Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 04 Nov 2019, 13:02
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

cK13 escribió:
Será hora de morir.......??????
Dormir... Tal vez Soñar!
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Lun, 04 Nov 2019, 19:37
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Sexto año del gato. Día 120. (3 de noviembre)

Ésta es mi crónica. Si alguien os cuenta lo contrario, probablemente también sea cierto.

Porque me gusta la gente que se emociona, fui a Oporto a acompañar. Y a rodar mis quince kilómetros, que no es cosa de despreciarlos.

Por circunstancias ajenas -de amigos de lo ajeno, en concreto- y por logística y climatología, el turismo quedó bastante cojo (mejor él que nosotros, que teníamos carreras): hubo apenas lo justo para retirar los dorsales y pasear por la feria y empacharnos de pasteles de nata, azulejos y cuestas y de ver cuánto han subido los precios con la gracia de poner Portugal de moda. Y formales y sin aventuras nos acostamos temprano para que descansase la acompañada.

Seis de la mañana. Sólo se madruga así para un maratón. ¿Pero se celebraba verdaderamente uno? En la ciudad ni se mencionaba, la ruta iba por extrarradios donde no incordiase, vacío el parque de la salida, las cafeterías cerradas. La Anémona, escultura gigante hecha con redes, se movía al viento para añadir más tristeza, deprimente aunque artística, a la desolación. A esa melancolía que es tan propia del país, allí la llaman saudade, eterna añoranza de unos imperios que no volverán. Puestos a extrañar días de gloria en otros continentes, yo deseaba estar en Nueva York en esos momentos, tomando el ferry hacia Staten Island y apuntando a Central Park. Quizás para el año.

Por fin, según despertaban los participantes, la zona adquiría un colorcillo. Sepia, desvaído. Me fijaba en las caras y no eran de fiesta. No había alegría. Nadie vibraba, nadie resplandecía. Lo que debía estar, no estaba; no transmitía lo que tendría que transmitir; lo que se suponía especial era vulgar. Era una pálida imitación, era un paisaje mortecino, falso como un mundo en el que el tiempo de la magia ha desaparecido hace siglos y cuyos habitantes continúan repitiendo inútilmente los rituales por costumbre.

Por suerte para el espectáculo, Laura llevaba nervios suficientes para ella y el resto.

Nueve menos cuarto, nueve menos cinco. A las nueve en llanto, hora local, arrancaron los primeros, los héroes. Y después nosotros en procesión, los modestos de la Family Race.

Imposible correr.

Cuando conseguía abrir un hueco se cerraba otro, era como cazar los topos del jardín pero al revés. Me resigné a trotar. Y cuando el pelotón empezaba a aligerarse, chocamos con el último globo de los del maratón. Por ahí no podíamos adelantar sin molestar, ni se me ocurriría. Ja. De frente, lanzados, volaban los kenianos (entiéndase como término genérico para la élite), o eso pretendían: careciendo de conos separadores y de educación, la gente invadía el otro carril y les obligaba a esquivar. Juzgaban acaso que en un choque el producto de su menor velocidad por su mayor masa les diese ventaja en cantidad de movimiento.

Qué vergüenza. Nunca yendo tan despacio había ido yo tan rojo. Juré no regresar a Oporto.

Animé a Amina (con aliteración) en un cruce: sonreía. En el doce se separararon los dos grupos. Les grité y aplaudí a los más cercanos, força maratonianos, y se me quedaron mirando como miraban los padres de Gregorio Samsa a su hijo tras convertirse en un repugnante insecto.

Acabemos pronto, me dije. Y además me dolía el gemelo por los adoquines.

Casi entrando en meta, todavía no escarmentado, intenté apoyar a un tipo bajito con aires de agotado, venga, ya estamos, vamos. Por segunda vez me trataron de bicho sin hablar, y el despreciativo silencioso incluso aceleró para ganarme. No, hijo, no. Hasta aquí me tenéis ya. Temo a los zancudos en los sprints mas no a los paticortos.

Tardé más en localizar el guardarropa (vai por lá, vai por aqui, vai por fora, vai por dentro) que en completar los quince kilómetros. Juré no regresar a Oporto.

En la aplicación Laura aparecía y desaparecía, señalaba parciales irrealmente rápidos e irrealmente lentos, predecía marcas que a poco que uno supiera multiplicar no cuadraban. Y entre el treinta y el cuarenta, la nada. Saudade de una calculadora. Pero lo que se intuía en el baile de números era asombroso. ¿Aguantaría?

Nos sentamos en las gradas a esperar al ganador. El speaker anunciaba a Deso Gelmisa pero los protagonistas eran los (mayormente las) de la caminhada, que lo ocupaban todo y de pronto se echaban al galope. Niños de cuatro años tambaleándose, señoras con mochilas llenas a la espalda, un barbudo bebiendo una cerveza y goteando por los pelos, algún walking dead... y de postre un perro sin dueño, suelto, el más alegre. El etíope era el único elemento discordante en esa comparsa. Juré no regresar a Oporto.

Bajamos a esperar a Amina. ¡Kilómetro cuarenta y aguantaba!

La mitad (exagerando) de los que llegaban lo hacían sin dorsal, o con el dorsal de la prueba corta. Waka waka, eh eh, porque esto es África.

No fue difícil hallar un sitio sin público y allí aguardamos. No mucho, no mucho, que venía desatada. ¡Ya venía! ¡Sonriendo! ¡Tres horas y veinticinco minutos! Tres increíbles horas y veinticinco minutos. Corrí con ella unos metros y me aparté, que la gloria era suya. Impresionante en verdad.

¡Wow! O miau.

En la explanada, mientras la buscábamos, di con un japonés (no dejo escapar a ninguno sin unas palabras desde que me inscribí a Tokio), y hablando con él nos encontró Laura, llorando incontenidamente, que no inconsoladamente: no era por pena.

Y entonces, asistiendo a toda esa emoción sin hacer más que ofrecerle un abrazo, pensé: ¿qué diablos importa que el de Oporto sea un maratón de mierda? (Que lo es). Si hay que regresar un día a acompañar a alguien que no lo ve así y lo disfruta tanto, si puedo ayudar de alguna forma a un amigo a cumplir su sueño, si puedo prestar un hombro que regar con lágrimas, si hay que estar ahí para compartir sentimientos, regresaré.


Los que no somos nativos digitales no sabemos sacar un buen selfie

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 04 Nov 2019, 20:18
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Los periodistas deportivos, los comentaristas de los partidos de fútbol, siempre nos venden la moto. Siempre es un partidazo, un golazo, que si qué gran ambiente, que si la mejor liga del mundo. Aunque estemos viendo un partido malísimo, con las gradas dormitando, lo van a describir como algo memorable.

Sin embargo tú describes las cosas como son. Oporto tiene sus cosas buenas, pero tiene otras ciertas cosas que tú bien describes que no, que no son tan buenas. Luego te preguntan por qué vienes siempre a la media de Copenhague.

Por cierto, enhorabuena Amina, muy buena marca.
Amina

Experto no foro
Experto no foro
1/09/14
0 Carreiras
3048 Mensaxes
La ciudad de las piruletas y nubes de colores
Respostar citando Envío Lun, 04 Nov 2019, 21:15
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:
Y entonces, asistiendo a toda esa emoción sin hacer más que ofrecerle un abrazo, ¿qué diablos importa que el de Oporto sea un maratón de mierda? (Que lo es). Si hay que regresar un día a acompañar a alguien que no lo ve así y lo disfruta tanto, si puedo ayudar de alguna forma a un amigo a cumplir su sueño, si puedo prestar un hombro que regar con lágrimas, si hay que estar ahí para compartir sentimientos, regresaré.

Gracias!! Moi feliz Moi feliz Moi feliz



corredor101 escribió:
Por cierto, enhorabuena Amina, muy buena marca.

Gracias!! Creo que todavía dudo de estar despierta o en un sueño Sorriso
LEMOS1923

Maratoniano
Maratoniano
14/08/15
55 Carreiras
74 Mensaxes
Monforte de Lemos - A Coruña
Respostar citando Envío Lun, 04 Nov 2019, 21:38
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Menos mal que no salgo en el selfie... Guiño

Un placer departir con los tres de la foto después de la carrera

Felicidades, Amina! Aplauso Aplauso Aplauso Ya me gustaría a mí llegar a esa marca un día...

Y en cuanto a la descripción del maratón, no diría "mierda" específicamente. Como soy fino, diría que es manifiestamente mejorable. Pero Portugal siempre me hace gracia. Aunque sea por el café y los dulces.
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3257 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Lun, 04 Nov 2019, 22:01
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Despois deste luns tan denso, é un descanso vir aquí a disfrutar dunha auténtica crónica gatuna, aínda que veña en sepia.
A falta de un diario propio teu, Amina, e con permiso do Doutor, deixo aquí tamén unha aperta grande e as miñas felicitacións, maratoniana!!
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mar, 05 Nov 2019, 13:20
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Aprovecho yo también para felicitar a Laura por su exitoso estreno en el maratón, que además tuvo la suerte de tener a Dani como narrador de excepción.
No obstante, animo a Amina, a que nos lo cuente con su propia voz, y tal vez, quien sabe, decida abrir un diario al efecto... Muchos son los llamados y pocos los elegidos. Silbar

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4268 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 05 Nov 2019, 15:07
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Noraboa Amina por ese pedazo de marca al alcance de pocos.
Amina

Experto no foro
Experto no foro
1/09/14
0 Carreiras
3048 Mensaxes
La ciudad de las piruletas y nubes de colores
Respostar citando Envío Mar, 05 Nov 2019, 15:33
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Con permiso de Dani, uso este diario para agradeceros mil vuestras felicitaciones. Tengo la suerte de que Dani me ha hecho una crónica subrogada fantástica. Ya veréis lo poco que tardan otros foreros en solicitar sus servicios narrativos Guiño

Papá-Leguas, en el hilo de la Maratona do Porto del foro de Carreras de fuera de Galicia está escrita mi crónica. No me veo capaz de mantener un diario propio.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mar, 05 Nov 2019, 17:08
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Amina escribió:

Papá-Leguas, en el hilo de la Maratona do Porto del foro de Carreras de fuera de Galicia está escrita mi crónica. No me veo capaz de mantener un diario propio.

Ya me lo dijo Dani por whatsapp, y se me quedó la cara a cuadros. En fin, tendremos que echarle un vistazo.
Por cierto, entre nosotros... yo tampoco me veo capaz de mantener un diario... Avergonzado

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 05 Nov 2019, 17:55
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:

Casi entrando en meta, todavía no escarmentado, intenté apoyar a un tipo bajito con aires de agotado, venga, ya estamos, vamos. Por segunda vez me trataron de bicho sin hablar, y el despreciativo silencioso incluso aceleró para ganarme. No, hijo, no. Hasta aquí me tenéis ya. Temo a los zancudos en los sprints mas no a los paticortos.

No se lo tengas en cuenta a mis minions, son franquiciados y tienen que seguir estrictamente las reglas del CAT (Corredores Asociales Traicioneros)so pena de ser excomulgados y no volver a probar el churrasco ni el licor café. Es como si un franquiciado de McDonalds quisiese servir piernas de cordero...ni se le pasaría por la cabeza.
No obstante por ser usted, les diré que para la próxima hagan una leve inclinación de cabeza o enarquen una ceja para reconocer su gatuna presencia. Pero no te fies, el sprint dinal te lo disputarán igual.
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4268 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 06 Nov 2019, 15:30
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Amina escribió:
No me veo capaz de mantener un diario propio.

Amina: los diarios son todo menos diarios. Los hay mensuarios, hay gente que escribe cada seis meses, gente que tira de lo técnico, otros del costumbrismo, exiliados, y después está el Doctor con sus michos... a mi me parecen, sin duda lo mejor de CEG. Uno más, del color que sea, para mí sería un puntazo. Además, mujer actualmente solo está Alicia, por debajo del 10%.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 07 Nov 2019, 1:00
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Sexto año del gato. Día 123. (6 de noviembre)

Inmerso en una gestión del tiempo menos y menos eficiente, no encuentro nunca el momento de salir a entrenar. Las ganas ya he desistido de buscarlas. Por fin, cerca de la medianoche, conseguí calzarme las zapatillas en los pies y la linterna en la cabeza y bajar a rodar un rato con el único objetivo de evitarle al cuerpo los sustos de domingo a domingo.

Temeroso de charcos, esguinces, perros y monstruos de la infancia que a esas horas y oscuridades no parecen tan descabellados, pensé que lo más fácil era correr por el arcén quince minutos hacia Tomiño y regresar. Y así hice. El único ser vivo que se cruzó fue un conejito.

Decepcionado por la falta de emociones, calmé mi masoquismo comprobando las previsiones meteorológicas para la Behobia de este fin de semana. Terribles. Como vamos en avión me entretuve con vídeos de las olas rompiendo en Zarautz y de aterrizajes accidentados en Sondika por el viento.

Glups.

Si no vuelvo os pido que les deis de comer a los gatos y que en los aniversarios, cada nueve de noviembre, como siempre sin tarjeta, mandéis un ramito de violetas.


Era el mejor de todos...


Penaldo y los okupas rubios

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4268 Mensaxes

Respostar citando Envío Sáb, 09 Nov 2019, 19:17
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Las mismas lelas, mismos gayumbos, mismo camiseto Padrino... espera un segundo... 2019, año de la renovación, renacimiento estilístico de Sarah Jessica Parker, cinta blanca de Amichi sustituye a la del chino... y personalizada además.

Mucho montaje, Doctor.
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3257 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Dom, 10 Nov 2019, 23:19
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

E ben, Doutor. Imaxino que onte domingo, entre diluvio e diluvio, un coro de gatos entusiastas bailaron un aurresku na túa honra segundo pasabas Errentería, levado en volandas como só ese público selecto sabe facer con cada corredor. Xa nos contarás...





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos