Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Lun, 21 Out 2019, 19:44
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Sexto año del gato. Día 106. (20 de octubre)

Muchas gracias a todos.

Se me ocurre, como a esa pareja de influencers que pidió dinero a sus seguidores para irse de vacaciones gratis, que tal vez querríais abrir una colecta entre los que leéis el diario para que yo vaya a Boston a través de una charity. No te preguntes qué puede hacer tu gatuno por ti, pregúntate qué puedes hacer tú por tu gatuno.

De regreso a la realidad, la realidad en la que a casi nadie le importa si he terminado o no un maratón, y si le importa es para juzgarme (hay que tener ganas, y pagáis por eso...), y el resto me pregunta de buena fe si he quedado cuarto como indico con los dedos o si la medalla que he ganado es de oro, plata o bronce; de regreso a esa realidad, ya sólo me queda encontrar una buena foto de Chicago y enmarcarla y colgarla en la pared.

Voy olvidando todo aquel calor, y despidiéndome del grupo de Facebook con el que compartí dudas, preparación, nervios e ilusiones. Pasando página. Para el siguiente volveré a cargar energías -en un par de meses- y ánimos y decisión. Sí, claro que sí. Como le contesté a aquella chica mexicana cuando añadió "si Dios quiere": y si no quiere, también.



De la distancia filipídica vine un poco cojo, por supuesto. Las secuelas físicas son al cuerpo lo que las lágrimas al espíritu: la convalidación de la aventura, un sello poco menos que imprescindible para confirmar lo que he sufrido y disfrutado. No me gustaría tanto, lo digo en serio, completar cuarenta y dos kilómetros sin unas cuantas muescas emocionales y articulares.

Pero hay daños y daños. Los hay que mueven a la solidaridad y la empatía (una fractura abierta de tibia y peroné, una cabeza ensangrentada, un ojo morado, un brazo en cabestrillo) y los hay que son impopulares y se sufren -y mucho- en silencio (las tales del anuncio, una llaga en la punta de la lengua, un uñero, una tortícolis). El que yo traía era un perjuicio de ese tipo, íntimo, escatológico, de escaso reconocimiento social, sin nombre asignado por la ciencia médica, sin asociaciones de enfermedades raras dedicadas a la causa.

Describiría la sensación, a falta de otra imagen peor, como la de ser sodomizado sin preliminares por un cactus gigante. Áspero y sentimental, cual columna periodística de Jose Luis Alvite.

¿Pero qué tienes? Nada, Montse, nada.

Con ese panorama nos presentamos en Monção para una carrera sin reglamento, sin espectadores, sin participantes apenas, sin gracia, sin chicha ni limoná ni perrito que le ladrase. Desde Valença salían los de la media, abandonaditos por la ecopista, una cosa desangelada y fría como una película independiente finlandesa.

En la otra punta, los organizadores parecían andar a la búsqueda desesperada de inscripciones y nos miraban suplicantes. Al final nos juntamos cincuenta. De cuarenta y seil mil a cincuenta en una semana, cuando regreso a la realidad regreso de verdad.

Arrancamos, ay, ay, y a la segunda, ay, pisada, ay, pedí las llaves, ay, del coche, dispuesto a parar. No era un cactus, era un táser, un hurón, una sierra, un emplasto de erizos de mar, un desmembramiento. Y sin embargo reconocí, en pleno paroxismo de dolor (¿paroxismo? Sí, señor, paroxismo, no me retracto), ese no sé qué de las lesiones en frío que mejoran con la actividad. Igual era de ésas, quizás era preferible continuar y ver, racionalicé, y además la vergüenza, esa gran motivadora.

Fui ay ay ay ay y después huy huy huy y luego oh oh y ya aaah y ajá.

Había acertado con el diagnóstico. Era ser humano de nuevo, y ser humano corredor.

Buceábamos en la niebla, por el trazado de la antigua vía de tren. Delante de mí marchaba Montse, líquida y difuminada como un espectro, y quise alcanzarla. Alargué la zancada. Gravísimo error. Fue como si me hubieran introducido un paraguas por el recto y lo hubieran abierto dentro. Sin exagerar. ¡No lo repitas! Gato escaldado, reduje la amplitud de mis pasos al umbral de seguridad (mode fast pengüin) y mantuve el ritmo, y con él me bastó para ganar posiciones.

En las barreras para las bicicletas me jugaba los riñones, en los cruces esquivaba a los de la caminhada (siempre hay una en toda prueba en Portugal). Los pasos en el suelo mojado resonaban en el silencio de leche que nos rodeaba.

En el kilómetro cinco dimos la vuelta. Atrapé, esta vez sí, a Montse, y a unos de verde, y a la segunda clasificada, que quiso contraesprintar sin ser danesa y no, y perdí estrepitosamente el duelo con un local en la llegada a meta, tras cuarenta y siete rehabilitadores minutos.

Allí aguardamos a que Amina y Lihto acabaran su media, rodando tranquilos. Y aun así, como es habitual, Laura y Montse llevaron trofeos. Trofeos inmerecidos, por falta de rivales, casi presenciales, que son hasta tristes de recoger. Si un día me veis a mí mendigar esta clase de premios... ¡Primero! ¡He quedado primero! ¡Quietos todos!

(Primero y último. No había más en mi categoría).

Siempre supe que no me acercaría a los podios hasta ser mucho más rápido o más viejo. Es mi segundo trofeo este año. Y más rápido no soy.

Ay ay ay ay.


Sujetándome por si el desmayo

P.S.: ¿Ya no se ponen fotos de gatos o qué?

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Mér, 15 Abr 2020, 22:49; editado 1 vez
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3257 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Lun, 21 Out 2019, 20:05
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Polo menos aquí apareces subido a un podium, non como a vez anterior Sorriso
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 22 Out 2019, 5:58
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Esta Vd en la Flor de la Vida Doc!!!!!!!!!!!!!!!!!
Que descripciones! Me está doliendo hasta a mi!!!!!!!!!!!!
Si dios quiere se nos pasa....
EnriqueC

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
24/01/17
7 Carreiras
200 Mensaxes
Santiago de Compostela
Respostar citando Envío Mar, 22 Out 2019, 7:03
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Fantástica crónica de tu maratón en Chicago. Felicidades. Sorriso
Amina

Experto no foro
Experto no foro
1/09/14
0 Carreiras
3048 Mensaxes
La ciudad de las piruletas y nubes de colores
Respostar citando Envío Mar, 22 Out 2019, 15:29
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:
[b] Allí aguardamos a que Amina y Lihto acabaran su media, rodando tranquilos. Y aun así, como es habitual, Laura y Montse llevaron trofeos. Trofeos inmerecidos, por falta de rivales, casi presenciales, que son hasta tristes de recoger. Si un día me veis a mí mendigar esta clase de premios... ¡Primero! ¡He quedado primero! ¡Quietos todos!

Y yo sin enterarme de nada hasta que llegué a la tasca. Entre que no me empano de nada, no miré el móvil y nadie me avisó... Lo gracioso es que cuando nos íbamos para las duchas, te vimos cacharreando en el portátil de la organización y nos preguntamos ¿pero qué estará haciendo Dani? Pues ahora ya lo sabemos. Asegurándose de que le daban su premio Aplauso Aplauso Aplauso

Da igual cuántos haya (o no) de tu categoría. Ese premio no se gana quedándose en casa. Hay que ir a la carrera, hay que correr y hay que terminar. No te quites mérito. Enhorabuena!! No sabes cuánto me alegré cuando vi la foto del Whatsapp Moi feliz Moi feliz Moi feliz
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 22 Out 2019, 17:45
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Enhorabuena por esa victoria portuguesa.

Me recuerda a cuando competía en taekwondo. Había veces que, al haber pocos participantes, en algunos pesos, se hacía podio aún perdiendo el primer combate.
Como yo era peso pluma (menos de 67 kg, o sea, como ahora, de ahí que aún me sirva un pantalón que me compré en el 97), y era uno de los más concurridos, a mí nunca me pasó. Para ganar las dos únicas medallas que tengo necesité ganar combates.
Lo cachondo era cómo te lo contaban el lunes a entrenar. Algunos venían fardando de que habían ganado una medalla, y te enterabas por otros de cómo. Otros te lo decían con cara de sensación agridulce más agri que dulce: "fui plata, pero es que éramos 2". Una vez un compañero me dijo algo así como que era injusto, que él habiendo hecho una mierda de combate, había ganado medalla, y yo, como éramos "muchos" en mi peso, pese a haber peleado bien, no había ganado nada. En ese tipo de cosas también se distingue al tipo de deportista.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mar, 22 Out 2019, 19:34
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Después de leer (y releer) los gatunos de Chicago y Monçao, debo decir en justicia que ambos reflejan esa versatilidad característica tanto del Doctor Slump escritor como del Dani deportista y persona.
Esa habilidad para pasar de lo heroico a lo cómico, de lo colosal a la minucia, de lo extraordinario a lo mil veces trillado, así, casi sin despeinarse (gracias también en parte a la ya mítica cinta que decora su perímetro craneal), hace las delicias de todo buen seguidor de este diario, incluida mi persona.


DoctorSlump escribió:

No te preguntes qué puede hacer tu gatuno por ti, pregúntate qué puedes hacer tú por tu gatuno.

Nosotros no podemos hacer nada por el Gatuno que no tenga él mismo ya en origen o que le añada valor adicional. Si acaso solamente adherirnos a él a través de estos comentarios, muchas veces no mejor que el polvillo, el amarilleo o los ácaros de los que ninguna obra maestra se libra.
¡Larga vida al Gatuno!



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 23 Out 2019, 17:14
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Papa-Léguas escribió:

Esa habilidad para pasar de lo heroico a lo cómico, de lo colosal a la minucia, de lo extraordinario a lo mil veces trillado, así, casi sin despeinarse....
... Si acaso solamente adherirnos a él a través de estos comentarios, muchas veces no mejor que el polvillo, el amarilleo o los ácaros de los que ninguna obra maestra se libra.
¡Larga vida al Gatuno!


¡Grande Maestro!
El Dr y Vd resultan igualmente odiosos en ocasiones.
Es tanto su talento y tan grande mi envidia... Aplauso
tiojuan

Foreiro Senior
Foreiro Senior
3/10/11
0 Carreiras
807 Mensaxes
Cambados
Respostar citando Envío Xov, 24 Out 2019, 11:38
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Yo, solo me queda decirte "GRACIAS", tus relatos se salen de buenos. Siempre se aprende
algo nuevo contigo, quererte sabe a poco, no es de extrañar que tengas tantos seguidores,
nos llevas de nube en nube , de aventura en aventura, de más a más y siempre esperando
por tu siguiente carrera, tu siguiente vivencia, tu siguiente despertar.
Te has vuelto a ganar un nuevo abrazo y perdona si esta vez te aprieto mucho pero lo tienes
más que ganado.
Gracias Dani !
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Dom, 27 Out 2019, 23:14
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Sexto año del gato. Día 113. (27 de octubre)

Cuando sales de casa a una carrera y te olvidas la ropa de correr es porque no estás a lo que tienes que estar o porque no vas muy convencido de poder. O ambas cosas. En estos momentos las competiciones de aquí me resultan insípidas como la comida a un enfermo al que le han suprimido la sal, y alguien hace vudú con mi efigie y le clava alfileres en la nalga izquierda (con pinzamiento desde la espalda).

Pero también sé que estas sensaciones son temporales. El espectáculo debe continuar y mi nombre figura en el reparto. Intentaré no fallar, aunque mi aportación ahora mismo sea la de un secundario cojitranco y nostálgico de grandes citas.

Conque le pedí camiseta, pantalón, calcetines y banda a Isaías y nos fuimos a Santiago (de Compostela). Recogimos los dorsales, almorzamos un menú universitario, dijimos sí a todas las muestras gratuitas de dulces locales, bebimos unas cervezas en el Momo, cenamos carbohidratos y panna cotta, callejeamos, salté en un respingo cada vez que el dolor atravesaba los nervios del piramidal, nos aprendimos el camino de regreso, dejamos que los teléfonos se ocupasen del cambio de hora y por fin dormimos en la Hospedería Via Lucis.

Que es una mezcla de hostal y lugar de retiro espiritual, con paredes adornadas de crucifijos y cuadros de primados apostólicos. El de nuestra habitación era el del papa Francisco. Las hordas de jubiladas en excursión religiosa por la tarde y de peregrinos nonagenarios por la mañana nos sacudieron a bolsazos y bastonazos como a moscas. Los modos suaves de Isaías, por contraste y por méritos propios, conquistaron a la monja encargada; coqueta, le preguntaba, al entregarle la llave del cuarto número trece, no será usted supersticioso, ji ji, y viene usted a una carrera, ji ji, y me parecía asistir a una versión al revés de "El pájaro espino".

Descansar en tan reposado lugar, ayudarme de un paracetamol y rociarme de Reflex fue la combinación de remedios para los males que me aquejaban calladamente y de los que me quejaba sonoramente. Oliendo a trementina, alcanfor y mentol, nos unimos a Moncho y dirigimos a la Praza do Obradoiro, y después al monolito de la Avenida de Xoán XXIII para la fotoquedada. Costumbres que no me gustaría perder.

Y a las diez arrancamos. No había probado a dar ni un paso previo por ahorrarme disgustos en frío, y empecé atrás con toda la prudencia del mundo. Uno, dos, tres, veinte, doscientos. Pues sí que podía correr. Derechito, sin un movimiento fuera de lugar, sin gestos sorpresivos, despacio. Eso me bastaba. Frenándome en las cuestas abajo, conteniéndome en los llanos, moderándome en las subidas.

En ese deslizamiento no competitivo en que me encontraba cómodo, el único elemento desestabilizador era el escupitajo ajeno. Cada compañero ocasional que llenaba la carretera de fluidos me impulsaba a huir hacia el frente, hasta el siguiente. Escapando de moqueadores profesionales, artistas del gargajo y emprendedores del salivazo, hallé la motivación necesaria para superar curvas y repechos casi sin querer. Adelanté a Andrés61, ese hombre atractivo, y escalé Vite como una centella, tanto que no entendí ni una palabra de lo que me gritó Jesús Raña desde el público.

Y de ahí a meta volví a calmar el ritmo, porque conozco esos dos kilómetros últimos y ese ambiente tentador. Los hice aplaudiendo y siendo aplaudido, sin írseme la cabeza, vigilando cualquier señal de molestia, estudiando qué tal me quedaba el pantalón-falda trailero y pensando si sería capaz de abandonar los Zico tras estos años. Ya a punto de terminar me rebasó el inefable forero alibaba, lanzado como si le persiguiese un chimpín. Ni aun así me moví de la zona de confort, mirad qué determinación la mía.

Para los interesados en los números, aunque escritos en letras, empleé una hora y cuatro minutos. Lo que no está ni bien ni mal ni todo lo contrario como marca pero está fenomenal considerando cómo me arrastraba por el empedrado la víspera. Gracias, papa Francisco. ¡Gracias, Santiago!


Señal en Santiago de Compostela

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Lun, 28 Out 2019, 10:17; editado 1 vez
XoseM

Mods
Mods
21/10/08
0 Carreiras
2219 Mensaxes
Galiza
Respostar citando Envío Lun, 28 Out 2019, 8:19
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cita:
Señal en Santiago de Compostela

cidade de moita cultura Chupete

polo demáis.... empatizo bastante contigo Demo sorrindo no aspecto relativo aos usos e costumes na hora de "aliviar a carga das mucosidades".




ánimo e a recuperarse Guiño

-- Chámame "ghose"
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Ven, 01 Nov 2019, 20:46
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Sexto año del gato. Día 118.

Es noviembre de 2019. En Los Ángeles los androides sueñan con ovejas eléctricas y se esconden en las calles bajo un aguacero perpetuo, los letreros de neón anuncian la vida en las colonias en el espacio exterior, los coches de policía sobrevuelan la ciudad entre la polución, los haces de luz atraviesan los edificios abandonados. Me asomo a la ventana y al paisaje de Carregal. No, decididamente el futuro ya no es lo que era... afortunadamente.

Las rodillas notan la humedad y duelen. ¿Saldré a correr algo? Hay quien aprovecha el estado de forma tras el maratón para mejorar sus marcas y hay quien decide que es el momento de no dar un palo al agua (esto por escrito, de palabra usaría otra expresión).

Pero me animo. Me animo poco, lo justo. Bajo y ruedo media hora por Cda, sin estresarme, por recordarle al cuerpo que seguimos en esto. Me cruzo con tres personas, saludo y responden. Replicantes en la lluvia.

Duchado y merendado, compruebo en el calendario el historial de sábados. O Pino, O Vao, Copenhague, Valladolid, A Coruña, Chicago, Santiago de Compostela, mañana Oporto, después Donostia. Sólo dos de once en casa. Ya que lo de la colecta para Boston no ha resultado, compensaría subarrendar los fines de semana. "Vistas al alumbrado navideño de Vigo, imprescindible alimentar a los gatos".



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4268 Mensaxes

Respostar citando Envío Sáb, 02 Nov 2019, 10:45
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Deprimente del todo Doctor. Con la copa bien vacía, el gato clonado y el tiempo que se te escapa.

Coño, pero sigues sacándote maratones de la manga aunque hagas constantemente el monólogo, Nexus 6 de pacotilla.
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Sáb, 02 Nov 2019, 10:55
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Si no conseguimos hacer marca mínima para asegurarnos la participación en un major, nuestras marcas se perderán para siempre, como el sudor de una carrera en la lluvia.
cK13

Montañés
Montañés
26/11/15
0 Carreiras
2123 Mensaxes
Caldas de Reis
Respostar citando Envío Lun, 04 Nov 2019, 12:08
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Será hora de morir.......??????





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos