Foros ›
I Ultra Trail Geira Romana / Via Nova
Foros de debate / Carreiras de Montaña
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
castiñeiras

Montañés
Montañés
14/11/05
0 Carreiras
829 Mensaxes
Castiñeiras
Respostar citando Envío Mar, 03 Xuñ 2008, 9:26
Asunto: Re: I Ultra Trail Geira Romana / Via Nova

Breve, vou ser breve.
Felicitar a organización da proba e animala a seguir, ¡VIVA PORTUGAL!.
Felicitar os meus compañeiros do Carbarbanza polos bos resultados.
Felicitar os amigos do Carsantiago por ser tan boa xente.
Remato decindo que este é o tipo de proba que me gusta. Decir que o pasei extraordinariamente ben en compañía de todos vós, que temos ainda pendientes de tomar unhas cervexas, que o día que tomemos todas esas cervexas a mín non me toca pagar. Que o obxectivo que tiña de rematar en 5 horas esta cumplido, e verdade que foron 5 horas e uns poucos minutos, concretamente 59 minutos, pero na miña terra, 59 minutos ainda non son unha hora, polo tanto, oficialmente en 5 horas e uns minutos, non se contenta que non quer.
¡Vemonós! e espero que pronto.
Vilma

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
13/04/08
0 Carreiras
177 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 03 Xuñ 2008, 11:31
Asunto: Re: I Ultra Trail Geira Romana / Via Nova

Enhorabuena a todos por vuestras carreras , me alegro de ver lo bien que lo pasasteís....y las ganas que han quedado para volver :=D>

Marola, genial con la corona de laureles y rodeada de tú séquito

sólo te faltó descubrirte un hombro......y ya... a tus pies Moi feliz

y yo a ver si no me rajo más...... Guiño
Piky

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
13/02/06
0 Carreiras
1893 Mensaxes
Santa Comba - Santiago
Respostar citando Envío Mar, 03 Xuñ 2008, 12:05
Asunto: Re: I Ultra Trail Geira Romana / Via Nova

Lo prometido es deuda pero no os preocupeis que voy a ser breve. Llegamos a la salida - en el autobus conozco a Linneo, un placer y una tranquilidad porque me asegura que las carreras de montaña son preciosas lo cual me anima. Arrancamos y desde el km 3 o 4 soy consciente de que va a tocar sufrir y de lo lindo; las piernas me estaban mandando mensajes que yo intentaba no escuchar. A los 20 minutos formo un grupo con Barbanzon y Picapiedra que Picapiedra abandona con una facilidad pasmosa. En ese momento yo iba francamente mal pero como apuntó Barbanzon hago una visita al Roca do Geres y desde ese momento ví la luz. Empece a recoger fiambres sin descanso, lo cual me indicaba que iba bien.

La verdad es que el paisaje es espectacular pero por aquel entonces yo tenía suficiente con ver por donde pisaba. Aqui hago una acotación para destacar lo que apuntaba aficionado en el sentido de que creo que las últimas lluvias han hecho el recorrido mas duro pero tambien mucho más bonito.

Y así hasta que vuelvo a enlazar con el gran Barbanzon al que ya no me despego hasta el final de la prueba. Por cierto los fiambres que ibamos dejando atras nos los tuvimos que zampar hasta tres veces porque lo que ganabamos en carrera lo perdiamos, y así hasta 3 o 4 veces cuando, valga la rebuznancia, nos perdiamos debido a la mala fe de la gente - chiquiñadas más bien - y algún defecto de señalización. En todo caso este sería el único reproche que hacer a la organización; aunque yo disfrute tanto que casi me da igual.

Desde que formamos tamdem mantuvimos un ritmo constante sin grandes variaciones y sin dejar de correr practicamente en ningún momento salvo escaladas imponentes y avituallamientos. Y así hasta el final, primero nos cruzamos con Fema y luego con Picapiedra, al que vimos dos veces, la primera más perdidos que los de la serie y la segunda ya llegando al final. Y asi paso a paso, suplicando porque apareciese la meta llegamos al final; pero antes cruzamos un río con una cuerda, nos delcolgamos por raices de arbol por un desnivel importante, nos hundimos en barro hasta la rodillas; y me cai de morros cuando al final a tres km de meta iba tan exhausto que no levantaba casi los pies y tropece con una piedra; tan cansado estaba que viendo que me iba de morros no alcance a poner las manos por delante. Barbanzon, no fue nada, tengo una magulladura pequeña en la rodilla sin importancia.

Esto por lo que se refiere a la descripción literal de la carrera. En cuanto a sensaciones la cosa se complica. Simplemente diré que me sentí como un niño pequeño chapoteando por el barro - sabiendo que no habria bronca al llegar a casa -, que la mezcla de sufrimiento y placer es constante - que os voy a explicar si todos sois corredores y sabeis de lo que hablo, que el sentimiento de compañerismo se acentua como en ninguna otra prueba y que el paisaje, sobre todo de algunos tramos es sobrecogedor.

Antes de despedirme quiero mandar un abrazo a todo el CAR Barbanza, a mis compañeros de CAR y consortes y a Moutinho por inventarse esta carrera que me ha hecho replantear varias cosas. Entre ellas mi cariño por las carreras de trail con distancias kilometricas que anterieomente no me decian gran cosa. De hecho si fui de la partida fue basicamente por no quedarme como el unico miembro del CarSantiago en tierra.

Sé que me olvido de muchas cosas y sobre todo de muchas sensaciones, pero me consuelo pensando que el año que viene no está tan lejos y que además el secretariado de la prueba estará ubicado en Lobios por lo que no me la pierdo bajo ningún concepto. DE CORAZÓN NO OS LA PERDAIS EL AÑO QUE VIENE.

Todos temos unha leiriña en Conxo
fema

Foreiro Veterano
Foreiro Veterano
4/08/05
0 Carreiras
1483 Mensaxes
Santiago do Burgo, Culleredo
Respostar citando Envío Mar, 03 Xuñ 2008, 12:31
Asunto: Re: I Ultra Trail Geira Romana / Via Nova

Después de un fin de semana tan intenso en lo deportivo como en lo personal, es difícil explicar todo lo vivido, sentido, disfrutado, sufrido, alucinado, y como sé que es difícil ser breve, espero que al menos no os aburra.

Voy a centrarme en la carrera pero no quería dejar de agradecer a los que allí estuvieron (y sobre todo a sus familias) porque hicieron estas jornadas mucho más fáciles y sobre todo intensas. Y realmente fue un fastidio para los que no pudieron ir (Vou, Sandriña, Vilma, Cabuxa entre otros), pero que sepáis que os tuvimos en nuestros pensamientos y nos sentimos pero que muy apoyados, sino mirad el resultado de Picapiedra,.

La prueba es divina y me alegro un montón que a muchos compañeros del asfalto, les haya servido de trampolín para engancharse a las maravillosas carreras de montaña, ya veréis como entrenando un poquito, esos tramos técnicos los pasaréis mucho mejor y aún os gustarán más. (esto yo no me lo aplico porque soy un pato y cada vez lo llevo peor pero es lo que hay, pero disfruto tanto con el resto que no me importa).

En cuanto a la organización, para mi excelente, si hay que ponerle un pero quizás sea que la señalización a veces dejaba que desear y yo realmente creo no haberme perdido pero en algún cruce de los infinitos que había dudé muchísimo. (en uno de ellos fuimos ayudado por un personaje, cerveza en mano, que nos indicaba para abajo, con una pícara sonrisa, y yo pensé está claro es para arriba, menos mal que al final le hice caso), Pero quitando esos detalles, SE NOTAN QUE SON CORREDORES y que viven nuestro disfrute y nuestros sufrimientos como si lo vivieran ellos. GRACIAS MOUTNHO Y COMPAÑÍA porque realmente a pesar del barro y del agua, nos lo pusisteis muy fácil. Esperamos seguir compartiendo con todos vosotros estos grandes momentos.

Después de una arenga por parte de Claudio César (aunque las malas lenguas decían que era Calígula), se dio la salida, con una puntualidad exquisita, yo como estoy, por desgracia, habituado a correr solo, decido no seguir con nadie porque los galgos (ahora cabras montesas) creo que llevan un ritmo demasiado exigente para lo que nos espera y pensé en quedar con el otro grupo trasero, pero en monte hay un problema y más si hay zonas como las que nos encontramos no se puede correr en grupos muy amplios,, ya que hay que ver donde se pisa. Así que voy pasando las primeras millas, a un ritmo cómodo, voy corriendo por sensaciones, ya que en ningún momento sé en qué kilómetro estoy, pero como voy corriendo en una parte del paraíso, esas sensaciones son buenísimas. Aparte del avituallamiento que llevaba, voy haciendo uso del de la organización, parando en cada uno de ellos. Voy mojando las zapatillas, ya que con lo que ha llovido últimamente había mucha agua en el recorrido. No dejo de correr en ningún momento, eso quiere decir que prácticamente no hay grandes desniveles, y aunque es una prueba de trail, deja ir corriendo y así poco a poco, voy recorriendo la Vía Romana, que hace 2000 años recorrían otros locos del adoquín y que esperemos dentro de otros 2000 años, otros locos puedan seguir andando por ellas.

No recuerdo en qué kilómetro, sería sobre el 20, llegó a la famosa y peligrosa QUEBRÁ, una pared vertical que después de ver lo mal que lo pasó el que me antecedía, no sabía muy bien como iba a bajar, pero bajé y bastante rápido (actuó la fuerza de la gravedad y yo me dejé ir), la verdad es que una vez abajo, miré para arriba y me dije. MADRE MÍA, por ahí he bajado yo y sin hacerme daño, así que me dio ánimos y seguí, ahora ya empezaban a pesar los kilómetros y una rozadura a modo de ampolla que me acompañaba desde hacía ya un tiempo, pero al 27, Campo de Gêres, punto neurálgico, llegué bastante entero y ahí con los ánimos de la gente y que enseguida me crucé con los que estaban haciendo la andaina (mi mujer incluida), hizo que hiciera unos kilómetros muy buenos, pero en esto llegamos al lugar más impresionante del recorrido, para mi, una pista cubierta de árboles y con un embalse a la izquierda y que dejaba correr de verdad, pero no contaba que allí me esperara agazapado el señor del mazo (HOMEM MALUCO en portugués Molón y sino corrígeme Linneo, con el que intercambie en la meta unas palabras sin saber que era él, encantado) y dicho señor hizo que muchos de esos kilómetros tuviera que dejar de correr y ponerme a andar, y fue una pena porque ahí si vas bien bien, se puede recuperar mucho, y en esas estamos cuando por detrás me alcanzan, a un ritmo vivo, Barbanzón y Easywind (que se habían perdido un poco antes), pero iba tan tocado que sólo les pude saludar, y de repente me encuentro que hay que cruzar un río, el río Homem y que viene con bastante agua y con bastante fuerza, y que han puesto una cuerda, así que entre el cansancio y el miedo, me pongo a tratar de cruzarlo por encima de unas piedras que sobresalen del caudal pero nada más dar el primer paso, caigo y el agua me llegó por encima de las rodillas, y me paralizo. La persona que estaba allí de la organización, trataba de indicarme pero yo ya no sabía que hacer. Bueno finalmente lo crucé, y comenzó una zona en subida y bastante técnica, con mucho barro y agua, pero parece que me recuperé un poquito, ya que esos kilómetros los hice bastante bien, y en eso que después de salir del bosque por donde voy, aparece la frontera con Galicia y me encuentro con Picapiedra que se está avituallando. Realmente me sorprendí encontrarme allí con él (para mi fue el que mejor lo hizo, porque a fuerza de ser sinceros, en principio no contaba con que a falta de 5 kilómetros me pudiera encontrar allí con él, sobre todo cuando nunca tuvo intención de participar en esta prueba) y fue una alegría porque la primera parte de la bajada, técnica pero menos de lo esperado, la hice muy bien en compañía de él, pero a pesar de que me iba esperando, llegó un momento que se me distanció y aunque quiso esperarme le dije que siguiera, ya sólo quedaba poco más de un kilómetro por un paseo fluvial que se me hizo eterno pero cuando vi la meta ya no me acordaba del sufrimiento pasado.

Ahora ya sólo quedaba meter las patas en el río Caldo, adecentarse un poco, esperar a qué los compañeros que venían después fueran llegando y que nos llevaran a comer y eso si que fue una tortura. Hora y media de autobús, con un calor asfixiante, que hizo que me diera un bajón, menos mal que allí estaban los compañeros y compañeras de viaje, que hizo que me recuperara enseguida y después de una grata comida, donde nos visitó el Cónsul romano de la zona, Eugenius Varonis Medinensis y sus legionarios (uno de los cuales había conquistado Madrid el año anterior pero esa es otra historia), emprendimos viaje hacia las termas, donde a pesar de no estar Messalina, ahí si que se acabaron nuestros sufrimientos, hasta el momento de tener que regresar y dejar atrás a los compañeros, a los que espero volver a compartir pronto, experiencias como ésta.

Realmente estoy muy contento, porque ves que este tipo de pruebas empieza a calar en compañeros con los que te gusta compartir algo más que unos kilómetros.

Próxima estación con parada: O Corgo, o eso espero


Fema

HALA UNIÓN, siempre estarás en mi corazón. Unión sólo hubo una. corunacomarca.blogspot.com.es/
PITI

Super Veterano
Super Veterano
22/11/05
0 Carreiras
2053 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 03 Xuñ 2008, 12:59
Asunto: Re: I Ultra Trail Geira Romana / Via Nova

Bueno, espero que después de este post, NADIE (¡¡ojo!! digo NADIE) se atreva a meterse con mis crónico-testamento Moi feliz Moi feliz Moi feliz Moi feliz .

No, ahora en serio Moi feliz Moi feliz Moi feliz Moi feliz : leer las crónicas y ver las fotos....en fin... que pese a que no me gustan las carreras largas (bueno, y ésta ya se pasaba de larga....), y que desde que supe la que estábais armando entrásteis en mi círculo de "chalados sin remedio", ¡¡¡¡¡me muero de envidia!!! (y del mismo tipo que la de Cabuxa, es decir, "de la no sana").

De este post se respira un ambiente que es difícil de describir, y que, seguro,que todos los que pasamos por aquí, algún día querríamos experimentar.

Simplemente repetir lo de tantas veces: sois unos verdaderos héroes, todos, los atletas y los acompañantes. Ojalá algún día pueda vivir algo igual.

Chapeau!!

Si quieres triunfar, no te quedes mirando la escalera. Empieza a subir, escalón por escalón, hasta que llegues arriba.
ojordo

Foreiro Veterano
Foreiro Veterano
26/12/06
0 Carreiras
1212 Mensaxes
De la cuna de Simon Bolivar y ahora en la ciudad donde nadie es forastero
Respostar citando Envío Mar, 03 Xuñ 2008, 14:33
Asunto: Re: I Ultra Trail Geira Romana / Via Nova

:=D> :=D> :=D> :=D> :=D> :=D> :=D> :=D>
CAMPEONES.......

Entra en mi blog y si te gusta recomiendalo y si no... tambien para que se jodan los demas...
ojordo.blogspot.com/



tumba.jpeg
Descrición:
Visto: 3567 veces
tumba.jpeg

ojordo

Foreiro Veterano
Foreiro Veterano
26/12/06
0 Carreiras
1212 Mensaxes
De la cuna de Simon Bolivar y ahora en la ciudad donde nadie es forastero
Respostar citando Envío Mar, 03 Xuñ 2008, 14:34
Asunto: Re: I Ultra Trail Geira Romana / Via Nova

Y esto que sirva como idea a la organizacion Idea

Entra en mi blog y si te gusta recomiendalo y si no... tambien para que se jodan los demas...
ojordo.blogspot.com/



latreros2.jpeg
Descrición:
Visto: 3566 veces
latreros2.jpeg

Aguita

Super Veterano
Super Veterano
21/12/05
0 Carreiras
2825 Mensaxes
Avda. Aeropuerto, vigo
Respostar citando Envío Mar, 03 Xuñ 2008, 16:54
Asunto: Re: I Ultra Trail Geira Romana / Via Nova

Enhorabuena a tod@s y gracias por compartir vuestra experiencia.
Estan locos estos de fondo Norte y Oeste Ríndose Ríndose Ríndose

Como un pájaro en el alambre, como un borracho en un coro de medianoche, he intentado a mi manera ser libre. L.C.
euge

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
22/05/06
0 Carreiras
201 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 03 Xuñ 2008, 18:25
Asunto: Re: I Ultra Trail Geira Romana / Via Nova

Aguita escribió:
Enhorabuena a tod@s y gracias por compartir vuestra experiencia.
Estan locos estos de fondo Norte y Oeste Ríndose Ríndose Ríndose
Bueno correlegas, un poco tarde pero yo tambien quiero participar.
Aunque está casi todo dicho, yo subrayaría los excelentes paisajes sobre todo la zona del pantano, los carballos, incluso el paso por alguna aldea muy "cuca". Los de la "legio medinensis" nos pusimos las botas a hacer fotos y claro, así nos fué con el tiempo. (Esto es una excusa, la verdad es que ibamos muy poco preparados y el ritmo turístico nos vino muy bien).
Creo además que la carrera no es muy dura así que es una gozada. Una "ultra" al alcanze casi de cualquiera. Y si el año que viene (porque yo repito claro), hay un poco menos de barro y un poquito mas de señalización y terminamos en Lobios pues será el no va más. Voy a ir reservando en el Balneario.
Las atenciones y la organización de los amigos portugueses también excelente. Y la comida..... bueno cuando llegamos los retrasados ya debían llevar los primeros como dos horas comiendo y seguían sacando caldo, arroz, criollos, costillas, vinho verde FRIO... una auténtica bacanal romana. Luego un cafeiño, ... así que nos costó arrancar para España.
Y de los compañeros del foro que decir. No quiero citar a nadie en especial. Los amigos de Medina se quedaron encantados de la cordialidad y del la buena acogida de los gallegos. Y eso que ya se lo había advertido. Hay que ver la corriente de solidaridad que se crea entre los que estan atacados por este raro virus del correr porque si, por placer.
Bueno, CAR Santiago, tenemos pendiente una "peregrinación" a San Andrés de Teixido para este verano. Igual se apunta alguien más, porque no se si sabeis que es un santo muy milagrero: si subes trotando desde Cedeira todos los dias impares durante el mes de vacaciones, te ayuda a "triunfar" en las carreras. Esto no lo sabe mucha gente pero os puedo asegurar que es rigurosamente cierto.
Un abrazo para todos.
Marola

Mod
Mod
19/11/05
0 Carreiras
2609 Mensaxes
Ames
Respostar citando Envío Mar, 03 Xuñ 2008, 19:24
Asunto: Re: I Ultra Trail Geira Romana / Via Nova

Decía atrás un colega que cuántos folios llevaba. Ninguno… hasta hoy por la mañana que empecé con ello. Son demasiadas cosas, la experiencia la encuentro como el café turco, necesita reposo para saborearla plenamente... y dejar los posos en el fondo.

Los días anteriores no fueron los mejores que he tenido, hasta casi el último momento no estaba segura de poder participar; a lo que se sumó, en las semana pasadas, un síndrome catarral que aún no me abandonó del todo; tanto que el sábado pasado hubo momentos en que al dolor de garganta creo que se sumaban décimas de fiebre… Horas de dormir pocas, el viernes por los nervios (Dios a estas alturas…), el sábado, por lo de siempre y es que si, de nuestro Car, nos juntamos más de tres, ya tengo claro que es imposible retirarse a una hora prudente, llegar antes de las 12 al alojamiento es como pedirle peras al olmo; eso si, la hidratación del día previo se cumple a rajatabla …. (es casi broma… Ríndose Ríndose Ríndose )

Me acosté medio enferma, dormí mal, pesadillas todo el rato… y sonó la alarma del móvil a las cinco y diez.... me tiro de la cama porque oigo movimiento en el hostal, así que no voy a ser menos que los demás… me meto en la ducha, abro el agua caliente y directamente sale hirviendo, me escaldo los pies, no logro cerrar el grifo porque estoy más ocupada escapando del agua y resbalando por la bañera… al final el baño inundado y yo pensando si ya acababa allí mismo mi aventura… pies en agua fría y valoración de daños, veo alguna parte bastante roja pero no parece que haya quemaduras, con todo echo una de esas cremas polivalentes que valen para todo (los que tenéis niños ya me entendéis) y por encima unto concienzudamente los pies de vaselina. Me visto, pongo un buff en la garganta (qué le habré hecho??), cierro las maletas, cojo la bolsa del desayuno y para abajo, a desayunar con los compas al aire libre. Tomo ibuprofeno por si acaso (y sin el caso) y me zampo casi todo lo que llevo, incluyendo algo (supongo que un novedoso botefrutashero), que me hizo estar como una bola de gas durante las siete horas siguientes. Avergoñado

Metemos mochilas y maletas en los coches y hacia arriba,a Campo do Gêres, al encuentro de los autobuses que nos llevaran al Sta Cruz, el comienzo de la Vía romana que vamos a recorrer . Los nervios empiezan ya a subir la adrenalina; vemos a los chicos de Barbanza, saludos de nuevo a todos… por fin llegan los nuestros, "los locos de la salida noctuna", (buff, que alivio) y nos vamos, por grupos, para dentro de los “autocarros” correspondientes. Contaba dormir allí un poco más… ilusa de mí… enseguida nos empezamos a hacer notar… que si ja,jaa…que si bla,bla,bla… desde el principio al final todo el autobús debía de saber de donde éramos… Vemos amanecer sobre los montes y el día asoma sin una nube, espectacular.

Casi una hora después llegamos, por fin, al lugar de la salida; últimas dudas sobre el vestuario, no hace frío, así que pantalón corto, la camiseta de Vilagarcía, buff (el de la eternal) para mi garganta, gorra blanca para el sol y gafas por lo mismo. El resto a la mochila, junto con la ropa limpia para después, y a la camioneta de transporte que nos la llevará hacia Lobios. En el último momento café en un chiringuito improvisado para la ocasión y ya nos colocamos en la salida. Descripción de ella: Arco o similar hecho de ramas de laurel entrelazadas, sobre una pista rural, jueces y organizadores, sobre una tarima elevada, vestidos de senadores acompañando a César Imperator, que nos da la bienvenida, saca papiro de la manga y los lee un discurso ( que casi no oigo porque creo que Picapiedra no paraba de hablar…y yo ya me empecé a reir) donde ensalza el camino y nos desea suerte a los gladiadores/aldeanos que nos embarcamos en los caminos de la historia… . De modo que empezamos la carrera, yo ya muerta de risa, levantando el brazo a lo romano y coreando, a todo lo que daban las gargantas, la señal de salida: AVE CÉSAR!!!; y así saludando de la misma guisa a los organizadores /romanos pasamos el arco laureado y comenzamos nuestra aventura. Puede que os parezca una tontería, pero este momento me resultó emocionantísimo... según lo estaba viviendo pensaba que era una suerte estar allí, con toda aquella gente tan ilusionada y volcada con nosotros... imaginé ya los próximos años, con todo más multitudinario, megafonía, acuarización, plásticos y demás… y ya decidí que, no habría otra igual, estaba en la mejor de todas : LA PRIMERA!!! Molón Satisfecho

Y así de esta forma comenzó el calentamiento, si normalmente, mis compas y yo, ya no calentamos mucho, en esta ocasión fue cero, de modo que los primeros km cuesta arriba y en frío me hicieron pensar que a lo mejor no llegaba muy lejos. Desde el principio, ya no veo a los demás, jo*** que prisas llevan esos, perderán algún tren??? Yo, al lado de Barrachina, que a parte de llevar mochila de hidratación, lleva mis calcetines de repuesto y algo que dio lugar a un montón de bromas: el papel… a Castinheiras ni lo vi, así que tampoco le fui demasiado infiel…

Van pasando los km y mis músculos empiezan a entrar en calor, aunque hasta el 5 o 6 no empecé ni a sentirme medianamente bien. El ritmo que llevamos es muy controlado, sabemos que es mucha la distancia que tenemos por delante, y ni Barrachina ni yo tenemos ninguna gana de sufrir, nuestros objetivos de temporada están cumplidos, así que nuestra idea es pasarlo lo mejor posible dentro de unos margenes aceptables y sin ponernos ningún objetivo concreto puesto que no habíamos entrenado para ello. En estos momentos la carrera no va, demasiado estirada así que pasamos y somos pasados, manteniéndonos prácticamente siempre dentro de algún grupo. Y aquí, en algúna milla de esta parte, alguien me pregunta sobre las kedadas de Barbanza, deduje, como es normal que me conocía (quién será?? porfa... con lo despistada que soy... ), así que no me quedó más remedio que preguntar... Linneo (ah, claro!!! si te leo... Ríndose no te conocía, -es que me corté las trenzas- ... y tu portugués...?) y ese fue el comienzo de una bonita amistad que se mantuvo hasta el final del camino (y algo más supongo Moi feliz ). Presentaciones a Barrachina y seguimos a nuestra bola, ya en conversación de tres y a dos o tres lenguas, contando el soberbio portugués de Carlos.

Continuamos la Vía, con alguna que otra escapada, o receso de alguno, sin demasiadas consecuencias porque terminaba en el inevitable obstáculo que entontrábamos periódicamente delante, que si el riego de agua, la cuesta empedrada, el lugar que saltar o el campo de lama donde convenía no dejase las zapas... lo que hacía que volviésemos a tropezar y a juntarnos de nuevo. Pasamos juntos un par de balizas, y paramos y bebimos en los primeros avituallamientos. Barrachina empieza a quejarse de que muscularmente no vbien y poco a poco, sin darnos cuenta, se nos va quedando atrás (espero que me perdone), me acuerdo de como lo pasó en Barcelona y deseo que no le suceda lo mismo.

Linneo y yo mantenemos un ritmo cómodo para ambos y seguimos adelante y en estas encontramos un tampón... ¿qué hace esa gente parada? ¿qué es eso? miramos... pero por Dios!!! ¿¿¿seguro que hay que bajar/caer/tirarse por ahí ??? ... si lo había que hacer... parada y estudio de la situación, que si mejor bajar de espaldas que de frente, pequeña discusión técnica... me decido por hacerlo como si fuesen unas escaleras, me agarro como puedo a unas raices y me pregunto que hago yo a mi edad haciendo esto... bajo bien, pero al final tengo que darme la vuelta, en el fin de la rampa de tierra decido mantenerme agachada en cuclillas y patinar sobre las zapas procurando no apoyar el culo (algo así como esquiar sin esquís), me dejo resbalar y funciona, sana y salva abajo... y más contenta que unas castañuelas... ya le empiezo a ver la gracia a esto... del dolor de garganta ni me acuerdo. Arrancamos de nuevo y aparece, no sé si de delante o por detrás,Pepe, compañero de Car que todavía no pasa por el foro (dice que no tiene tiempo); me extraña un tanto, no es de los de estar tan atrás... me explica que desde hace cinco semanas sólo pudo entrenar tres días, entonces lo entiendo y no lo entiendo (me explico, ¿no?). De nuevo somos tres y ya el equipo definitivo que llegó a Lobios, aunque entonces no lo sabíamos...

Tropezamos, en la mejor parte del camino, a los protagonistas de la andaina. Nos encuentramos de frente con todas las chicas de mis compañeros y los niños. Alegrón mutuo, saludos, sonrisas y fotos. Nos dan un millón de ánimos. Nosotros los vemos muy bien.

El paisaje es simplemente espectacular, el día continúa precioso, el monte, en plena primavera, de una belleza impresionante. Entre tanto vamos pasando los miliarios, cubiertos de musgos, que parecen sacados de un mundo perdido y viendo y oyendo las cascadas, que gracias a las últimas lluvias, nos sorprenden en numerosos puntos del recorrido. Me da pena ir “tan rápido”, querría pararme en todos los lados, las endorfinas ya debían de andar por las nubes... Cada vez me encuentro mejor y empiezo a disfrutar con toda mi alma del recorrido, hacía tiempo que no me sentía tan bien corriendo.

Llegamos a Campo Gerês, en donde está situado el tercer control y el avituallamiento principal, paramos, bebemos, comemos (me puse morada de plátano y membrillo), aprovechando las instalaciones voy al baño y, de paso, recuperamos a Pepe, que se nos había quedado un poco atrás. Nos pasa ahí, la chica que seguramente quedó de tercera, ya le veíamos pinta de buena corredora (y alguna cosa más según los caballeros, que ya le tenían hecha la ficha .. Ríndose :lol: ) ni me planteé seguirla, mi mente no estaba en ninguna competición y además suponía que tendría bastantes mujeres delante, teniendo en cuenta el nivel de las corredoras portuguesas a las que admiro mucho.

Ya queda menos de la mitad, voy muy bien y convencida de que la acabo, la primera parte se me pasó muy rápido, así que los km ya no me parecen tantos. Comento con mis compas que con lo que llevamos comido, el muro fijo que no lo tropezamos, si no llegamos será porque la musculatura nos juegue una mala pasada.

Los senderos siguen como antes, piedras, agua, barro. Pasamos pequeñas aldeas con indicaciones confusas para seguir el camino cuyos habitantes nos miran con curiosidad. Tropezamos con un rebaño de cabras, que casi nos rodea, en una subida de esas que prácticamente había que hacer escalando, yo me parto de risa con la situación; nos preguntamos Linneo y yo si nos verán como congéneres, pero a pesar de las risas las veo demasiado cerca y los cuernos de los animales me parecen bastante grandes, enormes diría yo, y no me fio mucho del humor de una cabra... menos mal que llegó el pastor... Disimulando

Trotando casi continuo y andando cuando la pendiente nos aconseja hacerlo, aparece, casi de repente, el embalse de Vilariño das Furnas, paisaje impresionante, quiero de nuevo parar, pero no es posible. Aparece una subida de vértigo con un, menos mal, rudimentario pasamanos de esos que al principio no sabe una muy bien si agarrarse o no... convenía no mirar abajo, ni pensar en la posibilidad de resbalar, menos mal que no iba sola, el simple saber que estaban mis compañeros hizo que no tuviese miedo ninguno como si fuesen mis ángeles de la guarda.

Estamos ya en el último tercio de la Vía, el paisaje varía y aparece el bosque que tan bien describe Aficionado, el día empeora y en el cielo asoman las nubes, cuando bajamos el ritmo notamos más frío. El agua es una constante en el paisaje, en el suelo, en las laderas, en los ríos, en nuestros zapatillas... Empezamos a notar las millas, con el cansancio se acrecentaron las problemas, nos resultaba más difícil controlar los saltos, más fácil resbalar sobre las rocas y el barrro, más fácil meter los pies donde no se debía... pero, a partir de aquí, tiramos de nuestro mejor recurso, el que hizo que llegáramos creo que tan bien, el sentido del humor, las risas fueron aumentando de forma directamente proporcional a las dificultades, Linneo y yo, a la vista de nuestras zapatillas permanentemente encharcadas y llenas de barro, nos dedicamos, por el camino, a diseñar unas con desagües... Disimulando hubo momentos de carcajadas continuas... de esos de no me hagas reir más que me duele la barriga (y lo bueno es que mientras seguíamos corriendo). Sin ese sentido, que no sé de donde quitamos, no sé si perdería el miedo para pasar el río Homem solamente agarrada a una cuerda, y metiendo las piernas, hasta casi el pantalón, en aquella agua que bajaba tan rápido por encima de enormes piedras, redondeadas como huevos, que invitaban principalmente a resbalar y dejarse arrastrar por la corriente.

A partir de aquí Linneo, ya domina el recorrido y nos va diciendo de forma aproximada lo que falta a Pepe y a mi, Pepe ya va bastante tocado y en cuanto nos descuidamos nos quiere dejar atrás, ni de coña, no lo consentimos, vamos juntos y llegamos juntos, que más da unos minutos más o menos... Seguimos subiendo y llegamos a raia, a Portela do Homem, preguntamos allí cuanto nos quedaba, ya sólo cinco y cuesta abajo... nada, no queda nada pienso... pero si quedaba... primero un camino practicamente asilvestrado, en donde casi nos perdimos, y una infumable restauración de calzada que hacía que cada paso que dábamos retumbara en todas nuestras articulaciones (y en el cerebro, del enfado de ver aquello). Menos mal que todavía apareció el río que nos reconcilió de nuevo con el paisaje y la naturaleza. El último tramo es un camino de tierra que forma parte del paseo fluvial, ya no queda nada nos informa Linneo, vemos el balneario, doblamos una curva y allí en un prado a la orilla del río aparece la meta.... veo la baliza final y a Lento, que me saluda con una sonrisa de oreja a oreja desde el otro lado, y me lanzo completamente feliz a pasar el último control y la linea de meta. (Y que me perdonen mis compas por haberles esprintado... pero no fui la única Guiño

Y como decían los dibus cuando era pequeña:

Lastima que terminó
la función por hoy...


PD. Ya sé que esto es un libro, pero imaginaros que hubiese venido Banderas.... Demo sorrindo

A lo mejor hubo lugares o personas que coloqué en el lugar o tiempo equivocado, espero que se me disculpe...

Bicos y gracias a todos l@s que nos habéis llamado y animado.

Y gracias a tod@s mis compañeros y familias por haber estado ahí. Especiales a Flora, que me recogió el premio.
Linneo

Maratoniano
Maratoniano
25/12/06
58 Carreiras
418 Mensaxes
Compostela
Respostar citando Envío Mar, 03 Xuñ 2008, 20:46
Asunto: Re: I Ultra Trail Geira Romana / Via Nova

Xodei, sigo disfrutando con cada crónica como un rapás, cada recordo é unha alegría...
Por certo creo que vou aprobar e pasar a 5º de portugues, vou ter que traducir a crónica ou facer outra para omundodacorrida...
A ver se teño tempo...
Cando é a próxima?
É tão lindo o Gerês...

"Há sítios no mundo que são como certas existências humanas: tudo se conjuga
para que nada falte à sua grandeza e perfeição. Este Gerês é um deles."

Miguel Torga, Diário VII
Linneo

Maratoniano
Maratoniano
25/12/06
58 Carreiras
418 Mensaxes
Compostela
Respostar citando Envío Mar, 03 Xuñ 2008, 21:01
Asunto: Re: I Ultra Trail Geira Romana / Via Nova

Fema, "señor del mazo" = "homem maluco" acho que está perfeito em português, se calhar também "homem doido"
Em pouco tempo já posso traduzir para a ghallegha Bailar
Guiño

"Há sítios no mundo que são como certas existências humanas: tudo se conjuga
para que nada falte à sua grandeza e perfeição. Este Gerês é um deles."

Miguel Torga, Diário VII
Picapiedra

Mods
Mods
21/02/07
0 Carreiras
1191 Mensaxes
Ames
Respostar citando Envío Mar, 03 Xuñ 2008, 22:51
Asunto: Re: I Ultra Trail Geira Romana / Via Nova

La empresa que hizo fotos durante la carrera, y ahora las vende en su página web ... ya ha empezado a colocarlas:

www.espiralphoto.com/g...hp?gid=144

Algunas que me he encontrado, las pongo como enlaces, por si a alguien le molesta verse aqui, y para que esta página no sea demasiado lenta en cargarse:


He decidido editar este mensaje y trasladar los enlaces a las fotos aqui:

Fotos Ultra Trail Geira Romana


Última edición por Picapiedra o Mér, 04 Xuñ 2008, 7:42; editado 1 vez
Vouamodo

Foreiro Veterano
Foreiro Veterano
21/08/06
0 Carreiras
1066 Mensaxes
Coruñes en Vilagarcia
Respostar citando Envío Mér, 04 Xuñ 2008, 6:55
Asunto: Re: I Ultra Trail Geira Romana / Via Nova

Bueno muy guapos todos en las fotos y muy bien las crónicas, para que el grupo de envidiosos (Cabuxa, Piti, Vouamodo,...) sigamos odiándoos Demo :evil:.

Bueno por cierto la crónica de Marola no la he leído, primero voy a releer un poco de literatura ligera (el Ulises y el Quijote) para entrenar y poder leer semejante tocho Demo sorrindo Demo sorrindo Demo sorrindo .

Muy buenas crónicas campeones.

acddorna.org/blog/inde...ate=200906
lentoperosejuro

Foreiro Senior
Foreiro Senior
19/12/05
0 Carreiras
796 Mensaxes
Milladoiro
Respostar citando Envío Mér, 04 Xuñ 2008, 7:26
Asunto: Re: I Ultra Trail Geira Romana / Via Nova

Eu tamén quería facer crónica, e deixei pasar dous días para a ver se repousaban os recordos e podía ser breve. Pois nada de nada, aínda estou con un sonriso de ourella a ourella. Había moito tempo que non ó pasaba tan ben.Foi unha experiencia totalmente disfrutada.
Vou seguir asimilando o vivido e se algún día destes son capaz de resumilo en un folio pois escribo crónica; se non son capaz pois quérovos o suficientemente ben coma para non torturarvos.
¡QUERO REPETIR!





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Podes descargar arquivos