Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
cK13

Montañés
Montañés
26/11/15
0 Carreiras
2123 Mensaxes
Caldas de Reis
Respostar citando Envío Xov, 29 Dec 2016, 15:17
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Me pierdo con tanta retorica y buen hablar pero me gusta.Gracias por enriquecer mi embrutecido vocabulario
mateotn

Maratoniano
Maratoniano
27/11/13
0 Carreiras
1524 Mensaxes
A Coruña
Respostar citando Envío Xov, 29 Dec 2016, 16:02
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Muy bien pollastre! Otro detalle que te delataría es incluir al Dr. en un trail. No sé yo si lo veremos pisando barro....
Pollastre

Foreiro Senior
Foreiro Senior
10/01/14
16 Carreiras
508 Mensaxes
A Coruña
Respostar citando Envío Xov, 29 Dec 2016, 16:48
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

freakyrunning escribió:
Bien Pollastre. Aunque faltan unas cuantas referencias culturales más y por supuesto, Montse y los Tortujas. Añádele eso y cocinado.

Y los gatos mediáticos, of course.

Freaky, tienes razón, se podía añadir esto, ya que nos hemos puesto:

"A última hora me he apuntado a la San Silvestre Internacional de Taborda. Monste y yo quedaremos con el resto de Tortujas en los aledaños del Estadio Olímpico, para poder ver la salida de los africanos. Espero que no pase como otros años, en que la multitud de corredores arrolló a algún corredor inexperto que tropezó".

Doctor, permíteme que utilice tu diario, aparte de estas chorradas, para felicitar el año nuevo a todos
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Ven, 30 Dec 2016, 19:52
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Tercer año del gato. Día 176. (29 de diciembre)

Bueno, cómo se puso el diario, qué escandalera, y los vecinos que madrugaban protestando por el ruido. Gracias por las visitas.

Me habría calzado las zapatillas ayer (ya anteayer) pero pensé que en esa fecha no se me tomaría en serio. Y yo soy un tipo de bromas las justas. Además de que no me apetecía, llevo un tiempo sin ganas de entrenar. Como unos siete años.

Nos despedimos de San Sebastián de la Gatera y regresamos en el ferry a Tenerife. Todavía nos quedan unos días aquí, si no me da el arrebato y prolongo por mi cuenta las vacaciones por Gran Canaria. Que me parece que no, por pereza y por falta de ropa interior limpia y porque no hace mucho calor, da apenas para enseñar las piernas y mandarles una foto con intención de postureo a los compañeros de la oficina.

De vuelta a Puerto de la Cruz pero a otra casa y otro barrio, ahora estamos en la zona alta del pueblo. Con unas cuestas que serían cortafuegos en Galicia. De modo que salimos en horizontal de tan inclinados, y por frenarnos (la potencia sin control no sirve de nada) íbamos más despacio que nunca y pasando apuros. Por encima de siete min/km, entre la estrella de mar y el perezoso de tres dedos.

Por la parte llana, en el casco urbano, recuperamos algo el ritmo, tampoco demasiado, y tras unos cuantos giros por las calles peatonales intentamos encontrar el camino de regreso. Subimos aquellas pendientes como buenamente pudimos y a los tres cuartos de hora finalizamos el rodaje (tuve que esprintar para bajar de seis minutos, así de triste fue) y entramos en un bar a preguntar dónde rayos quedaba la calle Alemania. Perdido para variar y esta vez venía Montse conmigo.

El treinta y uno (mañana) tenemos la San Silvestre de La Laguna. Con calma.

Escribo esto desde la playa. Tiritando, no paséis mucha envidia que no se merece.

Nota: el Teide es mitad Mordor, mitad la Luna y mitad Marte. ¡Oiga, son tres mitades! Ah, como soy de letras...


Toponimia felina. Respect!

¡Ay, Pollastre! El estilo creo que no, sí que está casi toda la temática slumpiana en esas líneas. Rodillas, quejas, extravíos, condiciones climatológicas adversas, animales y tomiñeses hostiles, países extranjeros, mujeres espirituosas y lo mal que corre la gente. Sobre Papa-Léguas, ausente en mis frases y presente en mis oraciones, sólo hay que leer su última entrada: yo no sabría por dónde empezar, no sería capaz de terminarlo, y la parte del medio es la más difícil. Juega en otra liga, de un deporte desconocido y con reglas cambiantes. Todos somos contingentes, pero él es necesario.

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Lun, 02 Xan 2017, 0:14; editado 3 veces
PequeñaCriatura

Foreiro Senior
Foreiro Senior
28/10/12
0 Carreiras
975 Mensaxes
Ferrol
Respostar citando Envío Ven, 30 Dec 2016, 21:22
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Oioioi, mira que esta entrada se me ha dado un aire Beuckelesiano, con descripción de profusos paisajes, rutas campestres, urbanas, montunoinsulares, etc. Mr. Green

Y mira que Beu o bien no se ha pasado por aquí entre tanto jaleo, o le ha dolido lo del dedo en la nariz.

En cualquier caso, feliz año nuevo, que el viejo ya veo que lo está siendo y aunque tirites en la playa, que sepas que estos últimos días aquí, te quedarías pajarito con sólo asomar la nariz por la orilla. Asi que quitando el postureo y que probablemente repitas bañador celeste, Demo sorrindo a mí me da envidia.

Abrazos Pepe
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Sáb, 31 Dec 2016, 0:18
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:
Sobre Papa-Léguas, ausente en mis frases y presente en mis oraciones...

Estas cosas no me ayudan a superar mi complejo de jarrón chino. Avergoñado

Feliz 2017 Dani, aunque comprenderás que desee derrotarte en todos nuestros duelos...

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4270 Mensaxes

Respostar citando Envío Sáb, 31 Dec 2016, 16:25
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:
Cuaderno de bitácora. Tercer año del gato. Día 176. (29 de diciembre)

¡Ay, Pollastre! El estilo creo que no, sí que está casi toda la temática slumpiana en esas líneas.

Ay...
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 04 Xan 2017, 22:46
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Tercer año del gato. Día 178. (31 de diciembre)

Éstas han sido las primeras navidades en Europa desde 2008, y eso si no me pongo geoterco, que las Canarias se ven en el mapa muy saharianas y en distinto huso meridional. Y venían con una San Silvestre debajo del brazo, la de San Cristóbal de la Laguna, por tanto una prueba dos veces beata.

Fuimos a mediodía, después de pasar la mañana en la playa de Santa Cruz (tercera bofetada al laicismo). Comimos entre gente que nos hablaba espontáneamante, el mojo es el nuevo croissant, un mago callejero vino a sorprendernos con un par de trucos para mi deleite infantil, y paseamos por la ciudad que es Patrimonio de la Humanidad.

Recogimos los dorsales, que cerraban a las tres (¿cómo, no podemos llegar juntos en tropel cinco minutos antes?), y la miniprenda: por un error en el tallaje habían salido en medidas más propias de los Umpa Lumpa que de adultos no raquíticos. Y empecé a imaginarme al forero típico de CenG montando un cirio por esto y por aquello, y demandando cuentas. ¿Ocho euros por correr y no me sirve la camiseta y sólo tengo trescientas en el armario? ¡Que nos paguen a nosotros que somos especialitos! ¿Y dónde está la página web para insultos? (Es que en Galicia acostumbranos a llamar públicamente ladrones y estafadores a las organizaciones, ¿vosotros no lo hacéis así?). Para llegar aquí hemos empleado coche, gasolina, peajes, párking, avión, alquiler de vehículo, alojamiento en tres casas, ferry, excursiones por dos islas, desayunos, almuerzos, cenas y copas durante once días, zapatillas de marca, reloj con GPS, smartphone, factura de Internet mensual, sesiones de fisio cada dos semanas (*). A nadie le pedimos los balances, no revisamos el escandallo del bar El Gofio ni comprobamos la contabilidad de Bikila ni exigimos volar gratis por las subvenciones de Ryanair. ¡Ah, pero no estamos dispuestos a dejar ocho euros en una carrera, que se supone es lo que nos gusta, porque eso lo convertiría en un deporte sólo para ricos! Y que nos digan exactamente en qué paraísos fiscales guardan nuestros millones. Todo muy lógico.

(*) No incluyo los pantalones Zico porque ya están amortizados.

Tomamos un último café con pastelitos (lo que se mastica es tangible y por ello dinero que no se llora nunca) y nos cambiamos. En ese momento soplaba un viento helado que más parecía Xinzo de Limia que Tenerife. Por falta de espacio en la maleta y por no repetir disfraz en el diario, aunque para los locales fuese primerizo, no llevamos nada salvo una peluca. Peluca que triunfa allá donde va, y aquí también. Yo tenía que haber nacido moreno. Como además se leía el nombre en la espalda del uniforme de los Jackbauers, escucharía unos cuantos ánimos y aprobaciones. Me llaman Dani y no me llaman canarito porque yo no nasí en Canarias.

La televisión estaba grabando y nos apiñamos mientras aguardábamos el arranque. La élite iba delante, y el resto en un totum revolutum que amenazaba con asfixias varias. ¡Ocho euros y sin cajones! Pensé en subirme a la cámara y reconvenirles, la culpa es vuestra, hala tres mil personas y porque no aceptaban más, sois responsables de la deriva actual del running, e incluso soltarles esa mítica frase de Asfalteros, tenéis lo que os merecéis, pero vi que se lo estaban pasando tan bien que me dio vergüenza. Lo mismo los equivocados no eran ellos.

Y puntuales partimos, despacito, con calma, vigilando los pies propios y ajenos, en ambiente festivo y charanguero, y tan así íbamos que formamos una conga en plena competición, ¡fiesta! Tardamos casi dos minutos en alcanzar el arco, un compañero anónimo me preguntaba cuántas laguneras llevaba y charlamos, y a gusto fuimos poco a poco cogiendo velocidad.

Montse se colaba entre los corredores como cuchillo caliente en mantequilla y yo no tenía el tipo tan fino o las caderas tan cimbreantes y me quedé atrás y aproveché para mirar alrededor. Las calles llenas de público tras las vallas, el recorrido en zigzag por el casco histórico del pueblo, la marea de participantes, el toque carnavalesco, las pantallas retransmitiendo nuestro paso..., en cierta manera me recordaban a la Course de l'Escalade.

Estaba disfrutando y a buen ritmo, aunque sudando a chorros por la peluca, y únicamente me preocupaba no alcanzar a Montse. No por mí, sino por Chamorro. ¡Lo que tendría que aguantar si se enteraba de que me había ganado! Así que seguí adelantando y por fin la localicé, a 4'25" y lanzada. Me puse a su espalda, callado, por darle una sorpresa o un sprint, lo que se terciase, y sin ella saberlo hicimos un kilómetro juntos. Atento a sus cambios.
Si te vas, yo también me voy,
si me das, yo también te doy
mi amor.

Ya cerca del final puse otra marcha y me escapé unos segundos, y en meta celebramos la última (y divertida) carrera del año. Para mí han sido cincuenta y cinco (contadas a mi manera, breakfast runs e incompletas incluidas), cuarenta dentro y quince fuera de Galicia. Más que nunca.

Ha sido un 2016 muy peregrino. Y el próximo no promete menos. Como han aprendido Moncho e Isaías, viajar engancha. Más que correr. Y vosotros que lo veáis.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 05 Xan 2017, 19:06
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Tercer año del gato. Día 182. (4 de enero)

Acerca de su gato, señor Schrödinger, le tengo buenas y malas noticias. Mientras estuvimos fuera dejamos a un amigo encargado de reponer el pienso a Penaldo. En todos esos días no llegó a verlo nunca pero la comida se vaciaba. Era como si se hubiera marchado y dejado atrás su apetito. Su mascota está muerta y sin embargo sigue con hambre. A nuestro regreso todavía tardó un tiempo en presentarse por casa, saludó como si tal cosa y se tiró para recibir mimos. Y ahí está ahora, tomando el sol por las tardes y desapareciendo por las noches, sospechamos que tiene una doble vida y doble alimentación. Será así: mientras él quiera. Son los frágiles contratos gatunos, sobre todo los exteriores.

Ayer hice la primera salida del año, tras varios aplazamientos. Una toma de contacto sin exigencias, era la idea, y ni así me apetecía. Saqué el hocico de la madriguera (esta última semana de vacaciones la estoy malgastando en el sofá con algunas miniseries televisivas antiguas y nuevas), protesté y me abrigué. En exceso. Llevé la linterna por si me alcanzaba el ocaso, imposible localizar el sol entre la niebla. Y me fui a reconocer Cda. No ha cambiado nada, los parroquianos siguen igual de sociables.

Correr con mallas es como correr con un tipo agarrado a las piernas, cada paso es un esfuerzo enorme. Iba además con pinchazos en los glúteos y otras intimidades. En fin, un desastre de sensaciones y ritmos. Hasta el quinto kilómetro no fui capaz de bajar de cinco min/km. Pesaba el foco, que me sirvió para destacarme en la bruma para no ser atropellado, molestaba la sudadera. Lo dejé en un siete mil en treinta y seis minutos. La duda ahora es si prefiero la hipotermia o la claustrofobia textil.

Es enero pero el calendario de 2017 repite las frases de 2016 (febrero en este caso). Qué falta de ideas.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Sáb, 07 Xan 2017, 21:29
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Tercer año del gato. Día 185.

Es el año 2017 y yo con estos pelos. Dice el escritor William Gibson que el futuro ya está aquí, sólo que no está repartido de modo homogéneo. A punto de estrenarse la secuela de “Blade Runner” y lo más parecido que hay a un autómata en Carregal es la roomba que hace ruido por la casa y choca con las paredes y los tobillos. El club Montecito tampoco anuncia sus servicios en neones flotantes. Por otro lado, ¿qué será de las carreras cuando inventen el teletransporte?

Todavía faltan quince semanas para el maratón de Londres. Tranquilidad.

Gasto más energías en remolonear que en entrenar. Ahora no, luego, mañana, nunca. Pero nunca no es una opción realista, así que al final salí en ayunas esta tarde, en vísperas de. Y ya fuese por la novedad temporal o por los rayos de luz que se colaban entre las nubes o por el estómago aligerado, desde el primer paso me encontré bien.

La idea era un rodaje progresivo. De menos a más, de ahí la progresión. Empezando despacio. Pues no, tocó uno de esos días en que te sientes flex y las piernas se van solas y cuesta frenarlas. El miércoles no conseguía bajar de 5'30" y el sábado no podía subir de 4'40". Esas alegrías todas al comienzo, que después se fue complicando el asunto. Trampeando, compensando y sacando medias aritméticas con redondeos bastos, completé tres tramos de un cuarto de hora a ritmos aproximadamente incrementales. Que sí, vamos. Sin aquellas exactitudes que había llegado a alcanzar unos meses atrás cuando clavaba los objetivos.

Pero la última parte fui con la lengua fuera, tenía calor y me remangaba y los brazos estaban helados, el sol tomiñés era hoy engañoso como el danés. Me empeñé en terminar los diez kilómetros, a 4'39" finales, de nuevo con sensaciones agonísticas que no procedían. Estoy on fire, me animan. Sí, a fuego lento.

Voy hecho una carraca y sólo faltan quince semanas para el maratón de Londres. Histeria.

Para el censo, ladridos y un gato gallego, o sea, huidizo.

Mañana a Vilaboa. Estaba invitado a San Xiao, donde me prometieron un trato requete (que no requeté), pero ésta nos queda mucho más cerca y así se apunta Montse. PequeñaCriatura, lo nuestro es imposible porque eres de perros y no crees en la RAE, no sé qué es peor.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
PequeñaCriatura

Foreiro Senior
Foreiro Senior
28/10/12
0 Carreiras
975 Mensaxes
Ferrol
Respostar citando Envío Sáb, 07 Xan 2017, 23:06
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Ainssss, cosas más raras se han visto, impossible is nothing que diría la diosa de la victoria. Abraiado
Yo soy de perros (y de gatos), pero los gatos son muy suyos y yo el que tuve era un bicho malo como el demonio, de esos de ojos encendidos. Ningún perro mordía como él...qué recuerdos... Ojo morado

No te preocupes, será otra San Xiao con arroz con leche incluido, que es el postre típico ferrolano, por mucho que se empeñen en meternos por los ojos la tarta esa de castañas, que al final es eso: una castaña.
Y os trataré requete, claro que sí. Molón El fondo norte es lo que tiene: queda lejos...sniff . (Aunque más lejos queda Canarias... Ríndose )

La carrera de mañana promete, buen tiempo, buen ambiente...yo esta semana sólo salí un día, y con tanta fiesta y comilonas, no estoy para mucho correr. Con suerte a ver si no ruedo.
Suerte por Vilaboa...


Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 09 Xan 2017, 19:47
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Se le esperaba a Usted y su Troupe por Ferrol. Sería bien tratado "Lo cortés no quita lo valiente". En fin, ya sabes que siempre sois bien recibidos por Invernalia.
Espero que coincidamos en Viana o al menos en la C21 Koruña...
Feliz Año Estimado ArchiEnemigo
www.youtube.com/watch?v=9Iou2gjCGnI
beuckelssen

Foreiro Senior
Foreiro Senior
9/08/12
88 Carreiras
959 Mensaxes
Valdoviño
Respostar citando Envío Lun, 09 Xan 2017, 23:39
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump


DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mar, 10 Xan 2017, 1:17
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Tercer año del gato. Día 186. (8 de enero)

Nos invade la maleza, todo es monte y ortigas y cada día es más difícil encontrar una carrera de asfalto.

Por eliminación casi, nos apuntamos a una cortita en Vilaboa, una prueba sin ningún comentario en CenG antes o después, sin fotos, sin testimonios, sin alabanzas ni protestas aunque la camiseta fuese publicitaria. Un no-lugar, sin un triste café abierto en el pueblo. Un árbol que cae en el bosque sin tener que lo escuche. Una brisa sin aire, una palabra callada, un paso sin huella, una nota perdida, nada de nada. Olvidada del mundo y de sí misma. Desplazada en el calendario, la Popular do Nadal había quedado postergada a un ocho de enero, como en rebajas. Una depresioncilla, una tristeza pequeñita, de andar por casa, poco novelesca, se llevaba mis ánimos. Un frío horrible, apenas unas decenas de participantes y sin espectadores. Sal en la calzada para que no resbalásemos. ¿Pero qué hago yo aquí, pero qué hago yo aquí? Vaiche boa, Vilaboa.

Mientras dábamos saltos para calentar apareció un Cristo en pañales, alpargatas y cruz al hombro. ¿Es que era de disfraces esto? Lo era. Y el nazareno, el único con humor o simplemente informado, competía consigo mismo. El speaker radiaba el acontecimiento deportivo como si por allí hubiese alguien interesado en él. Y Enrique delante (muy delante) y Montse e Isaías detrás (muy detrás) eran las referencias conocidas pero inútiles en aquel páramo.

Arrancamos. Es todo llano, me habían informado, y salí con un buen trote y el primer kilómetro rocé los cuatro minutos, venga que acabamos pronto. Y de pronto, inesperadamente, el mar. ¡El mar, idiota, el mar! Si es que vas por los extranjeros y no conoces tus alrededores. Y corríamos por As Salinas do Ulló y por la ría, por senderos variados, y el sol nos acompañaba, y dejé el modo cenizo y disfruté.

Iba estrenando camiseta gatuna dibujada a mano por mi hermana (regalo de reyes, junto a un cómic gatuno y unos cojines gatunos, el personaje me está devorando) y ya me sobraban las mangas. Mantenía las fuerzas pero el llano prometido era un llano gallego, de los que nos meten cortafuegos y hay que decir que llueve. Subidas y bajadas continuas y el ritmo decrecía, y sin embargo no me adelantaba nadie.

Animado, cada vez que cogía velocidad y pensaba hacer un parcial rápido me encontraba con otra cuesta por tierra y ramas, y al final me conformé con ir a menos de 4'30" e intentar alcanzar a esas dos chicas y ser primera. Esto último no lo conseguí, me quedé bloqueado en la trampa de remate, que además de insana vino cuando ya creía que tocaba la meta, y un chaval en chándal rompió mi imbatibilidad al rebasarme. Y Enrique me esperaba para restregarme su tiempo. Tú dame ídem y verás.

Dura (no sé exactamente cuánto porque la banda del pecho se aflojaba y marcaba pulsaciones imposibles) y bonita, con buen trato al terminar y una estupenda comida posterior y caminata por Cesantes. Bien, bien. Pese a las pestes de los párrafos iniciales rectifico con gusto y no dudo ahora en concederle a esta carrera la etiqueta de Riquiña Inside. A repetir.

Queda estrenado el año. En la línea de salida para lo que se avecina.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 12 Xan 2017, 23:54
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Tercer año del gato. Día 189. (11 de enero)

Hay una película, “El asesinato de un gato”, que compré por aviso de freaky. La vi en abril (sí, las apunto) y ya no la recuerdo mucho para comentarla. No era buena, desde luego, ni tan mala que pareciese buena, ni inteligente ni tan tonta que hiciese reír, una nimiedad sin gracia pero inofensiva que no merece la pena discutir. ¿Y a qué viene ahora hablar de ella? A que el protagonista descubre, en la investigación, que su gato tenía dos dueños, dos casas, dos vidas, dos identidades.

Ya sabemos dónde pasa las noches Penaldo, dónde duerme, dónde come. Y por qué está tan gordo. Con los vecinos. En cesta ajena, pues la pobre Bebé, nos enteramos también, murió en diciembre en un accidente horrrible. Gatitos del mundo: no os metáis nunca dentro del motor de un coche, por favor. Así que la bicolor que anda por el jardín y confundíamos con ella es otra, es Sara, una cría de tres meses que le bufa al nuestro (ja, nuestro) mientras éste se pasea por la finca, le roba el pienso, quita la cama, y si se despistan y no cierran entra en la vivienda. Y juega con los niños.

Para Montse es Gatito, para mí (y para el veterinario) es Penaldo, y cuando salta la verja... se convierte en Bigotes. ¿Bigotes? Y eso que iba para Don Gato al comienzo. Más nombres que Gandalf. Cuando voy a trabajar y abro la puerta, está esperándome en el felpudo para desayunar, gracias a ese infalible sentido del tiempo felino. A mediodía suele aparecer. Luego hace sus cosas, sus otras cosas con sus otros humanos. Va espaciando sus visitas cada vez más. Lo estamos perdiendo.

El domingo le pregunté a César qué tocaba. Contestó el lunes: un rodaje suave el martes. Por pereza lo aplacé al miércoles. Escribo la crónica el jueves por la noche. Si la leéis el viernes ya nos hemos plantado en un nuevo fin de semana sin esfuerzo. Estirando el cuento, ya que no los músculos.

Salí con la linterna mágica por Cda. Es fenomenal para la oscuridad pero no para la niebla, ¡ahí es contraproducente! Las gotas suspendidas creaban un velo lechoso en el que me ahogaba y en el que habitan monstruos. Por suerte eran tramos cortos y no caí en ninguna zanja ni me atacó un lobishome, y pude dedicarme a correr. Puse cara de larga distancia y con un ritmo constante de cinco min/km me imaginé en un maratón así. A por las tres horas y media. Que quizás sí o quizás no, en cualquier caso sirvió para hacer llevadero el entreno: tanto que saludaba a los espectadores imaginarios y celebraba cada kilómetro.

El foco es un detector de gatos fantástico. Sus ojos brillan exageradamente, unos puntos de luz que parecen imposibles, unos reflectantes naturales de máxima potencia. Y al acercarme escapan en grupos, cuatro, cinco, seis, son los amos de la noche y vengo yo a perturbarlos.

Casi terminaba los cincuenta y cinco minutos de la sesión cuando me crucé con dos jóvenes caminando. Descuidado, no giré la cabeza. Imprudentes, alzaron la mirada. Cayeron deslumbrados al suelo. Uno sólo dijo una palabra: Cajoendiós. El otro: Dallejás. Serán exorcismos.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos