastante ágil y desenvuelto, opté por marcarme un esprint a tontas y a locas, por la pendiente abajo de mi calle. A esa hora no tan concurrida ya como habitualmente, pero no faltando la típica vieja que hace la estatua en lugar estratégico y tras amagar de echársete a las vías.
El topetazo hubiera sido de alivio, pero gracias a dios, yo aún sigo teniendo la cintura suficiente para esos bretes; o al menos a efectos prácticos.

Propongo que se me incluya a esta señora como obstáculo de máxima dificultad en la próxima Gladiator Race que se celebre en la ciudad. Un peligro público.



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 09 Xan 2020, 18:37
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Papa-Léguas escribió:
Estoy desconocido. Ayer volví a marcarme un entreno 10K, y me supo a como cuando en el baloncesto tu equipo mete dos triples seguidos.

Y tanto. Me llegó el aviso de un nuevo mensaje en el hilo y no esperaba otro entrenamiento. ¿No estarás preparando un maratón a escondidas?

Papa-Léguas escribió:
Me hubiera gustado toparme con algún conejillo por allí.

I see what you did there.

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Xov, 09 Xan 2020, 20:41
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Dani, no sé cómo explicarlo, el parque de la Lonia es una puerta a otra dimensión. Mucha veces antes de tirar para allá me pregunto si no estaré buscándome un disgusto gordo, pero es superior a mis fuerzas...
Menos mal que ahora los días empiezan a ser más largos...

De propina pongo este vídeo solo para personas valientes como yo...

www.antena3.com/liopar...f549f.html

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Dom, 12 Xan 2020, 17:46
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Ayer sábado por la mañana, 17,3 kms. Hoy, molido.
Primero subí hasta Piñor, confundido, pensando en que tiraba hacia la "urba" del seminario, un poco como Colón con las Indias, y, al bajar de vuelta, al pasar por la bifurcación, decidí enmendar el error. Total, dos burradas en una.
Se puede decir tranquilamente que no hice la subida a Piñor fijo, y es que las montañitas estas se las traen, y obligan a jugar con los desarrollos.

Entre la niebla, el frío y la hora temprana, cualquiera podría pensar que estoy loco, y así me lo hicieron saber innumerables perros furibundos, a ambos lados del recorrido, saliendo a recibirme con sus malas pulgas.

Estos chuchos de aldea no son como los de la ciudad, más comediditos.
Y al final, nada, la falta de visibilidad me impidió disfrutar de las excelentes vistas de la ciudad, y mi gesta se produjo en el mayor de los anonimatos.

No hay problema por ello pues mi condición huraña me hace disfrutar golosamente de los parajes solitarios y abandonados, como ese parque sin nombre, enclaustrado entre la autovía, la rotonda principal de entrada a la ciudad para los que vienen de Madrid y Vigo, y la carretera de Reza, y al que no van ni las ratas.

Es no cabe duda el sueño de un millonario. Una pista de entrenamientos privada. Como aquella que tenía Iván Drago, en la que en cada vuelta que daba, al pasar al lado de una pera le arreaba un guantazo.

Es una maravilla, no cabe duda. Y ahí fue donde quemé las muchas energías que me quedaban aún, después de hacer el cabra por el rural inmediato. Bastantes fuerzas, desde luego. Estoy totalmente venido arriba, y en una fase muy prometedora coincidiendo con el comienzo del año. Que siga así.



Loito pra min! (Un icono del s.XX)

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mér, 15 Xan 2020, 20:56
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Bótaselle en falta, certo que sí, á nosa compañeira Meigalicix, e non me engano nada-nadiña si digo que o subforo iste dos diarios anda il tamén, por esa causa, algo tolleito.

E non é cousa de chiste, quedámonos, así, de súpeto, sin un diario en língua galega, ó único cen por cen nesta casa si non me trabuco, ademáis de seren tamén irremplazable en iso de contemplar o asunto dende a subxectividade e o punto de vista feminino.
Isto, naturalmente, amañaríase si XoseM se decidira a abrir o seu diario, pero namentres iso non sucede, imos ter que ser outros os que, na medida do posible, botémonos a palla ó lombo.

Traballiños, eso sí, os xustos, que tra-la arroutada do sábado, de ir coller as costiñas todas de Piñor e o Seminario, quedéiche ben estragadiño, oes!
Hoxe, con xeito, fíxeme arredor duns oito quilómetros (segundo o Ciripolo). Máis que nada para preparar a carreira de Boborás, unha proba que antes tiña os cans para dar espectáculo, pero que agora debe afacerse únicamente ó que deamos de sí os animalciños postos de pé.

Pero non teñades medo, que en calquera caso o rebumbio e a festa está garantida.
E non ten segredo! Todo monte a reo, por corredoiras ben pretiñas entre as toxeiras, cheas de polas esnaquizadas e lameiros (non esquecerse de levar as zapas vellas), e por riba, xeográficamente falando, no corazón mesmo da Galiza. Carreira máis enxebre imposível!

Non podemos deixar que estas romarías atléticas morran, como aconteceulle á Ferreirua, e hai que apoialas ano tras ano ca nosa presencia. Primeiro esto que outras vendas da moto, que non ten sentido quitarlle de xantar o noso porquiño, para darllo os de alén, que xa sonche eles de por sí ben cebóns.

Por outra banda, aténdome ó entreno de hoxe, e en canto ó censo dos coellos no parque da Lonia, sempre portadores de bos presaxios, anda a cousa un pouco amolada. Só un saiu ó meu paso a mover o rabiño. Miudiño e bule-bule, apenas deixóuse sentir un intre. Se cadra non vira máis pola falla de luz diurna. Ou eso, ou moi tortos andamos.

En fin, non pasa nada, pior ha ser o día que se me cruce por diante a Santa Compaña.




Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 15 Xan 2020, 21:58
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Nueve diminutivos, si no conté mal. Qué riquiño.

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Xov, 16 Xan 2020, 17:06
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

DoctorSlump escribió:
Nueve diminutivos, si no conté mal. Qué riquiño.
Bueno, acuérdate del tipo aquel que cantaba lo de "algo pequeñito", y que lo llevaron a Eurovisión.
Ya lo decía Mies van der Rohe, menos es más.

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3257 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Xov, 16 Xan 2020, 18:31
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

DoctorSlump escribió:
Nueve diminutivos, si no conté mal. Qué riquiño.

E tan riquiño!!!... Guiño
En fin, agradecida de que te acordes dos que estamos no dique seco.
Que sigas así de pletórico, e moita sorte en Boborás.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Xov, 16 Xan 2020, 20:21
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Gracias Meigalicix, por cierto que el domingo Boborás será de todo menos un dique seco.
¡A mejorarse!

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Lun, 20 Xan 2020, 19:38
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Había tomado muchas precauciones con respecto a Boborás, al que esperaba convertido en trampa mortal de barro, el sueño húmedo de todo alfarero, tras el paso de sucesivas borrascas.

Innominadas borrascas. ¿O debiera decir lo contrario? Porque ahora a todo chaparrón cutre y ramplón que se deja caer por aquí se le bautiza cristianamente, poniéndoles un nombre aleatorio del santoral, y aun cuando son ellas mismas las que se traen el agua de casa, y no van a pilas.
Pero no, el día amaneció más bien seco… Aunque no tan seco como mis piernas.

Por lo visto la acumulación de partidos también me la jugó a mí. Demasiados kilómetros empinados para este ya declinante cuerpecillo, cuyos esplendorosos vigores de antaño (suenen aquí las fanfarrias del circo de Roma) comienzan a decir adiós con la frente marchita.

Digamos que la escalada sin botellas de oxígeno al seminario, terminó en tragedia. Con miembros necrosados, pidiendo amputación, y mal de altura a raudales. Mucho mal de altura.

Sí amigos, lo mismo da que entrene o que no. Cuando es por mucho, porque por mucho, y cuando es por poco… Pues eso.

Así pues, con las piernas en huelga de brazos caídos, tuve que poner en marcha a los antidisturbios. Pero ni por esas. Ya en el calentamiento, y con solo dos carreras al trapo, vi que el animal estaba inválido, y que había que devolverlo a los corrales. Pero claro, el atletismo popular no funciona así. Si te has inscrito a una carrera, y vas, no te quedan más narices que correrla. Es un axioma, una ley fundamental del universo.

Evidentemente no calenté mucho. ¿Para qué?

El speaker, por completo ajeno a mis quebrantos, se encarga de dar la salida con voz energética y euforizante. La masa enloquece; dame veneno que quiero morir. Pero allá vamos. En principio uno más, aún cuando al poco que la tropa comienza a dispersarse y tomar posiciones en el terreno, de nuevo se me vienen encima todos mis pesares, mis dudas, mi fatalismo, y el perder la cuenta de los archirrivales que me sobrepasan sin remisión.

En llegando a las cuestas duras que abren boca, me veo que deambulo entre grupos de corredores que echan a andar a las primeras de cambio. Mal andamos. Es más que evidente que la fuerza no me acompaña.

Y tras completar ese trago con más pundonor que gallardía, el resto de la prueba lo dedicaré a sufrir en silencio los constantes repechos y despechos, todo el rato mirando al Ciripolen como si bebiera los vientos por él. Reloj no marques las horas, que decía el bolero; pero márcate algún kilometrito, eh campeón?, que ni que los tuvieras que poner tú de tu bolsillo. Ni caso.

Ayudó, y bastante, por cierto, el que cambiaran el recorrido de otras veces. Una corredora que venía al lado se pasó media vida preguntando a los “protecciones civiles” si faltaba mucho o poco para la meta, recibiendo por única respuesta un encogimiento de hombros, y la expresión facial de aquí yo solo soy un “mandao”, con la que ya despachaban a todo sospechoso de querer proseguir con el interrogatorio.

La sola idea de que a la distancia habitual, ya metidos en mudanzas, le hubieran acomodado otros dos o tres kilometritos más para hacerla homologable, vicio muy extendido, me resultaba impensable. Solo el imaginármelo consumía más energías de las que disponía para llegar a lo presupuestado.
Finalmente la carrera desembocó al último tramo de siempre, que comparte con la salida, y todo se aclaró. Como me quedaban algunas fuerzas, estuve tentado de gastármelas en un esprint revanchista, pero varios paquetes musculares, muy paquetes, dijeron que si me la jugaba a esa carta, rompían la baraja, y exigieron que me sentara a negociar.

Bien, no esprintaré, cedí, pero primero acabamos esta m… de carrera, y luego ya nos sentamos, y hablamos de lo divino y lo humano. Que por otra parte es lo que suelo hacer en este diario. Sentarme y hablar. Sentarme y hablar. Probablemente sea lo que mejor se me dé.



On your marks!

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Xov, 30 Xan 2020, 19:44
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Distancia del último entreno: 8.28 kms.
Un poquito más que el anterior, pero un poquito menos que el próximo (eso espero).
Esa es mi nuevo enfoque. Poquito a poco, sin atracones como el del día de Piñor y el Seminario, que luego paso los días inmerso en interminables recuperaciones, como si viviera en cámara lenta, y al final, claro, me pilla el toro.

Un gato y cero conejos. Apunte necesario que incluir al relato, parco más bien, de mi última, la que nos ocupa, salida.

Como ya digo, trato de seguir los consejos de los que saben de esto, e ir de forma pausada pero constante y disciplinada, incrementando mi volumen de entreno. Llegará el momento que me crea mi propia mentira exponencial, y me vuelva a pegar el batacazo, pero de momento seguiremos jugando a las matemáticas del autoengaño.
No importa que ello, me lleve a bucear durante horas y más horas, en apnea, en las webs, vídeos y revistas especializadas en este en apariencia simple deporte nuestro.
Aunque al final, yo soy un poco como el que vende las pipas en el palco del Bernabeu. Recojo mucha información y muy valiosa sobre las últimas tendencias macroeconómicas, pero soy incapaz de sacarle un mísero céntimo más a los paquetitos que vendo. Ricachos tacaños, así se hacen ricos, de no gastar un duro... Lo que aplicado al running se traduce en, virgencita, virgencita, que me quede como estoy.
Saludos



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Dom, 02 Feb 2020, 16:56
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Según parece hoy han sacado a la marmota Phil, la famosa, la que inspiró la película de Bill Murray, de su letargo, y por lo visto, por su comportamiento, nos han venido a decir que esta pronosticaba que la primavera sería inminente. Toda un hacha, la marmota.

Y eso ocurría en un pueblaco de Pennsylvania, de nombre impronunciable, al tiempo que caían los que ya serán, seguramente, de los últimos copos de nieve de este año; que no te digo nada si el festival se hubiera celebrado aquí, en Sparkland, y esa rata obesa y holgazana, se hubiera despertado envuelta en sudores, y con una calor de derretirse las piedras.

Pues sí, estimados lectores, esto, que te pone la mosca detrás de la oreja, en lo que a cataclismos medioambientales respecta, no deja de ser una excelente noticia a la hora de salir a correr.

Me había autorregalado en Reyes unos trapitos bastante descocados, con la idea de estrenarlos a finales de abril, principios de mayo, y no ha hecho falta esperar tanto. Hoy mismo ya he empezado a amortizarlos.

Y ha sido además el momento ideal, oigh, para hacer exhibición de dichas adquisiciones de apparel nuevo, con la ciudad volcada al paseo del río, en busca de temperaturas benévolas, una naturaleza amable y un rayo de sol, uoh-coc-co, conquistó mi corazón, uoh-coc-co…

Me cruzaba con gente de todo pelaje y condición: parejas arrullándose, pandillas de adolescentes, tercera edad en su tercera juventud, todos ellos habiendo aparcado ese rictus torcido de entre semana tan propio de aquí, y sobre todo, muy sobre todo, perros. Muchos perros.

De pronto te encuentras no con uno, ni con dos perros por persona, sino con auténticas colecciones de ellos. Ves familias en las que los hay de todos los tamaños y colores, algunos incluso bicapa, como los carros tuneados… Y sin embargo, hay algo que echo de menos. ¿Qué será? ¿de qué nos estaremos olvidando?
¡Los niños! Claro, los niños. No hay casi niños.

Una de dos, o es que se han quedado en sus casas jugando a la Play, ignorando por completo el espléndido día que hacía, tema grave ya de por sí, o que en realidad, va a acabar siendo cierto eso de que esta ciudad, y por extensión esta provincia, envejecen a marchas forzadas, y dentro de poco aquí no va a quedar ni el Tato para echarle el candado.

El que sin ninguna duda envejece a marchas forzadas es un servidor, eso está claro, y fuera de toda discusión, al que cada día le cuesta más mover el culo.
Con todo, hoy al menos, he tenido la fuerza de ánimo de arrastrarme unos cuantos kilometritos más que en días precedentes, llegando casi a la cifra, prima y capicúa, de once.

No lo sé seguro si fueron once o más, once o menos, puesto que el Ciripolén se quedó sin batería al final y me sumió en la más absoluta ceguera informativa. Dejémoslos pues en ONCE, a todos los efectos.

La sesión finalizó con toda una tabla de estiramientos, que, en fin, nada tenía que ver con una de ibéricos, la cual, eso seguro, me hubiera hecho mucho más bien, pero bueno, para ibérico ya estoy yo, y, además, si siguen estas temperaturas, y este Lorenzo veraniego, muy pronto, hasta de pata negra, señora.



Sed buenos. No es broma. Estas cosas pasan.

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos