Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4270 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 02 Mar 2018, 17:40
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Costumbrismo puro el primer párrafo, sobretodo lo del documental de gatos que debe/tiene que ser es como la larva de Pollastre, sino el freaky no soy yo.

Noraboa Doctor y Montse por lo de NY.
Pollastre

Foreiro Senior
Foreiro Senior
10/01/14
16 Carreiras
508 Mensaxes
A Coruña
Respostar citando Envío Sáb, 03 Mar 2018, 0:03
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Enhorabuena Doctor por lo de Nueva York. Otro Major más que va caer. Cuando se acerque la fecha ya sabes, a mirar bien por dónde pisas.
Calendario completito, como siempre. Me saludas a la gente por Valencia y nos veremos en Coruña en abril. Voy pidiendo a la organización que nos reserve el hueco en el cajón, y ya me dirás si toca ir a saco o qué.
Y entonces el fin de semana de sofá y mantita ¿cuándo lo tienes?. ¿Y en Marrakech no hay carreras?. No puede ser. Ya miraré la Web de la federación marroquí y te informo.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 08 Mar 2018, 1:53
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Cuarto año del gato. Día 240. (3 de marzo)

Como un gato que renuncia a la seguridad del sofá y marcha en busca de aventuras y regresa maltrecho y magullado, así abandoné la zona de confort de los domingos y me dio por acudir a pruebas diferentes los sábados. Y volví con una oreja mordida, el bigote caído, un diente de menos.

¡Último!

¿Qué, fuiste a alguna carrera el fin de semana? Sí. ¿Y qué tal? Último. Noooo, pobre...

Triste y derrotado, el último mohíno.

Lo complicado de una contrarreloj por equipos es igualar los ritmos. No para correr juntos, que también, sino para organizarla. Entenderse con los gemelos agotaría a Job en uno de sus mejores días, y yo en cuestión de paciencia soy lo opuesto a este santo (soy su santónimo). Ritmos distintos, modos de llevar las cosas. Con antelación, consensuadas, sin urgencias... o a su estilo.

Alegres tiempos de caos se avecinaban. ¡Pues no! De esta mezcla de nervio y calma, previsión e impuntualidad, salió un grupo uniformado, abanderado y gatuno que era un primor. También el más lento, es cierto. Cada uno es como Dios le hizo y aún peor muchas veces.

Llovía, llovía y en los intervalos llovía. Llegamos empapados al centro comercial. Mientras intentábamos sacarnos una foto de los seis, que siempre faltaba alguno, me entretuvo el paisanaje de este país sin remedio. Un pariente cercano (nunca se está lo bastante lejos de ellos) me pregunta qué mariconada reivindicamos hoy. Un compañero me dice, con otras palabras, que soy tonto por pagar a un touroperador para Nueva York con lo fácil que es hacer trampas.

...

Y diez. Ya.

Saludamos a Meiga, Sanmikel, Sonsuso, Beauvais. Y por aquí y por allí tanto nos alertan de lo peligroso del trazado que me doy por descalabrado antes de empezar. Calentamos un poco, vemos cómo arrancan los anfitriones, las mujeres, los mixtos, y nos dirigimos a la rampa. Qué emoción. En el monitor aparecen nuestros nombres, los canta el speaker, nos ponen la cuenta atrás. Como en televisión, qué bonito. Tres, dos, uno... ¡go! Y bajamos y se me ocurre en ese preciso momento que no hemos hablado de cómo correr, quién en cabeza, a qué velocidad, si en falange griega, formación de tortuga, fila india o sálvese quien pueda.

Vamos con las zapatillas metidas en agua hasta los tobillos, eso ya no es charco sino pleamar, canal holandés, acqua alta veneciana, arrozal filipino. Inmediatamente pierdo el miedo a caer: es imposible resbalar cuando ya estás nadando. Es más probable que nos pique una faneca. Me acuerdo de Copenhague.

Chof, chof. Guillermo y Cristóbal llevan la bandera y -se nota que eso tampoco se había preestablecido- casi intentan pasar una farola por ambos lados simultáneamente. Hasta que el segundo sufre un pinchazo en las zapatillas y el hermano se retrasa para reincoporarlo, cuánto daño causaron esas tardes de ciclismo en la 2. Nos turnamos de porteadores y damos voces. ¿Estamos bien? ¿Equipo? ¡Uno para todos y todos para uno!, d'Artagnan y los cinco mosqueteros.

María se desgañita entre el público. Moncho se para en plena competición a explicarle a un hombre que está molestando en mitad de la pista y ni así se va.

Unodostrescuatrocincoseissieteochonuevediez. Respira hondo.

Nos adelantan los Lóstregos Coiotes y los Castrelos 20:30 C, esto es, el filial del filial. Los realmente rápidos, los titulares, han partido con varios minutos de retraso y nos ahorramos el atropello por los pelos. Mantenemos el promedio y en el quinto kilómetro nos animamos a un modesto sprint, un pequeño paso para los Grumpy Cats pero un gran salto para Isaías, que cruza la meta contento, expansivo, cariñoso incluso. Montse y yo cerramos el sexteto mostrando el estandarte. ¡Gracias, chicos! Satisfechos y felices (y aliviados por el éxito) nos abrazamos, eso sí, desorganizadamente.

Ha sido muy divertido. A repetir. Breve, no sé si por ello dos veces bueno. Lástima de lluvia. Huimos al coche. Mis pies están arrugados, blancos y fríos como algo asqueroso que imaginéis, como cuando usábamos katiuskas de pequeños antes de que la Convención de Ginebra las prohibiese. Y nos fuimos a tomar unos pinchos y unos bocadillas de jamón al eterno O Porco.

Y al comprobar las clasificaciones, lo sospechado: éramos los últimos en equipos masculinos. Apunto en la hoja de Excel, puesto veintisiete de veintisiete. Ya nunca más podré ofenderme, que por supuesto que yo no, que por favor, que cómo piensas que. He sido desflorado. Mi primer suspenso en el instituto, mi primera multa de tráfico. Tic tac, tic tac, hola, primer tacto rectal.

Pero hay un consuelo, y es que quedamos últimos pero no llegamos los últimos. Por el orden de inicio, bendito baremo. No, no es lo mismo. No recibimos los aplausos paternalistas del furgón de cola. Nadie nos apremió. No sentimos, menos mal, el aliento en el cogote del legendario chimpín asesino de Vilagarcía.





Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3259 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Xov, 08 Mar 2018, 17:39
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

En fin Doutor, pouco consolo será para arrimar ó que ti dis, pero polo menos quedastes de 39 na lista xeral, cousa que outros 13 equipos non poden dicir.

Haberá que repetir o vindeiro ano a ver se o sol axuda un pouco.

Vémonos o 8 de abril na saída de Samil, se non se torce nada
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Ven, 09 Mar 2018, 2:18
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Cuarto año del gato. Día 243. (6 de marzo)

Apareció la linterna perdida debajo del asiento trasero del coche, donde no podía encontrarla sin luz. Por culpa de esta paradoja y de Amazon (quién fuera igual de rápido) ahora tengo dos, y si las enciendo a la vez compito con el faro del Créac'h.

El martes tocaba rodar tres cuartos de hora, por ir avisando al cuerpo de las medias que vienen, dos en marzo y dos en abril. Excusas: mi cuerpo lee el gatuno y ya lo sabe. Pero el entrenador tiene sus manías, y la más molesta es la de mandarme salir entre semana.

Abrigado, elegí el frontal nuevo, me despedí de Penaldo (Montse trabajaba) y tiré hacia Tomiño. Últimamente evito Carregal de Abaixo, como si caprichosamente me hubiese cansado de correr solo a oscuras pisando charcos y baches mientras los perros me ladran o persiguen y los vecinos niegan el saludo. No apreciamos lo que tenemos.

Y desde los primeros pasos noté la conjunción planetaria favorable, ese encaje de las piezas normalmente desajustadas, ese viento interior que te lleva sin esfuerzo cuando otros días todo es lastre. Me dejé arrastrar, no era cosa de desaprovechar el momento, y fui disfrutando por el asfalto sin coches. Disfrutando, sí. Subían por los dedos vibraciones positivas, los calcetines que estrenaba me acariciaban los pies sensualmente. De verdad. Ya os diré la marca.

Quise trazar como un yo-yo, yendo, volviendo, yendo, volviendo. Intenté calcular dónde girar de regreso y cuántos tramos hacer, y me despisté con ejercicios mentales distintos: cómo contar diez minutos con reloj de arena que dura nueve y uno de cinco, y similares. Así que me limité a correr la mitad en un sentido, hasta alcanzar la carretera general que lleva a Goián, y la mitad en el contrario, para completar diez kilómetros en mejores registros que en muchas carreras.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Ven, 09 Mar 2018, 21:52
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Cuarto año del gato. Día 246.

La anécdota deportivo-rural del día le ocurrió a Montse. Salió temprano a correr por Amorín e hizo amistad con una ovejita, y juntas se iban ya a la aventura como Thelma y Louise cuando la señora las llamó a gritos y el animal hubo de ser reintegrado al rebaño.

(Sabéis, por supuesto, que M. Aizpurua recopiló hace treinta años un total de 3.463 nombres propios que los pastores vascos daban a sus borreguitas. El libro, en euskera, está disponible en Internet).

A la noche fue mi turno, y bien por la linterna que intimida, bien por el temporal, bien porque estaban siendo contadas por algún durmiente, no encontré ninguna. Con razón lo predecía el refranero: cada oveja con mi pareja.

Tenía que rodar una hora. Pensé: si para un maratón cumplo escrupulosamente con el entreno, para un medio maratón con la mitad es suficiente. No me encontraba con ganas ni fuerzas, era como si mi yo del martes hubiese sido mi primo el de Zumosol y el de hoy sólo el niño acusica. Muy mal.

A los treinta minutos (*) y camino de casa me pasé la entrada de tan cegato, no sirve de mucho una capucha si llueve en horizontal. Lo que me confirmó que era mejor plegar los bártulos.

(*) Seis arriba, seis abajo, mientras Kosovo y Serbia disputan entre ellos y retrasan los relojes eléctricos en Europa.

Mañana volaremos a Palma, si el tiempo lo permite.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Sáb, 10 Mar 2018, 13:25
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Ay, microsiervos, qué gran fuente de información y de diversión...donde también puedes encontrar consejos útiles. Por ejemplo, a todos los runners nos pasa a veces que el par de calcetines buenos, sí, los caros, pues resulta que encuentras uno, y el otro no vuelve de la lavadora. Bueno, pues he aquí la solución:

wtf.microsiervos.com/t...doras.html
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 15 Mar 2018, 1:19
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Cuarto año del gato. Día 248. (11 de marzo)

Tras el aplazamiento de la Interrunning se nos había quedado un fin de semana huérfano de carreras cercanas, que no soy yo de esos insensatos y antiecologistas que se van en coche de Tomiño a Camariñas para hacer un diez mil, por lo que busqué una más corta en Mallorca a la que llegar en avión desde Santiago. ¡Bien pensado!

Con Teresa callejeamos el sábado por Palma. La ciudad sorprende por bonita, por tranquila, por cara, por aburrida. Es temporada baja y se nota mucho. Paseábamos viendo los escaparates y decidiendo si era más crimen comprar un piso por ocho millones de euros o un bolso de Louis Vuitton por cinco mil, a mí me bastaba para indignarme un simple bañador por trescientos (y no los tienen de gatitos). ¿Y dónde estaba escondida una clientela así de obscenamente pudiente? Cuando los alemanes se repartieron las islas, los más rápidos, activos y madrugadores eligieron las Canarias; a los acomodados y perezosos les tocaron las Baleares.

Nos levantamos el domingo y buscamos la salida siguiendo el mar. No existían indicaciones, carteles, indicios de que allí fuese a ocurrir nada. Era todo un poco triste. Y bordeando el Palau de Congressos, por fin, hallamos señales reconocibles: chavalada de naranja -el color de la camiseta-, pequeñas colas recogiendo los dorsales, el arco de meta agitándose. Porque aunque el día estaba lo bastante soleado como para enviar fotos azuladas a los abandonados en plena borrasca, invisible a la cámara y furiosa soplaba la tramontana, ese viento tan literario que lleva consigo los gérmenes de la locura. Dicen.

Los nativos nos miraban con curiosidad, sin duda traíamos ese aroma a fresco, a new kid on the block, a profeta fuera de su tierra, y escuché a un par de mozos alabar mis piernas.

Repartía bolsas Meri Perelló (¿quién?), la novia de Rafa Nadal (¡micromachista!). Su fundación montaba el evento y el huracán lo desmontaba: caían las vallas, volaban los hinchables, volcaban los baños portátiles y se acumulaba el retraso en las pruebas infantiles, mientras nos refugiábamos en un hotel anexo. Por encima de la cinta mi pelo se echaba a la diáspora e imitaba a Anasagasti.

Por solucionar el tema, imagino, y porque lo mandaba el nombre de la prueba, terminaríamos por arrancar todos juntos en un batiburrillo de niños, jóvenes, veteranos, participantes en las distancias de tres y siete kilómetros, andarines, y esos cíborgs de baratillo del Nordic walking con sus bastones metálicos. Y encontrándome de pronto detrás de críos impúberes, señoras vigorosas y abuelos renqueantes, olvidé los propósitos relajados y me lancé en pos de un germano alto llamado Stephane. Que me arrastró en frío a ritmos de 4'20" para los que no estaba preparado.

¿Y qué tal el público? No lo sabemos. No se presentó. Niente. Null. Corríamos, según el reglamento, por los barrios desfavorecidos de Nou Llevant y La Soledat, pero ninguna comitiva vino a recibirnos como a Mister Marshall. Los voluntarios animaban y nosotros sudábamos, no había tráfico que cortar ni vecinos a protestar. Y el mundo exterior no oiría jamás de aquellos esfuerzos.

Siendo llano el trazado, el vendaval hacía las veces de cuesta. En cada vuelta una larga recta se subía así contra la corriente y ralentizaba la marcha. Sin mayores incidencias que las eólicas avanzaba a tres cuartos de gas. A falta de otras propuestas me puse como objetivo bajar de 4'30" en el global, y en meta esprinté lo justo para lograrlo y para adelantar al espigado Stephane, responsable de mis acelerones iniciales y últimos.

Esperé por Montse. Se empeñó en que quizás optaría a medalla y se disgustó al comprobar que no. No comprendo a los que no entienden la afición como un juego saludable y amistoso sino como una competición con premio o fracaso. ¿Vivimos de ello? ¿Nos hace mejores? ¿Qué importancia tendrá subir o no al pódium? ¿Son éstos acaso los valores que defendemos?

Meditaba al respecto cuando, consultando mi clasificación, puesto treinta y cinco de la general, caí en la cuenta: si hubieran puesto categorías por edad como deberían, ¡yo habría sido segundo! ¡Yo en el cajón! ¡Yo en la prensa! ¡Mi trofeoooooooooooooooo...! ¿Dónde está mi trofeooooooooooo...?

¡Qué vergüenza, qué robo, qué latrocinio! Esto entra directamente en el top tres de los escándalos deportivos de la Historia, sólo superado por el del falso equipo español de baloncesto paralímpico y la expulsión por protestar de un futbolista sordomudo en un partido frente al Madrid (of course).

¡¡¡¡Mi trofeoooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo...!!!!


Millor junts

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Dom, 05 Xul 2020, 20:15; editado 3 veces
gefreiter

Experto no foro
Experto no foro
18/11/05
0 Carreiras
4258 Mensaxes
Santiago
Respostar citando Envío Xov, 15 Mar 2018, 7:51
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Que nadie vaya de vacaciones a Mallorca hasta que le den su trofeo al Doctor, ¡pásala!
PequeñaCriatura

Foreiro Senior
Foreiro Senior
28/10/12
0 Carreiras
975 Mensaxes
Ferrol
Respostar citando Envío Xov, 15 Mar 2018, 11:25
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Pues como decía la canción, fue maravilloso volar hasta Mallorca. Primero pensé que no salíamos de Santiago y luego pensé que no salíamos de Mallorca. Pero finalmente, qué son cuatro gotas y dos ráfagas de viento racheado...¡naaah! Disimulando

Tú te quejas de tu trofeo, Montse se queja del suyo...yo no me quejo, (solo un poco), y no salí en las clasificaciones hasta el...¿lunes? Los últimos no serán nunca los primeros, y es por eso, que son los últimos. El bueno de Stephen no llegó a conocerme, pero mis teorías sobre el orden universal son revolucionarias.

Y por lo demás bien. A mí me gustó la isla en esta época. Sin aglomeraciones. Sin demasiado alemán, inglés, español, gallego, catalán...se merece otra visita con coche para salir del laberinto del centro y ver las playas, sin duda. Las ensaimadas no. Muerto

Una pena no estar más al tanto de la actualidad del corazón. Yo no conozco ni a la novia de Nadal ni a la madre, que por allí andaban y hasta animaron y entregaron trofeos (¡ah! que de trofeos nada...cachis Mr. Green ). La carrera tal cual lo contaste. Bien organizada, no faltó de nada. Circuito llano, penalizado por lo que el viento se llevó, (o casi). Es cierto que no parecía una zona desfavorecida, sino a medio urbanizar.

Lo mejor sin duda, la compañía. Gracias. Fue un placer.
tiojuan

Foreiro Senior
Foreiro Senior
3/10/11
0 Carreiras
807 Mensaxes
Cambados
Respostar citando Envío Xov, 15 Mar 2018, 12:05
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Por enésima vez, bravo Dani!!!!
Jajaja tremendo.
un abrazo.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 15 Mar 2018, 21:06
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Cuarto año del gato. Día 250. (13 de marzo)

¡¡¡¡¡Quiero mi trofeoooooooooooooooooooooo...!!!!!

Ah, perdón, que ya estamos de regreso en Carregal, que también es un barrio poco favorecido.

Últimamente alterno un entreno bueno con uno penoso, así que cuando noto que las piernas están por la labor no lo dudo y acelero sin hacer prisioneros. No hay signos previos que permitan adivinarlo, sigo saliendo obligado, asqueado, desganado, dolorido y tardío; no me levanto del sofá con una disposición especial para correr, y lo que el cuerpo haya dispuesto a mis espaldas únicamente lo sé una vez que llego a la carretera.

El martes fue uno de esos días (léase noche) en positivo. Creo que son los calcetines blancos nuevos, los calcetines de siete leguas de Boomerang con endorfinas incorporadas. Bajé con cara de fusilado y de pronto me vi alargando la zancada y levantando la cadera, con pasos fáciles. Que dirigí hacia Tomiño, siempre por el arcén con la linterna, más allá del cruce de Estás, treinta minutos de ida y treinta de vuelta.

Trece kilómetros. Podría haber ido más rápido pero el objetivo era rodar una hora y no batir ninguna marca. Ya lo dijo Stephen Hawking: cada uno de nosotros existimos por un corto espacio de tiempo, y en ese tiempo podemos explorar sólo una pequeña parte de todo el universo.



No visitar los lugares donde no he ganado un trofeo. He aquí una idea para acabar con el turismo radicalmente.

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Xov, 15 Mar 2018, 23:40
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:
[b]
¡¡¡¡¡Quiero mi trofeoooooooooooooooooooooo...!!!!!




Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Ven, 16 Mar 2018, 9:02
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Cuarto año del gato. Día 252. (15 de marzo)

¿Y si es el Pilates? Me encuentro fuerte, con problemas estructurales de difícil solución y alguno coyuntural con vocación de permanencia, pero bien dentro de mis parámetros.

Salí ayer a hacer un rodaje progresivo antes de la media del domingo. Para los entrenos de hasta cuarenta y cinco minutos bajo a Cda, para los mayores sigo la carretera a Tomiño. Tocaba Carregal, por tanto. Fueron tres kilómetros a 5'10", tres a 4'45" y tres (y pico) a 4'30". Justo a tiempo: aceleraba yo y se iba apagando la linterna. Llegué a casa trastabillando con el último lumen.

Nadie para el censo. A las once de la noche y lloviendo ya ni los perros ladraban. Sólo compartí un tramo con un coche, despacio y respetando, tuve que insistirle en que me adelantase sin miedo.

Me siento como un tipo de cincuenta años que, sin doparse, les da caña a muchos de sesenta y setenta.

Hoy partimos para León.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
donova

Maratoniano
Maratoniano
24/02/15
4 Carreiras
313 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 16 Mar 2018, 9:13
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Me siento como un tipo de cincuenta años que, sin doparse, les da caña a muchos de sesenta y setenta.
Ríndose Ríndose Ríndose Aplauso Aplauso Aplauso .un saludo.





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos