Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mar, 17 Nov 2015, 2:15
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 132. (15 de noviembre)

Todo lo que sube, baja. Y ahí está la San Martiño. Llegamos con tiempo suficiente y fresco, pero mientras tomábamos un café en un bar más tranquilo que el del centro, que hasta se me empañaron las gafas de la aglomeración que allí había, y esperábamos por matogrosso que andaba el pobre de aguador repartiendo dorsales a despistados del reglamento, se nos pasó la hora y la fotoquedada. (Releo la frase, es confusa pero correcta). La San Martiño de Ourense y la San Xoán de Vigo, además de patrocinio santoral, comparten calentamiento masivo en círculos, bastaba con esperar en un punto para que la corriente fuese trayendo a conocidos que saludar y con los que trotar un poco. La música, el speaker, los casi cinco mil participantes, los arcos, los globos, las gradas que puso algún optimista: lo cierto es que el ambiente previo era espectacular, como para engañar a cualquiera. Daban ganas de correr y todo, pero era una pena no aprovechar el último día de tregua, que a saber cuándo tendremos otra mañana plácida.

Nos colocamos en nuestros cajones, o más o menos lo hicimos, expectantes. Y antes de la salida se guardó un minuto de silencio por los atentados, pero el público debió pensar que eso era muy poco y decidió alargarlo una hora más. Arrancamos con esa ilusión infantil que mantenemos los populares creyendo que llevamos la alegría a los pueblos como los cómicos ambulantes, dimos los primeros pasos por el puente, miramos alrededor buscando la complicidad, y nos despeñamos. Un silencio como sólo la San Martiño es capaz de producir, un silencio primigenio que no se oía (no-oía) desde el cuarto día del Génesis, un silencio que ahoga todo sonido y hasta su mismo recuerdo, el silencio hostil y rencoroso de las criaturas mudas hacia las demás, shhhhh... shhhhh... Bajamos la cabeza y procuramos no hacer ruido al pisar, sentimos que estábamos profanando algo y queríamos salir de ahí. Sería menos ominoso si no hubiera nadie, pero hay mucha gente mirándonos, rostros mudos, bocas que no hablan y jamás han hablado. Una chica da una palmada floja y temerosa, y caen sobre ella toneladas de reproches inaudibles y terribles, peores en su mutismo que un millón de gritos, y muere aplastada (sin hacer ruido).

Voy a mi ritmo, sin preocuparme de adelantar a éste y aquél o de mirar el reloj, voy simplemente dejando que transcurran los kilómetros, relajado. Paso a un par de camisetas de la Behobia y les comento (telepáticamente, por supuesto) que igualico igualico, y estamos de acuerdo. De vez en cuando algún espectador reconoce a un amigo corriendo, y le saluda con la mano. Si lo que vas a decir no es más bello que el silencio, y aunque lo fuera. El Garmin sólo zumba y no se atreve a pitar. Estoy escribiendo esto de madrugada y no hay tanta quietud, hasta los halógenos vibran y se escuchan. Pero Ourense es como un vórtice que se traga toda voz, canción, aplauso, risa. Desesperado, intento hablar y la primera sílaba cae al suelo antes de cuajar, un copo de nieve que se derrite, y es olvidada.

Y así llegamos a la Rúa do Paseo, y oímos. Oímos cosas, cosas que habíamos ya perdido, como un plas, plas, ¡son aplausos! ¡Son gritos de ánimo! ¡Estamos salvados! Nos abrazamos, lloramos. Durante un kilómetro parece una ciudad normal, una carrera normal. Pero es un espejismo (o su equivalente auditivo), en seguida vuelve el agujero negro, la sordera, los acúfenos a lo sumo, y retornamos a correr contritos y culpables de algún crimen innominado. Y sigo a mi ritmo, casi sin querer voy a acabar cerca de los cuarenta y seis minutos, que no están mal para un rodaje en plan paseo. Dejo que me rebasen todos los que aceleran en el tramo final sin oponer resistencia, quién me ha visto y quién me ve, normalmente no soy tan dócil. Y sólo me permito un sprint corto para acompañar a dos chicas, y tan bien me sale que se quedan muy atrás, perdón, y entro como una gacela o algún animal rápido pero silencioso.

Me entero de que Nando ha hecho dieciocho segundos menos, es decir, empate técnico, creo que lo llamaban. En Vilagarcía sacaremos los cuchillos. En los encuentros posteriores me viene a saludar una fan, tengo una follower, gracias, Elena. Y después discuto con Susana porque le invalido el maratón de Oporto, intentamos comer en un restaurante precintado, entre Montse, Nando y yo contratamos a César para la primavera, comparamos la San Martiño con Nueva York y gana ésta por un puente de ventaja, y meditamos si es más freaky pintar a tu gata o disecarla. Y hay que decirlo aquí: matogrosso ha hecho mejor marca personal de siempre (sic), 42'30".

Sólo se me ocurren dos críticas constructivas para la carrera, dos sugerencias para alcanzar ya la excelencia:

- Hacerla a puerta cerrada. Los conductores y peatones lo iban a agradecer y los corredores no notaríamos la diferencia.

- Trasladarla a otra ciudad. ¿No mueve franquicias la NBA de estado a estado? A Caldas de Reis mismamente, que no tiene ninguna y también es termal.

De nada.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3258 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Mar, 17 Nov 2015, 9:58
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Contundente... Esta era a miña quinta participación, e recordo edicións co público algo mais animado. Certo que este ano os que aplaudían e dicián frases de ánimo eran franca minoría, pero tampouco hai que perder a esperanza para edicións futuras.
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 17 Nov 2015, 11:50
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Esto es una puñalada trapera hacia papa-léguas que te lo digo yo.... Habrá que estar atento a la Respuesta...
Elena.sierra

Novo foreiro
Novo foreiro
12/09/14
0 Carreiras
8 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 17 Nov 2015, 18:38
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Jajaja se ve que lo de ir por ahí fuera corriendo ademas de conocer mundo te tiene mal acostumbrado...
Vente a correr a Coruña que somos bastantes mas habitantes y lo de Orense te parecerá animado.
Una fan muy fan ...
Gracias por tus crónicas consigues que me sienta menos loca o por lo menos loca en compañia...
matogrosso

Multimedia
Multimedia
24/07/09
101 Carreiras
1348 Mensaxes
Aquae Urente
Respostar citando Envío Mér, 18 Nov 2015, 0:07
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Eso, todas las franquicias en el eje de la AP-9 y a pagar en cómodos plazos. Y el nombre del foro cambiarlo también de Correr en Galicia a "Maratonianos forrados de las Rías gallegas" y que para escribir en él sea condición indispensable ser premio Cervantes o que te dediquen un día das letras...
Que lástima que lo que realmente ahoga el verso libre de estos diarios, que son las cifras brutas y aburridas, el resultado del frio cuarzo de los cronómetros, haya sido por deferencia hacia mi que remate una crónica como siempre tan bonita, tan emocional como, para mi gran decepción, inexplicablemente hostil con nuestra generosa carrera.

Homo homini gallicus canis
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 18 Nov 2015, 1:23
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 134. (17 de noviembre)

Recomiendo pasarse por el Correo Papalegüense: la San Martiño tendrá el peor público de Galicia, pero también los mejores fanboys.

Progresa adecuadamente (para mis intereses, no para los de ella) esta especie de viruela loca, gracias, Corrin, y el núcleo duro de los achaques (rodillas, plantas, tibial) está sospechosamente reblandecido. Liberado por un tiempo de dolores, camino con ligereza como las bailarinas irlandesas, mitad élficas y mitad leprechauns.

Me llama Juan para hacer unas series tranquilas por la noche, voy allá a averiguar qué entiende por tales. ¿Tenemos una pista o una recta llana y despejada o algo? No, corremos a lo bravú, con la linterna por toboganes, caminos de tierra bacheados y atravesando cruces abiertos al tráfico. Maloserá. El primer kilómetro de reconocimiento, el segundo para volver al punto de partida, tres repeticiones y el último de regreso, eso da seis y me llevo una. Abrigado en exceso y siendo del tipo diésel, me veo incapaz de seguir a Juan en estas series a 3'55", 4'02" y 3'58". En la tercera, y confiando en que no habría una cuarta, me di a los excesos y le esprinté al final para la foto y la autoestima. Ha estado bien la sesión, pero me jugué un tobillo en un paso en falso, no estoy muy seguro de que ésta sea una idea brillante.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 19 Nov 2015, 1:36
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 135. (18 de noviembre)

Ayer era ayer y hoy es hoy (perogrullada que encima es falsa porque ya es la madrugada de mañana): vuelven las molestias, con moderación, como dejando un aviso. Los miércoles, mercado, y rodaje por Tomiño. Juan, Nando, Manu, Josiño y yo por esas carreteras oscuras, ¿de verdad estamos acabando noviembre con este calorcillo? De nuevo voy con demasiada ropa, por echarle la culpa a algo, y me cuesta mantener el ritmo. Hace unos meses estaba en puestos de ascenso al equipo A y ahora con dos o tres derrotas seguidas se puede complicar la permanencia.

Cuando empiece los entrenos con asesoramiento mejorará la cosa, por fuerza, porque esto es dar palos de ciego y con mala puntería. Vale que me entretengo y hago sociales, pero como plan no tiene ningún sentido. Tras las series de unas horas antes, Juan y yo íbamos medio penando y cerrando el grupo, y Fernando regresando a por nosotros. No me va la caja y en las cuestas, donde otrora olía sangre y era un rival temible, no huelo ya más que mi sudor. Queda, eso sí, siempre o casi siempre el pundonor para un sprint final.

Y mientras corría me sorprendí pensando en las vacaciones. En hacer las últimas carreras (Vilagarcía, Bembrive, la Invasión Celeste...) y descansar hasta enero. Y no meter siquiera las zapatillas en la maleta y cambiar el Garmin por un daikiri de garrafón de todo incluido mirando el Caribe.

Nota: Hoy salimos cinco y sólo regresamos cuatro, como sigamos perdiendo Tortujas a esta velocidad nos quedamos sin club antes de que nos demos cuenta. Estaré vigilando.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Sáb, 21 Nov 2015, 16:36
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 137. (20 de noviembre)

Estaba entrando por la puerta (hay quien prefiere la ventana, yo soy más clásico) cuando me llamó Juan para hacer un rodaje suave. Si hay que ir, se va, pero ir pa ná es tontería. Probamos una versión más corta del recorrido habitual, y si ya no consigo aprender el largo, menos aún las variaciones: hice lo que pude por perderme pero no me dejaron. Tendría que probar las funciones del Garmin de seguimiento de tracks y averiguar de una vez por dónde me llevan los Tortujas, que Montse me pregunta y no sé decirle, si no conociera bien mis taras podría pensar incluso que le oculto algo. En total fueron siete kilómetros y medio a 5'11" sin competir entre nosotros y un Aquarius de limón de premio. ¿Y ahora venís a tomar unos vinos? Ya lo he dicho, si hay que ir..., sobre todo porque los próximos viernes la idea es acercarme a Vilagarcía a entrenar y no estaré disponible.

El sábado va talleres. Además de la rótula y las luces y otras faltas graves y leves reseñadas en el parte de la ITV, anoche se rompió la correa del alternador con estrépito y la dirección dejó de ser asistida (y me quedé sin uranio para el condensador de fluzo, y se enganchó el casete de Camela). Creo que nunca he tenido un coche con menos de diez años, y conmigo envejecen y se deterioran aún más, una vez me robaron un Fiat Uno y los muy señoritos lo abandonaron a los pocos metros encendido y todo y se fueron a por otro vehículo en mejor estado, fui hurtado y despreciado de una tacada. Pero con la disculpa de necesitar transporte he convencido a Isaías y Moncho para quedar mañana tras la carrera, habrá media maratón y comilona entera.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Lun, 23 Nov 2015, 23:54
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 139. (22 de noviembre)

El triunfo de un amigo y el fracaso de un enemigo son dos polos que se besan. ¿Y destrozar (deportivamente) a un archienemigo? Pues no, eso ya es otra cosa, que no hay archirrivalidad sin cariño, y ver a tu compañero de desafíos hecho unos zorros te deja un poso agridulce, incluso un cierto sentimiento de culpabilidad inmerecida, y casi termina por aguarme la fiesta con esa mezcla de alegría y tristeza, orgullo y vergüenza, recochineo y contención, melón con jamón. Y no es que no se lo estuviera buscando, que ya sabemos que cuando se juega al juego de tronos gatunos sólo se puede ganar o morir, pero aun así. Ánimo, Nando, que me haces falta, que yo sin retos me quedo cojo y con fascitis.

Y todo salió sin querer. Porque si bien el recorrido de Vilagarcía es favorable, César me veía ya pasado (fijaos si he mejorado últimamente que hasta tengo picos de forma como los pros) y por tanto no pensaba intentar nada extraordinario. Acompañar a Juan, vigilar a Nando, comparar este público con el de Ourense, reírme de los madridistas del foro, quedar a comer después. Van unas treinta medias hechas y ya no me pongo nervioso ni tenso, una jornada como otra cualquiera en la oficina del running, y dando vueltas por la casa me acosté a las tres de la mañana. Sin apenas dormir, sin Reflex, sin beber, sin croissant, estoy intentando entender la receta para repetirla. Muchísimos conocidos, una macrofoto espectacular, un gran ambiente previo, el día perfecto para correr, una prueba montada por amigos, los globos llevados por Mary, Su, Josiño, Manu, tiojuan. El último medio maratón homologado del año. Algo de todo eso sería. Y por supuesto Nando, poseído por el espíritu de Piqué.

Así que arrancamos, desde atrás as usual, vi que Papa-Léguas iba a tomárselo con calma y me acerqué al globo de 1:40'. Recibimos tres o cuatro aplausos en los primeros metros, más que en toda la San Martiño, y zanjé el debate, no hay color. No hay muchos espectadores en Vilagarcía, pero los que están están a lo que están, animando y no desanimando, con la esperada mayor concentración en la zona de meta, y con pandereteiros y gaiteiros en varios puntos, y las infatigables cheerleaders Cova y Susana, no habrá un solo participante que no les haya agradecido lo que hicieron. Con este acompañamiento, el tiempo fresquito que tan bien me viene, el circuito a dos vueltas, adelantando o cruzándome con habituales, los gritos y saludos de las liebres, realmente estaba disfrutando de la carrera y pensé ¿por qué no?, éste es el momento adecuado. Pasé a Manu y sus satélites, iba como si hubiera nacido para globero, de bien y cómodo y atento a todos, enhorabuena. También dejé a Nando. A partir del kilómetro cuatro ya no iría nunca por encima de 4'27". Avisado por los zumbidos del Garmin 310, que sacude calambrazos a los que todavía no estoy acostumbrado, veía que mantenía el ritmo sin dificultades aparentes.

Me encuentro con Norris, rodamos juntos un rato y nos vamos dando relevos amistosos para un observador externo, y hachazos de guerra para nosotros. No estoy seguro de si se frena por un colega o es que le falta monte para subir, pero el caso es que esta vez sí me despego y continúo solo, hacia la gloria en forma de un niño que se desgañita, ¡campeones, vamos que podéis, ya falta poco!, y pone la mano para palmear, la carrera está salpicada de enormes entusiastas que nos ayudan, y siempre Cova y Susana en la cima del voluntariado. Manolo, Celina, Enrique, María están entre el público, y César entre los colaboradores, me siento en casa como en la Interrunning, y las piernas responden. Y en el kilómetro nueve veo a Juan, a quien suponía atrás. Va bien, va muy bien, pero no me sigue el ritmo, no diremos que infernal pero sí sabrosón, que llevo.

Normalmente voy de menos a más, la primera mitad tranquilo y luego apretando, como si hiciese un largo calentamiento y un 10K de competición, pero ya estoy yendo bastante rápido así que simplemente aumento un poco, progresivo, o eso quiero hacerme creer para no ponerme nervioso, es como si pretendiese correr sin que lo supiese el cuerpo, qué va, si vamos despacio, no te preocupes, y empiezo a clavar kilómetros a 4'19", tres seguidos, y luego 4'17" y 4'14". Y todo el rato calculando en cuánto puedo acabar, estoy haciendo recorrido a mayores y tengo que reajustar, pero igualmente me salen unas cifras imposibles, no muy lejos de la hora treinta, ni en sueños, bueno, en sueños sí. Pediría que me pellizcasen pero nunca me pareció una prueba concluyente de vigilia, y además no tengo tiempo.

Y a todo esto, si tan veloz voy, ¿dónde está el globo de 1:35'? Me cruzo con Moncho, con Basi, con Isaías, y me dicen que muy bien, pero no saben cuán exageradamente bien precisamente porque llevo siempre delante de mí esas liebres, esos guepardos. A lo lejos veo unas manchas azules flotando, míralos, a falta de archienemigos decido ir a por ellos, aunque sin muchas esperanzas. Motivación para el pobre, motivación necesaria como el pan de cada día, como el aire que exigimos trece veces por minuto (en reposo). César pasa en coche y me dice que puedo pillarlos. Lo dudo, pero algún provecho sacaré de la persecución. Hago el diecinueve y el veinte a 4'12", y no hay manera. Claro, ellos son muchos, de las tardes de sofá y ciclismo aprendí que el pelotón siempre es más rápido que el individual, y además tienen helio, pueden poner voz aguda y acelerada, a ver quién compite con eso.

Y ahí se me acabó la gasolina. El último kilómetro de Vilagarcía se disfrazó del treinta y ocho de Berlín, el hundimiento, la hecatombe, el horror y otras palabras con hache. Pasé por nuestras dos chicas favoritas haciendo gestos de c'est fini y temiendo echar a perder todo el trabajo. Los globos se iban frenando y eso me dio algo de fuerza, y aunque no los alcancé apreté y a base de corajina minimicé el daño y todavía registré 4'27" en el veintiuno y 3'54" en los casi cuatrocientos metros finales. Rediós. Con el rabillo del ojo miré el reloj. 01:33. Doble rediós. Pellizcadme ahora, buenas mozas. En realidad es 1:33'57", pero redondeando es unotreintaytrés, así todo junto. He bajado mi marca en más de cuatro minutos y medio. ¿Cómo ha ocurrido?

Estoy tan sorprendido, tan gratamente sorprendido. Flotando sin helio. Pienso en retirarme, en que le pongan mi nombre a una calle, en donar mi cuerpo a la ciencia. Hasta que veo la clasificación y resulta que quedo en la segunda mitad, hago una carrera meteórica y soy hámster. ¿Pero esto qué es? Le quitáis las ganas a uno de batir récords. Y entonces (quiero decir, mucho después) llega Nando, que también ha hecho marca personal, y se entera de que le he sacado más de ocho minutos, y se derrumba. Normal. Jugó con fuego y se quemó, despertó el tigre que hay en mí. Qué más da que me gane el cincuenta y tres por ciento de los participantes si le he asestado un golpe definitivo al archidesafiante. Tanto que ni ha subido las fotos al facebook todavía, me parece. Como conceder el hoyo en la Ryder Cup, como ofrecer tablas en las simultáneas, pienso en proponerle un empate técnico de los suyos, pero me da la risa. ¡Ocho minutos! Lo que tarda la luz del Sol en llegar a la Tierra, ésa es la distancia que me separa de Nando. Me siento al lado de sanmikel en la comida, ocupo dos taburetes de hinchado que estoy, le comento la hazaña, le pregunto su tiempo por mera cortesía... y me ha quitado casi un cuarto de hora. Nando, hazme sitio que me tiro ahí contigo en el suelo. No te vengas abajo. No te vengas pero tampoco te vengues. Te nombro archienemigo del mes, va.



El gato de hoy anda escondido por ahí.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
novoa_run

Foreiro Veterano
Foreiro Veterano
26/07/11
0 Carreiras
1264 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 24 Nov 2015, 0:29
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Enhorabuena por esa marca, y como siempre un placer leer tus crónicas.
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 24 Nov 2015, 7:56
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Felicidades Dani.
Estás que te sales.
sanmikel

Super Veterano
Super Veterano
11/08/14
100 Carreiras
2681 Mensaxes
Vilanova-Vigo
Respostar citando Envío Mar, 24 Nov 2015, 9:16
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Felecidades escritas, pois as verbas xa as escoitastes.
Casi me parto onte a noite lendote: " ...ocupo dos taburetes de hinchado que estoy .."
Grazas por estas historias, que en nada se parecen a realidade Guiño
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 24 Nov 2015, 11:05
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Enhorabuena por esa gran marca y gran carrera.
El primer párrafo sobre archienemigos hundidos va con segundas? me refiero a la debacle del Madrid el sábado...

Y bueno, no sigas bajando tus marcas así que sino en septiembre en la media de aquí me vas a ganar en casa.
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3258 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Mar, 24 Nov 2015, 11:48
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Como xa che levo dicindo varias veces nestas semanas, estás imparable. Xa te vexo en Catoira sair fogueado en primeira fila cos da élite.
lihto

Colaborador Circuíto
Colaborador Circuíto
12/06/11
606 Carreiras
4694 Mensaxes
K-pax
Respostar citando Envío Mar, 24 Nov 2015, 16:00
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

enhorabuena dani,lo veniamos hablando en el coche a la vuelta,y cuando me comentaron tu tiempo,confirmé que habías hecho MMP,porque creo recordar que la anterior la habías hecho en caminha,justo el día antes que me quitaste las pegatinas en el puente sobre el miño en la valença-tui,o algo asi,jajaja.
veo que vas a catoira,o sea que nos veremos

" Corre la primera parte con tu cabeza,la segunda con tu personalidad,y la tercera con tu corazon."

Mike fanelli,entrenador





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos