Foros ›
Autor
Mensaxe
Kurty

Experto no foro
Experto no foro
26/03/05
467 Carreiras
3665 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 04 Nov 2019, 22:42
Asunto: Re: Maratona do Porto 2019

Aplauso Aplauso Felicitar a los maratonian@s y especialmente a Amina, por la marca y por la pedazo crónica, en la foto, no se te aprecia el desgaste de tanta llorera.
anpefi

Maratoniano
Maratoniano
5/02/11
100 Carreiras
1020 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Lun, 04 Nov 2019, 23:06
Asunto: Re: Maratona do Porto 2019

Gracias por vuestras crónicas, y felicitaciones especiales a Laura, se veía venir.

Y gracias a Dr.Slump por quitarme de la cabeza ir a esta Maratona
memphis_ESP

Maratoniano
Maratoniano
9/05/11
0 Carreiras
940 Mensaxes
Santiago de Compostela
Respostar citando Envío Mar, 05 Nov 2019, 12:53
Asunto: Re: Maratona do Porto 2019

Pedazo crónica de Amina e que tempazo!!
OrEK

Maratoniano
Maratoniano
7/01/18
99 Carreiras
454 Mensaxes
Lugo
Respostar citando Envío Mar, 05 Nov 2019, 15:50
Asunto: Re: Maratona do Porto 2019

felicidades a todos los finishers!
Pelos como escarpias al leer vuestras cronicas en especial a Amina..

Espero poder usar la S de maratoneS finalizadoS pronto, (1 Dicieimbre), tenia ganas, pero ha sido leeros y quiero que sea ya!
chogori

Maratoniano
Maratoniano
21/04/08
0 Carreiras
118 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 05 Nov 2019, 16:04
Asunto: Re: Maratona do Porto 2019

Mis felicitaciones a todos lo maratonianos. Tanto a los finishers como a los que tiene el valor de situarse en la línea de salida.

Como el resto de compañeros mención especial a Amina: excelente carrera y excelente relato.

Es la primera vez que hago uno, pero aquí dejo el mio.

7 Seconds.
Hace unos cuantos años, cuando aún corría con música, esta canción estaba en mi lista de reproducción. 7 Seconds. En aquella época la idea de correr un maratón me resultaba tan atractiva pero tan remota como la de ascender un ochomil. Con el paso del tiempo, los ochomiles se fueron haciendo más lejanos. Pero los ‘cuarentaydosmiles’ se mostraron como una meta tal vez alcanzable…

El año pasado tomé la decisión. Intentaría correr mi primera y probablemente única maratón. Porto fue la elegida. Primer objetivo sub4, segundo objetivo llegar a meta. Había preparado un plan para 3:45, ritmo 5:19/km. En aquella primera carrera decidí ser conservador y corrí a 5:30/km. Llegué a meta bastante entero en 3h54. Pese a ser mi primer maratón no tuve la sensación de haber sufrido en ningún momento. En realidad, más que una carrera, tenía la impresión de haber hecho una tirada larga más. Me quedó tan buen recuerdo que en la habitual oferta de navidad me apunté para el 2019. Habría una segunda vez. Pero en medio se cruzó la VigBay 42k. Porto 2019 sería entonces la tercera.


Llegamos a Matosinhos el Viernes por la noche. Busco un lugar para montar el campo base que me permita estar cerca de la salida y de la llegada. Por la experiencia del año anterior sabía lo mucho que facilita eso las cosas.
En una calle tranquila muy cerca de la anémona aparcamos la autocaravana. El sábado por la mañana la lluvia nos respeta. Damos un paseo por playa y comemos en la zona. Por la tarde no vamos a recoger el dorsal y a recorrer la feria. Veo en el plano de carrera que no hay referencia a suministro de geles en los avituallamientos, al contrario de los que había sucedido el año previo. Pregunto en información y me lo confirman: no habrá geles. Yo contaba con ellos. No había llevado ni mis geles ni nada donde portearlos!!! Recorro los stands y busco alguno de las dos marcas de geles que había tomado antes. No encuentro ninguno. Estupendo. Compro un pack de tres al azar y un cinturón para llevarlos. El vendedor me dice “oye, ya sabes lo que pasa, tomar geles que no conoces en plena carrera es jugársela…” y luego me suelta “pero bueno, tu no tienes pinta de que te vayan a sentar mal” (¿?). Me hace gracia el comentario, pero en el fondo yo también estoy pensado que da igual los geles lleve. A mi no me van a sentar mal. Eso no es una opción.

Nos vamos de la feria con unos flamantes geles y unos flamantes calcetines que te regalan con el dorsal. Por cierto, si voy a estrenar marca de gel, ¿no podría también estrenar calcetines? Ya lo veremos… Aunque en este caso la chica que me los dio no me dijo aquello de “… tu no tienes aspecto de que unos calcetines nuevos te vayan a fastidiar la carrera…”.

Turisteamos un poco por Porto. Nada más salir de la Alfándega, los niños dicen que quieren ver la famosa librería. Como amenaza lluvia, buscamos el camino más rápido con Maps. La supuesta mejor ruta resultó ser un montón de escaleras y cuestas. Justo lo que necesitaba para mis delicadas rodillas. Llegamos a Lello y nos encontramos gran cola para entrar. Pido instrucciones a los jefes y los niños dicen que pasan de hacer cola, así que seguimos paseando por la zona. Nos pilla un buen chaparrón y nos vamos hasta la parada del bus para volver a Matosinhos. La idea era buscar un restaurante por la zona, pero llegamos tan mojados a la autocaravana que ya no nos apetece salir. Nos preparamos la cena en la AC. Reviso todo el material. Coloco los geles en el cinturón (¿se caerán en carrera?). Aprovechando que la lluvia da una pequeña tregua, salgo a dar un paseo con el perro. Veo mucho humo en la glorieta de la anémona. Son puestos de castañas asadas que se colocan en la zona. Curioso.

De vuelta en la AC dejo todo preparado para mi desayuno habitual pre-carrera: un plátano, kéfir con avena, dátiles y miel y un termo lleno de té. Me levantaré a las seis para desayunar y no quiero despertar a la familia. Me despierto varias veces durante la noche por el ruido de la lluvia en el techo de la autocaravana. Según las previsiones, no debería llover durante la carrera, pero durante la noche cayó una cantidad de agua importante. No dejaba de pensar en esos maravillosos adoquines mojados…

A las 6 en pie. Desayuno y salgo a pasear con el perro por la zona de salida. Veo al personal montando todo el tinglado. Me gusta ver los preparativos, pero sigue lloviendo y me vuelvo a la AC. A las 8 me visto el traje de faena. Suelo correr con medias de compresión, pero en vista del agua que nos puede caer, decido llevar calcetines bajos. Pienso que me empaparé menos.
Ya se ve ambientillo por la anemona y las calles aledañas. Cojo algo de abrigo y me voy a la salida.
A los cinco minutos de estar en la zona de salida veo que en realidad no hace frío, todo lo contrario. Tenía pensado dejar el forro en las vallas, pero en vista de que el tiempo mejora un poco, me vuelvo hasta la AC a dejar el forro. De paso troto un poquito. A eso de las 8:30 estoy ya preparado en primera fila del cajón B. Me acuerdo de las sensaciones del año pasado en ese mismo lugar. Unos días antes el fisio me había dicho que correr una maratón con las molestias que estaba arrastrando era una temeridad. Era además mi primera maratón. Me acuerdo de los motivado que estaba. Pensaba que iba a terminar mi primera maratón, sí o sí.
Esta vez, por el contrario, no conseguía entrar en ese estado de motivación. Creo que el ambiente en general estaba frío en la zona de salida. No percibía esa tensión que me gusta. Lo que sí tenía claro era la estrategia a seguir: correr sobre 4:55/km e intentar sub 3:30. Para mi, un reto. Había entrenado con el mismo plan del año anterior, con objetivo 3:45, pero ajustando al alza los ritmos. En la propia línea de salida tomo otra decisión que no tenía prevista, seguir al globo. Es algo que no suelo hacer. Estoy acostumbrado a entrenar solo y me gusta seguir mi propio ritmo.

Dan la salida. A los pocos metros me pego al grupo 3:30 y ya no lo dejaré hasta muchos kilómetros después. Enfilamos Boavista en pequeña pendiente de subida. Comienza el paseo por Matosinhos con una sucesión de pequeñas rampas de subida y bajada. En esta zona se hace incómodo correr en medio de tantos participantes. Tengo calor y espero el primer avituallamiento para hidratarme. Me saco la visera para ayudar a refrigerar un poco. En una recta nos cruzamos con la cabeza de carrera. Un grupo creo que de seis. Un gozada verlos correr.

Al paso por la glorieta de la anémona veo a la familia en la acera. Han madrugado los niños, se nota que están impacientes por la visita a los pingüinos del Sea Life.

Enfilamos la marcha camino de Porto. Ahora empieza la carrera. El ritmo es bueno, según lo previsto. Los globos hacen bien su trabajo, aunque hay pequeñas oscilaciones, puede que debidas al numeroso grupo que vamos juntos. Pienso en adelantar a los globos, mas que nada por evitar la aglomeración, pero como el ritmo me encaja, sigo dentro del grupo. Eso sí, por momentos hecho en falta un poco de ventilación.

Al pasar por la zona de la fortaleza me fijo en el tramo de adoquines que sé que tendremos que volver a pisar en la ruta de regreso, pero ya en pendiente de subida y con las fuerzas mermadas. En su momento veremos como gestionarlos. Por ahora todo marcha según lo previsto. Nos quedan unos km en llano y con buen asfalto hasta la zona del puente, donde pasaremos a la margen sur del Douro.

Llevo el reloj en modo predicción de tiempo previsto a meta. Tengo instalado un pequeño programa que me va dando el tiempo previsto de carrera desde la posición actual, calculado según el ritmo de los últimos 10 segundos. Todo según lo planificado: la pantalla va oscilando entre 3:26 y 3:28. Siguiendo uno de mis principios, “si funciona, no lo toques”, continúo detrás del globo.

Cerca del km 20 me tomo el primero de los tres geles que llevo. En el avituallamiento del 20, agua abundante y a seguir. Cruzamos el puente y enfilamos Gaia. Paso la media en 1:44. Pienso que un minuto menso habría estado bien, pero no es preocupante. El tramo de carrera por la margen sur es una mezcla de zonas de asfalto y adoquín, con alguna pequeña rampa y algún paso estrecho. A esas alturas ya no voy cómodo. Conozco el camino que queda hasta meta y empiezo a contar los kilómetros restantes. Estoy deseando llegar al 30. Los músculos empiezan a notar el esfuerzo, pero creo es que mi cerebro el que peor los está pasando. Ya no tengo dudas en poder terminar la carrera en un tiempo conservador, pero mi objetivo era sub 3:30. Y sé que para lograrlo voy a tener que sufrir. Y lo más importante, voy a tener que arriesgarme a una petada en los kilómetros finales. En mi mente están los calambres de la VigBay a partir del 36. Allí pude salvar los muebles porque los kilómetros finales eran de perfil favorable. Pero aquí es distinto. Los rampas adoquinadas del Castelo da Foz, sobre el km 39, son un campo de minas si vas muy justo de fuerzas. Así pues, hay que tomar una decisión: asegurar un 3:45 o arriesgar un 3:30 a todo o nada. Todo esto lo voy pensando a partir del km 25. Sigo detrás del globo, pero ya no voy cómodo ni pensando si le adelanto o no. Voy pensando en cómo mantenerme en el grupo.

En avituallamiento del 30 se forma una pequeña melé que me hace perder unos segundos me encuentro descolgado del globo. Lo tengo a la vista pero está la cosa como para hacer cambios de ritmo. Paso por el túnel intentando mantener el ritmo siempre cerca de 5/km. Las pantallas con las imágenes de Carros de Fuego siempre levantan un poco el ánimo. Pero el túnel se termina y hay que volver a la realidad de la carrera. Esto no es una peli. Esto son 10 km que quedan por delante en los que hay dos opciones: sufrir por llegar o lamentarse por abandonar.

Estoy en mi tercera maratón en el plazo de un año. En las dos anteriores todo me había parecido fácil, exceptuando los calambres en la VigBay. Pero ahora le estaba viendo las orejas al lobo de Filípides. Ahí estaba, agazapado en algún rincón de los 10km restantes.

A partir del km 35 es un sálvese quien pueda. Aparece viento en contra en algunos tramos, por suerte llanos. Sigo llevando el grupo del globo 3:30 a la vista, ahora más reducido. Tengo la tentación de intentar contactar. En caso de que el viento arreciase, la protección del grupo sería muy valiosa. Pero encuentro arriesgado realizar ese esfuerzo adicional.

Me olvido del globo y me centro en la información de mi reloj. Estoy a 8 km de meta y mi pantalla sigue marcando tiempo previsto entre 3:27:30 y 3:28:00. Eso me anima. Supero la rampa del Castelo da Foz y la pantalla me sigue dando margen. Si consigo mantener el ritmo, ahora ya unos segundos por encima de 5’/km, todavía tengo opciones de bajar el 3:30.

Cada kilometro que va pasando voy mirando el reloj. El margen de entre 1 y 2 minutos sigue ahí, jugando a mi favor, pero sé que hay un pequeño problema: el reloj va ligeramente adelantado en el cómputo del recorrido. Eso quiere decir que cuando me está dando el tiempo restante hasta meta, hay un pequeño error debido a que en realidad faltan más metros que los que el reloj está considerando. Pienso que debo llevar unos 200 o 300 metros de adelanto en el reloj, pero a esas alturas ya no estoy para cálculos mentales. La pantalla me sigue marcando 3:28 y a eso tengo que ceñirme.

He pasado ya el km 40, un falso llano camino de la glorieta de Boavista. Intento mantener un ritmo constante. En la glorieta veo a la familia. Me estaban siguiendo en la app de la carrera e hicieron una pausa en su visita al acuario para verme pasar. No estoy seguro de que a los peques les hubiera hecho gracia abandonar a los pingüinos para ver correr a su padre, pero el caso es que ahí estaban. Mi mujer me enfoca con la cámara y me dice ¡foto! ¡foto!. Supongo que esperaba que me parase a posar o algo por el estilo, pero lo único que hago es gritarle ¡dispara!. Tenía claro que si me paraba ya me sería muy difícil volver a arrancar.

Enfilo el último kilómetro apretando todo lo que puedo en la rampa después de la glorieta de la ameba. No consigo subir mucho el ritmo, pero al menos sí mantenerlo. Doy el último vistazo a la pantalla del reloj, antes de entrar en la recta de meta, llevo 3:28:30. Pero al acercarme al arco de meta veo 3:30:30. en el cronómetro de la carrera. Entro en 3:30:39. Al menos lo había intentado. Tenía pendiente de conocer el tiempo neto, pero había salida bastante adelante, no habría perdido 39 segundos en la salida. El sub3:30 se me había escapado por poco…

Recojo la medalla y la camiseta y me voy al stand de grabación de medallas. No había cola, al contrario de lo que esperaba, todo el proceso era muy rápido. Le entrego la medalla al chico, me mira el dorsal, teclea el nº y me devuelve la medalla grabada con mi nombre. Y un tiempo: 3:29:53.

Me emocioné. Busqué una silla libre. Me senté y solté unas lágrimas.
3:29:53 , nada espectacular. Pero para mi es como subir un ochomil. Es mi ochomil.

7 Seconds.

www.youtube.com/watch?v=wqCpjFMvz-k


Última edición por chogori o Mar, 05 Nov 2019, 16:15; editado 2 veces
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mar, 05 Nov 2019, 16:10
Asunto: Re: Maratona do Porto 2019

¡Pero bueno, qué crónicas!

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
lihto

Colaborador Circuíto
Colaborador Circuíto
12/06/11
606 Carreiras
4686 Mensaxes
K-pax
Respostar citando Envío Mar, 05 Nov 2019, 17:24
Asunto: Re: Maratona do Porto 2019

Enhorabuena a todos los que habeis corrido,a Diego por ese debut de élite y a Laura porque es de una pasta especial,gracias también por vuestras crónicas,sois grandes.
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 05 Nov 2019, 19:17
Asunto: Re: Maratona do Porto 2019

DoctorSlump escribió:
¡Pero bueno, qué crónicas!

Debe ser que leen tu diario.
Kalimero

Foreiro Senior
Foreiro Senior
7/02/10
0 Carreiras
471 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 05 Nov 2019, 22:10
Asunto: Re: Maratona do Porto 2019

Gracias por compartir vuestra experiencia!

Enhorabuena por esas carreras, y esas estupendas crónicas!
ian1

Maratoniano
Maratoniano
8/05/12
0 Carreiras
57 Mensaxes
a coruña
Respostar citando Envío Mar, 05 Nov 2019, 23:41
Asunto: Re: Maratona do Porto 2019

Enhorabuena a todos los que habéis estado en Oporto.

Gracias por las crónicas y por hacernos vivir vuestra experiencia en la maratón.
RubénB.

Maratoniano
Maratoniano
13/12/15
20 Carreiras
142 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 06 Nov 2019, 9:22
Asunto: Re: Maratona do Porto 2019

Enhorabuena a todos los finishers...entrar en meta ya es un triunfo!!
Que grandes esas crónicas...este 2020 iba a reposar de maratón y ya me habéis metido las ganas otra vez!!
Amina, tiempazo, enhorabuena!!
Rama

Foreiro Senior
Foreiro Senior
18/08/09
0 Carreiras
678 Mensaxes
Ponteareas
Respostar citando Envío Ven, 08 Nov 2019, 23:49
Asunto: Re: Maratona do Porto 2019

Noraboa !!!
Dieggokasas

Maratoniano
Maratoniano
29/01/19
17 Carreiras
137 Mensaxes

Respostar citando Envío Xov, 14 Nov 2019, 15:11
Asunto: Re: Maratona do Porto 2019

Bo día a tod@s. Xa pasaron un lote de días pero quería por a miña "crónica" que se demorou moito por falta de tempo (funa escribindo no móvil cando tiña ratos libres e gañas).
E comezaba con algo así :por aquí un mais que se estrenou na distancia de Filípides este domingo pasado na maratona de Oporto.
Se o ano pasado me din por estas datas que ía correr unha maratón, chamaríalle tola a esa persoa.
Levo correndo de maneira puntual dende fai varios anos, como complemento a deportes que practicaba e nos que competía. Incluso durante duas tempadas non toquei a carreira porque me pasei ós pedáis, pero quitaban moito tempo e......
Amais, teño un amigo que sempre me di que lle molaría correr unha maratón e eu sempre lle miraba con cara de "ti estás moi mal" ( e agora teño bacile para moito tempo).
Resumindo, que non era, a priori, un candidato a meterme nun "fregao" coma este.
Polo meu actual traballo, en parte, volvín retomar o sair a trotar, e guiado por este compi que comentaba antes, comecei a facer algunha popular fai 2 anos (aínda que non me chamaba moito a idea ó comezo).
O ano pasado xa corrín algunha mais e xa treinei de maneira un pouco específica para mellorar os meus tempos (son competitivo conmigo mesmo e gústame facer as cousas o mellor posible).
E resultou que por medio doutro compi xurdiu a idea de correr a MM de Coruña 2019. Preparada daquela maneira dende finais de Decembro e readaptando entrenos porque o tempo obxectivo cada vez ía menguando(polo medio a carreira de Nadal no meu pobo e Matogrande, motivo polo que buscando fotos coñecín CeG).
Así que corrín a MM acompañado deste compi(que anda moito mais ca min e se animou a "facerme" de lebre) e o tempo saiu xusto, ainda que do 15 para adiante sufrín pola falta de km.
Os comentarios eran ""Y que?? Ahora irás a por el maratón no?? "" E eu decía que nin de coña, que eso eran palabras maiores e non me vía para preparala e logo facela.
E ahí quedou a cousa. Comezou o circuito da Costa da Morte para o que me liou o colega que sempre quixo facer unha maratón e pouco a pouco funlle collendo o gusto a esto de correr. Probas e mais probas, ademais das da Costa da Morte (Roncudo, 10k Coruña42, Quiroga, Arteixo, ....) Polo medio moitas lecturas no foro e en especial no fío da Coruña42. E supoño que de lervos contar esas experiencias maratonianas, o verme da maratón comezou a proer en min. Ainda estaba lonxe concretar data (Coruña 2020 soaba xenial nese sentido para debutar). Pero antes estaban os 10k, nos que seguía a mellorar as miñas marcas, e a idea dunha marca en concreto: obxectivo logrado en Cambados. Polo medio deses 10k xurdiu a opción de facer a miña segunda MM en Ponferrada (co engadido de seres nocturna e quedar relativamente preto do meu pobo de orixe). Así que sen preparala específicamente, xa que era unha semana despois de Cambados, para alí fomos. E curiosamente saiu tremendamente ben(como xa comentei no fio desa carreira).
A idea de facer a maratón xa tiña forma e o lugar elexido sería Oporto (aproveitando que a miña parella ía estar uns meses por alí por temas laborais). Así que 10 días de descanso e a finais de Xullo comezamos a preparación (que ía ser de 14 semanas e quedou en 11 porque o pe dereito me deu "a lata" durante setembro, e me impediu correr a MM de Oporto, na que estaba inscrito como preparación e porque compartía parte do percorrido).
A maioría xa sabedes como vai esto dos entrenos, km e mais km, e de postre mais km, que mellor ou peor se foron facendo. Outubro foi un bo mes de entrenos e arrincamos para Oporto o xoves ó sair do choio.
Venres chovendo e penúltimo entreno cos deberes xa feitos. Sábado de tirado total (non chegui a 1000 pasos en todo o día) comendo moito e bebendo aínda mais. E chegou o domingo: ás 6 arriba para almorzar sen presa e preparar todo. Ás 7 arrincamos no coche para a saída ("por sorte xa non chove" penso eu). Aparcamos relativamente preto e imos (miña parella e mais eu) dar unha volta hasta a saída, e xa se fai notar o vento. De retorno ó coche cruzámonos con Laura, Dani (a quen xa lle poño cara gatuna) e Isaías??(son un desastre cos nomes) e aínda paramos un bo cacho a falar con eles: tanto que se nos pasa o tempo e logo temos que andar ás carreiras e chegar a menos de 10' da hora de saída ó caixón que me toca. Evidentemente teño xa moita moita xente por diante(non me volverá a pasar), últimos momentos de nervios, quitar a roupa sobrante, bico de boa sorte e saída.
O comezo moita xente por adiantar (o primeiro km sae a 4:30 Muro ) pero a partires do segundo parece que todo vai indo a mellor e comezo a meter km no tempo desexado (no km 5 xa tiña igualada a "desventaxa" do km 1). Imos nun grupo bastante numeroso (como 20 persoas) e saudo ó meu carón a un, resultando ser español: è Simón para mais sinais, co que farei case toda a maratona (mola esto de poder ir "falando" mentras corres). Pasamos pola saída de novo e na rotonda (km 12 ) azos de miña moza e dígolle que vou perfecto. Un pouco de baixada e vento de cola e tiramos para Porto. Non me sinto "super" pero vou bastante cómodo e o ritmo è o que quero. O grupo de 20 lèvanos uns metros e Simón e mais eu imos xuntos e marcándoos. Mini percance sobre o km 14 ( un dos xeles, saio con 4 pero xa tomei 1, quere coñecer mundo e cáeme por baixo do pantalón, coa sorte de que bate coa miña perna e cólloo sen parar de correr 7-8 metros mais adiante (nunca me pasara nos entrenos que fixen levándoos). Seguimos pasando km a bo ritmo e chegamos a zona das terrazas previa baixada de "sacacorchos" bastante mollada (eu teño fe cega nas gomas que levo, sobradamente testadas con choiva (10k de Cee e a tirada de 30km a ritmo) pero penso que moita xente o vai pasar mal nese punto). O ritmo segue a ser bo e levamos o grupo por diante. Moita xente nesta zona que che axuda e supercosta para afrontar a ponte de Don Luis (que ben veñen as feitas durante a preparación jejeje). Cruzamos e imos en dirección Gaia, pasando pola MM no tempo previsto. O grupo que levamos diante mantense consistente e Simón e mais eu seguimos a marcalos. Cruzamos ó grupo de cabeza (que maneira de correr Silbar Silbar é outro deporte) e facemos o xiro de 180°. Nalgún momento volvendo á ponte de Don Luis cruzámonos con Laura que me berra (" Vamos Diego" e eu, sen distinguila devólvolle os ánimos). Cruzamos a ponte de volta e ó xirar hacia a dereita dirección saída da Media Maratona SORPRESÓN: a miña namorada estaba alí para animarme Bailar (logo me enteraría de todas as peripecias que fixo para chegar). Subidón evidente e fago sinais de que vou ben. Cruzamos o km 30 no tempo esperado e penso para min:" agora comeza a maratón de verdade" e unha nova experiencia (a miña tirada mais longa foron eses mesmos 30km). Tomo o meu terceiro xel (km 10-20-30) e todo sigue ok. Xiramos 180° para encarar xa a volta a Matosiños e o vento de cara comeza a facerse presente por zonas (por sorte aínda ímos bastante recollidos). Laura volve animarme (sigo sen vela pero escoito o seu berro, que devolvo con enerxía). Pasamos pola entrada da ponte de Don Luis e ahí segue María a animarme (eses azos impediranlle logo chegar á meta antes ca min Triste ). E pasamos o tunel coa escena da praia de " Carros de fuego" e a música a toda pastilla, e de novo subidón, aínda que o corpo xa non está para moitas ledicias. Tramo de adoquíns (que en xeral non me pareceron tan malos como todo o mundo decía) mini baixadiña e a carón do río de novo pasamos o avitu do 35 (último xel) e ahí comeza a parte "dura". De repente dámonos conta de que o grupo que levábamos diante xa non existe (non me fago cargo de cando comezou a desaparecer) e imos adiantando xente que se queda. No 36 Simón di que tire eu, que el vai moi xusto e non lle gusta sufrir, e eu que aínda me noto forte pero canso sigo adiante. O que queda ata o final faiseme cuasi eterno. O vento de cara vaime queimando pouco a pouco e non atopo a quen pegarme. Os pasos por km comeza a resentirse e as caras externas dos muslos avísanme de que levo demasiado tempo a correr. Tiro de cabeza para seguir adiante porque o corpo está en modo "supervivencia" e pregúntome se ese será o famoso muro. Tento pegarme a un que chega desde atrás e durante un km mais ou menos vou na sua estela, pero vexo que se me escapa e non apreto por medo a un calambre ou pinchazo (os bastos externos están KO total). O vento segue a bater cada vez mais forte e de cara (supoño que o cansancio faime pensar que è mais do que en realidade pega). Xa paso de mirar o reloxo porque o tempo me da igual: sei que vou rematar a miña primeira maratón e cun moi bo tempo, e tendo un pouco de todo (disfrute e comodidade ó comezo e ó final sufrir sufrir sufrir). Cruzo as rotondas da Anèmona e mais a de saída e de postre costiña para encarar meta, na que polo menos non pega o vento. E esprinto para entrar forte como me gusta (igual non ía tan mal como pensaba).
Acabo de rematar maratón e sinto unha multitude de sensacións (supoño que quenes xa a fixestes sabedes ben a que me refiro). Nótome moi enteiro de caixa pero os meus muslos non din o mesmo Muro
Espero a chegada de Simón, que o fai apenas 2 minutos mais tarde e abrázome a el (sei que parte do mèrito do meu tempo e gracias a el). Busco á miña namorada e non a vexo (mirei de vela tamèn cando cruzaba a meta). Recollemos medalla de finisher, bolsa e demais e imos a que nos den unha ben merecida masaxe sen facer cola (ventaxas de chegar relativamente adiante jejeje). Cando me estou a descalzar para tirarme na padiola chega María e bicos e apertas exprès para que non facer esperar á masaxista. Nótome canso de pernas pero sen dores (os entrenos no ximnasio, as tiradas polo monte e os entrenos de costas funcionaron ben). Así que masaxe feita e charleta animada con María, a sua nova amiga (coa que compartiu maratón xa que o seu mozo tamèn a corría) e con Simón, do que nos despedimos logo de cambiar telèfonos.
Voltamos ó coche e aínda troto un pouco pero con moita dor así que desisto. Chegada a casa e longa e boa sesión de estiramentos antes dunha mais que merecida ducha e saimos a comer desafiando a choiva que se fai notar (lèmbrome de quenes aínda están a correr e penso que rematar nesas condicións ten moito moito mèrito).
Como resumo da miña primeira experiencia (coido que non vai ser a última) quèdome moito co camiño andado (esas semanas de entrenos duros, a lesión e non saber se chegaba, logo oa bos entrenos en Outubro). Penso que actualmente primamos moito o obxectivo pero pouco a senda que percorremos para chegar a el. Non vou negar que a sensación de rematar non foi algo incrible pero............ tamèn o foi o saberme-notarme nos últimos días que afrontaba ese reto con moitas garantías(se è que se teñen) de levalo a cabo. Refírome a esa sensación que tes cando estás "ben", e para min eso xa era un gran premio.
Non me enredo mais que vaia super post que me saiu. Así que boas carreiras para tod@s.
Abur meus Molón
Kurty

Experto no foro
Experto no foro
26/03/05
467 Carreiras
3665 Mensaxes

Respostar citando Envío Xov, 14 Nov 2019, 16:10
Asunto: Re: Maratona do Porto 2019

Xa nos faltaba a tua crónica, pero non me extrana que se fixera derrogar.

Felicidades por rematar a tua 1ª Maratón e con ese tempazo (mireino na web da maratón).

Un saudo.
lihto

Colaborador Circuíto
Colaborador Circuíto
12/06/11
606 Carreiras
4686 Mensaxes
K-pax
Respostar citando Envío Ven, 15 Nov 2019, 10:03
Asunto: Re: Maratona do Porto 2019

Diego,ENHORABUENA jajaja,vaya marca espectacular,y muchas gracias por la crónica,a ver si coincidimos pronto.





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Podes descargar arquivos