Foros ›
El Correo Papalegüense (edición online)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
beuckelssen

Foreiro Senior
Foreiro Senior
9/08/12
88 Carreiras
959 Mensaxes
Valdoviño
Respostar citando Envío Mar, 22 Xan 2019, 21:45
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Señor esprintardor, tengo entendido que el tierraplanismo es muy intenso en Padrón. ¿Volveréis este año?
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mér, 23 Xan 2019, 17:01
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

beuckelssen escribió:
Señor esprintardor, tengo entendido que el tierraplanismo es muy intenso en Padrón. ¿Volveréis este año?

Estamos trabajando con esa hipótesis... Mr. Green

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Dom, 03 Feb 2019, 14:59
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Entrenamiento matutino dominguero.
Distancia: 8.58 kms
Duración: 51:04

Saliendo de las garras de la última lesión-molestia-tocaduradepelotas, que me ha tenido en el dique seco estas dos últimas semanas.
Empecé con mucho miedo, pues el frío es gran aliado de la parca lesionadora, pero luego salió el sol, y amén de su contenido poético y metafórico, la cosa ya fue rodada.

Como anécdota de la jornada, señalar el avistamiento de un pony (sí, un pony) que estaba atado al lado de la rampa por la que se sube a la pasarela de Oira. ¿Será de los rumanos (eufemísticamente hablando) que hacen el churrasco en los asadores de piedra que hay en los jardines de las piscinas municipales?
Misterios del aquí y ahora.

¿Como será la vida de ese pobre animalito? ¿En qué pensará, si piensa, durante esos momentos de amarga cautividad?

Expectativas



Realidad



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Xov, 07 Feb 2019, 20:34
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Miércoles: 9.88 kms, (con permiso de los pelochos) en 01:00:19.

Muchas caras conocidas dándolo todo por esos caminos de dios...

Estamos ya en la rampa de lanzamiento del Calvario, en lo que será mi retorno a una carrera que retorna ella también.

Es bueno retornar, pienso yo. Aunque dicen también por ahí que nunca se debe volver al lugar donde una vez se fue feliz...



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mar, 12 Feb 2019, 19:14
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Ayer lunes regresé a los entrenos después del default a la carrera del Calvario, con poco más de 6 kms a trote borriquero, y únicamente para comprobar que sigo inmerso en la misma nebulosa de achaques y lesiones mal curadas que me viene acompañado desde el San Martiño.
Antes estaba con un pie en segunda, ahora tengo los dos.

No sé si esto se acerca a un fin de ciclo, si la crisis del running ya no va a ser un fenómeno pasajero, si como dice el refrán, cuando las barbas de tu vecino veas pelar, pon las tuyas a remojar... Y no me refiero al prolongado eclipse total que sufren algunos diarios de este otrora fecundo subforo.
El caso es que tengo el miedo metido en el cuerpo.
Y como yo soy así, encima voy y me pongo a ver vídeos en YouTube para que me levanten el ánimo, y me encuentro con esto...



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3257 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Mar, 12 Feb 2019, 20:19
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Non é por ser pesada cos esloogans do Minducha´s tink tank, pero xa sabes "quen moito medo ten..."

Así que sacude o medo do corpo, vai a alguén que te xestione ben a ensalada e o salteado de lesións, e lembra que nin ós coellos nin ós hamsters lles cadra ben o da cobardía. Arriba eses ánimos
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mar, 12 Feb 2019, 22:37
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

¿Por qué me haces esto Meigalicix? Sabes perfectamente que los mantras de la señora Minducha entran en mi cerebro reptiliano como cuchillo en mantequilla...



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Lun, 18 Feb 2019, 22:48
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Un año más regresamos a Lalín, y desgraciadamente no podemos decir que haya sido con buen pie.
Dejando a un lado todo amago de suspense, os lo voy a decir directamente: Me he vuelto a lesionar.

Sí, es la vieja contractura del San Martiño, que nunca se acabó de curar del todo, y que espera pacientemente y sin desmayo, a los momentos de mayor debilidad mía, para reproducirse,

Y ayer era un día propicio, La noche anterior había estado por ahí de picos pardos, en una cena de compañeros de curro, y entre caldos varios, chupitos y botella de champán, amén de un entrecot mastodóntico, que me costó dios y ayuda digerir, no pude gozar del mercido descanso del guerrero que antes de cada carrera sería recomendable.

Las fiestas-jolgorrio y el trasnochar no son de recibo en un atleta de cuarenta y muchos inviernos, ya de por sí fondón, y poco amigo de las metodologías espartanas.

Dudé incluso de asistir, pero al final opté por arriesgarme. Eso sí, jurando y perjurándome a mí mismo que haría un buen calentamiento, cosa que incumplí. En lugar de ello me fui a tomar un café con Isaias y Basi, a quienes aproveché para preguntar por la suerte de aquel diarista de este foro de cuyo nombre no quiero maullarme.

Y poco me pudieron decir, más allá de lo consabido: Otra víctima de la gran pandemia de lesiones que asola el gremio.
Casi tan poco como el tiempo que me quedó para cambiarme de ropa y meterme en un calentamiento relámpago en compañía de Tiojuan.
Otro error de principiante. Nunca se debe calentar con galgos o similares. Ellos lo hacen a lo que es ya tu ritmo propio de carrera. Luego paras, te enfrías mientras esperas por ese pistoletazo que nunca llega, y que luego resulta haber sido ya, aunque no lo oyeras, y estás a punto de caramelo para convertir la mecánica interna de tu cuerpo en la de la fregoneta de los feriantes.

La carrera sale hacia abajo, y ante las primeras molestias decido retranquearme hacia el grueso del pelotón y dormir la carrera, pero una miríada de archirrivales me sobrepasa sin ningún miramiento, Manuel, entre ellos, un Basi disparado, con el cuchillo entre los dientes, y algun@s cuant@s más, que seguro que me la tenían guardada desde mi exhibición de poderío en Boborás, y cambio entonces mi planteamiento conservador inicial por uno más progresista, con lo cual enseguida entro en déficit y se me pone la pierna afectada, precisamente la derecha, en actitud tremendista y con la idea clara de desalojarme, por la vía rápida, de la carrera del Cocido.

Me estoy moviendo en ritmos patéticos, y lejos de atender ya a mis competidores habituales, el tira y afloja es con la funesta perspectiva de tener que abandonar en medio de ninguna parte. De hecho, como el recorrido es así, que empieza alejándose de meta, y luego da la vuelta, de poco me hubiera servido hacerlo. Desde luego no habría acortado en un ápice mis sufrimientos, y, por descontado, que no hubiera sido un final digno.
Hubiera quedado allí tirado como uno de esos camiones mazacotes que se quedan atascados en las dunas del Dakar, mientras las motos, con imuchísimos menos caballos de potencia, los rebasan dando saltos (de alegría).

El caso es que luego de buscar la postura incesantemente en la que el dolor remitiera, y sobre todo el riesgo de hacerme un estropicio todavía mayor, esto es, una receta milagrosa que me permitiera continuar, al fin conseguí dar con algo que lejanamente se le pareciera, a cambio, cómo no, nada es gratis en esta vida, de adoptar un estilo y una técnica de carrera ostensíblemente paralímpica.
Además, el Ciripolen, que se sumó al acoso y derribo contra mi persona, no quería contar bien los kilómetros, y a falta de dos, para mi desesperación, me torturaba con que eran cuatro.

Tan mal iba, que en la cuesta final, esa larga que se enrosca sobre sí misma como si fuese el látigo de un domador, llegué ya manso como un corderillo, apenas capaz de ir adelantando a algún que otro corredor que cada poco echaba a andar. Y es que en la parte de atrás de las carreras, más que una competición, lo que se vive es un drama humano. La lucha por alcanzar con bien la meta, que no es poco.

Me hubiera gustado, como en años precedentes, coger de otra guisa esa espléndida recta final lalinense, ligeramente encañonada hacia abajo, y lanzarme como un proyectil en pos de un brioso colofón esprintador.
Y la tentación, que vive arriba, pero que apela a lo más bajo, existió, aunque dios le da pan al que no tiene dientes. Meterme en esa refriega me hubiera costado, sin necesidad de ponerme a hacer números, muuuuuchos, muchísimos, meses de dique seco.

Al menos tan precaria actuación, hay que mirar siempre el lado positivo, me servirá para sumar algunos (pocos) preciosos puntitos a mi cuenta del circuito, que hace ya tiempo que está en descubierto. Perdonad que me repita, pero se podría decir, ya casi con toda seguridad, que tengo un pie en segunda. El otro, pobre criatura, ya tiene bastante ignominia con formar parte de una extremidad traidora, chantajista, chaquetera, compinchada con el enemigo, ácrata, separatista, mártir de la yihad, hacker, hater, concursante de First Dates...
¡Cuanto de incongruente hay en enfadarse con uno mismo y su organismo!
Un despropósito y a la vez pura poesía, y música celestial, para los oídos de mis archirrivales, siempre ávidos de buen flamenco.



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 19 Feb 2019, 7:19
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Recupérese pronto y bien Maestro. Le espero en Quiroga con el cuchillo entre los dientes...
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Lun, 25 Feb 2019, 22:14
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Sabía yo que esta lesión caprichosa de la pierna derecha había perdido ya el interés en seguir fastidiándome, pero me faltaba la confirmación.

Y esa seguridad por fin la obtuve el domingo en el Cros de Antioquía de los Limiactivas, que no corrí, aunque me anduve de arriba a abajo el hipódromo de Antela, persiguiendo a los corredores con mi cámara de vídeos de primera.
¡Es grande un hipódromo! ¡Grande de coj...!
Piensa ya uno de entrada en lo enorme que se le hace una pista de atletismo de 400 metros, y lo pequeñito que se queda uno ahí en medio de las ocho calles... Pues esto, ni te cuento.
El caso es que iba más preocupado de pisar una mierda de caballo, y enterrar en ella mis zapatillas recién lavadas, que de que me resintiese de la lesión, y cuando me quise dar cuenta, ¡bingo!, estaba curado.
Resumiendo, que volví de allí con más moral que el caballo de Espartero, y aunque ayer por la tarde decidí descansar, para asegurar ya definitivamente la erradicación de la dolencia, hoy en este entreno suave de 5 kilómetritos y medio, pude darla por fin (momentáneamente) por superada.

La gran pregunta ahora es: ¿Seré capaz de encadenar a partir de ahora algunos entrenamientos buenos seguidos? Y ¿Por qué dejan correr a personas en los hipódromos, y no a caballos en las maratones populares? Mundo hipócrita. Humanos y equinos, separados por los prejuicios. ¡Igualdad real ya!

Envidio a los burros, que pueden vivir a caballo de ambos mundos, sin dejar de ser ellos mismos.



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3257 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Mar, 26 Feb 2019, 17:54
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Unha alegría saber da túa curación
Xa sei que o teu non son as medias ( nin os calcetines sovieticos) , pero xa que ves entrenado de Antela como grabador de vídeos, sería outra alegría tamen terte de filmador o 6 de abril entre Vigo e Baiona.
Mentras, que se faga realidade o de ir enganchando algún bó entreno no territorio coello
ManelVazquez

Novo foreiro
Novo foreiro
28/12/15
0 Carreiras
12 Mensaxes

Respostar citando Envío Xov, 28 Feb 2019, 12:48
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Me alegro da súa recuperación. Aínda que agora a un servidor lle tocará de novo perdelo de vista na liña do horizonte (como en Boborás), ou cruzar un fugaz saúdo no quilómetro final do Carballiño.
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Xov, 28 Feb 2019, 13:32
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

ManelVazquez escribió:
Me alegro da súa recuperación. Aínda que agora a un servidor lle tocará de novo perdelo de vista na liña do horizonte (como en Boborás), ou cruzar un fugaz saúdo no quilómetro final do Carballiño.
No se apude Vd. El Maestro no se prodiga en MM. Yo aún conservo la esperanza (que es lo último que se pierde Disimulando ) en darle alcance... Siempre desde el Respeto y admiración que su Persona me inspira Angel
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Xov, 28 Feb 2019, 17:38
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Excelentísimo, afectísimo y reverendísimo Andrés61, nuestro estimado correlega ManelVazquez se refiere a hechos de armas (tomar) acaecidos en el pasado. El futuro es siempre una incógnita, y la posibilidad de regresar a una MM, salvo amputación traumática de mis extremidades inferiores, e incluso de hacer MMP en ella, siempre estará ahí.
Sin más, ruego acepte las salutaciones de este rendido admirador y sempiterno discípulo suyo.

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Lun, 11 Mar 2019, 18:18
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Ayer tenía lugar la carrera "Yo soy libre para correr" y, para solidarizarnos con las legítimas reivindicaciones feministas, decidimos, matogrosso, empanado2 y yo, tomar parte en ella. Claro que, los mal pensados dirán que fuimos a buitrear aprovechando que el orden de las proporciones meigalicianas estaba completamente subvertido, o que íbamos a ver si le quitábamos la novia a Sinsegundo, el que hizo podium requeteveterano en el ultramaratón de la Palmera de chocolate, que abomina de estas pruebas tan insufriblemente cortas y no competitivas, y, eventualmente, ha dejado a la intemperie a su gachí.

En el fondo dará igual, puesto que por más manifestaciones que se hagan, tamborradas, banderolas moradas, o carreras inclusivas, los asesinos seguirán asesinando. Este fin de semana, sin ir más lejos, otras tres madres, hermanas, amigas, se han quedado sin entrar en meta. Y para mi, que estoy de acuerdo en que la mejor defensa es un buen ataque, es más que evidente que en la lucha contra el machismo, y sus delirios violentos, no se está acertando con la diana.

En fin, el caso es que yo tampoco acierto con la diana de mi preparación física. Pese a ser una carrera relajada, en todo momento me vi muy sobrepasado y con el motor excesivamente revolucionado para lo poco exigente de la prueba. Evidentemente al no haber cronometraje ni clasificación no puedo decir si fui hamster o conejo. Tal vez se ajuste más a la categoría de caracol, por aquello de que son hermafroditas. Por no servir, ni siquiera creo que me valga como revulsivo ante la cita inminente de Porriño, en la que no podré esconderme (que es lo que Solari probablemente diría de mi si fuera mi entrenador). E implícitamente dejo yo también caer de soslayo que no se deben esperar de mi grandes alardes en el corto plazo. Sigo convaleciente de mis lesiones, y aún ha de pasar algún tiempo antes de que pueda celebrar mis gestas deportivas como Ana Peleteiro: A lo Cristiano Ronaldo, y con gran aparato de furia varonil. Para ella la igualdad de género es el presente.

No quisiera despedirme sin agradecerles queridos lectores, el tiempo que malgastan leyéndome, y sin dejar de recordarles que cuiden de lo más preciado en sus vidas: A esas mujeres que nos lo dan todo, que nos idolatran a pesar de ser unos completos botarates, que son el acicate y sostén de nuestras vanas, ilusorias e inmerecidas pretensiones de gloria, éxito y reconocimiento.



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos