Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Xov, 01 Feb 2018, 20:48
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

La señora que aparece en el video es una Gran Atleta de Vigo que llevaba practicando este Deporte desde la Juventud. Creo que recientemente tuvo que retirarse por alguna lesión pero puedo decir que nunca en mi vida conseguí ganarle (ni acercarme siquiera a ella) y que era una delicia verla correr.
En efecto Freak una vez más me descubro ante ti... Donde C... encuentras estas joyas????????????????
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Xov, 01 Feb 2018, 20:51
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Perdón Dr. Pensaba que estaba en el diario de ferakrunning... No me lo tenga en cuenta.... Piense en mi avanzada edad...
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4268 Mensaxes

Respostar citando Envío Xov, 01 Feb 2018, 20:57
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Tranquilo Andrés, al Doctor no le parece mal que usemos su diario como chat, seguro. Me imagino que cada ciudad tiene su clásico atleta mayor. En Coruña hubo muchos. Había uno mayor que hacía todos los días Coruña-Bastiagueiro y vuelta. No hace mucho lo vi de paisano. Actualmente debe correr medias en Heaven.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Ven, 02 Feb 2018, 20:36
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Cuarto año del gato. Día 211.

Es el Día de la Marmota en Punxsutawney de Arriba. Phil ha visto su sombra y pronosticado otras seis semanas de invierno. (¡Chiripitifláutica tradición! Somos malos, Malasombra, somos malos de verdad, somos como una espina que sólo sabe pinchar, y más malos que la quina). Que sean cinco, por favor, porque en la sexta empiezo la temporada de escapadas, viajes y carreras foráneas. Agenda de la que seréis convenientemente informados para que podáis quejaros si os parece abusiva.

Los famosos, la familia real y los que vivimos en el rural tenemos algo en común: nunca andamos con efectivo en el bolsillo. Para ir a un cajero no me queda otra que coger el coche, y mientras tanto voy de fiado sisando del bote de la calderilla para tomar el café en la oficina. Como hoy tocaba una tirada larga de casi una hora se me ocurrió hacerla hasta Tomiño, Tomiño City, Tomiño D.F., con la tarjeta de débito en el bolsillo del cortavientos.

Ahora sé la distancia exacta que me separa de la civilización: veintitrés minutos. Faltaban treinta y dos más. Paré en la máquina, retiré una cierta cantidad, di unas cuantas vueltas por el casco urbano para completar tiempo y regresé por esas carreteras sin arcén, confiando en que la linterna asustase lo bastante a los conductores. Si me atropellaban sería un caso curioso para la policía científica: hallado el cadáver de un runner con un fajo de billetes, se le conocían muchos archienemigos.

Esto ha sido como la versión ampliada de la película de Woody Allen: Corre, toma el dinero y corre. Tengo sus DVD a buen recaudo, junto con las novelas de Henry Miller, los discos de Los Suaves, los mangas de Toriyama, el jabón Nenuco. Todo puede ofender. Porque ya ha ocurrido. Ya han retirado una obra de arte de un museo. Lo habían intentado previamente con Balthus. Primero vinieron a buscar los cuadros prerrafaelitas y no dije nada porque yo no era un cuadro prerrafaelita. Y cuando la pesadilla distópica se haya completado y os preguntéis cómo se ha llegado a ella, recordad que está pasando ahora mismo.


“Teresa soñando”

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 02 Feb 2018, 22:13
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Doctor, a la hoguera, acabas de poner un cuadro machista y que incita al maltrato animal. También ofende a los veganos y a los fabricantes de sillas de plástico.
PequeñaCriatura

Foreiro Senior
Foreiro Senior
28/10/12
0 Carreiras
975 Mensaxes
Ferrol
Respostar citando Envío Ven, 02 Feb 2018, 22:45
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Creo que viene una semanita de pasar frío del bueno...muchos dias marmotiles, pero corriendo se pasa, o eso dicen.

En cuanto al cuadro, a mí me sigue pareciendo precioso, pero yo no entiendo ni de arte ni de vinos, y sólo llego a decir lo que me gusta y lo que no. Ya lo decía Campoamor, todo es según el color del cristal con que se mira, aunque algunos lo ven todo muy oscuro, y no es culpa del cuadro, o sí...


DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mar, 06 Feb 2018, 0:39
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Cuarto año del gato. Día 213. (4 de febrero)

Si la montaña no va a Mahoma, la decapitan por infiel. Creí que el domingo me había metido por error en un trail, leyendo mensajes de la organización que recomendaban zapatillas de clavos y hablaban de experimentar el running agreste. Falsa alarma, felizmente: no te puedes fiar de esta gente ni cuando promete una ruta asequible ni cuando amenaza con lo contrario.

Por si acaso, mandé a Moncho a inspeccionar el terreno unos días antes. Volvió con relatos maravillosos de palacios de oro macizo, de perros con cabeza de hombre y de hombres con cabeza de perro, de Samarcanda, de Cipango, y también de una cuesta que no se la saltaba un romaní.

Quise comprobarlo en persona y empecé (y acabé) el calentamiento atacándola. Pasé de sesenta pulsaciones a doscientas en diez segundos, casi igualando los registros del Lamborghini que se exponía en la feria. Uf. Era posible hacerla sin andar. No probable pero sí posible.

Por allí estaban Andrés, Óscar y los gemelos, entre otros conocidos. Fui avisando a todos de lo que nos esperaba al tomar la primera curva. Y a la hora señalada, con la conciencia tranquila y la estrategia preparada, arranqué despacio, atrás. Muy despacio. No diré muy retrasado por evitar chanzas. Salimos del recinto, yo al trantrán, cambiamos la alfombra por la tierra y hala a subir esquivando pachorrentos en zigzag.

Joder. Perdón: cáspita. Demasiado al límite, terminé con lo justo, con las alarmas encendidas.

Faltaban todavía tres o cuatro repechos más modestos, dejados caer como espolvoreados, repartidos a intervalos regulares por si nos aburríamos. Definitivamente no apuraría e iría tranquilo a mi aire. Tampoco me animaba a soltar piernas en los descensos por miedo a resbalar. E instalado en esa prudencia no competitiva estaba disfrutando.

Entramos en el IFEVI, los curiosos nos miraban con desinterés (paradójicamente), giramos y lo abandonamos, y de nuevo nos aguardaba la cuesta. Gatos escaldados, frenábamos y respirábamos hondo para afrontarla. Fui el único que la corrió de mi entorno, si aceptamos pulpo como animal de compañía y consideramos que aquello era correr. De lado a lado sorteando caminantes y rifas para el infarto.

Satisfecho por la hazaña y la supervivencia, seguí a mi ritmo. Pero una carrera sin archirrival es como una nevera sin yogures, un mes sin viajes. Se puso a mi derecha un chico de blanco. Sin una palabra, por estas conexiones de bluetooh de los populares, supe inmediatamente que habría duelo.

Él tenía la zancada más larga, yo pesaba menos. Él era joven, yo cabezón. Él moderno con su barba, yo curtido en la noche de Carregal.

Hacia arriba me adelantaba (yo), hacia abajo me adelantaba (él). Nadie ganaría a nadie si el sujeto fuese elíptico. Y en el fragor de la batalla doblé: esfuerzos para aguantar al mozo; al mítico Alberto, que ha encontrado compañera de rodajes; y el tobillo en una piedra.

Percance que aprovechó el hipster para marcharse unos metros. Pero una cosa es dar el pie a torcer y otra el brazo, y lancé un esprint final valiente y llegamos tan juntos que hubo que recurrir a la foto finish, el ojo de halcón, el videoarbitraje y la intervención del presidente falangista de la Liga.

- ¿Y cuál fue el resultado?
- ¿Qué más da eso? ¡Lo importante es participar!

Participar, felicitarnos amistosamente, y tomar el chocolate con churros con que nos obsequiaron.

Si esto es el running agreste, estoy a favor.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 07 Feb 2018, 22:03
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Cuarto año del gato. Día 215. (6 de febrero)

No sé vosotros, yo no me metí en esto del running para correr.

Sí por la farándula, la fiesta, los aplausos, la vida social, los viajes. Porque es bueno tener un hobby (a poder ser inofensivo). Empecé por probar y echar unas risas al comienzo, y una cosa llevó a otra y aquí me enredé. Pero correr, lo que es correr por correr, sigo sin asimilarlo después de tantos años.

¿Pues os creéis que el entrenador no lo entiende?

Al final (casi) siempre termino saliendo cuando veo que la discusión ya es más larga que el rodaje.

Linterna, mallas, cortavientos, camiseta interior. Cara de pocos amigos (que es signo de persona inteligente según los psicólogos evolucionistas). Bajé a Cda a trotar entre treinta y treinta y cinco minutos y evaluar daños, que los hay: voy con ambos tobillos doloridos y el sóleo derecho pinchado. ¿Y me quejo acaso? Sí, claro que me quejo.

A la puerta de una casa un niño y su madre parpadearon cegados. ¡Mamá, mamá! Tranquilo, cariño, es una persona, es una persona. Eso, señora, ante todo hay que ser persona. Y más tarde una pareja con perros, es decir, con sendos perros, se hizo a un lado para dejarme pasar y saludó.

Más animado con este triunfo del sistema educativo desfruncí el ceño, con dificultad. Allí justamente confluían la parte superior de las gafas, la cinta del pelo y el foco que llevaba en la cabeza y que pesa no poco. Todavía algo rencoroso regresé y paré el reloj en exactamente treinta y dos minutos y medio. Ni para ti ni para mí.


Koyuki vs Grumpy Cat

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4268 Mensaxes

Respostar citando Envío Xov, 08 Feb 2018, 17:18
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:
¡Mamá, mamá! Tranquilo, cariño, es una persona, es una persona. Eso, señora, ante todo hay que ser persona.

Yo solo, un rato, tirado por el suelo, riéndome solo (vr). Entonces, mis hijas entran en la habitación mirando raro, serias, pensando: "Este tío es imbecil". Y yo respondo telepáticamente: "Pos no te diría yo que no". Buena imagen la mía, que debería inspirarles terror, o algo así. Digo yo.

Si es que a veces lo petas, Doctor.

En mi caso esa escena es una redundancia por entreno. A mi no me hace falta la noche, ni la luz de casco, ni el deslumbramiento para provocar sentimientos en gatos, perros, ratones y criaturas aladas.

"¡Mamá, mamá! NO estés Tranquilo, cariño, NO es una persona, NO es una persona. Eso, señora, ante todo hay que ser NO persona."
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Sáb, 10 Feb 2018, 19:57
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Cuarto año del gato. Día 218. (9 de febrero)

Si vivo en Carregal es por las siestas en mitad de la jornada laboral. La cercanía a la oficina y poder permitirnos una casa sin vecinos pegados, ésos son todos los atractivos del pueblo. De modo que cada poco tiempo siento la urgencia de acercarme a Vigo, que por contraste es Babilonia, y aprovecho para mis recados.

Allí fui la tarde del viernes. Primero a la biblioteca a por unas películas (estoy revisitando a De Palma), después a recoger dorsales propios y ajenos para la carrera del domingo, más tarde en El Corte Inglés a gastar la tarjeta regalo en novelas de Murakami, escritor gatuno donde los haya.

Con la bolsa llena de ocio, la penúltima tarea de la lista era correr. Conduje el coche a Samil y me cambié tiritando. Ya la noche se había cerrado y yo no tenía linterna, pero la oscuridad urbana es siempre menos densa que la rural, el firme de la carretera cumple con su nombre, y los perros van atados con longanizas. Hasta el frío, con ser mucho, era más sano, sin niebla.

Tiré hacia el nordeste (aprox.), en dirección a Bouzas o dejando el mar a mi izquierda. Iba por el paseo, escuchando las olas que no veía, imaginando blanca la arena parda. Atravesé el camino de tierra y subí a la acera y continué. Probé alguna bajada pronunciada que tuve que deshacer por no atreverme a entrar a aquellas bocas de lobo que aguardaban al fondo.

Realmente era una pena rodar a esas horas y perderme el paisaje. O perderme yo. En una de las cuestas apareció otro corredor delante de mí y lo adopté como guía. Lo (per)seguí por Alcabre y Bouzas, y lo abandoné cuando se metía en la explanada de la Terminal. Giré y callejeé por el adoquinado y las taperías, y tomé nota mental. Esta vez sí me animé a pisar las playas, aunque como si fuesen huevos, con lastimeros tramos a seis min/km.

Regresé a Samil, ahora con el mar a la derecha, y aceleré. Teminé la recta, subí por Canido, alcancé el aparcamiento de O Vao, di media vuelta. Así me resulta más fácil asumir las distancias. El resto del entrenamiento será cansado pero sé que me lleva al vehículo y la ropa seca y es un ir descontando y no añadiendo.

Trece kilómetros a 5'09". Con las rodillas muy doloridas y el cuerpo tan rígido que no podia siquiera estirar.

Montse vino a rescatarme y nos fuimos a cenar y beber unas cañas a los bares por donde había pasado. Y ésa era, por fin, la última tarea.

¡Ah, la ciudad! Es otra cosa.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Sáb, 10 Feb 2018, 20:43
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Esa costumbre de entrenar de noche les va a traer un disgusto.... Los perros acechan y todas las personas son pardas. Ni Murakami le salvará...pero en fin... son Ustedes jóvenes e inconscientes...
Poco original la canción que le dedico
www.youtube.com/watch?v=LCJhpmPwnGQ
Pero muy sentida oiga!
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 14 Feb 2018, 0:03
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Cuarto año del gato. Día 220. (11 de febrero)

#Meow Too

Porque lo que no se visibiliza no existe, es urgente una neolengua inclusiva. Cuando decimos portabozal y desmiembra lo que decimos es que los felinos estamos aquí, que somos callados, discretos, elegantes, bellos, limpios, que estamos construyendo este país, y a cambio de todo ello lo que recibimos es persecución, es violencia de especie, es un enorme desprecio de esta sociedad profundamente canina. Porque si un mastín o un dogo mira tu pierna y sólo piensa en comerse tu tibia, ¿qué es eso sino la osificación del cuerpo?

#Delata a tu perro

Porque hoy en día no eres nadie si no afirmas que te han mordido/gruñido/ladrado/olisqueado, apúntate al club. Un linchamiento gratuito por inscripción. ¡No renuncies a tu minuto de gloria! La disidencia no está permitida.

Es broma, por supuesto. ¿Cómo sería posible imaginar una cosa así? Castigat ridendo mores. Yo en realidad sólo vestía de veterinario en apuros. Me presenté en la Puerta del Sol con un disfraz recargado hasta el barroquismo. El uniforme, tras los diversos añadidos, se componía de:

- Conjunto de pantalón y chucho hinchable mediante ventilador (pilas no incluidas).
- Bata blanca.
- Atrezzo de médico: gorro, mascarilla, fonendoscopio y lámpara quirúrgica.
- Tarjetas plastificadas de Cat Friendly Clinic.
- Transportín.
- Gato de peluche.

Me estaba cambiando en el coche y ya las primeras señoras transeúntes quisieron sacarse unas fotos y los primeros chuchos empezaron a ladrarme, o a su congénere de plástico colgando de mí. Pero el aire se escapaba por la barriga, y no sería por falta de ella. Había que sellar. Isaías, que lucía traje de hot dog con mostaza, se sentía poco valorado por los espectadores, y con rencor apretó demasiado cuando le pedí que me rodease con cinta aislante.

Inmediatamente me pareció ser cortado en dos. Perdí la conexión con las extremidades inferiores, inferiores espacialmente pero no en importancia. Del ombligo para abajo era como un ecosistema propio (y por lo mismo, ajeno), una zona pródiga en corrientes y con altísima humedad. Más que inflado, tumefacto. Más que hermético, gangrenoso. Y yo con ganas de ir al baño. Más que amor, frenesí.

Probé a trotar. El animal flotaba sin tocar el suelo, esa parte al menos funcionaba. Por contra: la mascarilla me asfixiaba y tiraba de las orejas y las asoplillaba; una de las tarjetas se volteaba y clavaba en el cuello; el gorro daba calor; la caja pesaba un quintal; el muñeco resbalaba.

- ¿Pero no habías ensayado antes?
- ¿Por Carregal? No, gracias.

Ya no cabía arrepentirse. Saludamos, posamos, comparamos indumentarias. El más aparatoso era yo, sin duda. Fui al fondo del pelotón para no molestar con mis cuartos traseros. Y arrancamos. En cuesta arriba. Y no iba bien.

En el microcosmos de mis pantorrillas, embutidas en polímeros sintéticos nada aptos para el deporte, el efecto invernadero campaba a sus anchas. Si las estrecheces pueden ser anchas. Sudaba por las rodillas, el hueco poplíteo. La cenefa del pantalón marcaba a fuego los tobillos. Y empecé a econtrarme raro; no cansado: extraño, mareado. Con la bata ceñida, la cabeza tapada, los diversos artilugios pendiento y los brazos ocupados. Tenía la boca seca. Angustia, estado delirante, sed intensa. ¡El perro me había contagiado la rabia! Así de a fondo me meto yo en el papel.

Los niños se reían y los espectadores casuales felicitaban la ocurrencia, pero no tantos y tan bien que compensasen lo que estaba sufriendo, perdonad si soy ingrato. Arrastraba lastimosamente los pies, casi ocultos por esa obesidad mórbida, cambiaba el transportín de lado, tiraba de la goma, resoplaba, y únicamente reconfortaba verme en los cristales de las casas, realmente era un trabajo fino que no pasaba desapercibido. Y sin embargo tampoco, puesto que no se apreciaba de frente. Debería correr de perfil como los egipcios o la mascota Cobi.

Llegué al kilómetro cinco, al arco de inicio, y ahí aplaudieron y jalearon y me vine arriba. Un minuto escaso arriba. Comenzando de nuevo la cuesta paré y caminé. No había agua. Si caigo desmayado que sea sobre el colchón, pensé. Mi tocayo de los Beer Runners me gritó, vamos, vente con nosotros. Rodé hasta el seis, anduve, reinicié, y así, haciendo una carrera por fascículos. No era agotamiento, era deshidratación.

El último tramo lo saqué adelante por el método habitual: el coraje. Cayó la lluvia por fin y bebí desesperado como un náufrago en un charco en el desierto. Y ya iba lanzado dispuesto a terminar dignamente, cuando a falta de quinientos metros se rompió el disfraz. Ay, Carlos Sainz, cómo te comprendí. El ventilador se había despegado y caído hasta el tobillo. Sin aire renovado, en apenas unos segundos en lugar de un pitbull con sus fauces llevaba una iguana desecada enganchada al culo, el preservativo desechado de un elefante africano, un globo aerostático fuera de temporada.

Intenté arreglarlo en la acera, un par de minutos más a añadir al tiempo, y entré en meta agarrando el mecanismo con la mano izquierda, la caja y el peluche en la derecha, el pobre gato hecho un estropajito, irreconocible, yo con las gafas empañadas sin ver nada, y el público que se había marchado a taparse.

Tan triste y anticlimático que ni me acordé de detener el reloj.

Y no pude optar al premio por equipos pese a que técnicamente éramos tres: el bicho de plástico, el de pelo y el de carne y hueso. Uno pinchado, otro mojado, otro febril. Así que, recocido tu rebaño, ¿a dónde vas, pastorcillo? Al coche a secarme y a tomar unas cervezas porriñesas.

Y mira que me esforcé. Otra vez saldrá mejor. Como las fotos. Ni una buena.







Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Xov, 18 Out 2018, 23:18; editado 1 vez
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 14 Feb 2018, 7:00
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Si palabras Dr... Me deja Vd. sin palabras.
El disfraz es de lo mejor que he visto. Correr con él, el suplicio que describes.
No da Vd puntada sin hilo (ni en disfraces ni en sus crónicas).
Larga Vida al Gatuno Aplauso Aplauso Aplauso


Última edición por Andrés61 o Mér, 14 Feb 2018, 14:10; editado 1 vez
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3257 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Mér, 14 Feb 2018, 8:57
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Superándote a ti mesmo, que xa é complicado co alto que deixas o listón de cada vez Sorriso
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mér, 14 Feb 2018, 17:22
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

No te quejes, Dani. La salchicha de Irdam tampoco recibió excesivo feedback, y eso que entiendo que, para el perro mordedor (poco ladrador) inflable, debía resultar más apetitosa que tu trasero, por más que se trate del de un galeno galán.

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos