Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 25 Mai 2015, 20:40
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Guau, desde luego fue una carrera diferente. Y pensar que yo no quiero abusar de los geles o comer sólido en los maratones por miedo al estómago.

En este tipo de carreras si llevas gps y no te da la distancia que dicen no es que esté mal homologada, es que has hecho muchas eses.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Lun, 25 Mai 2015, 23:19
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Primer año del gato. Día 322. (24 de mayo)

Tiene que ser algún atavismo, un retorno a los días de cazador, el arte de ocultarse y camuflarse, la artimaña en la jungla: es salir del asfalto y empezar a mentir, qué cosa anormal. Pues nada, yo me apunté a un cross y de nuevo me llevaron engañado a un trail. Como ya en directo me oyeron y sufrieron los compañeros, que además se empeñan en justificar lo injustificable, no diré mucho más aquí.

Fuimos a Boiro y nos encontramos con bastantes conocidos, venían contándome de la trampa mortal de A Peroxa y yo me iba encendiendo, después las noticias del recorrido seguían alegrándome la previa, que si las zapatillas de monte, que si una roca en medio del camino, que si los resbalones, que si las subidas imposibles. Y eso que desde la organización todavía me aseguraban que sólo había unas pocas cuestas cortas, explosivas y rápidas. Pues bueno. Ya con el calentón que llevaba por dentro no consideré necesario ni trotar. Mi Forerunner 305 estaba extraviado temporalmente en el embalaje y Nando me prestó un Garmin 301; se lo agradecí pero únicamente sirvió para el pitorreo general, una mezcla entre tensiómetro, pistola de Espacio 1999 y TomTom que le habría encantado a mi colega el Doctor Who (el original, el de la bufanda y las patillas, por supuesto).

Arrancamos y salí con bastante ligereza y dejé atrás a Papa-Léguas, pese a toda la semana parado y los excesos de estos días me notaba fuerte. Pero en la primera bajada me pasa Nando, suelta una bravuconada sobre que éste es su terreno y me va a machacar, se cree que todo el monte es ultraorégano, lo adelanto en cuanto el terreno se empina y ya no me verá más. Con cautela aunque a buen ritmo, y al poco ya tengo que pararme por un paso estrecho y me escuchan, vaya si me escuchan, pero es tan breve la pausa que finjo que no ha ocurrido. Al rato segundo frenazo, como no soy el único que no está contento me suelto y rajo lo mío, pero sigo. Todavía podemos salvar el día. Trepo por esas laderas y tomo nota mental para buscar "explosivas" en el DRAE. El reloj pierde el satélite cada dos por tres y cuando vuelve en sí dice que voy escalando a 3'10", fenomenal. Una chica me da un codazo, el de delante resbala y tengo que sostenerlo por el culo y empujarle. Me voy rascando con los tojos y con bastante precaución al pisar. Un par de amagos de esguince. Y entonces llegamos a un pedrusco gigantesco que hay que superar sin piolets. La concha de la lora, grito, si tenéis conocidos uruguayos o argentinos sabréis qué significa. Me cisco en todo, y veo que en lo alto de la roca hay un rollo de papel higiénico, ¿es un mensaje irónico? Un compañero se cae de bruces, me intereso por él, no es nada grave, un trail sin golpes y lesionados es una mierda, es como una boda dothraki sin muertos. Pese a mi cabreo no voy mal, intento seguir a la tercera mujer pero tampoco voy tan bien, se escapa con facilidad. Se forma un grupito y me van informando de los kilómetros, que voy perdido, y por cierto el que va en cabeza se extravía un par de veces, y en un momento dado en un cruce con tres direcciones seguimos recto: error. Desandamos y vamos a la izquierda hasta que damos con una carretera: error. Voces, era a la derecha, claro, se non é boi é vaca, a desandar lo desandado, y cuando llego al punto inicial veo a Papa-Léguas que no ha desperdiciado el tiempo y ahora me supera. Parece un episodio de los Autos Locos. Voy fuerte, insisto, y por tanto insisto y recupero el terreno y me pongo delante de nuevo, me dice: sabía que estabas perdido pero no derrotado, me da que ya va escribiendo la crónica mentalmente y buscando frases lapidarias. Tropiezo, el que me sigue me da consejos, que levante los pies, toda la vida pisando bajo para proteger las rodillas y ahora a cambiar la zancada para proteger los dientes. Resbalo en unos escalones. Y vienen cuestas, no son cortafuegos pero son muy duras y largas y ya no puedo más, tengo que caminar, ahora ya sí derrotado por el circuito, por el trail de las narices que me han vendido como cross, y camino varias veces más antes de la meta, ya no hay orgullo que salvar. Acelero para acabar y entrar con los brazos en alto para salir bien en el vídeo de matogrosso, y me quedo a esperar a los archis, todos por detrás de mí. Quiero verlo así, en positivo, cuando viene uno de los galgos y me dice qué, era todo llano, ¿o no? La reconcha de la lora, lo dejo con la palabra en la boca y me alejo.

Desde la organización me saludan y ahora sí, ahora me reconocen que las subidas son fuertes y que es más bien un trail. No entiendo nada. El trato es excelente, empanada riquísima, callos, cerveza. El recorrido bonito, buen ambiente. Y Montse y María recogen medallas.

Los gemelos nos proponen ir a la playa, perfecto plan, que por mayo era, por mayo, cuando hace la calor. Les seguimos y nos llevan a una que conocen y frecuentan mucho... por Internet. Preguntando a los paisanos la encontramos y es un gustazo. Meto el pie en el agua helada, oigo un chillido y veo una sombra que huye, es la fascitis que ha salido espantada del frío. Acabamos el día con una comida tardía los seis. Genial, pero estoy preocupado por la posible escasez de tartas de queso, no es la primera vez que me quedo sin ella, temo que reviente la burbuja. En casa la conexión de Jazztel estaba recuperada y con mi triste mega pude escribir estas entradas gatunas aunque con bastante retraso. Y conseguí llegar a tiempo para votar (en bañador) porque se conoce que me obliga la apostasía, no, yo tampoco lo sabía.

Un gran fin de semana.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Sáb, 15 Out 2016, 21:41; editado 1 vez
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mar, 26 Mai 2015, 18:49
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Aquella dichosa playa estaba más escondida de lo que creíamos, aunque al final cundió.

Imagino que cual remedo de guiri le habrás dado duro estos días al aftersun. Yo todavía tengo las asas de la camiseta impresas a fuego. Albañil total.

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 27 Mai 2015, 20:59
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Primer año del gato. Día 325.

No todo va a ser limpiar.

Al salir del trabajo Jullit me acompañó hasta aquí y fuimos con Montse a rodar, nosotros porque estamos en el vicio y ella para ir preparando (dice, no le hace falta) la Nocturna de Vigo. Ha sido oficialmente la primera salida desde Carregal, que se vayan acostumbrando a vernos. Nos guio Montse (hasta 2010 nos guió, lo prefería) y como mi orientación no mejora con el cambio de código postal no sé muy bien por dónde fuimos, algo de asfalto y mucho camino de monte, un entreno entretenido y divertido salvo por el calor tremendo que hacía a las siete y media. Iba yo disfrutando de la tierra y pensando que no es tan difícil montar un cross o salirse de la carretera sin tener que tragarse un cortafuegos, que no hay por qué pasar apuros y golpes por dejar la ciudad, etcétera. Dios castiga sin palo ni piedra, pero tampoco desdeña una buena roca si sirve a Su propósito (siempre me impresionó eso de mayusculizar el posesivo divino), y por bocazas me plantó una con la que tropecé y me fui disparado hacia la gravilla, los guijarros, la piel levantada y la mercromina. Por suerte tenía varias cosas en mente y milagrosamente conseguí aplicar el método de Douglas Adams (supongo que lo conocéis: volar es el don de tirarse al suelo y fallar). Ya con más cuidado seguimos ruta hasta que reconocí el lugar, era el Lago da Pedra, propuse una parada técnica para refrescarnos, se habló incluso de un baño pero no, y seguimos, Forcadela arriba y vuelta hacia casa con un sprint final con Jullit que me exigió todo para mantener el prestigio. Ni con ésas sudó. Yo sí. En total, 9'6 kilómetros a cinco minutos justos.

Hay que buscar los bares más cercanos. O llenar la nevera.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Sáb, 15 Out 2016, 21:39; editado 1 vez
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 28 Mai 2015, 21:59
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Primer año del gato. Día 326.

Me encuentro en un trastero olvidado todos los bártulos de mi etapa de pintor aficionado (de brocha fina), el hobby anterior a esto de correr. Lo tiro, no lo tiro: no lo tiro. La mudanza interminable. Y agotadora, así que cuando Juan y Jose propusieron una escapada tortuja no lo pensamos, a las nueve para ir algo más fresquitos. Ya desde el comienzo no estuve a gusto, la fascitis está insoportable, y con dolores de cintura para abajo por (casi) todas partes. Igual es que me desanimó ver la clasificación de Boiro, hacía tiempo que no tenía tan malas sensaciones en un entreno, pero uno va aprendiendo a sufrir. Montse en cambio plantó en el kilómetro diez tras algún amago previo de pararse, y se fue caminando hasta la casa nueva. Seguimos sin ella y ya llegando al pueblo Juan lanzó un ataque inesperado pero no definitivo y los tres montamos un sprint en paralelo por las rectas de Tomiño digno de ser comentado por Terio Carrera. De ésos que vives con épica y cara de velocidad y luego salen en el vídeo de Championchip y resultan ser un trote cochinero. Como tantas veces, el final me deja un buen sabor de boca para un rodaje un poco penoso. En cifras: 12,280 km a 5'06".

Tomé un Aquarius en el bar de la sede con calma, y cuando me fui con el coche a Carregal... me perdí. Noche cerrada y varias entradas similares sin iluminar. Cuando por fin acerté, ya venía Montse a buscarme porque se conoce el percal.

En principio el traslado definitivo será mañana y quedaré sin ADSL. Y para el fin de semana hay doblete, la Nocturna de Vigo y Amorín.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Sáb, 15 Out 2016, 21:35; editado 1 vez
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3258 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Xov, 28 Mai 2015, 22:44
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Moita sorte na Nocturna. Eu non poderei estar desta vez.
CARANQUEXO

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
3/06/10
0 Carreiras
161 Mensaxes
TOMIÑO
Respostar citando Envío Ven, 29 Mai 2015, 8:21
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Ja, ja, ja..... que grande eres!! Aplauso Aplauso no puedo contigo compañero.... vamos a tener que poner unos neones para que no te pierdas.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Dom, 31 Mai 2015, 18:33
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Primer año del gato. Día 328. (30 de mayo)

Nocturna de Vigo y final de Copa, buen plan. La idea era ver la primera media hora y dejarlos 2-0 por lo menos y volver para el remate. A la carrera en sí, aunque me gusta mucho, iba desganado tras una semana dura en el trabajo y la(s) casa(s) y con unos entrenos malos, así que sólo quería intentar no sufrir. Llegamos con tiempo, saludos varios en la recogida, y café con algunos Tortujas y Currelas, con Isaías y Jullit. Fuimos al coche a cambiarnos pero estaba pendiente del partido y me metí en una cervecería y con una caña estuve esperando una genialidad, in Messi we trust, se hizo de rogar pero valió la pena; justo a tiempo porque eran prácticamente las diez y yo bebiendo. Ya venían a avisarme y corrí a correr (valga...) unos metros a modo de calentamiento, busco mi cajón y me meto tarde y a contrapié, éstas no son formas de preparar nada, y el Garmin con el mismo espíritu pasota decidió no engancharse a los satélites. Por suerte salimos con retraso y pudimos entrar en sintonía los dos, uno con el GPS y otro con el ambiente y la música y los 1.500 participantes.

Arrancamos, la gente grita y el grupo va disparado, realmente andaría fatal sin el reloj, cuando me doy cuenta vamos por debajo de cuatro minutos, me paro y dejo que se vayan y pongo un ritmo de 4'30". Aun así la liebre correspondiente se escapa, no me preocupo sino que más bien me postocupo, esto es, me ocupo en lo habitual: marcarme objetivos en forma de rivales. Tengo una perfecta, la hija de Jabba el Hutt (véase C42), que tendrá un montón de podios pero no sabe correr y pincha todas las veces. Voy, va, voy, va, me voy. No falla, siempre falla. Pregunto en un bar por el fútbol, dos a cero, levanto el puño. Algún compañero ocasional viene por detrás pero como no colaboran (yo qué sé, que me digan algo, un gesto de cariño) no me dejo atrapar, y en esas luchas imaginarias van pasando con sudor los kilómetros. Persigo a una chica de amarillo, la paso y al rato intenta volver a adelantarme, noooo, esto no es Copenhague, esto no es Esparta, no me da la gana. Y así hasta la meta, montándome películas. En los cruces veo a Juan que viene muy cerca, el entrenamiento Tortuja se nota. Acabo en el ritmo justo según el Forerunner pero con cuarenta y seis minutos por los metros de más, en una alfombra roja como en un maratón grande. Y el público entusiasta como en ninguna otra carrera en Vigo, por lo menos un siete en la escala de animación (siendo un diez la Behobia y un cero la San Martiño). Y veo cómo el Barça gana la Copa. Bravo por la Nocturna.

Y no digamos la fiesta que viene después. Se presenta gefreiter y tomamos pizza y cerveza en el concierto con pol34 (que no consigue irse porque la siguiente canción siempre es buena), acabo los tickets, gorroneo, David me regala otra caña, un niño con un balón me saca a bailar, momento rarito, el niño se crece y sube al escenario y se anima con el break, Jullit tiene los ojos brillantitos por la calle Peñón (por su carrerón, claro, no por otra cosa). En resumen, que lo pasamos pipa. Y aunque con un registro mediocre en la clasificación he quedado bastante bien.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Sáb, 15 Out 2016, 21:27; editado 1 vez
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Dom, 31 Mai 2015, 22:12
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Primer año del gato. Día 329. (31 de mayo)

Costó levantarse hoy pero Amorín es una de las imprescindibles. No por grande, no por épica, multitudinaria, mediática, sino por ser todo lo contrario: el esfuerzo enorme de una asociación de vecinos y la colaboración del club en el que todavía estoy (aunque no me vean el pelo) y por su fin. Y por supuesto por estar al lado de casa, de la nueva a menos de dos kilómetros, íbamos a ir andando pero amaneciendo algo turbios lo descartamos. Llegamos y tristemente el ambiente no era el de otros años, muy pocos corredores pero los mismos voluntarios voluntariosos, las mismas ganas de hacerlo bien de siempre; los que fallaron son los que están continuamente llenándose la boca con la gratuidad de las carreras y cómo ahora son un negocio y se han perdido las pruebas sencillas de toda la vida y qué felices éramos cuando había dinosaurios. Nosotros estuvimos, y bastantes de los pocos de hoy doblábamos con la Nocturna: Basi, Isaías, sanmikel, David (que preguntaba si el de anoche era mi yo normal o uno achispado), Manu, Juan. Tomé el segundo café y para variar ni calenté ni estiré ni puse siquiera cara de correr, casi me pilla la salida estando en el baño, supongo que estoy en situación de calma tensa antes de empezar la preparación seria del año. Eso y que la fascitis (o algo que se parece mucho) me tiene a mal traer.

El caso es que empecé atrás de todo y en cuesta y con pocas energías, adelanté a Onaira y su sonrisa, tardé en alcanzar a Basi y su cabestrillo, y procurando no deslomarme ni quedar muy por la cola iba cuando en un cruce un chico de la organización con vocecilla se quejaba al éter de que nadie corría por donde él vigilaba y por lo visto tocaba pasar. Llega otro en bicicleta, conversan y sigue pedaleando, pregunto si vamos bien y me responde que siiifddsilflllpsssé, lo que no me sonó del todo convincente. Que haya tenido tiempo para ver todo esto da idea de la poquísima velocidad que manejábamos. Continuamos y veo un cartel al revés, giro el cuello como la niña del Exorcista y leo Contenedor a cien metros (cien metros detrás, se entiende), llego al avituallamiento y otro concilio, vuelvo a preguntar y de nuevo siiinnnnnossiii, los indicadores todos con el texto visible por el retrovisor, una señora nos dice ay este año vais en el otro sentido, está bien claro, mi desorientación se está extendiendo por el planeta, la segunda carrera en dos semanas en la que nos perdemos. Alcanzo a Juan y vamos juntos, cogiendo ritmillo poco a poco y les echamos el ojo a dos posibles archis por motivarnos, cuando otros más rápidos vienen ya trotando y nos avisan de que la meta está ahí delante. Entramos garbosos y conjuntados pero con sólo cuatro kilómetros hechos, y todos y cada uno de los que hablamos soltamos el mismo chistecillo de que nos estábamos reservando para los dos restantes. Ha sido un error, Amorín, no pasa nada, la Copa está ganada. El presi plantea hacer una segunda vuelta para completar el circuito, por mí vale, que saquen el safety car y arrancamos de nuevo, pero para mi sorpresa los hay que se niegan porque se verían perjudicados en la clasificación, en fin Pilarín, cada uno con sus prioridades. Nada, la cosa queda así y no se corre más, se disculpan repetidamente, y yo insisto, no pasa nada, felicidades de verdad y gracias. Son cosas del directo y así lo entendemos casi todos. Los chicos del San Xerome nos dan una medalla, hay fruta, bebida, puestos para recoger donativos, a mí me encanta esta carrera mida lo que mida. Después vendrían todas las pruebas de los niños. Una mujer nos saca una foto y se lamenta con todo el trabajo que pasamos para levantar esto y que la fastidiemos así, lo siento mucho, nooooo, no hay nada que perdonar. Me da rabia y me apresuro a escribir un breve comentario elogioso en CenG con el móvil.

Montse queda tercera en la absoluta y primera en su categoría. Se lleva dos trofeos y dos botellas de vino. A mí me dan un plátano y un yogur. Songoku me amenaza con sus próximos vídeos. ¡Éste es un mundo cruel!

Porque un hogar sin gato es sólo una casa, Arale ya está en el nuevo jardín. Y el gato okupa de los vecinos también. Vamos mejorando, los anteriores tenían un burro.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Sáb, 15 Out 2016, 21:25; editado 1 vez
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Lun, 01 Xuñ 2015, 16:22
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:

los que fallaron son los que están continuamente llenándose la boca con la gratuidad de las carreras y cómo ahora son un negocio y se han perdido las pruebas sencillas de toda la vida y qué felices éramos cuando había dinosaurios.

Sí, pero todo tiene explicación, aunque tratándose de Amorín, tienes que comprender que el corazón tiene razones que la razón no entiende, y máxime si ese corazón la noche antes se puso a darle a destajo a la batidora de pinreles.
En principio íbamos a ir de tranquis a la Correndo*Ou y al día siguiente doblar, pero fue llegar al Couto, y coger los planes de equipo y hacerlos trizas. Una vez en carrera es muy difícil resistirse a la tentación de saltar al hiperespacio.
Otra vez será, y si el "Amorín" es "Amorín" verdadero, sabrá esperarnos. Además, en materia de carreras, casi se puede decir que tenemos un "Amorín" en cada puerto.

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mar, 02 Xuñ 2015, 23:03
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Primer año del gato. Día 331. (2 de junio)

Mis lesiones son como ese ruido en el coche que desaparece justo la mañana en que vas al taller. Después de la semanita con la fascia, ayer en el fisio estaba relativamente bien. Trabajó en ello y hace responsable al sacro porque me carga el gemelo y éste me tira del talón, si sigue subiendo la culpa será de las canas (y del chachachá). En la salida de hoy cada vez que pisaba en suelo irregular me dolía. Ya cansa, tengo que hacer algo en serio con esto pero no sé el qué.

Rodaje con los Tortujas y el nuevo fichaje, Jose Luis, integrante del equipo B y a mucha honra. Necesitamos más bes, buenos, bonitos y baratos, porque los aes están a otra cosa. Nos retiramos antes y lo dejamos en ocho kilómetros en cuarenta minutos, sabia decisión porque Juan y Josiño se metieron dieciséis a golpe de martes y no podía/quería forzar tanto. Por cierto, pasamos por el mismo tramo donde en el anterior entreno nos atacaron (sí, atacaron, que se les veía la mirada loca y el belfo espumeante) unos caballos y corrieron entre nosotros como aquella ocasión en el Tour de Francia.

Ya no me pierdo, al menos de día, pero como voy despistado y las rutinas son muy tercas ya van dos veces que acabo en Taborda por llevar el piloto automático. Carregal está cerca y no es tanto desperdicio, pero en el bar andarán preguntándose qué hace ése si ahora no vive ahí.

P.S.: Si no llego a tiempo de escribir las crónicas en el día es porque el proceso es lioso, uso el ordenador offline con un txt plano y corchetes para simular las negritas y las cursivas y luego lo paso al móvil y tal y todo va más lento e inoperativo, y no digo para buscar gaticos. Es la vuelta al ábaco. Quiero mi ADSL.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Mér, 30 Mar 2016, 0:16; editado 1 vez
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 03 Xuñ 2015, 22:06
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Dicen Les Luthiers que lo importante no es saber sino tener el teléfono del que sabe. La solución temporal era tan fácil como enchufar el móvil al ordenador y marcar el anclaje a la red, ahora durará lo que duren los dos gigas contratados. Y qué diferencia, qué placer táctil poder teclear, qué buen invento el del señor Qwerty (o la señora Qwerty, que es nombre de teleserie o novela de Virgina Woolf), qué bien poder escribir Dani y Montse sin que me los cambie el chinito por daño y montar, ya se estará notando -imagino- en la elegancia de este texto y su fluidez, la tormenta de ideas que viene y entre otras sinapsis me lleva de regreso a las clases de mecanografía en mi adolescencia sin espinillas, aquellas clases en las que la profesora o dueña del negocio nos apretaba contra sus carnes abundantes como premio por poner All work and no play makes Jack a dull boy sin errores o lo que fuera que se usaba en la pedagogía dactilográfica. Entre sus pechos generosos cabíamos todos los alumnos a la vez y un vecino del quinto que pasaba por allí con frecuencia, qué curioso que no había vuelto a pensar en eso desde hace treinta años y aflora de pronto gracias a Montelnor y su huelga, me pregunto si serán mis recuerdos reales o los de Fellini en "Amarcord" o quizás implantados por un Tyrell erotómano y bromista.

Me centro, que como el Admin me cierre el diario a ver adónde voy yo con todos los gatos. Esta tarde le estaba diciendo al entrenador del club que no tengo bici cuando en ese momento justo entra por la puerta Susi para prestarme una, sin haber hablado del tema, y hay gente escéptica que no cree en estas cosas, primero ella y después vendrán 13 millones de naves desde Orión y Raticulín, fiu fiu. Con el regalo en la mano y vestida de rosa parecía (con mucha imaginación y yo la tengo) un Papá Noel descolorido por no usar Micolor. Vengo de las BH y Orbea y después hubo una del Alcampo que pesaba como un agujero negro, y ya no más, nunca tuve una de carreras, así que esto es novedad para mí. Y sí, se va bien, pero ni subimos el sillín e iba medio encogido y con las rodillas protestando, Susi se fue a su casa corriendo y yo la acompañé pedaleando, me sentí como un entrenador estadounidense junto a una maratoniana de élite por esas carreteras infinitas que salen en documentales. Ya de vuelta picaba un poco hacia arriba y empezó a dejarme de hacer gracia, que si el culo, que si los muslos, que si las manos. Ahora está en el garaje y mañana ya veremos.

Entiendo que la bicicleta no cuenta para una entrada en la bitácora, se queda el mensaje sin cabecera. Se complican los departamentos, mejor no me hago triatleta.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Mér, 30 Mar 2016, 0:14; editado 1 vez
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Xov, 04 Xuñ 2015, 21:28
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

¿Qué leen mis ojos?

El diario gatuno convertido en cueva de ciclistas.

DoctorSlump escribió:
Me centro, que como el Admin me cierre el diario a ver adónde voy yo con todos los gatos.

El creador te castigará.
Arrepiéntete antes de acabar transformado en estatua de sal.



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Ven, 05 Xuñ 2015, 21:59
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Primer año del gato. Día 333.

Craso error lo de ayer. Un par de horas después de bajarme del velocípedo las rodillas se pusieron en DEFCON 2 y si no recurro al ibuprofeno llegamos al 1. Qué mal, qué mal, lo pasé mal, ¿ya lo he dicho? Pero mal. Mal, ¿eh? Estiramientos, masajes, mimos, más ibuprofeno que es mano de santo, y hoy fui al club con la bici. Evidentemente no estaba puesta para mi(s) medida(s) y había sobrecargado e inflamado los tendones rotulianos con saña. Dani me dice que cómo voy así, alma de cántaro, y que por cierto es un modelo vintage de calidad de los que se cotizan, vale, calibra el sillín y estaba 12 (doce) centímetros por debajo de lo que debía. Con doce centímetros más es otra cosa, ahí mismo está Cristiano Ronaldo comprobándolo estos días en el yate con unos amigos.

Salí a rodar por el polígono y mejor, a falta de saber cómo me despierto parece que por aquí puede ir el tema. Nada más montar ya me saluda un ciclista, al poco otro, eh, qué sociables son los de las dos ruedas, me gusta, pedalear ya no tanto, la mía corre menos que las de los demás o algo pasa que no se mueve, en fin, son unas vueltas cortas y sin exagerar. Aparco y me preguntan si voy al triatlón de mañana, ya me toman por uno de los suyos, y también: oye, ¡es una Vitus!, sí, claro, claro, respondo, pues se ve que tiene su aquel y yo sin apreciarlo en mi ignorancia. Pena que no sea mía porque ya le voy cogiendo cariño. Y es que el entrenador me ha preparado un plan para Berlín que incluye fortalecimiento de cuádriceps y si estos días compruebo que no me hace daño me imagino que compraré una de segunda mano y pie. Además en la casa nueva una bicicleta pega bien, Taborda era más zona de tractores. Confieso que en un momento de euforia llegué a imaginarme en un duatlón (nadar no, no, no), esto tampoco es normal. Seguiremos informando de la cicloevolución mientras Susi me mantenga el préstamo.

Lo del plan: quince semanas empezando el quince de junio, cuatro días de carrera y uno de bici. Y que muy por debajo de las cuatro horas, me dio una estimación de marca que no repito por pudor. Y prohibido el monte. ¡Vaya, justo ahora que iba a hacerme trailero! Pues lo dejo para mi próxima reencarnación, si tuviera cientos de vidas podría probar a hacer de todo, igual hasta tendría un perro en alguna. O hijos a los que no les negaría nunca nada menos pagar dos euros para su inscripción, hasta ahí podíamos llegar. Todavía me queda un poco de tiempo libre, llamémosle así, antes de ceñirme al programa, pero no por ello inactivo: este domingo a Culleredo, por ejemplo, y el sábado próximo la media de Caminha.

Aproveché que estaba en el club para correr un poco, seis kilómetros y medio en treinta minutos en círculos por el campo de fútbol y saliendo de vez en cuando al campo adyacente por donde el Cross de As Agüiñas. Mucho calor, y lo que nos espera pasado mañana. Reencuentros con compañeros y charla con Carlitos y recuerdos de los que ya no están. Me ha gustado volver por allí.

Como la entrada de ayer ya lo hizo con calzador, lo de la media hora trotando fue casi la disculpa para poder escribir hoy. Digamos que ya tenía el texto y me faltaba el pretexto.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Mér, 30 Mar 2016, 0:11; editado 1 vez
matogrosso

Multimedia
Multimedia
24/07/09
101 Carreiras
1348 Mensaxes
Aquae Urente
Respostar citando Envío Sáb, 06 Xuñ 2015, 12:05
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Primero maratoniano y ahora, sin haber todavía corrido el maratón, ciclista.
¿No estás quemando etapas muy rápido? Pensando Silbar




Homo homini gallicus canis





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos