Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 23 Mai 2019, 19:36
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Quinto año del gato. Día 319. (21 de mayo)

Elotrodía: ésa es la unidad de medida del disfrute viajero.

- ¿Tomamos un spritz donde elotrodía?
- ¡Si llegamos anoche!

Cuando parece que llevas una semana fuera de casa, cuando se confunde la tarde de hoy con la mañana de anteayer, cuando cualquiera tiempo pasado fue elotrodía, entonces es que todo va bien. Es la facilidad para integrarse en el paisanaje, la impresión de haber hecho y visto mucho en unas pocas horas, la sensación de estar a gusto y además vivo y coleando. Saber que -de nuevo- la escapada ha valido la pena pese a lo breve.

Elotrodía andábamos por Venecia. A pie, en vaporetto, en autobús, descalzos en medio del acqua alta. Por el Gran Canal, que es la avenida más hermosa del mundo. De cicchetti, como se llaman allí los pinchos, por Canareggio. Y contemplando los palacios que compiten en esplendor levantados sobre pilares de madera sumergidos en el fango, uno duda incrédulo y maravillado y desconfía de si no estará ante un trampantojo, una ilusión. Venecia es una ciudad imposible, de ficción, no menos mágica que las montañas flotantes de Pandora.

Pero no corrimos en ella. Lo desaconsejaron la lluvia, la distancia desde Mestre, el gentío, las calles retorcidas, las prioridades de ocio, el coche de alquiler a devolver en Bérgamo y hasta el festival de ronquidos en el bungaló.

De modo que esperé al martes en Carregal, donde sería más sencillo, que alguna ventaja habrá de tener Tomiño sobre la República de la Serenísima, y con pesadez de cuerpo y alma y crujidos de articulaciones di una vuelta al circuito habitual. Fueron tres kilómetros y ni un paso a mayores, pagando con la taquicardia la osadía de bajar de cinco min/km por primera vez desde ya no recuerdo cuándo. Desde elotrodía.


Gatos de Mazzorbo


Gato de Murano

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Sáb, 25 Mai 2019, 0:52
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Quinto año del gato. Día 320. (22 de mayo)

Los cangrejos, pese a la fama, no van hacia atrás: avanzan de espaldas (o de lado), lo que es muy distinto. Los cangrejos no retroceden, se mueven del punto de origen al de destino con determinación y éxito y sólo a entrometidos y estetas extremos les puede importar cómo orienten el cuerpo en el proceso. Yo sí, yo voy para atrás, de frente pero reculando (con perdón).

Salí por segundo día consecutivo a hacer los mismos tres kilómetros, más despacio, más cansado, con más dolores. Con más de todo lo que debería ser menos.

Esto fue el miércoles. Es evidente que por mi cuenta no llego a ninguna parte. Para los males físicos he aplicado sendas sesiones de osteopatía y gimnasio personalizado. Para los espirituales, toca motivarme doblando carreras el sábado en Ferreira de Pantón y Ourense.

Venga, que junio está ya ahí y habrá que empezar a pensar en ponerse serio. Cuatro verbos porque todavía no es urgente, pero sin despistarnos. Chicago espera. ¡Hacia adelante!



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4270 Mensaxes

Respostar citando Envío Sáb, 25 Mai 2019, 8:28
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:


¡Hacia adelante!


Mola mucho: sales tú apuntando con el dedo a la cámara, y detrás de ti un gato con el pelo de los colores de la bandera americana.

Sin presiones Doctor, sin hierbaluisas, con determinación, paciencia y la mala hostia de los cangrejos. Por una vez, que sea este el diario del marisco.
matogrosso

Multimedia
Multimedia
24/07/09
101 Carreiras
1348 Mensaxes
Aquae Urente
Respostar citando Envío Sáb, 25 Mai 2019, 14:38
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

freakyrunning escribió:
DoctorSlump escribió:


¡Hacia adelante!


Mola mucho: sales tú apuntando con el dedo a la cámara, y detrás de ti un gato con el pelo de los colores de la bandera americana.


Marchando un gato gringo!!



Homo homini gallicus canis
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 29 Mai 2019, 14:15
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Quinto año del gato. Día 323. (25 de mayo)

Si ya ni las carreras me motivan, apaga el Garmin y vámonos.

El sábado fuimos a Ferreira de Pantón, siete años después de mi última participación allí, cuando era siete años más joven y aún no soñaba siquiera con los maratones. Recordaba una bonita combinación de asfalto y senderos, una plaza, un balneario cercano, un paisano que amenazaba con colgar al alcalde de los huevos por cortar el tráfico, poco más.

Ahora la recordaré como la de la tarde en que toqué fondo.

Pasada cierta edad, si no te duele nada al levantarte es que estás muerto. Eso incluye no sólo la cama sino también el sofá y el coche. Principalmente el coche. Vernos bajar del vehículo tras una hora larga de conducción es un espectáculo oprobioso, incompatible con una prueba deportiva. Entramos en el café renqueantes. Encorvados y tullidos pero en chándal, parecíamos unos atletas apaleados por alguna mafia de amaño de resultados. Estoy a esto de que me cedan el asiento en el autobús.

En la zona de la salida Bernal sacaba fotos (un clásico). Probé a calentar y el cuerpo no respondía (otro clásico). O respondía con molestias, crujidos, digestiones inconclusas, algias varias. Desistí de negociar con él y lo fie todo a la magia de la competición. Pero si Makinavaja decía que la filosofía era para cuando no había hambre, por mi parte añado que la magia es para cuando no estás empachado.

Arrancamos, o arrancaron y yo fui arrancado, y ya en el esfuerzo inicial por recolocar los componentes anatómicos y unirme a Isaías malgasté las raquíticas energías que traía. Llevaba el no por bandera y el desánimo cundía, que es el verbo con que actúa siempre. Una vez más me pregunté por qué corría, qué afanes me movían, y tanto insistí en pedir una respuesta que antes del kilómetro dos me había parado a meditarlo.

No caminé, por diferenciarme de los andarines que a la menor dificultad se echan a pasear con naturalidad y desvergüenza. No, yo me detengo y asumo la derrota y hago pública exhibición de mi impotencia. La impotencia sin control no sirve de nada: volví a trotar cuesta arriba y alcé la mirada por buscar inspiración al frente.

Y al frente, delante de mí, destacaba una chica joven. Era ante todo, apresurémonos a dejarlo claro, mujer, madre, hermana, amante, hija, amiga, esposa, compañera, vecina, cuidadora, estudiante, trabajadora, tierra y vida, ser de luz, criatura sin mácula, amazona, deportista, empoderada, heredera del futuro y dueña de su destino, y sólo incidentalmente poseedora de otros atributos llamativos.

Fui siguiendo las curvas (de la carretera), pero no. Ni la propia Jennifer Lopez, con ser actriz, cantante, bailarina, compositora, productora discográfica, diseñadora de modas, empresaria, productora de televisión, coreógrafa, perfumista y filántropa, me habría sacudido la flojera.

En la segunda vuelta me detuve tres veces más. Una en llano. Cuatro en seis kilómetros.

Cuando tocas fondo de esta manera, si pegas el oído al suelo puedes escuchar las calderas de Pedro Botero funcionando, a los Enanos de Moria trabajando y despertando al Balrog, a Axel y Otto Lidenbrock en su viaje al centro de la Tierra.

El vaso no está medio lleno ni medio vacío, está roto en mil pedazos. Mejor: compraré un vaso nuevo e iré vertiendo el líquido con cuidado y sin pausa, a mi medida. A partir de ahora ya sólo puedo subir. ¡Hasta Chandebrito y más allá!



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 29 Mai 2019, 18:03
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Lo de seguir las curvas de la carretera me parece una gran estrategia, no de carrera, si no para evitar la censura.

Bueno, estarás mal, pero ya te has levantado más veces. Que el vaso nuevo te dure hasta Chicago.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mér, 29 Mai 2019, 18:58
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Sin copas, sin vaso... Dani, vas a tener que beber directamente del grifo.

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
EnriqueC

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
24/01/17
7 Carreiras
200 Mensaxes
Santiago de Compostela
Respostar citando Envío Xov, 30 Mai 2019, 5:25
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

"... un paisano que amenazaba con colgar al alcalde de los huevos por cortar el tráfico, poco más"
Moi feliz (me he reído un buen rato)
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3258 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Xov, 30 Mai 2019, 8:18
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Espero verte en Beade igualmente este sábado, sexa como copiloto, utillero, público animador ou recompoñedor de vasos escachados.

Moito ánimo Doutor.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 30 Mai 2019, 16:44
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Quinto año del gato. Día 323 bis. (25 de mayo)

La venganza es un plato que se sirve frío, pero la revancha, que es su hermana deportiva, sabe mejor recién cocinada. No habían transcurrido dos horas desde la prueba de Pantón y ya estábamos en Ourense para otra.

Vestíamos la equipación de los Grumpy Cats para reunirnos con los gemelos Mateos y rendir homenaje póstumo a la gata más malhumorada del mundo. Pero entre que había agotado en Ferreira el cupo diario de rendición y que nos liamos con el fútbol y que hubo confusiones con la logística y que la gente no tiene cultura felina y nos preguntaba quién era el fallecido, quedó un acto bastante deslucido. O contralucido, con el sol a nuestras espaldas en las fotografías.

Hay muchas formas de calentar. Estirando o no según el maestrillo, dando movilidad a los tobillos, la cadera, repitiendo zancadas con la misma pierna, trotando suavemente cinco minutos. Yo elegí hacerlo sentado en el bar viendo el partido, y os aseguro que me calenté bien.

En la calle Dalí se amontonaban los atletas y diletantes mientras nosotros arrimábamos las narices a la cristalera de un local de copas por intuir en la televisión la segunda parte. Los relojes se hacían blandos y el tiempo se derretía y consumía y el Barça no marcaba. Justo cuando estaba a punto de dejarlos a su suerte anotaron el primer gol, y así llevo años, siempre al borde de quitarme del vicio desengañado y siempre recibiendo ramalazos de esperanza que me vuelven a engañar otra temporada.

Y dieron la salida y Moncho nos hacía señas y aún seguíamos pegados al vidrio. Por un momento imaginé una situación feliz en la que no sudaba y asistía a la remontada con una cerveza en la mano, pero el otro escenario era igual de posible y tanto o más probable.

Total: que ya no había nadie cuando eché a correr para alcanzar a la gente para echar a correr. Cuesta arriba para empezar con alegría. Y sería por los apuros reactivadores o por el frescor del crepúsculo o por estar efectivamente mediollenando el vaso, pero las sensaciones eran muy distintas a las de la tarde.

Y comencé entonces un extraño ejercicio doble de deporte activo y pasivo en el que iba más pendiente del desempeño de Messi que del mío, y vigilando el Garmin no por mis ritmos sino por cuánto faltaba para que el árbitro pitase el final. Asomando la cabeza en cada puerta con pantalla catódica, marchaba en la noche trazando eses de bar en bar, costumbre ésta que no me era desconocida. Y como la ruta se enrevesaba y pasábamos varias veces por los mismos puntos, los que terraceaban en un pub cantaban socarrones el resultado al reconocerme. ¡Van dos a uno!

Resultado que ya no se movería, de lo que también me enteré, y me encontré de pronto descolocado, sin saber bien a qué había venido yo exactamente aquí, como cuando pierdes el hilo de la conversación y no recuerdas qué querías contar. ¡Ah, sí, lo de la carrera de O Couto!

Continué rodando sin excesivas penurias, lo que ya es rodar adecuadamente, hasta la meta, que alguien por pura maldad había situado arriba. Animado, apreté por intentar arrancarle al cuerpo alguna endorfina, y crucé, si no rápidamente, sí con cierta autorreconciliación. Y habría acabado antes de no haber puesto tantas comas en este párrafo.

Yes I cat!



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 30 Mai 2019, 19:46
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Quinto año del gato. Día 325. (27 de mayo)

Es muy peligroso cruzar la puerta. Vas hacia el camino y si no cuidas tus pasos no sabes hacia dónde te arrastrarán. ¿No entiendes que este camino atraviesa el Bosque Negro, y que si no prestas atención puede llevarte a la Montaña Solitaria, y más lejos aún y a sitios peores?

(J.R.R. Tolkien, La comunidad del Anillo)


Está clarísimo que la regularidad de entrenar casi a diario me sienta bien. Eso esta semana. Cualquier otra diré que es evidente que me hace daño salir a correr con tanta frecuencia. Vivo en la incertidumbre fisiológica, a salto de mata corporal.

De momento y aprovechando las molestias en niveles bajos y las jornadas largas en luz, me animé a rodar por Cda el lunes. Sin excesos. Por probar.

Fueron cuatro kilómetros. ¿Sólo cuatro? Con eso no llegas a ninguna parte, pensará alguno, y literalmente tendrá razón: empiezan y terminan en casa. Bah. Cruzo la puerta. Estos pasos me han de llevar a Chicago.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 30 Mai 2019, 22:39
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Quinto año del gato. Día 326. (28 de mayo)

Y el martes volví a salir, que estoy que Penaldo no me reconoce. Fuerza de voluntad: todo está en la cabeza (menos el pelo, que con la edad va desapareciendo de ahí para renacer, oh chiste cruel, en las orejas).

Todavía no soy capaz de resistir los cantos de sirena del sofá y tengo que evitar dar vueltas al circuito carregalense para no pasar por delante de casa y ser succionado por ella. Así que me pierdo por subnudos del recorrido para alargar la distancia y enredo mis pasos hasta llegar a los seis kilómetros. Hubo incluso un grupo de primaverantes que saludó.

Y entonces sí, ya con el trabajo hecho, puedo regresar y dedicarme a otras labores más satisfactorias. Leer a García Hortelano en el porche, poner un capítulo de "Rick y Morty" o "Juego de Tronos", buscar vuelos a Tokio, escuchar música mientras como galletitas saladas, revisar alguna película antigua y encontrarme un gato que no recordaba.


"Corazón indomable" (1993)

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mar, 04 Xuñ 2019, 13:06
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Quinto año del gato. Día 330. (1 de junio)

No todos los días se salva la vida a ciento cincuenta personas. Incluida la propia. Soy el Oskar Schindler de las cerezas. Porque fue un servidor, modestamente, el que sugirió sacar mangueras en Beade, mangueras de bombero como las ideas del que fijó la prueba para las cinco de la tarde. Y es que del bochorno caían los pajarillos a tierra, si bien ni uno de ellos sin el permiso divino, y bajaban rodando por las muchas cuestas del trazado.

Ante ese panorama insolador estaba dispuesto a no estresarme. Venía de pasar la mañana bañándome en Saiáns, aunque con protección factor treinta para no incurrir en blackface, y de estar almorzando a las cuatro, y calzaba todavía chancletas con arena de playa a quince minutos de comenzar. Y de no ser por Anpefi, que me avisó y llevó a la zona correcta, creo que habrían arrancado sin mí, perdido y hasta desinteresado del tema, y cumplido así lo que sueño en ocasiones, en una versión deportiva de la pesadilla de volver a la universidad en la que estoy inscrito a una competición y llego con retraso a la salida y todos se han ido y pataleo en cama intentando recuperar el tiempo y despierto con las piernas doloridas.

Las carreras, el calor y yo: dos es compañía, tres es multitud. Estando claro eso, es inadmisible (lo digo como juez y parte) la apatía que muestro últimamente. En peores plazas hemos toreado y cuando tocaba sufrir pues se sufría, que ya sabemos que se está mejor en el Caribe y nadie nos obliga. Pero ahora, en cuanto veo crecer los grados de temperatura y pendiente, echo los dos pies a tierra a meditar, que ni descanso es.

Tres veces me paré sin necesidad, sólo por desgana. La tercera coincidió con un bar próximo y desde las mesas me gritaron, unos para animar y otros para desanimar; los de blanco y alas para que continuase, los de rojo y rabo para que me sentase a pedir una caña. Agradecí a ambas facciones el interés y reanudé la marcha entre ovaciones que no merecía. Y por vergüenza continué ya sin más interrupciones hasta la meta, dejando en el camino algunas hermosas y líquidas imágenes de camisetas regadas y rostros desencajados.

No es el estado de forma, que también, o las condiciones climáticas, que también, la orografía, la edad, la alergia primaveral, que también. Es la desmotivación, la incapacidad de sacrificio. Y la opción del Caribe no entra en la agenda de este año, conque más me vale ir definiendo mis prioridades que se nos ha venido junio encima sin darnos cuenta.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mar, 04 Xuñ 2019, 20:13
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Quinto año del gato. Día 331. (2 de junio)

Y el domingo, Aios. Me había apuntado por aprovechar y pasar el día de playa por la zona de Sanxenxo, que evito en verano como a un Benidorm cualquiera, pero amanecimos nublados el día y yo, con brumas y reumas y posibilidad de lluvias y lágrimas.

Recogí el dorsal, eché un vistazo a la cuesta de meta, que no la podían empinar más sin que volcase -y se notaba que lo habían intentado-, y puesto que no había ningún bar abierto me recogí también a mí mismo y fui al coche a esperar a cubierto la hora de comienzo.

Se estaba bien allí leyendo, tanto que consideré seriamente no participar. Por escaso margen venció la vergüenza a la pereza. Y en ese doble esfuerzo de arrancarme primero de cama y después del vehículo gasté casi toda la fuerza de voluntad que tenía para la mañana, y ya no era mucha.

Por fin salimos, un reducido grupo compuesto básicamente de cambadeses, morañeses y visitantes de relleno. Y en el largo descenso fui recargando la batería hasta que en Bascuas, donde los nudistas paseaban por la arena, la alfombrilla marcaba el inicio de la cronoescalada y del runrún de las voces en mi cabeza. Voces que jamás me animan, que me aconsejan siempre que pare, que abandone, que lo deje, que están en contra del deporte; voces de traumatólogo de la Seguridad Social.

Y me detuve de nuevo, dos veces estúpido, porque sólo faltaban cincuenta metros de subida y no lo sabía. Informado, aceleré rabioso para coronar la cima, que resultaría sima en comparación con la siguiente, y recuperar energías. Alcé entonces la vista y allá en lo alto, como un pueblo de la Toscana encaramado a una colina, como los monasterios de Meteora, nos sobrevolaban el arco y los espectadores.

No diré que corrí porque sería mancillar el verbo, pero hice la mejor imitación de que fui capaz, con cara y resoplidos de no-caminar, prácticamente a saltitos, y llegué arriba sin usar las manos y sin caer de espaldas, cosa ésta que tiene más mérito de lo que puede parecer, y con el aire justo para felicitar a unas compañeras de fatigas. En mis ritmos actuales, lejos de la zona noble de las clasificaciones, coincido y socializo más con chicas. Tan lejos, que fui el último de mi categoría y el antepenúltimo en hombres.

Qué hondo era mi valle.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4270 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 05 Xuñ 2019, 8:35
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:
En mis ritmos actuales, lejos de la zona noble de las clasificaciones, coincido y socializo más con chicas. Tan lejos, que fui el último de mi categoría y el antepenúltimo en hombres.

Arriesgando Doctor, en tus carreras y en tus escritos. Palabras prohibidas para la corrección política hipster: chicas, hombres y zonas nobles.

El penúltimo hubiese sido yo. El último, alguno de 80 tacos.





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos