Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mar, 17 Mai 2016, 16:42
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Paciencia Dani, ese architúzaro es un bípedo de casualidad (y lo sabe). No te hagas mala sangre. Molón

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 18 Mai 2016, 20:18
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 316. (17 de mayo)

Después del carreirón en Carreirón y la carreira en Carreira, sería el momento de ir a Maratón. Con Isaías, que ahora es mi compañero de turismo y deporte mientras Montse sigue preparando las oposiciones, y eso si encontramos el coche, que vaya dos desorientados nos hemos juntado.

Llegamos a Ribeira apuntados ex extremis, fuera de plazo pero no de lugar, gracias a la buena voluntad de los organizadores. De todos modos decidimos no ganar para evitar suspicacias y para hacer espacio en las estanterías, desbordadas con tanto trofeo.

Sería la falta de presión o la hora más propia del té que de correr o la temperatura, pero cuando quisimos calentar me encontré fatal, con las piernas marmóreas, pesadísimas, ajenas e inmanejables, como si fuesen de otro con una talla mayor, como si estuviese intentando mover las patolas de freakyrunning, por ejemplo, con su poplíteo incluido y todo. Lo dejé estar por imposible y me limité a esperar la salida, charlar con Quinso y orion y hacer recuento de morañeses que copaban el pelotón, había unos cien sin exagerar y tres mil exagerando.

Arrancamos y por una vez la gente salió rápida pero no alocadamente, o eso me pareció, y tenían motivo para echarse a perder porque el público animaba a lo grande, y con cuidado di mis primeros pasos (de la carrera, ya hace años que dejé el tacatá) y las extremidades milagrosamente volvían a ser del peso y tamaño habituales, de mi caballaje, y aliviado puse un ritmo medio con el que me adelantaban unos y adelantaba a otros en el ciclo de la vida.

Al rato oigo comentar: E a ese que lle pasou? Nada, que vai como un animal. Y al tomar la curva me encuentro tirado a un conocido que contradiciendo al refrán es peor que uno por conocer. Ya puedes abanicarte que no es un tema de aire, en esa cabeza no hay nadie al volante.

Sigo a lo mío, me ducho con una manguera que nos ofrecen, el calor y el viento y las cuestas no son nuestros aliados hoy así que me olvido del reloj y voy por referencias con los compañeros a mi alrededor, me echo un botellín de agua por encima en el kilómetro cinco y a partir de ahí elijo a un corredor en particular como motivación, un tipo espigado de amarillo. Delante él y detrás las pisadas cortas y continuadas de Quinso, tac tac tac tac. Entre uno y otro se van los minutos. Persiguiendo al Hombre Alto (¿recordáis la película “Phantasma”?) sin cesar. En las subidas se me va y en llano lo alcanzo, por entretenerme calculo los ritmos de cada uno, cuántos segundos le debería ir recortando y su aplicación práctica en el terreno.

Y por fin llego hasta él en el nueve, me pongo a su lado y lo rebaso, y de pronto falto de objetivos no me veo con fuerzas para hacer el último, medí mal y esto acaba ascendiendo, y el Hombre Alto lo nota, ¡un, dos, tres, huelo a carne de burgués!, y con sus piernas largas, piernas que tampoco habría podido mover, se marcha con facilidad no diré insultante y me quedo solo. Y solo seguiré hasta la meta, gracias a los espectadores entusiastas, y todavía les dediqué una entrada más o menos garbosa a falta de rival al que esprintar.

De nuevo ando en la frontera entre el conejo y el hámster, lo primero por un par de puestos, pero octavo en mi categoría. Moncho está rondando el metal, Basi ya se ha estrenado, yo me conformé con sentarme en el pódium mientras comía sandía, melón, sándwich de nocilla, naranja, plátano, bocadillo de chorizo, barrita de chocolate. Qué exageración de avituallamiento, qué buen trato. Y nos fuimos a tomar una caña a la laguna de Carregal, ni de Arriba ni de Abaixo, y a mojar los pies en la playa de O Vilar.

Nota: Para el Día das Letras Galegas del año próximo presento aquí mi obra completa, por si fuera meritoria.

MALENTENDIDO

Todo foi un malentendido.

Tropezou e bateu contra os osos dun animal. Deu un mal golpe. Seu pai atopouno así.

- Que pasou, filho? Quen foi!?

Xa morrendo, Abel só puido dicir:

- Caín...!




Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Xov, 15 Set 2016, 22:53; editado 1 vez
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 19 Mai 2016, 22:33
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 318. (19 de mayo)

No me gusta estirar. Me digo que sí, que lo voy a tomar en serio, que es fundamental y no cuesta nada: puedo poner música de fondo y hacer excéntricos en la escalera dentro de casa, o subir la pierna a la mesa (del estudio, no de la cocina) mientras veo algún vídeo en el ordenador, o incluso compaginar los cuádriceps en el sofá con Masterchef o algo similar. Pero cuando estiro me pasa lo que a Bilbo Bolsón con el Anillo, me siento frágil, disperso como mantequilla untada sobre demasiado pan. Poco a poco.

Ayer me despedí del fisio con las marcas de sus dedos en el tendón izquierdo, se veían hasta las huellas dactilares, y hoy no tenía muy claro si podría hacer el entrenamiento. Spoiler: pude. La sesión era exigente (para mis capacidades), cinco repeticiones de cinco minutos con tres de recuperación a ritmos entre 4'10" y 4'30". Saqué la camiseta del Doctor Slump, la de las grandes ocasiones, y fui trotando hacia Cda y comprobando el malestado general. La fascitis está arrinconada por los demás dolores que le hacen bullying, las rodillas son las jefas del grupo de matones y su lugarteniente es el costado derecho. Alterné el calentamiento con zapatazos, giros de cadera para desbloquear el sacro y otros exorcismos, y con dudas empecé las series.

Pues salieron muy bien. Si quería ir lo más rápido posible dentro del rango y en progresión, debo decir que rocé la perfección: 4'14", 4'14", 4'13", 4'12" y 4'10". ¡Es difícil afinar mejor! Otra cosa es que me pueda fiar del Garmin en esos recorridos con vueltas, sospecho que medía mal porque yo iba demasiado desahogado para esos tiempos tan presentables. Luego llegan las decepciones en las carreras y las lamentaciones.

Para no echar a perder lo ganado, hice el esfuerzo y estiré más que ayer pero menos que mañana. Y tomé un Powerade que había en la nevera y lo bebí concentrado y con cara de interesante, como quien viene de una gran aventura.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Sáb, 21 Mai 2016, 13:23
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 319. (20 de mayo)

Casi siempre cumplo a rajatabla (curiosa expresión) los entrenos que me mandan, y el casi va por anoche. El míster me dio a elegir entre una salida fuerte el viernes o una ligera el sábado por la mañana, antes de la Maralba, y abrumado por el exceso democrático acabé haciendo la distancia errónea el día incorrecto, habrá que volver al régimen de dictadura benévola en que me disciplino mejor. La culpa, eso sí, es de Juan, que no frecuenta este diario y no se puede defender.

Después de las últimas series ágiles y esperanzadoras, el cuerpo se declaró en rebeldía y volvió a la pesadez habitual, así que nos limitamos a trotar ruidosamente a marchas lentas, rondando los cinco minutos y medio por kilómetro, por territorios nuevos aunque no exentos de perros. No sé si convalidará, pero Juan decía sí que es un ritmo alegre porque vas conmigo. Lo dejamos en media hora floja y aun así agotadora, de esas veces en que no ves mejoras y piensas en la media maratón (y no hablemos del entero, que además de doble es masculino) como algo imposible.

Por quitar el mal sabor de boca, además de irnos de furancho y tomar unas cañas que refrescan el gaznate, hicimos unas rectas progresivas por Tomiño. Cambia la pisada, la postura, la zancada, el ánimo, todo. Bien, bien.

Nota: Como el blog de corredor101, llega el gatuno a las 66.666 visitas, pero por coherencia no se puede ser ateo y satánico. Quiero imaginar que alguien me lee, ya que no se pasa nadie a escribir, justo castigo por no dar conversación.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4270 Mensaxes

Respostar citando Envío Sáb, 21 Mai 2016, 13:55
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:

Nota: Como el blog de corredor101, llega el gatuno a las 66.666 visitas, pero por coherencia no se puede ser ateo y satánico.

Nunca fui coherente entonces. Noraboa.
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Sáb, 21 Mai 2016, 14:41
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

freakyrunning escribió:
DoctorSlump escribió:

Nota: Como el blog de corredor101, llega el gatuno a las 66.666 visitas, pero por coherencia no se puede ser ateo y satánico.

Nunca fui coherente entonces. Noraboa.

Supongo que yo tampoco. Si pillo a alguna banda de Black Metal en el Copenhell les tengo que preguntar qué son, a lo mejor te dan la razón, dejan el rollo satánico, se limpian la cara y se pasan al electro-latino.

Suerte en la Maralba, que el señor de las tinieblas te acompañe....
o sino, más tradicional: Corre como se te levara o demo.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mar, 24 Mai 2016, 18:36
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 321. (22 de mayo)

El caos, el cataclismo, el tsunami, las esteladas que rompen España, abandonad toda esperanza, un montón de gritos pronosticando (casi prometiendo) lo peor para la Maralba. Si esta carrera pretende ser una competencia a la Vig-Bay va por buen camino: la parte de los detractores apriorísticos ya la tiene.

Por si acaso adelantamos la hora de llegada a Sanxenxo. Nada, ningún problema con el autobús, donde hablamos con dos Taninos de Castrelos, ni con los dorsales, cuando di con otro berlinés y comparamos experiencias, ni con el café, que compartimos con un nutrido grupo de conocidos también nutridos, ni con el clima, perfecto, ni con el calentamiento, agradablemente boicoteado por Lihto, Sanmikel y Mateotn.

Iba con miedo al recorrido y sin afán competitivo, con la idea de trotar tranquilo y no pinchar, pero poco antes de la salida me encontré con Chamorro, Jesuli y Nando (los Bouza's boys), y yo que te digo esto y tú me dices aquello y casi sin darme cuenta ya estaba retado con el último. No fingiré que me disgustó, y además había desayunado unos bizcochos y los duelos con pan son menos.

Arrancamos con calma y al rato vi a Manu, compañero virtual del Atenas, que a pocos días del gigatrail de O Courel hacía un rodaje de mantenimiento. Aproveché para unirme y fuimos juntos y hablando primero, juntos y callados después, y juntos pero no revueltos al final, porque me quedaba en las cuestas y le obligaba a trazar en zigzag para esperarme.

Guiado siempre por él fui a un ritmo aceptable, relajado y disfrutando y con servicio de cátering, que hasta el agua me traía, y sobre el kilómetro diez localicé a Chamorro delante, se lo comenté a Manu y me preguntó muy formal si era un archienemigo. ¿De qué color es la piel de Dios? ¿De qué color es la piel de Dios? Dije: negra, amarilla, roja y blanca es, todos son iguales a los ojos de Dios. Pues lo mismo para los archis. Y en cualquier caso, si no lo era ayer lo es hoy. Pero sin prisas, que a las misas de réquiem nunca fui aficionado, pensé, ya caerá solo.

Kilómetro doce. Chamorro continúa a la vista.

Kilómetro catorce. Chamorro no está ni más lejos ni más cerca.

Kilómetro dieciséis. Chamorro no afloja la marcha.

Kilómetro dieciocho. Chamorro y yo somos dos rectas que se cortan en el infinito.

Y mientras tanto, Manu siempre con dos cuerpos de ventaja para motivarme, pero también desviándose a ver el mar para no aburrirse (hundiéndome la moral y arruinando con ello los ánimos que pudiera haber conseguido al comienzo de la frase). Dale, Dani, venga, hacía la goma y tiraba de coraje y peleando por no descolgarme y en un esfuerzo digno de alabanzas acabé por fin por atrapar al condenado Chamorro (¡sí!), y todavía fingió dejarse adelantar por menoscabar mi valía.

Faltaba el desafiador Nando, del que me había olvidado porque se lesiona más que Prosinecki y nunca termina y no lo tomo muy en serio, pero a lo tonto estábamos llegando a la meta y ya casi podía oír sus burlas. Iba agotado y en plena flojera me pasa al trantrán una pandilla poco atlética, más bien oronda, mayor y calva (si lees esto y estabas en ese pelotón, me refiero a los demás, tú eras la excepción), aunque sea por las apariencias saco un punto de orgullo y acelero y los dejo atrás y enfilo el paseo, ¡vamos!, y entonces Manu me mata con un esclarecedor ¿Ahora me haces correr?

Me remata la carrera con la trampa de arena. Jaimitada, idea de bombero, tontería supina. El trailerismo nos invade. Quedamos atrapados como moscas en papel con melaza y damos una imagen penosa, vamos con las piernas dejando surcos, casi caminando, sin fase aérea, ciscándonos en todo, trescientos metros infinitos, y el público que está en Sanxenxo ve aquello y piensa ¡deporte o salud!, esto tiene que ser malísimo, por no hablar del espectáculo paupérrimo, el antirunning, como un partido del Atlético de Madrid.

Parte del enfado que me viene se convierte en satisfacción al comprobar que pese a todo he hecho un tiempo bastante bueno e inesperado, una hora y treinta y ocho (¡gracias, Manu!), y el resto en carcajada al oír cómo van a buscar a Nando que se ha quedado tirado por alguna cuneta, menudo archicuentista, y cuando aparece sano y salvo da penica aunque no tanta como para que no le llame de todo. Cojo el avituallamiento y vuelvo a la playa y meto los pies y poco más en el agua, la temperatura es la del Caribe gallego, criogenizante, y por Silgar va corriendo Rubén Tortujas, siempre sonriendo, se conoce que no tuvo bastante y le sobran juventud, energía y ganas de que le pique una faneca.

Desenmarañada la mañana en la Maralba, pues, y tras unas cañas, furancheamos en Cobas con los de Moraña, Isaías, Moncho, Sanmikel y familia. En la mesa había al menos dos personas que juegan en otra liga: Abel, un galgo de pedigree, y la niña de Óscar, que con seis años va a 3'40" y levita. Lo del primero lo admito, lo de la renacuaja me puede. Lo dejo, Carmiña.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
VICTORALVAREZ

Experto no foro
Experto no foro
13/10/10
196 Carreiras
5440 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 24 Mai 2016, 21:01
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Gran crónica y excelente carrera Aplauso Aplauso
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mar, 24 Mai 2016, 23:46
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 323. (24 de mayo)

Buscáis la cuesta, pero la cuesta cuesta, pues aquí es... ¡Oiga, señora, que yo no busco nada, que me mandan! Y esta tarde me pilló el entreno muy a contrapié. Dormimos mal, Montse por los nervios de las oposiciones, yo por una pesadilla en la que Chamorro seguía delante, y por eso o por lo que fuera, por la media del domingo, por el trabajo, por la temporada de fútbol que también me consume energías o porque ya no estoy para estos trotes, andaba bajo mínimos. Así que cuando tuve que salir a escalar por Amorín me puse a procrastinar de lo lindo, coqueteé con la insumisión y la descarté por cobarde, y ya eran más de las diez pe eme cuando por fin me calcé las zapatillas.

Los veinte minutos de calentamiento dieron la pista, no tenía el día (la noche), paraba a estirar y hacer ejercicios mientras rodaba, algo que en otros momentos puede estar bien pero hoy era sólo producto de la desgana por correr. Llegué a la zona de las series y la odié, odié aquella carretera al infierno, aunque dónde se ha visto un infierno tan arriba. Empecé las carreras de doscientos metros, y la primera la terminé empapado en sudor y resoplando, bajé al trote y pensé: una de catorce, y no es una quiniela. Uf. La segunda fue la más rápida pero igual de insatisfactoria, qué sofocos menopáusicos. Tercera, cuarta y quinta, cada vez peor, prolongando los intermedios que no tocaban. Los cuatro minutos de recuperación no sirvieron de nada: en la siguiente ronda fui mal y pesado como un cuñado en Nochevieja, y en la mitad de la séptima subida planté. No esperé ni a acabarla. Fundido, amargado. Había inventado el muro del kilómetro 0,1. Y es verdad que la última ocasión en que me sentí así fue en el maratón de París antes de abandonar. No fui capaz siquiera de regresar al trote hasta casa. Asqueadito es la palabra que me viene a la cabeza, asqueadito de correr. Sin alarmismos, seguro que mañana se me habrá pasado.

Veo la clasificación de la Maralba: dorsal 255, puesto 255. Intentadlo a ver si os sale.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 25 Mai 2016, 6:41
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Enhorabuena por la carrera y sobre todo por ese doble 255.

Yo conseguí un doble 42 en la carrera popular de Noia en 2010. Me acuerdo que hacía calor, así que la carrera no salió muy bien, pero al mirar la clasificación y ver lo del puesto y el dorsal me cambió la cara.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Dom, 29 Mai 2016, 18:06
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 327. (28 de mayo)

Algo estoy haciendo mal que antes hacía bien y no sé qué es, algo que mantenía el cuerpo maltrecho en precario equilibrio ahora se ha desalgado. ¿Los paseos por Carregal, las zapatillas nuevas, el chocolate con dulce de leche en vez del clásico, las películas en el sofá estirado, los entrenos en cuesta, las visitas de Bebé, las gramíneas, qué? Llevo una temporada más descoyuntado de lo normal y esta semana ha sido particularmente difícil, con dolores en todas las articulaciones y cadenas musculares. Lo último que me apetecía era salir a correr (es una forma de hablar, se me ocurren infinidad de cosas peores), ergo no salí.

Y el sábado, carrera en Campañó. ¿Es septiembre o qué ha pasado con el calendario? Apuntado a desgana, fui sin embargo animado al notarme mejor. Mientras Montse iba a Silleda a hacer las oposiciones, Nando y Manu se caían por O Courel y los del Atlético estaban listos para perpetuar su leyenda negra en Milán, Isaías, Moncho y yo nos dirigíamos a Pontevedra. Allí nos dieron una lata de atún y una baraja de cartas, una combinación tan absurda que no ha salido jamás en google. Reaparecido de otras épocas vino Anillaco, opino como Coque Malla y os digo que si os vais no volváis. Maeto calentaba ya y yo llevaba todavía ropa de calle, tiene un aire a Clark Kent que me hizo pensar en buscar una cabina para mudarme, y tras el café (¡estás en todas!, que sí, que sí) y el censo de morañeses y cambadeses y un poco de Reflex preventivo nos acercamos a la salida, estrecha y coqueta, cuya parte posterior ocupé (con ce).

Quería ir tranquilo por la inactividad y las dudas y la cita del domingo, pero Isaías arrancó lanzado por la pendiente abajo y no podía dejarle marchar, es la cláusula suelo de mi hipoteca deportiva, despacio sí pero no tanto como para quedar detrás, y una vez que aceleré sin achaques aparentes la vena competitiva empezó a latir. Mantuve la calma, aun así, pues conozco Campañó y con recorrido nuevo o no es un rompepiernas de cuidado.

Adelanté a Carlos Adán (cumple mencionarlo, no habrá muchas más oportunidades) y a las camisetas amarillas de Cambados en dos, y de tres en tres, y a muchas chicas, subiendo esas rectas que no serán la del cementerio pero son de la familia, y completé la segunda vuelta sin haber sido doblado. Más relajado continúo cuando veo al alcance la equipación de A Bouza Sprint y ese trote único y peculiar, es Nando que no ha tenido bastante, voy a por él, está muy recuperado, finalmente lo atrapo y ya con la frase mordaz a punto descubro a tiempo que el inconfundible Nando no es sino Iago. Un fisonomista de pacotilla (en la Maralba hice lo mismo con una pañoleta que no era Lihto), pero bien me vale como archi y además me anima y felicita.

Y de ahí a meta cae un diluvio nivel universal y mis nuevos problemas son ópticos, voy a ciegas con las gafas impracticables y cuidando de no pisar fuera de lugar. Entrando casi en el arco encuentro a Jesús Raña y Enrique, y esprinto hasta llegar, ay, a uno o dos segundos de ellos y consolarme con la victoria moral y neta.

Empapados y helados nos marchamos con urgencia y nos perdimos los pinchos y nos fuimos con la sensación de que el cambio de fecha ha restado ambiente. En la clasificación, hámster por un puesto, estoy ahí en la mitad justa de la tabla, conejo más conejo menos. Paramos en Arcade y entre empanadas y patatillas sufrimos el partido, la prórroga, los penaltis y la parálisis del portero rojiblanco que debe estar peor que yo de la condromalacia, el pobre no podía tirarse. Y en el fragor bélico forofero una señora madridista le dijo a Isaías que estaba mal de la cabeza (él), y anteponiendo la amistad a la verdad salí en su defensa y casi la liamos.

Desvelado con tantas emociones no me acosté hasta que supe que Nando había terminado el Ultra a las cuatro de la mañana, por esos montes de lobos veinte horas no es nada, que febril la mirada... Y tocaba madrugar otra vez...



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
mateotn

Maratoniano
Maratoniano
27/11/13
0 Carreiras
1524 Mensaxes
A Coruña
Respostar citando Envío Dom, 29 Mai 2016, 19:06
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Me han sacado parecidos raros , pero el de Clark Kent creo que es demasiado, principalmente porque el tío iba impecablemente relamido, mientras que yo voy siempre despeinado. No es solo porque ya paso de peinarme, sino porque mi pelo es indomable (igual que el crío, tocayo tuyo, que el pobre heredó la anarquía capilar). Y ya no hablemos de la talla... o del estilismo, que trabajo de chándal Ríndose
Pena de no tener una cámara para echarte una foto tras la llegada, recibiendo el chaparrón con los brazos abiertos. Dejamos de ser niños cuando ya no disfrutamos bajo la lluvia.
Eres total, archicrack!
beuckelssen

Foreiro Senior
Foreiro Senior
9/08/12
88 Carreiras
959 Mensaxes
Valdoviño
Respostar citando Envío Dom, 29 Mai 2016, 19:57
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Un archi que anima y felicita no es archi ni es nah. No agües el vino... Nono
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Lun, 30 Mai 2016, 23:29
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 328. (29 de mayo)

9:00, 9:15, 9:30, 9:45, 9:50, 9:55, 10:00, 10:05, 10:10. No son ritmos de paso, es el despertador que fui moviendo para dormir un poquito más, un poquito más, un poquito más. Hasta que tuve que pedirle a Juan que me cogiera el dorsal mientras me deslegañaba y todavía ganaba unos minutos añadidos de meditación y asiento, no tenía prisa porque total yo vivo al lado de la carrera, pero el karma se vengó en forma de mensaje de Isaías pidiendo que le cogiera su dorsal, que llegaba tarde y total yo vivo al lado de la carrera. Amorín, que no lo he dicho.

Arriba e alá vou, a preparar el ajuar. Lo primero, a buscar unas zapatillas secas por casa, que el otro par se me empañó en la lluvia en Campañó cuando el tiempo no acompañó. Lo segundo, elegir camiseta. También en esto desoigo a Groucho Marx y pertenezco a todos los clubes que me admitan y alguno que me invento. Soy de los Tortujas, de los Currelas, del Atenas VDA, de los Jackbauers, del Atletismo Porriño, de M+Q, del 42195.es, del Barça, behobiano, independiente, medio Irmandiño. Who am I? I'm Jean Valjean! Ser soy del Archienemigos Team (®), de creación propia, que es como me inscribo, pero siquiera para las fotos algo habrá que poner. Y hoy se adivinaba conflicto de intereses. Metí las dos primeras de la lista en la mochila y que el azar decidiese, y salí en ayunas.

Recién aparcado vi venir a Basi y César, ya estaba pues la suerte echada: hoy sería Currela, vestido de azul con mi camisita y mi canesú, y con Sanmikel habíamos reunido cuatro sextas partes del equipo, Montse durmiendo tras el turno de noche y Juan averiado. Con lo que en la plaza rodeado de Tortujas verdes desentonaba cromáticamente pero no de espíritu. Iba desesperezándome poco a poco, hablando con Guillermo y Cristóbal, con expulsados y rescatados del triatlón de la víspera (y Safardatxo que me había echado de menos, eso es dejar huella en el duatlón), con un compañero de trabajo, con Jurgen y su padre de Carregal de Abaixo (que existe y está poblado, como veis).

Con cierto retraso bien tolerado empezamos, hacia arriba desde el comienzo para no llamar a engaño a nadie. Y notándome sin dolores ni fatigas del siglo, di en apurar tal vez más de lo que era menester. Se vino Nando conmigo, y no parecía estar de regreso tras varias semanas parado. Cambados, Bouza o Tortuja, como los marineros tengo un Nando en cada puerto. Siga a ese taxi, me dijo, señalando a uno de naranja, un compañero de trabajo (llevamos dos) al que quería ganar, y trepando por esos caminos lo rebasamos. Le recriminé el fuera de juego de Ramos y ya puestos el de Mijatović a un chaval que iba de madridista. Dejé atrás a Nando, me sentía fuerte pero iba sin desgastarme y sólo apuraba frente a las cámaras. Basi, Isaías, Papa-Léguas, Juan y Andrés, todos por el retrovisor. Chamorro delante, cierto, pero hoy no voy a darle publicidad.

Había una cuesta. Dicho así podéis pensar que es una de muchas, no será para tanto, o desdeñarla, bah, cuestas las que había antes. Como ésta no. Pero Antonio se plantó allí a traición para retratarme y enseñar los restos el lunes en la oficina, así que tuve que sonreír e incluso hacer un demarraje ciclista a nadie, un ataque a mí mismo que abandoné en cuanto estuve fuera del alcance del móvil. Ya con calma me disponía a dar la curva para la última vuelta cuando me adelanta un apresurado y sospecho, ¿no habrán cambiado el recorrido otra vez?, tate, la meta está ahí a diez metros y yo reservando para la jubilación, guerraaaaa, pongo mi mejor cara de sprint y acelero pero a mi siniestra surge un compañero de trabajo (¿cuántos van ya?) de Richard y ordenados por edades decrecientes de izquierda a derecha entramos juntos los tres, más alineados que los muñecos de un futbolín. Impresionante, quizás uno de los finales más emocionantes de la Historia del deporte de Tomiño, próximamente en sus pantallas en el vídeo de Matogrosso.

Después nos tomamos unas cañas con lentejas de pincho y pude así desayunar algo, que ya eran horas. Charlamos de filosofía, literatura, política y religión, por supuesto, no de mujeres, y de haberlo hecho habría sido con elegancia.

Y yo que hasta ayer
sólo fui un holgazán
y hoy soy el guardián
de sus sueños de amor,
la quiero Amorín.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Xov, 09 Xuñ 2016, 15:23; editado 1 vez
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 01 Xuñ 2016, 12:37
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 330. (31 de mayo)

Muevo la pierna, muevo el pie, muevo la tibia y el peroné, muevo la cabeza, muevo el esternón, muevo la cadera siempre que tengo ocasión. Tirando de un lado y recogiendo de otro, estirando aquí y protegiendo allí, desvistiendo un santo para vestir otro, voy sobrellevando los achaques a base de alternar las zonas doloridas. De momento puedo correr sin demasiados impedimentos.

Comienzo de semana, rodaje de reconocimiento y evaluación de daños: unos cuarenta y cinco minutos sin objetivos. Juan se apunta tal cual pero Richard sube la puja a cincuenta, vale, aceptamos tortuja como animal de compañía. Tras unos latigazos iniciales en músculos tan íntimos que ningún fisio los ha tocado todavía, el calentamiento surte efecto y resulta un entreno tranquilo y cómodo, hasta el kilómetro diez en que el terreno pica hacia arriba y me da por acelerar y despego y subo por ahí a 4'12" sostenido (¿sostenidos?). Ya imagino la cara de asombro que se les habrá quedado a los otros ante tal exhibición. Me giro colorado y sudado y entra Richard pisándome los talones con su flema británica y diciendo que está flojo y no está preparado. Aún me queda Juan al menos, ja, qué distancia le he sacado, mira que tarda, no llega. Mira que tarda. No llega. Llega un whatsapp, que se ha ido para casa a hacer unas gestiones y luego viene. Le quitan a uno las ganas de dar espectáculo.

Y de regreso al coche nos sale al paso una gatita y suelta un , ese minimaullido que asocio con sociabilidad felina y no suele fallar, es pequeñita y preciosa y amistosa, pero tiene un collar y parece perdida, ¿de dónde has salido y hace cuánto tiempo estás fuera?, la acaricio, la cojo en brazos y ronronea y me conquista, una bolita de algodón, un copito de nieve, nos queremos, ¿qué hago ahora con ella? Le sacamos fotos y Juan las sube al facebook por si alguien la conoce, andamos y se viene con nosotros y estoy decidido a llevarla a Carregal y por la mañana buscar a su humano (que no dueño) aunque sea preguntando en el veterinario local. También pienso en secuestrarla, claro, es adorable. Pero al final se para debajo de un autobús y me mira y no continúa avanzando, adiós, adiós, me marcho aliviado y bastante triste. Creo que voy a hacer un rastreo esta tarde y como siga abandonada habemus gato en el gatuno.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos