Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4270 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 22 Xul 2015, 12:59
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Doctor: ese es poema aplicable a gatos, pero también a bebés humanos. Les pasa más o menos lo mismo.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 23 Xul 2015, 21:23
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 17.

Anochece, que no es poco. Ahora se nos va Saza, yo no aguanto este sin dios. No sé si aquí también se sentirá verdadera adoración por Faulkner, lo que sí he comprobado es que se lee mucho más "Nacidos para correr" que "Platero y yo". Hasta mi hermana me llamó escandalizada (en mi familia nos tomamos la ortografía muy en serio) por ese uso de la j que no se entendió.

A mediodía hubo sesión de fisio, dice que vamos mejor, pero a mi rápida pregunta responde aún más veloz que no, que sigo sin su permiso para Berlín y que lo publique aquí y que quede clara su postura. ¿Y alguien ha comentado algo?, indaga coqueto, espera sus quince minutos de fama gatuna (le enseñé el texto del otro día en el que lo nombraba). Para ti nada, aguafiestas. Y más tarde la segunda salida de la semana, otros cinco kilómetros por tierra, seguimos en lo acordado: apresúrate despacio que no llegamos. Me acompañó Juan con su Polar de estrena por los mismos caminos y calqué la media hora y la distancia del martes. Gracias por venir. Y comple(men)tando con la bici, ayer carretera y mañana de nuevo. Y siempre contraste de temperatura en la ducha al acabar, en vez de mantener la cabeza fría y el corazón caliente ando con el cuerpo templado y la pierna helada. Por mí que no sea, lo voy a intentar.

Mientras tanto, en el universo de la gente que no tiene dolores, Montse hizo hoy veinticinco kilómetros, su carrera (y mía) más larga de siempre. Tanto se emocionó que cuando acabó se dio cuenta de que tenía que volver a casa, y al final regresó haciendo autostop. Creo que nunca he recogido (ni recojido) a un corredor.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Xov, 19 Nov 2015, 21:09; editado 1 vez
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 24 Xul 2015, 8:00
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Hace unos años la escena típica sería unos hippies haciendo autostop, y el conductor que no para a recogerlos: -"A esos hippies malolientes? ni lo pienses". Hoy en día con el auge del running la escena sería con un corredor haciendo autostop, y el conductor diciendo"-A ese corredor sudoroso? Ni lo pienses".
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4270 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 24 Xul 2015, 15:17
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

A Saza lo colocaba estrategicamente López Vázquez en una escalera de acceso a escenario justo antes de que bajaran las del cuplé, y su cara lo decía todo cuando le pasaban rozando. López Vázquez le cobraba, por supuesto: "Se va Ud. a poner morado", decía. Creo que era en "La Colmena".

También actuaba en esa un tal Cela.
Pollastre

Foreiro Senior
Foreiro Senior
10/01/14
16 Carreiras
508 Mensaxes
A Coruña
Respostar citando Envío Sáb, 25 Xul 2015, 12:24
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Supongo que tu fisio esperaría que te diésemos algo de caña, para quitarte la idea de Berlín, pero es que nos sabe mal, con todo el buen humor que te gastas.
En fin, está claro que este fisio no sabe bien con quién estaba tratando. ¿Qué es eso de querer dejarte sin Berlín? Que te duelan todas las partes blandas de cintura para abajo, para otro puede ser suficiente motivo, por lo menos para tratar de recuperarse y posponerlo para primavera, pero en este caso a ver quién le pone el cascabel al gato (¿no había salido esta expresión en este diario?, qué raro).
Oye, lo de las plantillas puede ser una buena opción (pensando a largo plazo, claro, no en Berlín). No son la panacea ni te van a quitar años de encima, pero alguna cosa te pueden arreglar, dentro de tu amplio catálogo.
Saludos doctor
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Sáb, 25 Xul 2015, 19:32
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 19.

Nueva jornada gastrodeportivosociofestiva, de ésas en las que la carrera es lo de menos. A última hora fiché a Jullit de acompañante y animadora y (esto fue una aportación suya a mayores) proferidora de lamentos por no haberse inscrito. Tocaba la tercera salida de la semana, al modo Meigalicix, y Santiaguiño do Burgo tenía la distancia correcta y bastantes tramos por tierra. No venía aquí desde 2012, cuando la (des)organización era amateur e individual y no se sabía cuánto se corría ni cuándo ni por dónde ni había clasificaciones y los trofeos se entregaban a quien no correspondían y aun así había que decir que estupendo. Pues sí, estupendo, gracias, pero muuuuucho mejor ahora.

De entre las nieblas del pasado apareció el fantasma de Anillaco, y Fernanda que ahora corre en su lugar. El Papagrosso Team y cambadeses y morañeses junto con otros conocidos, segundo café en media hora y partes de guerra reportados a los que se interesaron por la lesión de quita y pon, la previa habitual que consigue que no caliente ni estire. Estábamos esperando para arrancar cuando llegó una especie de sargento chusquero pegando gritos para que nos fuéramos hacia atrás, ¡se retrasen coño!, aproveché el reacomodo del grupo para salirme y trotar un minuto exacto y volver a la cola del medio millar de participantes, y ya empezamos. Desde las últimas posiciones fui poquito a poco recuperando puestos, María, Papa-Léguas, Quinso. Apretaba el calor y aunque me estaba costando el reloj indicaba un ritmo decente, por debajo de 4'20", y sin embargo. Porque Quinso volvía a pasarme y ya no se dejaría atrapar, y encima Nando no aparecía por ningún lado hasta que a falta de cuatrocientos metros (o así) lo vi con Enrique, y con un último o postrer esfuerzo lo adelanté y salvé el día.

Un tiempo aceptable, otro rodaje corto pero superado sin molestias, bonito recorrido: una mañana provechosa. Y después nos fuimos a comer en buena compañía, a meter presión precrónicas y a discutir de (y no como) perros y gatos.

El martes ataco la semana de treinta y cinco kilómetros, si la saco con nota (me vale un 4'5 y medio punto por buen comportamiento) intentaría regularizar ya los entrenos maratonianos. Cruzaría los dedos pero igual me lesiono algún flexor.


Sí, por favor


No, gracias

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Xov, 19 Nov 2015, 21:12; editado 1 vez
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3258 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Lun, 27 Xul 2015, 16:44
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

... elocuentes fotos, por se non tiñamos claro aínda por onde van as túas simpatías zoolóxicas Guiño

Cruzaremos os dedos por tí, e que comecen os entrenos con bo pe (os dous a ser posible)
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 29 Xul 2015, 13:27
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 22. (28 de julio)

El edema sigue ahí, indestructible, mutando para resistir a cuanto antiinflamatorio y tratamiento le aplique. Cuando llegue el holocausto atómico sólo quedarán las cucarachas y él (y Wall-E para limpiarlo todo).

- Tú lo admiras.
- Admiro su pureza. Es un superviviente al que no afectan la conciencia, los remordimientos o las fantasías de moralidad. No tienes ninguna posibilidad. Pero... cuentas con mi simpatía.

Igual es eso, que aún no eclosionó y tengo al alien júnior instalado en la pantorrilla sin decidirse a salir. Y mientras tanto me deja hacer rodajes mediofondistas. Como soy un paciente obediente (salvo el detallito de negarme a plantar el maratón) sigo con el plan prescrito, primeros diez kilómetros de la semana por tierra. Fui a (O) Porriño con Jullit por la ruta del colesterol, vueltas y vueltas hasta completar la distancia. Me gusta correr con ella, mantiene un paso fuerte que va de menos a más disimuladamente y me exige, y marca el ritmo con la coleta. Pero ayer no tenía el cuerpo fino (yo) y no veía llegar el final del entreno, y como si me estuviesen engañando con los pesos y medidas parecía que llevase horas trotando. ¿Y dice usted que hay que repetir cuatro veces esto? No me imagino.

Me preocupa un poco que esté disfrutando más con la bici que con las zapatillas, ya he hecho la ecopista Valença-Vilanova un par de días y es un recorrido precioso. Si atrapo un duatlón cerca (Ribeira no sirve porque coincide con Castrelos) estoy dispuesto a pelear por el farolillo rojo.

Archiagenda: el jueves otros diez y el sábado a Marín a completar la carrera con cinco de mi cosecha para poner a prueba al bicho con los primeros quince kilómetros. Hablando de cosechas, en el medio vamos a la Fiesta del Albariño.



P.S: Veintisiete kilómetros acaba de hacer la chica que vive conmigo.

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Xov, 19 Nov 2015, 21:13; editado 1 vez
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 30 Xul 2015, 23:54
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 24. (30 de julio)

Vuelvo a creerme premaratoniano.

Consensué con el fisio un cambio de ruta, los quince kilómetros hoy por tierra en vez de por asfalto el sábado. Cuando le pregunté si me adelantaba el rodaje largo para lesionarme de una vez y terminar con la agonía, se puso tan serio y digno que casi pensé si no habría algo de verdad en mi broma. Me endilgó deberes para el verano, vacaciones Santillana, y programa de salidas, porque cierra y se toma dos semanas festivas, que no digo que no se las merezca y más pero me sentí abandonado como una parturienta primeriza cuyo ginecólogo se va a un Bar Mitzvá el día en que rompe aguas (ella).

Aconsejado por Juan y llevado en coche por Montse, probé los senderos entre la Fortaleza de Goián y Eiras, pero malamente había dos kilómetros y medio. Continué, di curvas, giros y requiebros, deshice y rehice tramos y seguí hasta el campo de fútbol que rodeé tres veces, y de regreso al inicio y todavía tuve que desandar o descorrer (como si fuesen cortinas) más caminos. Si paso esto a google earth se ve un ovillo o un plato de espagueti, necesito más espacio. Pero de momento ya he hecho mi mayor rodaje en solitario, un ladrillito más en el muro de la preparación para evitar el del maratón. Al llegar a un paseo entre abedules parecía tal cual esa escena de "Muerte entre las flores" con el sombrero volando al viento. Corriendo paralelo al río, en ocasiones la tierra y el polvo se mezclaban con la arena, como anticipando el mar: lástima que la playa fluvial de Eiras no sea mucho más que un defecadero ecuestre. Todo el tiempo fui por suelo blando y aun así crujían pies, rodillas y psoas. Para el censo conté dos chicos y una chica y un perro de bolsillo con fijación por mis tobillos. Pese a los dolores (pero no en la tibia), un buen entreno a 5'06" y las pulsaciones controladas. Vamos yendo.

Al acabar me esperaba Montse. Metí las piernas en el Miño, en las procelosas aguas... esperad que consulte el diccionario... no, no eran procelosas, eran más bien turbias y poco agradables. Esto no es Formentera, desde luego, pero por otro lado nos ahorramos a los miles de italianos en slip. Y ya en casa noté ese vacío y esa gula que me entran tras una media, ataqué los yogures, los plátanos y esas galletas de arroz con chocolate y coco que no sé qué genio desconocido habrá ideado. Y para rematar la noche unas cañas con Juan y Mónica. Menos mal que no corro para adelgazar.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Xov, 19 Nov 2015, 21:15; editado 1 vez
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Dom, 02 Ago 2015, 21:43
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 26. (1 de agosto)

Ay. Lo acertó freakyrunning con ese buen ojo para las caras: ya tengo más de treinta, no es lo de hace veinte años cuando con los diez cumplidos estaba toda la noche de farra y aguantaba bien (hum, hay algo raro ahí que no me cuadran las fechas, luego si quieres lo miro). Ahora mandarnos un fin de semana loco se nos hace duro como un ultratrail. Tres días en Cambados y alrededores con Nando y Mary y venimos derrotados pero contentos y viceversa. Son gente que conoce gente que conoce gente, activos e infatigables. Y buenas personas.

El viernes nos invitaron a una cena karaoke barra libre en barco con los de la bodega Paco & Lola, con reencuentro con Marieta y César y Susana. Albariños, cervezas y gin tonics más Raffaella Carrà, Los Suaves y cánticos regionales, en un momento dado estaba tomando empanada con cubata y saltando pogos con/contra Nando. Las rodillas aguantando los meneos estupendamente, salvo la parte de doblarme para el limbo (la conga, en cambio, fenomenal). La noche ya en Cambados acabó con un espectáculo improvisado y supongo involuntario cuando César y un juvenil local se retaron a bailar en una discoteca, una pelea de gallos, duelo a muerte en OK Corral (nunca mejor dicho). Nuestro representante le dio una paliza rítmica y elástica al chaval culminada con un spagat en el suelo y un salto a lo Van Damme y nos fuimos a festejarlo con un desayuno a horas intempestivas.

El sábado atardecí castigado, despedimos a Marieta (a la bella, la traidora, le dio por coger un tren) y su compañía, comimos y nos dirigimos a Catoira a no sé qué descenso popular del río Ulla al que nos habían anotado. Ya estaban preparando el desembarco vikingo, y Montse y yo aportamos unos cascos cornudos, algo de ropa y la peluca rubia que sirve para cualquier disfraz. Esperábamos por las piraguas y varios equipos de televisión se nos disputaban para sus programas, al final los de Aquí Galicia nos pusieron firmes y entramos en emisión en directo y fuimos entrevistados. Lo único bueno de tener ya más de treinta es que se va perdiendo todo rastro de vergüenza (en breve no respetaré a nadie, me saltaré las colas y apartaré a los jóvenes a empujones sin el menor remordimiento), es la segunda vez que salgo en la TVG por ir de mamarracho. Y montamos en ese artefacto infernal que llaman kayak. Sólo con sentarme me dolían las piernas y la espalda, el que diseñó estas barcas es primo hermano del que inventó la guitarra o la bicicleta de carreras, ¿no será mejor que el instrumento se adapte al ser humano y no al revés? Empezamos a darle a los brazos y en seguida vimos que nuestra piragua estaba estropeada y no avanzaba como las otras: iba a ser una tarde muy larga. Nando había encontrado un compañero trabajador y fuerte cual David Cal, pues él se pasó el trayecto sin dar una palada mientras nosotros sufríamos para llevar la proa derecha o evitar chocar nuestros remos por la poca sincronización. Interminable. La isla de Cortegada al fondo se negaba a crecer y cumplir con las más elementales reglas de la perspectiva, pasaban los minutos y las horas y no nos acercábamos. Para colmo la otra pareja dinámica, César y Susana, vinieron a saludar con su propia canoa después de una andaina matutina y se deslizaban como delfines. ¿Y por qué le llaman descenso si no se baja? Hasta juraría que había repechos. Por abreviar, al final llegamos o no estaría ahora escribiendo esto, aunque estoy tecleando con los pies porque los hombros me duelen demasiado. Una y no más. Unos pinchos (no paré de comer en general y empanadas en particular) y corriendo a correr a Marín. A cabeza non parará, dicen algunos, pero el cuerpo también va servido.

Un café y un croissant apresurados y hacia la salida, tenía los dorsales Isaías y tardamos en encontrarlo. Cuando fui a hacer un breve calentamiento noté dolores en: la fascitis, las rodillas, desde los cuádriceps hasta la cintura, la espalda (a ver si no tengo que lamentar lo del kayak) y los glúteos. Me subí a uno de esos aparatos de gimnasia que hay en los parques para los provectos e intenté darle movilidad a la zona nalgar, y después ya directamente Reflex en el culo. Nando venía crecidito por sus hazañas en el río y aunque la idea era rodar tranquilo me vi obligado (por su propio bien) a darle una cura de humildad que en el futuro me agradecerá, soy así de bella persona. Así pues había que apurar lo justo para ganarle, y todo ello sin perder la amistad. Con muchísimo público y ese encanto que tienen las nocturnas arrancamos juntos, aún tuve un último latigazo en la ingle que me hizo gritar y ya se reaolojó lo que fuera que estaba suelto, y nos pusimos al tema. Como ahora está fuerte desde que dejó los montes y volvió a la civilización, se iba a ritmos insostenibles para ambos, de modo que lo fui frenando un poco hasta estabilizarnos en torno a los 4'30". Pero estaba peleón (no como el Albariño) y en una ligera flaqueza mía se marchó sin despedirse. Ésas tenemos, pues ya estoy legimitado para machacarte, y antes de llegar al seis vi que se venía abajo y me lancé. No le dije el mítico ¿E ajora qué? con el que Montxo remata a sus archis pero algo parecido solté y aceleré y hasta nunca, pensé, confiando en que desde atrás diese la impresión de ir sobrado y que no valía la pena intentar seguirme. Quizás por la oscuridad no apreció bien mi postura decidida y quiso ir a por mí, pero yo vigilaba por el rabillo y tuve que darlo todo para que no me alcanzase. Se resistió como gato panza arriba hasta que lo puse en su sitio, menudo soy yo (y como soy menudo voy más ligero). Entramos en meta, satisfecho el uno por la victoria y el otro por su carrera, y cuando se entera de que le saqué veintipocos segundos vuelve a inflar pecho y a proclamarse vencedor moral y a rebajar mis méritos, éste es como el Madrid que siempre sale reforzado de las derrotas.

Y hasta ahí llegué, se acercaron Manolo y Celina para cenar en la casa y apenas articulé palabra, todavía bajaron a Cambados a la fiesta pero yo me pedí camita y tregua. Y el domingo por la mañana estuvimos viendo cómo Feijóo nombraba caballeros a bodegueros y enólogos varios que juraban aceptar la supremacía del Albariño sobre todos los vinos del mundo cristiano, nada menos, no había visto una ceremonia tan imponente desde la elección de Casas entre Gryffindor y Slytherin. De regreso paramos en las playas de O Grove y ya he elegido destino para las vacaciones: un camping en San Vicente do Mar.

Nando y Mary, gracias por todo. Gran fin de semana.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Xov, 19 Nov 2015, 21:17; editado 2 veces
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 03 Ago 2015, 8:08
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Gran crónica, veo que sigues la dieta disociada (primero vino, luego cerveza y al final cubatas), siempre preparando las carreras a conciencia. Me alegro de que puedas correr con normalidad (no me refiero a que correr de resaca sea normal, sino que parece que tu lesión ya te permite correr).
Por los pelos no nos vimos en Catoira, no puede aunque tengo familia allí porque yo también tuve acumulación de fiestas este finde. Por cierto, por el tema de los vikingos, Catoira está hermanada con Frederikssund, que está entre Copenhague y el pueblo donde nació mi mujer.
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3258 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Lun, 03 Ago 2015, 8:49
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Pois en circunstancias normais , eu tamén teria que ter estado en Catoira este domingo, no facendo o descenso en kayak (para iso xa están os meus veciños do Club Las Torres de Catoira) , senón acompañando ós meus pais no dia da festa. Xa vos dixen algunha vez que son de alí.

Non estuven onte, pero si tiven a sorte de estar o ano en que viu a delegación de Frederikssund en pleno a celebrar o da irmandade de concellos. Unha 80 persoas, entre elas unha sobriña da raíña de Dinamarca a xeito de embaixadora oficial, e agasalláronnos cunha espectacular representación no campo das Torres da historia do rei Snie, chea de efectos especiais a pe de campo: batallas de espadas de ferro forxado auténticas, con feridos e decapitados, incendios de aldeas, e por suposto tráxicas historias de amor... desde aquela os de Catoira aplicáronse o conto, e agora hai un grupo de actores aficcionados que todos os anos representan de luns a venres na víspera da festa no campo das Torres algunha obra de producción propia con temática das invasións vikingas. Isto é menos coñecido que o do desembarco, pero paga a pena.

Polo demais Doutor, cando sexa maior quero ser coma tí, vivindo asi, "tendo o corpo moi mal pero unha gran vida social", levándoo con elegancia e auténtico espíritu de supervivencia gatuna.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mar, 04 Ago 2015, 22:51
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 29. (4 de agosto)

Si primero fue la semana de acondicionamiento y luego la de iniciación (o algo así, no voy a comprobarlo porque sigo sin ADSL hasta el fin de los tiempos), ésta sería la semana del déjà vu, una repetición de la anterior. Ayer bici con Juan, que es mi compañero de pedaladas y archidemarrajes que nos divierten, y hoy salida con Jullit por la ruta del colesterol porriñesa o porriñés (según a qué se aplique). Me sorprendió ver que venía caminando pues normalmente ya baja corriendo desde el tercer piso para mi estrés, y es que hasta las chicas biónicas tienen sus momentos más flojos. Pero la debilidad le duró cinco minutos y ya enchufó el motorcito y a zumbar y yo al lado sin sufrir pero sin poder despistarme, a un ritmo que solo no soy capaz de mantener. El paseo está lleno de señoras en chándal, perros, otros corredores, matrimonios, peregrinos y árboles, habría que pensar en poner un carril lento para despejarlo un poco. De todos con los que nos cruzamos únicamente nos saludó uno, pero lo hizo tan alegremente que convalidó el censo completo, no sé si era así de sociable o fue por mi camiseta del club local o (más probablemente) porque ese hoooola era para Jullit. Dos vueltas al circuito y clavamos el reloj en 10,000 km en 50'00", si lo intentamos no nos sale esa precisión.

Mientras llegaba Montse tomamos unas cañas y cenamos y completamos así un entrenamiento de calidad como debe ser. Nos quedan dos o tres días de trabajo y ya nos despedimos, los rodajes de agosto tendrán que ser sin mi charrúa favorita (muy por encima de Luis Suárez). Para el jueves tocan otra vez quince kilómetros y el sábado... la nocturna de Vilagarcía. Sí, puse esta carrera a caer de un burro y hasta creo que prometí no hacerla más, pero quien nunca se contradiga nunca dirá nada interesante.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Xov, 19 Nov 2015, 21:21; editado 1 vez
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 06 Ago 2015, 23:50
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 31. (6 de agosto)

Llego a casa a mediodía y Montse está apesadumbrada (bueno, igual no tanto, quizás algún sentimiento con menos sílabas sirve), hoy le tocaban quince kilómetros y sólo fue capaz de llegar al diez y mal. Por supuesto la animé: no pasa nada, no tiene importancia, no hay que tomárselo tan a pecho, lo has intentado, eso es lo que importa, y si no estás preparada para un reto tan grande pues te quedas de público a animarme a mí como en la escena que siempre imaginé, que no sé a qué viene eso de que corras tú mi maratón. Y además no me gusta que a los toros te pongas la minifalda.

Por la tarde era mi turno, está comprobado que anunciar aquí los planes ayuda a completarlos (tiene algo de profecía autocumplida) pero por si acaso los reforcé contándoselos también a los vecinos. Estaban celebrando una de sus tertulias en la calle y cuando di los primeros pasos me saludaron barra jalearon con un así tendríamos que hacer nosotras y me paré, charlamos un poco en dura competencia de soltar tópicos y les di el parte del día. Muy bien ánimo, y esas carreras cuánto miden, ay dios mío que yo no llego ni a la esquina sí mujer que todo es ponerse, y el representante masculino del grupo incluso acertó con el número de kilómetros pero falló en el redondeo. Satisfecha su curiosidad pero no todavía mi pueril orgullo, me despedí y salí a toda velocidad como intentando demostrar algo, no soy más tonto porque no entreno más. Al llegar a la esquina ya tuve que poner el freno que así no iba a llegar muy lejos.

Ladrado y perseguido por todos los perros del barrio y algunos venidos de fuera para la ocasión, no llevaba otra ruta que cualquiera que transcurriese sobre tierra. No tardé nada en perderme y dar vueltas como pollo sin cabeza, por los montes subiendo y bajando y tropezando con piedras, cruzándome con una chica soñadora, un andarín que whatsappeaba y un ciclista al que se le había salido la cadena (de la bici). Al poco noté un dolor en la zona del tobillo tirando al tibial, tate me dije o lo diría si fuera del tipo de personas que dicen tate, ahí está lo que tanto temía, pero se queda de momento en susto pues pasa tal como viene. Y de pronto estaba sin querer en Taborda, pensé en recuperar el mítico circuito donde se había forjado la leyenda del rarito que corría, pero buscaba evitar el asfalto y me metí por los viñedos, el Lago da Pedra, la otra orilla y ya sin tener la menor idea de mi paradero me encomendé al remedio infalible del maloserá. Y efectivamente, aparecí en la tapería Pan de Millo. Vaya. Para los que no tenemos orientación el mundo es una fuente continua de sorpresas.

Punto y aparte para decidir: marcha atrás, otro sendero y una carretera. Y nuevos sobresaltos, oigo cómo llaman ¡ese Tortuja!. Era Manu, todavía trabajando, qué tal, qué tal tú, ya ves, ya ves tú, y cuando le digo e insisto que no sé dónde estoy me mira como si estuviese gastándole una broma absurda y sin gracia. ¡Cómo no vas a saber ir a casa! No serviría de nada que pusiese acento coruñés, él sabe que vivo al lado. En fin, sigo ruta y al tomar la curva se hace la luz, aaaaah, mira tú, si esto lo conozco, ya digo que de sorpresa en sorpresa. Se hace la luz pero sólo figuradamente, porque se me cae la noche encima, por suerte consigo apartarme a tiempo y no me aplasta. A estas alturas llevo nueve kilómetros y ya se ha acabado el terreno blando. Voy por donde creo que, ahora sí, voy bien, y tampoco, o no sé, y cuando ya soy un mar de dudas veo unos gatitos en la carretera. Me paro y no se escapan, me acerco despacio y juego con ellos, al mismo tiempo salen de la vivienda cercana una mujer y los niños, vienen a gatunear, hablamos y me los ofrece (los gatos, los hijos no), son unos okupas tímidos que no salen de su umbral y los alimenta pero no puede hacerse cargo, yo tampoco, y son taaaan monos. Le pregunto por dónde se va a Carregal, y me despido con tristeza y culpabilidad de los seres racionales (la señora y los mininos) e irracionales (los críos).

Y ya, por fin, mi sentido arácnido (pues el gato es gato y araña) me lleva a casa y con tal acierto que justo en el portal suena el pitido de los quince kilómetros. Menuda orientación la mía, para que luego digan las malas lenguas. El ritmo medio, incluyendo los desniveles y las partes traileras pero descontando las paradas, fue de 5'15". Me como dos plátanos, bebo agua, un zumo multifrutas y otro con cacao, y un néctar que se llama Crusti Choc, la naturaleza será sabia pero si no es por los señores de Fin Carré no tendríamos ese chocolate con leche con cereales crujientes. Y después la cena.

Mañana a última hora o el sábado a primera marcho a San Vicente (no el de la Barquera), me imagino que quedará algo desatendido el diario, pero dejo comida y agua para los gatos.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Xov, 19 Nov 2015, 21:23; editado 1 vez
Matveiev

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
13/08/07
0 Carreiras
303 Mensaxes
Boimorto
Respostar citando Envío Ven, 07 Ago 2015, 11:44
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

¡Buena crónica como siempre!. Ánimos a Montse y venga con esos entrenos para los 42k.
¿Quién te mandaría a ti ir a la nocturna de Villa?. Hay veces que no las piensas ajajjajaja.





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos