Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Dom, 14 Mai 2017, 14:32
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:
fijé unos ritmos agresivos: dos kilómetros a 4'14" y 4'11" y el pico final a 4'10".




Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 18 Mai 2017, 20:12
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Tercer año del gato. Día 311. (13 de mayo)

Concédeme, Señor, valor para luchar por no llegar último, serenidad para aceptarlo con dignidad si toca ser farolillo rojo, y sabiduría para distinguir un duatlón popular de uno pro.

Qué divertido es este deporte popurrí, y qué pena cuánta tontuna a su alrededor. Es el chiste de los marcianos y el tricornio en versión gorra de juez federativo. Moncho se negó a participar después de la ignominia del otro año, Gus se encontró sin inscribir por falta de un email, a mí me desquiciaron sin haber empezado siquiera. Es imprescindible traer un caddie como en el golf para bártulos y documentos, y una dosis de paciencia de la que carezco. Finalmente tras tener que atarme el casco para enseñar el DNI, justo al contrario que en cualquier control oficial, aparqué el velocípedo y fui a tomar un café y hablar con los del bar barcelonista y con una vecina del fondo norte de la urbanización.

- Así que también haces bicicleta.
- No, qué va, la compré ya hecha.

Luego me quejo si me miran raro en Carregal.

El paisanaje era distinto al de costumbre, aunque coincidíamos algunos que más que habituales parecemos ineludibles. Que no falten los hombretúporaquí y los estásentodas. Y me curaba en salud anunciando mis pocas habilidades en la modalidad.

Había dos grandes grupos, dos tribus urbanas. Se nos diferenciaba por las prendas textiles y físicas: los triatletas con sus monos ajustados y serigrafiados y sus cuerpos triangulares, y los corredores de a pie con nuestras camisetas de carreras dominicales, nuestras zapatillas de asfalto y nuestras barrigas cerveceras. Y en el medio, infiltrado, Isaías, ceñido en el uniforme de lycra a modo de faja burkini, intentando engañar a algún despistado con sus fosforitos y publicidades. Eres como el interior de una nave espacial abandonada: brillas por fuera, por dentro nada.

Yo iba de runner, en colores verde Tortujas y azul nervioso, y con manguitos por la lluvia, todo normal salvo por el culotte bajo el pantalón Zico, y con cara de cómo era esto que ya no me acuerdo y fingiendo calentar mientras daban la charla técnica.

La idea era trotar tranquilo y reservar fuerzas para el segundo tramo, y aun dejar algo para el día siguiente en Ponteareas. Hasta que arrancaron. No puedo usar la primera persona del plural porque realmente se fueron sin mí, disparados. Salimos (salieron) tan rápido que a ritmo de 4'20" se cerraba el pelotón.

Entre las prisas ajenas y los aplausos del público tuve que venirme arriba y acelerar y resoplar kilómetros a 4'15". Fui recuperando posiciones confiando en no estar pagando un precio muy alto, y en el proceso se hundieron Juan e Isaías, adiós archis locales. No era éste el plan inicial, la verdad.

En zona neutra, lejos (mucho) de los líderes y lejos (poco) del coche escoba, iba perdiendo velocidad en las cuestas, pese a los gritos de Ana y Lucas que me dedicaban trompetazos, la presión psicológica de Diego desde la moto, las fotos de Moncho (espectaculares las de terceros, movidas las nuestras) o el apoyo sarcástico de Pacheco (¡ahora viene lo tuyo!). Sufriendo sin exageraciones volvimos al pueblo, salvado el primer tercio, y todavía guardaba energías para esprintar y entrar a la transición antes que la chica en cabeza.

Que salió de la misma cuando yo ni había puesto la chichonera. Calma, que tengo que ir paso a paso para no equivocarme. Saludo, quito la cinta del pelo, abrocho, descuelgo, camino a la bandera roja, monto. Huy huy huy. Dicen que el sexo es como andar en bicicleta, que no se olvida. Y porque hay quien es una fiera y quien un inútil, y porque si no tomas precauciones te hacen un hijo, añado.

Torpe y desafortunado como un cantante al que se le escapa un gallo en plena actuación, tardé un buen rato en encajar los pies en las trabas de los pedales, y por fin dando bandazos subí a duras penas la rampita, hasta enfilar la recta principal. Ahora sí, vía libre, era el momento de disipar una duda, si el volumen creciente de estas mis piernas es por musculatura en los cuádriceps o sólo gordura. Y ya me disponía a volar cuando me despeinaron con un ziiiiiummm dos amateurs de los de camiseta técnica y la segunda mujer. ¡Bien! Me lancé a por ellos y ahí comenzó realmente el entretenimiento.

Íbamos contentos y emocionados, rebasándonos unos a otros, y reconociéndonos como iguales en el despropósito. Aunque el monoatleta se vista de seda, monoatleta se queda. El de morado, el behobiano, un amarillo sonriente. Las chicas nos dejaban atrás por no tener que escuchar a los jueces. Y en la bajada un voluntario movía el brazo para que redujéramos, por la pendiente y por el suelo mojado.

¿Cómo eran las instrucciones? ¿Con terreno resbaladizo evitar el freno delantero? Fui tan prudente, tan cauteloso, que los niños se rieron de mí (esto mismo ya ocurrió el año pasado, ¿no?) y el hombre dejó de hacer gestos y casi tuvo ganas de empujarme. No me importa, yo a lo mío. Y en llano apretaba y volvía a alcanzarlos.

En la primera vuelta, ya acabándola, me dobló el ganador. Y en la segunda, subiendo Os Muiños, nos pasaron los tris. Como en moto, así iban, frente a mi patinete. Ni la mecánica ni la biomecánica dábamos para más, pero no por eso marché a tomar el sol o a jugar al paddle ni culpé al empedrado. Seguí a buen ritmo (a lo que parecía buen ritmo antes de compararlo) y de nuevo en el centro derrapé y descabalgué (y esto mismo ya ocurrió el año pasado, ¿no?). Y en los cruces, Juan enfurruñado e Isaías sonriente (sí, también ocurrió...).

Los críos enmendaron su error llamándome chaval, vamos chaval. Perdonados. Y con los bríos de esta juventud inesperadamente atribuida completé las tres vueltas y regresé a la bandera roja, que ahora ordenaba desmontar, y casi atropellé al portador. Invertí los pasos anteriores y con andares de John Wayne salí a la carretera. Si camina como un pato, grazna como un pato y nada como un pato, entonces es un pato o un triatleta debutante. Anadeando más que corriendo y otra vez solo, sin nadie a quien atrapar o por quien ser atrapado, me limité a trastabillar lo justo para no ir al suelo y llegar a meta triunfante (sí, triunfante) y orgulloso.

Con todos los objetivos cumplidos: me divertí, no me caí, les gané a los ganables y no quedé último y con margen (duodécimo por la cola). Lo que celebramos con unas cañas. Y esto mismo, adivinaréis, ya ocurrió el año pasado. Y, si todo va bien, ocurrirá el próximo.





Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Ven, 19 Mai 2017, 13:14; editado 2 veces
Amina

Experto no foro
Experto no foro
1/09/14
0 Carreiras
3048 Mensaxes
La ciudad de las piruletas y nubes de colores
Respostar citando Envío Xov, 18 Mai 2017, 21:13
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Caray, ¿también duatlones? ¡¡A ti no te da miedo nada!! Aplauso Aplauso

Genial crónica como siempre doutor. Enhorabuena por el resultado. Te veo en los tris dentro de nada Guiño
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3259 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Ven, 19 Mai 2017, 7:35
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Grazas por compartir. Reconfortante saber que "la vida sigue igual".
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Ven, 19 Mai 2017, 19:34
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Tercer año del gato. Día 312. (14 de mayo)

No lo tengo tan claro como el Hada Truca (lo mío es... ¡el cine!), pero aun siendo diletante sí sé que piso terreno conocido en las carreras a pie, que un duatlón y sólo uno al año está muy bien en ese plan festivo y desentrenado, y que no dispongo de voluntad, tiempo ni aptitudes para añadir más disciplinas. El triatlón y yo: Señora, ¿no nada nada? No, hija, no traje traje.

Sin apenas descanso del sábado nos fuimos a Ponteareas. Allí viví hace años, con otras aficiones, otro trabajo, otra pareja, otro gato: con Arale y sin Montse. Los bares por los que salíamos son ahora tiendas de telefonía, como muestra evidente de lo que ha ocurrido con las relaciones sociales.

Algún espectador de la víspera en Tomiño se sorprendía al verme doblar, y sentenciaban que lo mío era vicio. Sólo confieso como tal el café y el croissant que tomo en cada previa.

Se iba formando ambiente e identifiqué al speaker cantarín, uno que en su entusiasmo y buscando su estilo propio (supongo) acaba imitando involuntariamente a Watto de “La amenaza fantasma”. Saludamos a Alberto73 y varios Taninos, zanganeamos un poco y por fin me animé a trotar. Iba cojo de una rodilla. Los futbolistas calientan antes de empezar y si notan alguna molestia se retiran del partido. Prefiero hacerlo al revés: vengo con las molestias de casa y caliento hasta que se me pasan y puedo competir.

Vamos al lío. Arrancamos a buen ritmo, demasiado, y con calor. Montse había olvidado quitar la alerta por pulsaciones de un entreno y el reloj pitaba continuamente, crrriiiic, criiiic, era como ir con un grillo al lado, un grillo que te decía que frenases, que tuvieses cuidado, que convenía ser prudente, una voz de la conciencia, en resumen, un Pepito Grillo.

Quise alejarme de ese sonido molesto y aceleré... sólo para encontrarme detrás de ella. Uno que acusaba los excesos ciclistas y una que está en plena forma, fenomenal. Igualmente la adelanté, que a terco es seguro que no me gana, y también porque aproveché el golpe moral que le propinó Rama al cruzarnos y tratarla de señora.

Fueron pasando los kilómetros, bastante duros por la temperatura y las cuestas, no tanto para los conductores que sin cortarse circulaban con sus coches entre nosotros. El enfado me dio unas fuerzas suplementarias para llegar a meta, y al girar frente a mi antigua oficina di con un corredor con ganas de fiesta y nos marcamos un sprint largo y tendido que ya firmarían Paul Tergat y Gebrselassie. Por suerte me tocó el papel del etíope y vencí, y nos felicitamos deportivamente.

Y estábamos todavía quitándonos las rayas de la cara, esas rayas con las que se expresa la velocidad en el cómic, así de rápidos habíamos ido, cuando el speaker anuuUUUuuunció a MooOOOooontse, que con su grillo y todo estuvo a punto de alcanzarme, y yo con estos pelos que son cada vez menos. Cuarta absoluta y rozando el pódium y con sus objetivos bien encauzados. Y, por estas cosas de los Garmin y sus distancias creativas, con un ritmo medio mejor que el mío.

Los hojaldres de Ponteareas, qué ricos, una cerveza merecida vestido de maratoniano (sudadera de Londres, camiseta de Barcelona, pulsera de Berlín), un paseo por el pueblo recordando, una visita al piso aquel... Si me prometen controlar mejor el tráfico, volveremos.


Su gato ha sido encriptado. Tiene tres días para recuperarlo. Aceptamos el pago en catcoins...

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Mar, 19 Mai 2020, 20:00; editado 1 vez
cK13

Montañés
Montañés
26/11/15
0 Carreiras
2123 Mensaxes
Caldas de Reis
Respostar citando Envío Ven, 19 Mai 2017, 20:08
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Gran crónica como siempre y felicidades, si felicidades por ese duatlón. El estar ahí ya merece unas felicitaciones.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Ven, 19 Mai 2017, 22:23
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Tercer año del gato. Día 314. (16 de mayo)

Esos informes, Martínez, que los esperaba para ayer. Menudo retraso con el diario esta semana.

Brevemente. Elvis ha dejado el edificio. Las vainas alienígenas han abandonado Carregal y han devuelto los habitantes anteriores. Vaya.

Salí el martes a un rodaje tranquilo de cincuenta y cinco minutos. Sin darme cuenta he llegado a considerar normal esto de entrenar una hora, y me apaño para hacerlo en el mismo espacio reducido de siempre, trazando arabescos por Cda, retorciendo las rutas hasta que el reloj se marea. A un ritmo medio de cinco, yendo de menos a más, terminé en once kilómetros.

Caminantes, vecinos, parejas con perros, todos mudos. Pero una chica con rasgos orientales sujetó al pastor alemán al verme correr y sonrió a modo de disculpa. Lo tomaré como un saludo.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Sáb, 20 Mai 2017, 9:48; editado 1 vez
EnriqueC

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
24/01/17
7 Carreiras
200 Mensaxes
Santiago de Compostela
Respostar citando Envío Sáb, 20 Mai 2017, 7:05
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Moi feliz
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Sáb, 20 Mai 2017, 8:49
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Este diario nunca defrauda.
Duatlón, carrera entre coches y con agujero de gusano (que Montse llegara después pero su ritmo fuera más rápido sólo se explica así), comentarios sociológicos sobre las relaciones sociales que cambian bares por teléfonos...
Y sobre todo, una foto de Elvis con un gato, que le ha encantado a Sidse y te manda un saludo.
Alberto73

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
18/10/13
156 Carreiras
262 Mensaxes
vigo
Respostar citando Envío Sáb, 20 Mai 2017, 9:51
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Muy grande esa dupla Montse & Doutor, un gusto veros. Felicidades por ese duatlón a lo Ivan Rañala raparigo.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Sáb, 20 Mai 2017, 14:51
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Tercer año del gato. Día 315. (17 de mayo)

Yo soy, en algún sitio leí la expresión, un corredor de dorsal. A entrenar hay que mandarme obligado, pero ir a las carreras es lo que me gusta. Domingos, sábados, y ahora incluso un miércoles.

Ir a las carreras y a pasar el día fuera, por supuesto, que lo de bajar del coche, correr, subir y volver a casa, la cabeza en un saco..., digamos que nunca entendimos así esta afición. De modo que salimos temprano hacia Ribeira y quedamos con Moncho en Corrubedo, a tiempo para una caña-aperitivo y comer en el puerto mirando al mar. Ya están las vacaciones de julio y agosto asignadas en los extranjeros varios pero habría que encontrar fines de semana para escapadas a la zona.

Unos cafés más tarde nos acercamos a Carreira. Soplamos en un control de alcoholemia del que no nos libramos aunque mostramos cara de deportistas en chándal, aparcamos y dejamos transcurrir la brisa en la plaza, mientras participaban los niños. Aproveché para presentarme a Urko, sonsacarle las cuitas de organizador y calibrar las posibilidades de Montse de llevar trofeo (para las mías no hay calibre lo bastante grande).

A las seis empezamos. Éramos un conjunto reducido pero animoso, y los más cercanos nos amenazábamos con duelos y piques. Efectivamente, enseguida los pusimos en práctica y formamos un grupo de cuatro o cinco, con Quinso, una chica de coleta y dos de verde. Yo iba cerrando en las cuestas, y el de Cambados miraba hacia atrás y me hacía gestos con la mano, como sugiriendo que esperaba por mí, buen amigo, buen Sméagol.

Y de pronto leo mi nombre en la carretera, DOCTORSLUMP, qué emoción, y revivo mi época de ciclista (que fue el sábado) y me siento Chiappucci, Pantani, Luis Herrera, Perico Delgado, Álvaro Pino en vespino, y acelero. Me separo con la disculpa de acompañar a la joven del quinteto, que también se ha marchado con viento fresco, y que de acuerdo con los gritos del público entendido va segunda. Vuelvo la cabeza y esbozo una señal vaga con los dedos, y considero que con ello ya he cumplido con mi colaboración con Quinso y tengo permiso.

De ahí a la meta vamos turnándonos, vigilo al frente por si aparece la primera mujer y nos podemos echar un sprint threesome, pero no ha lugar. Conque seguimos sufriendo en los repechos, que no son pocos, con un último kilómetro infernal, y aunque más de una vez le indico que se vaya sola acabo recuperándome y entramos juntos y casi revueltos, con abrazo final. Soy algo partícipe de este pódium.

Y en un par de minutos aparece Montse, tercera absoluta. Y de ese pódium soy muy partícipe también. ¡Dos de tres, gran actuación la mía! Tanto que no me importaron los reproches de Quinso por un no sé qué código de honor. Enemigo en la contienda, cuando pierde da la mano sin envidias ni rencores, como bueno y fiel hermano. Claro que sí.

Antes de recoger nuestro trofeo, tamaño ensaladera de la Copa Davis, vino a saludar un lector del gatuno. Con la pintura en el suelo y los followers regresé de Ribeira henchido y vanidoso como un Pérez Reverte pero en muchísimo más simpático.

¿Ya dije que las carreras nos gustan? Parando a cenar en Arcade decidimos la siguiente: Samil.


Pérez Reverte: “Me gustan mucho más los perros que los gatos“

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Mar, 21 Abr 2020, 19:02; editado 2 veces
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3259 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Sáb, 20 Mai 2017, 21:21
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Parabens polo trofeo de Montse!!!
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Sáb, 20 Mai 2017, 21:56
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Tercer año del gato. Día 317. (19 de mayo)

- ¿Y tu amiga es guapa?
- ¡Es muy simpática!

Así va el diario últimamente por peteneras (aunque ya por fin actualizado). ¿Qué tal la carrera? ¡Me lo pasé estupendamente! Pues lo cierto es que estoy corriendo los diezmiles bien medidos entre cuarenta y seis y cuarenta y siete minutos, con cuestas. Mañana intentaré bajar de cuarenta y cinco en Vigo, que es prueba homologada y más o menos llana.

Vuelven los rodajes nocturnos. El jueves me fui liando con unas cosas y otras y acabé saliendo tarde con la linterna, tres cuartos de hora por Carregal de Abaixo sin un objetivo definido, hasta que se agotó la batería y en la penumbra tuve que definir uno: no caerme. Que cumplí a satisfacción. En total fueron casi nueve kilómetros a unas pulsaciones inusitadamente bajas. Mi corazón, mi corazón es un músculo sano pero necesita acción.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 24 Mai 2017, 0:16
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Tercer año del gato. Día 319. (21 de mayo)

Todas las carreras deberían acabar en la playa (pero no dentro de la playa como la Maralba). Y cuánto más entrenaría yo si viviese junto al océano, si tuviese un paseo con hermosas vistas por el que rodar, si me ayudasen el paisaje y el clima. Con qué grandes registros os asombraría de haber nacido mediterráneo en lugar de atlántico, de tener pasaporte caribeño, de habitar cuerpo de negro jamaicano con buena genética. La culpa es de mis padres que escogieron mal, y ahora toca hacer lo que pueda con estos mimbres, estos antecedentes, estas brumas, estas altas copas de monótono zumbar. Y ni siquiera aprovecho el marisco.

(Por otro lado, si anduviese por esas latitudes no me leeríais aquí y no podría ser el influencer gatuno que soy, inspirador de diarios, valedor del pueblo llano runner, madre de dragones).

No obstante, venida la primavera, cada vez con mayor frecuencia el calendario de pruebas cubre la costa y corremos por la orilla y entonces me abro al sol y la sal y rebroto y reverdezco. Son ocasiones en que (aun más) me limito a trotar y disfrutar, sin pretensiones salvo las estéticas. Y en esa idea hedonista y gozosa (y muy perezosa) iba a Samil cuando, casi sobre la hora, recibí instrucciones (*) de esforzarme, entregarme, darme entero, vaciarme, o al menos bajar ya de cuarenta y cinco minutos en un diez mil homologado. Lo que no logro ni intento desde Valencia, allá por el mes de noviembre.

(*) Y es porque hay un plan para mí, aunque se esté ejecutando contra mi voluntad.

La previa ya sabéis cómo es por repetida: café y saludos y poco calentamiento, sólo que al estar en Vigo los momentos sociales fueron muchos más de los acostumbrados. Varios Jackbauers, Tortujas, Taninos, Bouzas, Carmas, Porriños y otras familias, y algunos versos libres. Quise ir a un baño y el speaker prácticamente anunciaba la cuenta atrás, con lo que tuve que ir a la salida a ritmo de llegada. Y ese sprint forzoso pareció sentarme bien y al arrancar me noté ligero de piernas y animoso.

Y en el párrafo anterior no he puesto ningún paréntesis...

Fui con Chamorro. A su lado, detrás, delante, orbitando en torno a él. Apoyado por los gritos de María, que vestía de civil y no participaba, aguanté los primeros kilómetros a 4'20", 4'23", 4'21", pasos a los que habrá que sumarles dos o tres segundos por la medición del Garmin. En la recta tendida hacia arriba decaí a 4'29" y me recuperé en el descenso a 4'17", y crucé la mitad de la prueba con margen suficiente.

Pero en la continuación empecé a pagar el esfuerzo y los parciales se escaparon a 4'26", 4'32", 4'37", y con ellos se escapó también Eugenio. Igual que ocurre con el colesterol, hay un bochorno bueno y uno malo, y esa mañana teníamos de ambos tipos: el calor sofocante me perjudicaba, la vergüenza y el sofoco me estimularon. Me lancé a por él. De nuevo a 4'26" y el último kilómetro, que en las homologadas nunca es el último, a 4'18", y el pico restante, donde realmente le metí el hachazo, a 3'50".

Demasiados números, mejor retomo los paréntesis...

Objetivo cumplido por casi medio minuto, y Chamorro rebasado fuera de de programa pero legalmente, como derrotado por un gol en la prórroga. Y aunque me felicitó y puso al mal tiempo (es un decir) buena cara (esto sí que es un decir), más tarde me enteraría de quejas y lamentos a terceros. Que no entiendo. El sprint será en la línea de meta o no será.

Contento con mi marca y lo peleado, nos quedamos esperando y esperando porque Montse, que sigue con su progresión, confiaba en un nuevo trofeo. No todos los días son domingo, pensaba soltarle hasta que recordé que era domingo. Pero éste era uno sin premio y se conformó con la cuarta plaza en su categoría y con una jornada de playa en O Vao y una comida con Moncho e Isaías (y camarera mártir). Programa que firmo para el resto del año.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
EnriqueC

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
24/01/17
7 Carreiras
200 Mensaxes
Santiago de Compostela
Respostar citando Envío Mér, 24 Mai 2017, 5:53
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Final épico con música de fondo de los Queen con su "We are the champions...my friend". Felicidades. Moi feliz





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos