Dom, 23 Xul 2017, 22:22
Asunto: Re: Diario de Meigalicix (polo 20% e subindo)
Crónicas da favela: " V Carreira do Carneiro ó espeto en Moraña".
Chegou o día D, a hora H. Horario e condicións climatolóxicas segundo o previsto. Saúdos antes da carreira, con
Andrés61, Doutor, Moncho, e Matogrosso ( ó que identifiquei correctamente pero tiña bailado o dato de quen corria neste día, se él ou
Papa-Leguas. Pola contra, unha hora despois a Papa-Léguas con gorra confundino con Matogrosso, qué desastre)
Sabía que non ía na miña mellor forma, e que nesta carreira hai miota élite e xente de nivel, pero facíaseme raro estar xa a altura do km 2 correndo practicamente soa, nesa terra de ninguén que queda entre os ultimísimos do pelotón intermedio e os primeiros da zona de cola final. Pero funme mantendo , levando como referencia un grupiño de 6 persoas que ían a uns 50 metros ou mais por diante... Axudaba moito o de ter os vasos de auga dispoñibles varias veces na carreira, moito mellor que un botellin de auga único no km 5. E por suposto os berros entusiastas de Mary Abal, e os saúdos de Papa-Leguas exercendo de fotógrafo no medio da rúa principal.
Na segunda volta ó circuíto o grupo lonxano de referencia foise disgregando e xa foi máis doado ir adiantando a algún dos descolgados.
Nunha das rectas desas nas que nos cruzamos os que veñen e os que aínda imos, vexo a Andrés61 que botou pé a terra e vai andando perxudicado. Bérrolle dando ánimos para que siga, pero a partir dese momento a súa carreira volveuse un Guadiana fluctuante (case mellor que o conte él se quere)
No último kilómetro comezo a notar molestias no pe dereito. Cousas de correr coas zapatillas vellas, sen plantillas e sen compeeds, debería ter calculado que podería sairme unha bocha despois de tantos días sen entrenar duro.
E por fin a liña de meta , con Terio Carrera retransmitindo en directo. Quixen pisar a fondo pero non había mais combustible nese momento, e acabei en 54 minutos, peor crono ca o ano pasado. Que lle iamos facer.
Agora o que tocaba era enterarse de como ía o tema da carreira de parellas. Un breve tempo para tomar un plátano, algo de auga, devolver o chip e poñer o dorsal novo, animar algo na carreira de alevíns, e xa tivemos que situarnos na zona de saída collidos reglamentariamente do cabo da corda que nos deron.
E alí estabamos, o Doutor mais eu, botando a andar este experimento chamado "El gato de la favela" sen saber moi ben se ía caer de pe ou sair escaldado. Competiamos con 29 parellas máis, moita xente xoven de boas pernas e moitas horas de entrenamento federado.
Como ben diagnosticou Moncho a posteriori, eu saín a toda pastilla ( o que no meu caso pode ser a ritmo de 4:20 ou 4:30), para abrir algo de oco e por non aburrir ó Doutor cun trote demasiado cansino para el... Debeu verme tan forzada na primeira costa arriba que incluso chegou a preguntar se quería andar un pouco. Diso nada, aquí non se apea ninguén. Fun regulando algo máis o ritmo, pero afeita como estou a correr soa , a veces respiro moi ruidosamente, co cal o Doutor debía ir mais preocupado. Cando estabamos xa na última costa arriba tiñamos por diante unha parella de rapaciñas de 1º da ESO ou 6 de Primaria. Había aínda unha pequena distancia, pero era unha boa oportunidade de que o Gato da Favela cazase unha presa, aínda que fose un ratiño pequeno... Pero como dí o refrán "en tempo de guerra non hai carta a favor": Conforme viron que xa as estabamos a adiantar , picáronse e andivemos á par, para atrás e para adiante un treito longo . Pero o que vale é a resistencia e finalmente deixámolas atrás (certo que logo vimos que só lle sacaramos 18 segundos de diferencia). Entramos na meta cun tempo neto de 8:35. Como o percorrido era de 1700m (ou 1750 segundo que fontes) iso ven a significar que o ritmo final oscilou entre 4:54 e 5:03. O que nos valeu para quedar de 19 entre 30 parellas participantes. Seguro que o Doutor terá a súa propia versión do asunto, pero desde o meu punto de vista penso que o Gato da Favela caeu ben de pe e salvou a honra. Para mostra un botón.
Xa máis tarde, despois do traxecto de ida e volta ó pabillón para pasar pola ducha, atopei xa comezada a entrega de trofeos. Ían xa cos senior e os veteranos A. E sorpresa, cando chegan ós veteranos D atópome con que tiña razón Doutor ,eu quedara de terceira. Polo visto Esther Pedrosa centrouse no premio da meta volante , e Celina nas labores de organización polo que non correu a carreira. Algo bo tiña que ter isto de ser muller e pasar dos 50, como somos poucas hai para todas (de momento... que cada día somos máis, e moitas de moito nivel).
Rematamos a xornada comendo enpanadas e carneiro ó espeto nas mesas da carballeira. Boa conversa e mellor compañía. Celina pendente de que non os faltara nada, e Manolo dándonos unha despedida do máis efusiva e entusiasta. Desde logo máis non se pode pedir.