Foros ›
El Diario Peregrino de Larpeiro (en la nueva anormalidad)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Lun, 25 Nov 2019, 17:12
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro

Qué tierno, Larpe. Cualquiera diría que tanto sentimiento se pudiera albergar en el corazón de un runner ninja de élite, entrenados para ignorar toda debilidad humana. Esas mismas que nos hacen vulnerables a los demás mortales.
Por cierto, y sin desviarnos mucho de la materia, esta letra daba bien para una canción de Pimpinela, por lo menos.

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 26 Nov 2019, 16:13
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro

Ay Papa, tú debes ser pariente lejano de la familia de mi señora...¡qué afán por el drama! Este ninja runner es autodidacta en ignorar las debilidades sociales, especialmente los domingos de carrera pero hasta ahí. Luego, de lunes a sábado, tenemos nuestro corazoncito y todo.

Los compañeros que publican fotos, datos personales, apellidos, donde viven, etc,... me entenderán si llega el día (esperemos que no) que tengan un tio raro mirando por la ventana de su casa, que vista solo una gabardina mientras hace movimientos sospechosos con una mano bajo su ropaje y mientras pronuncia, con una mezcla de enajenación y placer, el nick del compañero (hipoteticamente acosado) en el foro.

Es a eso a lo que le canto: por eso vete, olvida mi nombre, mi cara, mi casa...
Y luego me llaman criptográfico, no hay derecho Guiño
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 02 Dec 2019, 16:14
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro

33. UN PERRO EN EL CAMINO

Los días caen y los entrenos empiezan a sucederse con más frecuencia. Lo más destacado es que no hay molestias y que los ritmos empiezan a mejorar aunque se notan los meses de inactividad.

Dejando un poco de lado la piscina para ir a correr, ya que no hay timepo a todo, he conseguido correr tres días de cuatro, dos de ellos seguidos y como he escrito, sin molestias. Es por ello que soy optimista de cara a la misteriosa lesión que me tuvo incapacitado solo para correr.

Han sido días de entrenar con más lluvia, con menos lluvia y hasta sin lluvia...pero con viento frío. Se nos echan encima el invierno, los elementos, las gripes y las san silvestres...hay tantas que no sabe uno cual escoger... o si sería mejor quedarse en casa con sofá, peli y manta.

Pocas anécdotas, quizás la única que merezca la pena fue la de una tarde que iba trotando por el Camino. Cero peregrinos pero hay en su lugar una señora paseando sin correa un perro de dimensiones respetables. A medida que me acerco, hago mis pisadas más pesadas, carraspeo, toso, tintineo las llaves para advertir de mi masculina presencia, pero no, ni la señora ni el perro se percatan hasta que estoy casi detrás. El perro corre hacia mí, la señora da un respingo y me suelta el manido "no, si no hace nada". Yo por si acaso, que tengo canas en salvas sean las partes, ya he mutado mi carrera en un tranquilo caminar.
Saludo, contesto educadamente y prosigo cuando el cánido ya me ha olisqueado asgurándose si es cierto lo de las canas y ha dado su visto bueno, no faltaba más. Pero a los pocos metros el can echa a correr detrás mío, tiene su gracia, porque es un perro muy bonito y parece simpático, pero hay un nosequé atávico cuando uno corre y escucha un animal (con una mandíbula que no no necesita presentación) correr detrás que da mal rollo. Lo llama la señora, se va y a los pocos segundos repite la jugada.
Es verdad, no muerde no ladra y parece una dulzura...pero el mal rollo estaba ahí, probablemente solo en mi cabeza, pero estaba.
En fin, como dijo Carlomagno cuanto más conozco a las personas más quiero a los perros. Ríndose

Saludos a tod@s
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4268 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 02 Dec 2019, 19:04
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro

Pues sí que eres amable Larpeiro. Saludas, paras y sigues. Eres mi héroe personal, yo ya hubiese jurado por los muertos de la correa.
cK13

Montañés
Montañés
26/11/15
0 Carreiras
2123 Mensaxes
Caldas de Reis
Respostar citando Envío Mar, 03 Dec 2019, 13:30
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro

Vas haciendo y manteniendo a raya las molestias, que no es poco.....Modo E.G.B.: Progresa adecuadamente
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 09 Dec 2019, 16:46
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro

@Freaky: no te creas Freaky, es más bien instinto de (cobarde) conservación. Saludar para hacer notar mi presencia y que el perro no se asuste y parar de antemano es para que la carrera no le despierte el instinto de perseguir la presa.

@Ck13: se agradecen los buenos deseos compañero...ay, la EGB, que viejo soy, eso les suena a chino a los crios ahora.

32. HUMO

Estos días me he metido a saco con las series y si bien no he salido victorioso, tampoco me considero derrotado. La victoria (hacer buenos tiempos)nunca fue una opción para este soldado, sin embargo, entrar en combate y desempolvar los ritmos altos...eso sí.
Un día se quejaban las piernas, otro los pulmones y otro la cabeza, pero ahí están series en ruta, cortas y de 1000 (el más rápido a 4´09...qué horror)
Como he dicho, los tiempos son malos, las sensaciones también, pero es algo que hay que pasar si quiero recuperarme tras los meses parado.
Me vino a la cabeza un momento de la película del Bueno, el Feo y el Malo. Ese donde el Feo (Elli Wallach) persigue para vengarse a Clint Eastwood, el Bueno, el cual hace mucho que se fue. Mientras le dan a la música de Enio Morricone a todo trapo, se ve como el Feo va llegando a los campamento improvisados de su perseguido día tras día. Para que sepamos que va ganando terreno y se acerca, vemos que las hogueras pasan de estar apagadas a ir teniendo rescoldos. Al final, el Feo coge la colilla del cigarro apagado que hay en la hoguera y dándole unas caladas consigue sacar humo, pues su perseguido hace muy poco que se ha marchado.

Este feo se persigue a sí mismo, pero ¿es mi imaginación o aquí huele a tabaco?

Saludos a tod@s
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 16 Dec 2019, 18:48
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro

31. EL MORADOR DE LA TABERNA


Y la lluvia volvió. Rectifico, cayó con más fuerza, porque dejar de llover, lo que se dice dejar de llover...naranjas.
Iba yo el domingo por la mañana corriendo alegremente (es un decir) pues mi plan de comer temprano y entrenar a eso de las 17 horas fue destruido sin piedad por un compromiso social del que poder, hubiera podido escapar, pero el coste a la mi, ya de por sí, magra reputación hubiera sido inasumible.


Llegando a un minúsculo reducto humano, lease aldea, tengo un momento casi urbanita: una chica paseando tres perros, alguno de raza y un señor, que sale de la inevitable taberna, con los coloretes de Heidi.
Mi recorrido es circular, así que ya me había olvidado yo del momento urbanita, cuando, acercandome a la aldea de nuevo...veo a un tipo junto a la carretera general, de espaldas y con mucho rosa. Me explico, rosa color carne. Pantalones bajados, pants down y con toda la pinta de estar plantando un pino.
No seré yo el que juzgue tal comportamiento, pues cuando la necesidad aprieta... pero no sé, llamadme loco, pero yo no pondría el culo a la carretera general, de manera que casi, casi sacando el brazo te pueden dar un cachete sorpresa. Máxime cuando hay donde esconderse.

En fin, yo me acerco con la misma precaución que si fuera un rottweiler: toso, bajo el ritmo y casi paro. A diez metros, el señor se levanta se pone sus pantalones y camina como si nada. Compruebo que es el morador de la taberna que había visto previamente. Intuyo un poderoso alcoholismo.

Cuatro días corriendo en una semana, otros dos nadando y unas ligeras molestias en una rodilla que sin duda proceden de no estirar debidamente por falta de tiempo. Y lo más importante, el imán para situaciones extrañas intacto.

Saludos a tod@s
cK13

Montañés
Montañés
26/11/15
0 Carreiras
2123 Mensaxes
Caldas de Reis
Respostar citando Envío Mar, 17 Dec 2019, 6:26
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro

Bonito relato compañero. Gracias
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 25 Dec 2019, 11:22
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro

@cK13: gracias compañero

30. COMO EL JUEGO DE LA OCA

En esta época me sucede que la dulce y agradable nostalgia que me evoca el otoño alcanza su paroxismo, para posteriormente y ya en enero mutar a una gélida tristeza, añorante de la sangre alterada que trae la primavera.

Bien, dicho esto, dejemos de mirar al cielo y al sol, y miremos el suelo no sea que pisemos un ñordo de los buenos. Yo he pisado uno en forma de catarro cuando por fin, estaba recuperando la recuperación de forma. Casi una semana sin correr y me he lanzado a entrenar ni 48 horas despues de estar guardando cama, que luego llega una San Silvestre cualquiera y no es plan de arrastrarse.

Ay, que vacío sentí en las piernas a partir del km 5 y que fuerza de voluntad para completar los casi 10 kms. Y eso que iba solo 5´10 de media, un poco medio picado con un tipo que vi sobre el km2. Consciente de mis limitaciones, y tras ojear su forma de correr ni me planteé dar batalla, lo dejé ir unos 20 segundos para intentar mantener la distancia. Lo conseguí, pero a qué precio. Es curioso como con una simple ojeada, se cala al runner de turno..."ese es un papafrita", "va fuerte, pero no puede aguantar ese ritmo, es una serie fijo", "va flojo pero se nota que va regulando" o directamente "cuidadín con ese".
Después de correr y ducharme, fuia a pasear, que para algo tengo unos días de vacaciones, y los cuádriceps ¡me dolían!...por un simple 10k a ritmo pachanguero. Lo mejor es que al subir un bordillo alto, el izquierdo ¡amenaza con darme un tirón, el muy tunante! Ahí empecé a subir los bordillos octogenario style.
En fin, omo en e juego de la oca, al que jugaba cuando crio por estas fechas, me he caído al pozo y/o he vuelto a la casilla de salida.

Saludos a tod@s
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Dom, 05 Xan 2020, 17:27
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro

29. EL CONTRA TAPERING

Recapitulando, la San Silvestre fue un moderado éxito o una dulce derrota. Los tiempos no son los que una vez fueron pero teniendo en cuenta de donde venía (lesión veraniega y una resfriado de última hora) no me quejo.
Corrí un martes del que di cuenta en la entrada anterior, el miercoles con unas agujetas que presagiaban nubes negras, me tiré a hacer miles en ruta (y no me fue mal, me divertí), el jueves, con las piernas ya de palo directamente, corrí 10 kms suaves (aquí sí lo pasé MUY mal), y el viernes, a 48 horas de la carrera y con unas agujetas aún de las gordas me planté ante la cuesta del Monte del Destino.
Pero a lo cutre, que para eso esto (aún) es España, y en lugar de volcán hay de lado un supermercado. La cuestión estriba en que fue ahí donde me lesioné en verano.
Empecé mis series con miedito, pero me fui envalentonando y acabé el corto entreno con buenas sensaciones (dentro de las agujetas) y sobre todo, con un exorcismo en toda regla a la lesión que tantos dolores de cabeza me dio.

El sábado me desperté con bastantes agujetas, y ahí me alarmé pues normalmente calculo bastante bien estas cosas. Descanso total.
Y el domingo amaneció sin nubes y sin agujetas. El contra tapering había funcionado...¿o no? En unas horas lo sabría.

Como mola una San Silvestre con tanta gente y tanto ambiente. Lo que más mola es conocer el percal y 20 minutos antes de la salida irte a pillar sitio para no gozar del tapón inicial.
Qué gozada de carrera. A pesar del sufrimiento, qué ganas tenía de correr en mi ciudad y pasarlo teta. Los archirivales de antaño no se dejaron ver, pero abundaron los archirivales ad hoc.
Que pasada cuando un crio de diez-doce años te adelanta. O un padre con su hija. Las nuevas generaciones dándolo todo en lugar de estar en casa con la tablet. Quizás este país no esté del todo perdido a pesar del afán de nuestros amados políticos por defecar en él.

En los últimos kilómetros debería apretar como en los buenos tiempos, pero soy consciente de mi estado de forma y solo subo un poco el ritmo. Llegando a meta y picando para abajo me dejo ir y voy adelantando...pero soy adelantado por un truhán que mete un señor sprint y además por el mencionado padre y su hija. Pero mi instinto me dice que quedan metros hasta meta. A unos doscientos metros, lo que queda de Larpeiro arremete y esprinta a lo baturro (pero sin nobleza alguna) y adelanta al truhán y ya en el borde de meta,al papá y a su hija. ¡Jojojo, feliz navidad!

Así que sí, ya de vuelta de vacaciones sigo entrenando y notando que me falta un punto o dos de gas. Para 2020, habrá que hacer marca o abandonar el diario, que lo empece para mejorar y solo voy a peor... Ríndose

Saludos a tod@s
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Dom, 19 Xan 2020, 18:19
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro

Breve actualización, que no merece título:
Semana dura, con pocos entrenos por falta de ganas y tiempo. En el lado positivo, hice dos carreras en 15 días, cosa que hacía mucho que no pasaba. La segunda con una media de velocidad muy respetable (para mis larpeiras piernas, se entiende). Habrá que medirse a un 10 kms, que ya toca.
Seguiremos informando cuando haya alguna anécdota digna de mención.

Saludos a tod@s
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 24 Xan 2020, 22:36
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro

28. BÓLIDOS EN EL CAMINO

Bien, a viernes ya he entrenado tres días carrera y dos de piscina. Nada mal y amenazo con un pleno de siete días.
El otro día, todavía con viento salí a correr con idea de rodar unos 50 minutos. No suelo cruzarme con muchos corredores y que adelante o me adelanten es digno de mención. Pues no llevaba más medio kilómetro cuando escucho unos amenazantes pasos detrás.
Tras el aséptico intercambio de saludos miro al fulano y su delgadez y zancada me dicen que ni en mis buenos tiempos podría seguirlo.
Toca bajar la testuz, pero solo porque rodar a 5,10-5,20 es el plan, me susurra zalameramente una parte de mi mente.
Viendo como se aleja el jodido bólido, no mucho después...resuenan más pasos a mis espaldas.
No me jodas -me dice la zalamera.
Va a ser que sí, campeón -me dice otra, la realista, que es una desgraciada.
Soy adelantado sin piedad por un vigoroso runner cuyas zancadas y fisonomía no imponen pero su ritmo ya se encarga de disuadir las ideas suicidas de picarse y eso.
Tienes que comprar kiwis, Larpeiro, piensa en otra cosa y abandona tu cuerpo - me dicen las dos partes de mi maltrecha mente, consensuando su discurso.

Lo mejor de todo es que en ese momento pita el gps y veo que el último km, arrastrado por la estela de los bólidos me ha salido a 4,30. Y se alejan sin contemplaciones.
En fin, bajé el ritmo porque venían cuestas y viento en contra.
Cual es mi sorpresa cuando trinco al bólido dos tras una curva y lo paso. Pero arranca en lo que debe ser una nueva serie y me vuelve a dejar atrás, pero se le ve menos pletórico. Y unos minutos después lo paso porque está casi parado. Magro consuelo, pero el 2-0 ya es un 2-1.
Casualidades del destino, un par de kms después el bólido uno aparece por un lateral, cruza mi campo visual y desaparece. Ese no toma prisioneros. Solo lo volveré a ver estirando con suficiencia. Y a mí me queda casi todo el camino de vuelta...
Hasta el km siete fui bien, pero los últimos tres se me hicieron muy largos.
Los corro por fuerza de voluntad y cuando acabo me consuelo viendo que la media de velocidad entra en lo previsto.

Y que no se me olvide lo más importante, que luego (si has leído hasta aquí, insensat@) no podrás conciliar el sueño: ¡sí! me acordé de comprar los kiwis.
Ricos en fibra y buenos para el colón. Jugosos y deliciosos sssi, mi tessoro.

Saludos a tod@s
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 06 Mar 2020, 20:24
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro

27. VIRGEN A LOS 40

Depongan su alegría, que si no escribo es porque no corro. Y si no corro es porque tuve una recaída. Lo extraño es que no fue corriendo, pero como el tiempo apremia y debo andar sobre seguro, fui al fisio por primera vez en mi augusta existencia.

La rotura de fibras que me temía resultó ser sorprendentemente una rotura de fibras. Cosas de la vida. A pesar del sabio consejo del fisio de ir reintroduciendo la carrera tras reposar una semana, llevo más de un mes sin correr y dandole prioridad al medio acuático por circunstancias del guión.
Y hace tres semanas tuve un susto, cuando emocionado con la patada de mariposa me puse a darlo todo. Aunque parece que se quedó en un mero acojone, el gemelo me dio un aviso que decidí escuchar e interrumpir el baño piscinero.
Pero como el ser humano es irracional, al día siguiente fui a nadar (sin mariposear claro) y salí airoso. Es triste, pero sin correr, nado. Y nadando, nado un kilómetro, 40 largos, donde antes me desfondaba en cuatro.
La natación mola, pero el entorno no. Donde se ponga salir a correr, con sus perros amistosos, los viandantes cívicos que no esputan, los ciclistas que siempre devuelven el saludo o las almas puras de los peregrinos, que no conocen el mal, digo, grito: que se quite la aburrida piscina.
E iba a hablar de mi virginidad fisioterapil, que perdí tras medio desnudarme para el pertinente recocimiento y masaje. Y qué masaje. Entré con una bola en el gemelo y salí sin dolor alguno. Dinero bien invertido.
En otra época, eso de quedarme medio en bolas me hubiera dado cierto reparo, pero tras tantos años duchándome en gimnasios ya es que a uno le da igual. La sabiduría de las canas... o el saber astuto de que ya no posee uno carnes dignas de ser magreadas a traición.

Saludos a tod@s
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 11 Mar 2020, 15:38
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro

26. DOMINE, QUO VADIS?

Maravillosos días estos que nos toca vivir. En lo coronavírico se palpa el miedo en mucha gente, que piensan que estamos fritos, sin embargo otros, mientras nos dejen haremos buñuelos de vida normal, aunque rellenos de lavarse las manos y no tocarse la cara. Y de no abrazar al apóstol. Of course.

Aunque dándole caña a la natación, he vuelto a correr un par de días, parece que sin molestias. No me planteo carreras hasta mayo, donde ya no habrá carreras y solo galoparán los jinetes del apocalipsis. Pero por si acaso. Será en mayo o no será.

Poco más que decir, con mi gato en el regazo mientras escribo, juro por el rey Arturo que correré y nadaré mientas no haya enfermedad ni vida monacal impuesta por papá Estado.
Que empiecen a tocar los músicos, como en el Titanic.

Mientras, barra libre de coronita para (saludos a)tod@s
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4268 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 11 Mar 2020, 19:01
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro

Larpeirogorxon escribió:
juro por el rey Arturo que correré y nadaré mientas no haya enfermedad ni vida monacal impuesta por papá Estado.

Suscribo Larpe.





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos