Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 29 Nov 2018, 21:38
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

¿Y si a Noé se le colaron los animales sin su consentimiento?

Se registra una intensa actividad felina no solicitada en el patio trasero.

Tenemos (o nos tiene él) un solo gato, Penaldo, que vive en el exterior, con su casita y su cama en la puerta delantera, su dispensador de comida en la otra, el jardín entero para el resto de las necesidades, la calle para cuando planea ampliar su territorio. Penaldo es oficialmente el mejor gato del barrio, y no lo digo yo, lo dicen los vecinos. Tan bueno, tan cariñoso, tan agradecido.

En los chalés adyacentes gobiernan Barça (blanca y gris) y Sara (blanquinegra).

Y aquí se acaba el censo oficial. Todos los demás invitados son de nombre y origen desconocidos y no se dejan tocar. Una gata gris, muy parecida a Penaldo pero más pequeña, es residente permanente, siempre a dos metros de mí guardando las distancias. Ocasionalmente vienen un enorme gato blanco, uno negro y uno amarillo, que yo sepa. Llevamos siete.

Y la residente -creemos- ha traído tres pequeñajos, dos rubios y uno gris como ella, que se teletransportan. Están aquí, ya no están. Los adivino ahí, arrimo el oído a la pared, sé que andan afuera: al abrir la puerta desaparecen. Mi presencia decide su existencia, son gatos cuánticos. Alguna vez, rodeando el muro muy sigiloso, los he sorprendido un instante, apenas una impresión: en cuanto me asomo salen disparados, maravillosamente simétricos, paralelos hasta que se separan, los amarillos hacia los extremos de la finca, el gris al frente, el logo de Atari invertido. Y es como si tuviera fuegos artificiales gatunos.

Diez bocas a alimentar que se persiguen unas a otras, se disputan reinos invisibles, cohabitan o pelean según el humor. Desde la ventana soy espectador de una mínima parte de estas intrigas. Y Penaldo, estresado, ha descubierto que donde está más a gusto es encima de mis hombros. Estamos perfeccionando el truco para presentarlo en algún concurso de talentos.



P.S.: Mañana vamos a Ginebra. He metido las zapatillas, el disfraz y el bañador en la maleta. Ya contaré.

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 30 Nov 2018, 16:12
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Suerte en Ginebra y en L'escalade.

Muy interesante lo de los gatos del vecindario, pobre Penaldo, no me extraña que esté estresado, imagínate que te aparece en casa una mujer con tres hijos y dice que son tu nueva familia...pobre gatito. A ver si cuando vengas para el próximo medio maratón vamos un rato al gård a ver los gatos que tenemos por aquí, y a ver si te dejan tocarlos, porque las únicas que se pueden acercar a ellos son dos viejiñas que les dan comida.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Ven, 30 Nov 2018, 17:00
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Observo que a Penaldo si que le dejas que se te suba a la chepa... Moi feliz

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Dom, 09 Dec 2018, 2:35
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Quinto año del gato. Día 148. (1 de diciembre)

Hay una parte de mí que es curiosa, aventurera, deseosa de novedades, ansiosa por ir a ver qué hay en todos esos lugares sin chincheta en el mapa. Y hay también una parte leal, amiga de los rituales, de las repeticiones, de lo conocido, como el niño que quiere que le lean el mismo cuento una y otra vez. Ambas partes conviven perfectamente y se reparten la custodia de mi ocio. Aquélla me lleva por caminos inexplorados y me descubre el mundo, ésta me invita a regresar de cuando en cuando a pisar las huellas que dejé tiempo atrás. La mano izquierda busca y marca en el calendario nuevos destinos, la derecha recuerda y anota las citas fijas: Copenhague en septiembre, la Behobia el segundo domingo de noviembre, Ginebra el primer sábado de diciembre.

Igual que a las viejas melodías que siempre se oyen con gusto, volveré a ellas mientras me siga divirtiendo.

Uno de esos relatos que escucho sin cansarme es el del asalto fallido del Duque de Saboya a la ciudad-estado ginebrina hace más de cuatro siglos, y de cómo en la noche más oscura del año sus tropas fueron rechazadas por los habitantes, de Isaac Mercier cortando la cuerda del portón, de Mère Royaume arrojando una olla de sopa hirviendo sobre los atacantes que subían (esto es, escalaban) los muros. De esa batalla hoy nos queda el cantón integrado en la Confederación Suiza, el himno que recoge la historia, la marmita de chocolate que aplastamos a la voz de ¡Así perecieron los enemigos de la República! y comemos, la celebración por las calles, la Course de l'Escalade.

No es una carrera al uso. Dura dos días normalmente, tres cada lustro con una prueba añadida, llamada con ironía la Course du Duc. Cincuenta y seis salidas diferentes, cuarenta y siete mil participantes, más mujeres que hombres, seis mil niños, nueve mil inscritos para la caminata, tres mil disfraces registrados (éramos muchos más con los que doblábamos), la élite africana y la estrella local Julien Wanders. Ningún coche pitando, ningún paisano protestando, ningún padre sobreprotector acompañando a su hijo de la mano. Ésas son cifras. La organización, el público, el ambiente, la fiesta, los detalles, la implicación, el civismo, las bandas de música, el buen humor, la paciencia, las sonrisas, la acogida, sólo son palabras. Como gracias, otra palabra.

Nuestro turno era a la hora del almuerzo, a las dos y cuarto de la tarde. Ejerciendo de chicarrón del norte fui de camiseta de tiras y pantalón corto, y el gorro de Nueva York para localizarme en el vídeo. La duda no era el frío sino mi estado: el pico de forma es como la amistad, o se cuida o se pierde. Lo que me dio el maratón, el viento de la pereza se lo llevó. Aun así, pensé que era el momento de probar.

Y aunque L'Escalade no tiene de tal más que el nombre, sí guarda algunas cuestas cortas e intensas y losas tramposas y curvas cerradas. Y empieza subiendo. Encontré mi ritmo, lo mantuve con una dieta de suspiros, aplausos y frases de autoayuda, aguanté valientemente. Iba con cuidado por los adoquines. Si no voy más rápido, decidí, le echaré la culpa al empedrado, el del casco antiguo de Ginebra. Iba lo bastante rápido, en cualquier caso. Superb Daniel, allez Daniel, bravo Daniel! Sólo son palabras, pero me empujan como si fuesen brazos. Los espectadores golpean las vallas rítmicamente, tocan campanillas, gritan, les devuelvo los ánimos. Una, dos, tres vueltas y a meta. Una última aceleración, levanto el puño en alto, la satisfacción.

He batido la marca del año pasado, he corrido como hace dos. ¡Sí! Me ha costado, pero siento que ésta es una victoria contra la decadencia, contra lo inexorable, me siento bien, me siento joven. ¡Soy joven!

Y después, por regodearme, reviso los resultados históricos, y hallo, oh broma cruel, que me había equivocado, que ésta ha sido mi participación más lenta, no es posible, no lo acepto, repaso los registros anteriores y compruebo, como Jorge Manrique, que cualquier tiempo pasado fue mejor. Soy retablo, carcamal, matusalén.

Entre tanto, las carreras continuaban. Y quedaba mucho fin de semana por delante todavía.





Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Dom, 09 Dec 2018, 19:00
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Quinto año del gato. Día 148 bis. (1 de diciembre)

Soy carcamal pero no un señor (traje, maletín, gomina, padre de familia, esposo, coche de gama alta, plan de jubilación). Si acaso, tipo Mortadelo, con gafas, estrecho de hombros y afición al disfraz. ¿Alguien dijo disfraz? Después de las competiciones del día, la noche del sábado desfilan parejas, familias, grupos de amigos, miles de personas por las calles de Ginebra. Apretando bien y sacrificando ropa de abrigo había conseguido meter en la maleta el uniforme de veterinario gatuno (sin transportín esta vez).

El pequeño motor inflador agarrado con la mano izquierda, el peluche en la derecha, la cinta adhesiva apretando la cintura, las tarjetas de clínica cat friendly que no se veían apenas pero ayudaban a entrar en el papel (¿Stanislavski?, un amateur). Di unas vueltas para probar el invento (calenté más que en la prueba de la mañana) y ya la gente se reía. Estaba listo. Me despedí y fui hasta la salida.

Los niños veían el perro y alucinaban. Alguno preguntó: Monsieur, est-ce que il le fait mal? (aprox.), y yo, con mi francés de cinco días en la Costa Brava, de comprar croissants en París y de poner “Amelie” en versión original subtitulada, respondía: Bien sûr, il me fait mal! J'aime les chats, je n'aime pas les chiens! Las madres también pasmaban. Estaba triunfando adecuadamente.

Sobre todo cuando pude correr. Después dar saltos el primer kilómetro (un cuarto de hora largo), se abrieron las masas de astronautas, globos aerostáticos, centauros, piezas de Tetrix, indios, tigres, naipes, teletubbies, abejas, elfos de Papá Noel, pitufos, marmitas de chocolate. Lo más difícil fue pasar a los dinosaurios, poco dispuestos a extinguirse. Y por allí me colaba gritando ay ay ay ay y Sauvez le chat! con el brazo en alto.

A mis espaldas dejaba carcajadas. El público me señalaba y aplaudía siempre con dos segundos de retraso. De frente, en cambio, no llamaba la atención de ningún fotógrafo. Es un disfraz con poso, que gusta más cuando ya se ha ido.

Bailé mucho, me divertí mucho, me felicitaron mucho, sudé mucho, hice un montón de carreras en zigzag, adelanté más que nunca, y en el proceso rejuvenecí un tanto. Superb Dani!









Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Dom, 09 Dec 2018, 19:09
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Desde luego L´Escalade es una carrera a tu medida.
Les chiens sont mauvais, les chats son bons.
Superb, Daniel (esta vez Daniel, no Dæniel).
anpefi

Maratoniano
Maratoniano
5/02/11
100 Carreiras
1020 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Dom, 09 Dec 2018, 19:42
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Tu si que sabes divertirte Abraiado
Eres un crack en todos los terrenos Aplauso
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Dom, 09 Dec 2018, 21:21
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

(4 de noviembre)

Sí, cuatro de noviembre, segunda parte.

El hombre honrado, de su palabra es esclavo. Lo habíamos prometido: si el maratón de Nueva York salía bien nos bañaríamos en el lago Léman. No sabemos de quién fue la idea, si de Isaías o mía, pero a los dos nos pareció excelente en su momento. Desde Ginebra nos enviaban en directo fotos de las primeras nevadas, Montse espeluznantes artículos sobre hipotermias, Moncho se reía. Bah. No somos valencianos que huyen del agua fría como gatos escaldados, nosotros nadamos en las Cíes, en Liméns. Y, sobre todo, somos cumplidores.

Involucrada en la Course, la que vivimos nosotros, está la familia suiza de Manolo y Celina. Un año más nos invitaron a la casa de Manu y Sonia a un festín de queso fundido, vino y buena compañía, y el domingo Víctor se nos unió para acercarnos a los Bains des Pasquis.

Los vestuarios estaban llenos, lo que le quitaba bastante épica al reto. No es por ser egocéntrico pero no me gusta ir a hacer algo único en el mundo y tener que ponerme a la cola. No me parece serio, oiga.

De modo que salimos tiritando y maldiciendo (¡diciembre, los Alpes!, vosotros que leéis esto con bata y calefacción) y en lugar del muelle con escalerillas elegimos la orilla para una inmersión gradual y más privada. Las ocas nos miraban dubitativas, poca pluma llevábamos para esta aventura. Isaías y Víctor marchaban descalzos y en traje de faena, yo con chancletas, gorro y albornoz. El suelo estaba helado y los guijarros afilados, y llegaron al mar ya protestando y lamentándose. Víctor entró heroicamente y se detuvo de golpe en ese punto; justamente el Jet d'Eau disparaba su chorro potente, por alguna asociación mental pensó: un solo paso más y no podré tener hijos. Se disculpó y huyó. No era tu promesa. ¡Muchas gracias!

Isaías se lanzó sin dudar, ¡vamos Dani!, y ¡está buena!, nos vendía el producto y sus virtudes, Fraga en Palomares. Se tiró de cabeza y escapó inmediatamente. Eso me dio más miedo que nada, porque le he observado jornadas enteras de playa haciendo el muerto entre las olas sin volver a la toalla.

Era mi turno. Ya tenía las piernas en remojo, el bañador subido hasta el ombligo y el gorro bajado hasta la nariz intentando convertir las dos piezas en un burkini. Sinceramente, no era tan terrible (fuimos afortunados, no nos había tocado uno de los peores días), pero aun así. De pronto Isaías en un impulso quiere repetir y se me echa encima salpicando, y suelto unos grititos iiiiiiihhhh iiiiihhhh, y las ocas rectifican y deciden que sí, que tengo pluma suficiente. Con lo que ya no me queda más remedio que cumplir con lo mío por vergüenza.

¡Va por Nueva York! If I can make it there, I'll make it anywhere. Y me tiro. Una vez estilo visto-y-no-visto, y una segunda más pausada con un par de brazadas (no poderosas). ¡Por el maratón!

Duele la cabeza. Como cuando tomas un helado con glotonería y se te congela el cerebro. Duelen los dedos de los pies. Esto no ha de ser sano. Pero lo hemos hecho.

Regresamos anadeando a los vestuarios. Los locales, que se están dando baños de diez minutos, llegan con la piel roja. Se pasan. Tampoco es necesario el martirio.

En la casa duele la ducha.

Moncho quiere quitarnos méritos, él habría exigido temperaturas bajo cero, focas, esquimales, un par de osos polares.

Lo hemos hecho. Somos gente de palabra. Y maratonianos, ahora sí que sí.







Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 10 Dec 2018, 9:01
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Si Señor! Con un par... de amigos! Aplauso Aplauso Aplauso
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Lun, 10 Dec 2018, 21:52
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Quinto año del gato. Día 155. (8 de diciembre)

Ésta mi agenda desde hace tiempo. Domingo, carrera y cojera. Lunes, incapaz de andar. Martes, dificultad para levantarme de la silla. Miércoles, renquera disimulable. Jueves, primeros pasos normales. Viernes, it's Friday, I'm in love. Sábado, sabadete. Domingo, carrera y cojera.

No es plan. Con esta media, de los próximos cien años voy a arrastrarme cincuenta y siete. En la oficina ya me miran mal, como a un chaval que va sin dormir a trabajar después de cada fin de semana. Vaya, ¿otra vez cojo, Martínez?

No me compensa.

En la Invasión Celeste sólo aguanté un kilómetro. Iba relajado, adelantando chinos de dos en dos, acompañado de Montse, disfrutando. Mens sana in corpore insano. Empezó a doler el exterior, la cintilla de nuevo, pensé, y la ignoré. Probé a masajearme, pellizcarme, darme cachetes. El dolor fue bajando por el vasto, rodeó la articulación, pasó al interior, subió, completó el círculo, y entonces lo cubrió todo. Era como si Freddy Krueger abrazase la rodilla con su guante de cuchillas, como si fuese de cristal y se resquebrajase, como si un cirujano loco la hubiese desmontado y recompuesto con las piezas equivocadas.

Paré dos veces para movilizar la pierna: no podía doblarla. Los asiáticos aprovechaban para rebasarme, Montse para marcharse. Decidí seguir, así, penosamente, como el caballo Fester, inclinado para contrarrestar la tullidez, confiando en una mejoría milagrosa que no vendría.

Llegué a meta, porque terco soy, y porque cojeo más rápido que la mayoría. Animaban los Jackbauers de paisano y aún quedaba algún chino al que ganar. Detrás entraba María, que respetó mis heridas y no atacó (dos no esprintan si uno no quiere), y los gritos de apoyo que le dedicaban sus amigos los hice míos para terminar.

La rodilla está rota. No clínica sino funcionalmente. No sirve, no transmite, no flexiona, no extiende. Es un palo metido en una rueda, un engranaje fuera del sitio, una puerta que se ha dilatado con el calor y araña el suelo, una cuchilla rasgando un ojo. Duele, duele mucho. Es una sensación no de lesión sino de avería, accidente, error.

No hay diagnóstico -esto no puede ser la tendinopatía de la cintilla iliotibial, o no es sólo eso-, no hay fecha de retorno, ni siquiera hay ganas. Toca descanso.

En diez días nos vamos a Tailandia, y al regresar cambio el bañador por el chubasquero y vuelo inmediatamente a Edimburgo. Descanso activo.


Edimburgo y gatos en “Trainspotting”



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Lun, 01 Abr 2019, 22:17; editado 1 vez
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mar, 11 Dec 2018, 17:55
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:








Dani, eres el más moji-gato de los tres... Mr. Green

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 13 Dec 2018, 9:54
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Hombre prelesionado vale por dos. ¿Para qué esperar a coger la baja cuando falten cuatro semanas para el maratón si podemos adelantar el trabajo?

¡Nos vamos a Chicago!

Malo será que no consiga una rodilla nueva en diez meses.

De baloncesto ya sé que bien, habrá que estudiar cómo andan de gatos por la zona.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Xov, 13 Dec 2018, 11:40
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Conseguiste dorsal para Chicago? Bueno, conociéndote me imagino que dorsales, vuelos, alojamiento cercano a la salida...
Enhorabuena, otro major.
Además te queda a huevo, la media de aquí el 15 de Septiembre y el maratón el 13 de Octubre.
sonsuso

Colaborador Circuíto
Colaborador Circuíto
9/10/11
0 Carreiras
1335 Mensaxes
Vigo - Compostela
Respostar citando Envío Xov, 13 Dec 2018, 12:20
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cando estiven en Xenebra en maio (eses días facía bastante frío aínda), había xente bañándose no lago e pensaba eu: "como hai que estar para meterse aí, que ganiñas!" Agora, vendo quen o fai en decembro, xa teño resposta á miña pregunta jejeje Eres un crack Dani! A seguir disfrutando desas experiencias e noraboa polo de Chicago! Porque dicirche que o disfrutes, xa non fai falla, xa o fas ti soliño Guiño Aplauso
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Ven, 21 Dec 2018, 13:58
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Penaldo os desea felices fiestas. Y yo también.



Nos vamos a Tailandia. Con escarpines, que allí los erizos son armas de destrucción masiva, pero sin zapatillas hasta nuevo aviso.

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos