Foros ›
El Correo Papalegüense (edición online)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 22 Mai 2019, 16:30
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Si les parece bien a ustedes, el sábado por la noche podemos tomar una cerveza (con alcohol, por favor) a la salud de Grumpy. Estaremos en Ourense corriendo.

Imprescindibles las camisetas.

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mér, 22 Mai 2019, 16:51
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Fantástica idea!! Será nuestro homenaje póstumo a esa pequeña criatura, pero de corazón inmenso, que se nos ha ido para siempre y sin avisar.

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mér, 12 Xuñ 2019, 21:38
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

A veces, cuando meto los puntos del circuito, se me antoja un poco como hacer la declaración de la renta, en el sentido de que no sé si prefiero que me salga a pagar, consecuencia directa de que tengo unos ingresos respetables, o a devolver.

Y en cierto modo, algo parecido me pasa también con este tema de si deseo o no permanecer un año más en primera. La vida para un pececillo de colores como yo, se tornará harto complicada en un acuario lleno de tiburones tigre. Pero bueno, todo eso son futuribles, y, de momento, lo único importante es poder seguir sacando la cabeza a respirar.

Decidí pues, en connivencia con matogrosso, atreverme a un experimento sin precedentes, nunca antes realizado por mí, y adentrarme en las arenas movedizas de mis límites, o si se prefiere, limitaciones, físicas y psíquicas, afrontando el desafío de completar tres carreras en tres días, viernes, sábado y domingo, y continuar con vida (en el circuito y en la vida real).

Así, empezamos con la Semana verde de Galicia en Silleda, 7 kms y pico, en un entorno marcado por dos detalles singulares, el inseparable pestazo a estiércol durante prácticamente el noventa por ciento del recorrido, y la recompensa final en forma de medallas con alma de chocolatina. Por el medio un cuestón de padre y muy señor mío, que se nos apareció a todos sin avisar, como venido del inframundo. Más de uno casi se muere allí, y sólo del susto.

Pues sí. No pudo ser lo de una entrada triunfal entre la columnata del recinto agropecuario-festivo, pero se trataba de reservar fuerzas. En todo caso, ello no me impedirá reconocerle a Silleda su condición de capital cultural de la Galicia rural, de los de la boina, que no del birrete.

Y, sin solución de continuidad, el sábado noche tocaba mover las caderas febrilmente en Celanova. Como habíamos levantado el pie el día anterior, aún estábamos para esos trotes, pero, como con la cabellera de John Travolta, nuestra única protección ante el naufragio era haber repintado el casco y poco más.

Era una noche de esas que ni el Bernabeu en remontada europea. Ambientazo. Y, en parte por ello, pero también temeroso de no llegar con bien a la siguiente, salí decidido a darlo todo en el césped. Bueno, en realidad en esta carrera el único tramo de césped es de medio metro, y es uno de los poquitos puntos negros donde acecha el tropezón.

Fue una carrera de gran dramatismo, con momentos de duda, y otros en los que me venía arriba de manera inexplicable. Los múltiples cruces a dos aguas, y el callejeo incesante, con giros argumentales inesperados, hacen de esta popular un lugar mágico, un verdadero caramelo para los amantes del atletismo de la vieja escuela. Quienes la conocen, y ahora leen esto, saben bien de lo que hablo.

A tope, pero regulando, arreglá pero informal, voy despachando el asunto, pero en la última vuelta me superan Pipe y Xoma, y me voy, como niño con zapatos nuevos, detrás de ellos. Me estaba metiendo en camisas de once varas, pero aún no lo sabía.

Así en la última tanda de subida, aparentemente inocente, pero que se prolonga durante varias calles para demolición física y psicológica, mediante bola de derribo, de toda aspiración a triunfo, ya sea parcial o total, se me sobrevino una espantosa llaga en el talón de Aquiles izquierdo. Mentar la bincha.

Era el fin del experimento, sí, pero sobre todo por eso mismo, me obligaba a poner toda la carne en el asador, y sacar de allí, como en el incendio de Notre Dame, todas las reliquias y el arte sacro que cupiera y pudiera, en una cadena humana de sufrimiento y penitencias hasta la línea de meta.

Esa noche me fui a la cama con la sensación agridulce del deber a medio cumplir, la piel desollada, y ninguna esperanza de estar recuperado para la guinda del pastel, el colofón del circuito lucense del Corre con Nós, la Parque Frigsa.

Matogrosso, en cambio, había salido de ambas pruebas casi nuevo, como se suele decir de los vehículos de ocasión kilómetro cero.

Así pues nos levantamos al día siguiente, y veo que la cosa sigue igual, con escasa o nula mejoría, pero decido acompañar a Lugo al gemelo. Internamente la envidia me corroe, pero él, que es mejor persona, me sugiere una posible solución desesperada, tirar de la tecnología soviética meigaliciense. ¿Comorrrr?!

Y en efecto, en lugar de seguir lamiéndome las heridas, pruebo a adherirme un compeed a la ídem, y aunque no estoy muy convencido, y ya iba vestido de calle, cojo una mochila y le meto una muda de corredor, improvisada y sin glamour ninguno.

Llevaba la cámara de vídeo y el trípode, pero una vez allí, con el coche aparcado en la plaza… ¿Cómo estaba la plaza? ¡Abarrotáaaaaaaaaa!

No pude resistir la tentación. Era una locura. Pero me bajé los vaqueros allí mismo, con más indiferencia que escándalo público, y me calcé la indumentaria deportiva.

Sacar al transbordador Burán del hangar de Kazajistán donde criaba orín, para hacer que orbitase dos veces más el globo, como en su único e irrepetible viaje aeroespacial, hubiera sido menos descabellado.

Correteé un poco, con molestias, pero al ver que no iban a más, sino que aparentemente se reconvenían, finalmente di luz verde al insulto final.
Evidentemente, esta última actuación, ya no fue gran cosa. Francamente olvidable, y con regocijo de muchos archirrivales de por esas latitudes, que se frotaban las manos con mi ostensible flojera y desvaído deambular. Pero, qué rayos: Corra yo, o simplemente caliente, ríase la gente.

Bendito compeed. Lección a extraer de todo esta historia, amigos: Hay que leer más el diario de Meigalicix.

Y así fue, como matogrosso y yo, para los que tengan curiosidad (malsana), sumamos un porrón de puntos esta semana. Unos puntos que no nos garantizan ni la salvación, ni el escapar del tsunami slumpiano de fin de curso, pero que ahí están, para el recuerdo. Además, claro está, de la cojera de estos últimos tres días, y un par de noches despertándome a las tantas con pesadillas hipóxicas.

Como diría Nadal fue algo “vraiment incroyable”. Dudo que alguna vez lo vuelva a repetir… Y, ah, una última recomendación (no del todo desinteresada): No lo intenten en sus casas.

Fuera ya de la zona roja, no me siento sin embargo aún libre ni a salvo. Una amenaza fantasmal que no llego a discernir, se cierne sobre mí.



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3257 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Xov, 13 Xuñ 2019, 8:59
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Unha alegría saber que aínda sigues con vida, independentemente que sea "de primeira" ou "de segunda".
Por se che pica a curiosidade, dicir que a miña archirrival non foi desta vez a Celanova, pero sí o meu correlega, a que lle sacaches case 2 minutos de vantaxe (sendo o habitual que as contas saian ó revés). Así que tan mal de todo non debes de andar.
Con respecto ó do "compeed", agrádame saber que o meu furancho anónimo é de utilidade para alguén, pero tampouco vou cobrar dereitos de exclusiva, pois se supón que o destes parches forma parte dos coñecementos de Primaria en carreiras populares.
A ver vos animandes a seguir sumando puntos por Oliveville e nos vemos na de San Xoan
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Sáb, 15 Xuñ 2019, 8:30
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Meigalicix, sería divertido que nos pusiésemos a cambiar archirrivales como si fueran cromos, pero te digo una cosa, yo tengo el álbum completo. Muro

Como curiosidad, la compraventa de cromos de béisbol en los EE.UU. como inversión también dio lugar a una burbuja que no tardó en estallar. Lo que no quita que si te encuentras uno de Micky Mantle perdido en una esquina del desván, tengas ya la vida solucionada.
Y ahora que lo pienso, esta tarde puede ser un buen momento para hacer limpieza por los cajones de casa.

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Sáb, 29 Xuñ 2019, 9:36
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Bueno señor@s,

Esto se acaba. Al circuito le quedan dos telediarios, y uno de ellos es de noticias locales. Uno de esos en el que preguntan a la gente de la calle sobre el nuevo alumbrado público, o el servicio de autobuses, y el que se quita el micrófono de encima con dos muletillas, y medio refrán mal contado, fue contigo al colegio, hacía más de 30 años que no lo veías, y cómo está el pobre... Vamos, que cuando veas las barbas de tu vecino pelar, pon las tuyas a remojar.

Se acaban también varias semanas de silencio deliberado por mi parte. Comprendedlo. No podía dar pistas a mis rivales, en esta lucha a cara de perro, incluso fratricida, en que se convirtió la permanencia del circuito CenG. Mirad si no como se han puesto algunos, que estaban con un pie en el geriátrico, a devorar kilómetros como si no hubiera un mañana.

Contarle a todo el mundo que este pasado fin de semana iría a casar a un primo (en la extensión más amplia del término) a Almería, vacaciones Santillana, y que no rapiñaría un solo punto, habría sido darle información muy valiosa a mis archirrivales y su aparato de contraespionaje. El enemigo no debe saber que no sabe.

Pero ahora ya solo queda la recta final. Es la hora de la verdad. Ya no hay estrategias. Este el momento ese en el que, en el fútbol, sube el portero a rematar, y todos los conceptos aprendidos en barrio sésamo, abajo-arriba, delante-detrás, devienen en entelequias indescifrables.

Esta tarde en Pontevedra, en la Ponle Freno, habrá gran desenfreno, y el área rival rebosará guardametas buscando acéfalamente el cabezazo redentor. Un espectáculo digno de ver, y más aún, de vivir.

En fin, sálvese quien pueda y a disfrutar.



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Lun, 08 Xul 2019, 19:41
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Retomo la palabra en este, mi fiel y sufrido diario, que perdona abnegadamente todas mis ausencias y espantadas, cual progenitor de hijo pródigo. El papel lo aguanta todo.

Y es que, una vez levantado el secreto de sumario, procede volver a hacer públicas mis idas y venidas en todo esto de los entrenamientos y carreras, verdadera razón de ser de este santo lugar.

El único fin de tanta ocultación era salvar el trasero, y cosechar un año más de permanencia en la primera división de esta casa. Dando esquinazo y burlando a los rivales, claro está.

Y podemos ya casi decir que el objetivo se ha conseguido. No creo que quede mucha gente por meter puntos que no lo hayan hecho aún. Además, me he aupado por encima del Doctor Slump, con lo cual, al venir siendo este una especie de moneda refugio (too big to fail), el patrón oro de Correr en Galicia, poco más o menos que ya no necesito más garantías.

El caso es que aún así hay poco que contar, puesto que después de tanto doblar, repetir y tripitir, carreras, a espaldas de la sociedad biempensante, he entrado en una fase de absoluta dejadez y hasta de indolencia.

Pero no es solo un dolce far niente, sino también un dolce mangiare tutto. Actitudes muy peligrosas por separado; no te digo nada en cuanto que deciden sumar esfuerzos y sinergias.

Afortunadamente, mi presencia de ayer en Leiro, como reportero dicharachero gráfico, sirvió para ayudarme a comprender que sí, que existe vida después del circuito. Que el sol sale por la mañana, los pajarillos cantan, las nubes se levantan, y que la gente sigue acudiendo en masa a deleitarse dejándose el pellejo por esos andurriales de dios.

Estamos pues obligados a seguir, y así lo haré si vuecencias me lo permiten, con su no poca paciencia al venir a leer estas majaderías disolutas y de escaso raciocinio.

Por último, decir que celebro mi permanencia en primera, pero no me olvido de que, ahora me pongo serio, muchos correlegas que han participado en este juego habrán enfrentado lesiones, compromisos familiares o laborales ineludibles, disyuntivas económicas que obligan a repensar si merece o no la pena fundir cuartos alegremente en viajes e inscripciones a tutiplén. Lo que me lleva de frente a una ineludible reflexión: Todos somos Campeones.
Todos, desde el primero hasta el último, somos grandes por el mero hecho de hacer esto juntos, y por mantenerlo vivo con nuestra ilusión y espíritu deportivo.

El curso que viene probablemente bajaré, y sinceramente os digo que no me dolerá en absoluto hacerlo, si me he divertido tanto como este año.
Por todo ello, finalizo este pequeño discurso, altisonante y grandilocuente, dando las gracias a quienes de verdad se las merecen por encima de todo. Aquellos y aquellas correlegas que se esfuerzan para organizar y gestionar todo este tinglado a golpe de riñón, sacrificando tiempo y energías de su propio bolsillo.

Las donaciones que hagamos en Navidades no pagan, ni de lejos, esta cuantiosa, constante y silenciosa labor.

Me gustaría pues festejar este fin de temporada, aun virtualmente, con todos los foreros, diaristas y staff técnico de Correr en Galicia, cual equipo vencedor de un título mundial, de lo más mundial que haya, pues ganamos en salud, y la salud vale un mundo.
Aparte de que ahora que llega el verano podremos presumir de tener un cuerpo atlético, aunque sea, como en mi caso, de lanzador de martillo.

Doy pues por terminado este acto de celebración y reivindicativo, que viene siendo un poco como el desfile del orgullo PPLGUAS (Paquetes, Pusilánimes, Lisiados, Gandules, Ultrafondones, Antiguallas y Señoritingos). El colectivo que da colorido al sector menos visibilizado de las carreras.



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Lun, 08 Xul 2019, 20:13
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Papa-Léguas escribió:
El colectivo que da colorido al sector menos visibilizado de las carreras.

Para nada. No sólo somos los que vamos a más carreras sino también los que más tiempo empleamos en terminarlas. Y ocupamos más espacio que los tipos finos. A los mantas se nos ve más en volumen, frecuencia y duración que a los galgos.

Enhorabuena por la permanencia. La mía todavía está pendiente de confirmar.

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
Alberto73

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
18/10/13
155 Carreiras
262 Mensaxes
vigo
Respostar citando Envío Lun, 08 Xul 2019, 20:24
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Me sumo a las felicitaciones, permanencia lograda con sudor e incluso sangre!!!! El salseo que le disteis al último tercio de la temporada del circuito debería ser tenido en cuenta por organizadores para que os paguen un fijo por asistencia.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mar, 23 Xul 2019, 19:56
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Como algunos habréis podido comprobar, hace algún tiempo que mis dos vocaciones, atlética y literaria, tan a menudo de la mano, ya no son tan uña y carne, y como que en los mentideros del reino se empieza a hablar de divorcio.

Es difícil ser escritor, cuando en las crónicas se han de glosar unas gestas y hazañas, en las que poca épica se ventila, y ni para envolver el bocadillo sirven. E igualmente, resulta complicado para un atleta motivarse cuando su prosa languidece, y por toda inspiración cuenta tan solo con la que le proporciona el mero hecho de llegar a meta por su propio pie.

Y aún así no es poca cosa, el llegar a meta con bien. En la Condes de Albarei-Pazo Baión dos atribulados correlegas sufrieron sendos desfallecimientos, y pudieron ser más, empezando por mí mismo, que llegué con las piernas contagiadas del twerking (estilo Frankfurt) de Angela Merkel, solamente pudiéndose desplazar por efecto de la abducción que, cual nave nodriza, ejercía sobre mí la monumentalidad de la recta de llegada.

Llámesele el calor, la distancia, el síndrome de Stendhal que tanto monumento, y aquí no me refiero únicamente a los de piedra, papel o tijera, producía en el desprevenido foráneo, pero entiendo perfectamente la naturaleza, y lo inevitable, de los sucesos acaecidos.

Atendía a aquellos muchachos, tendidos en el césped cuan largos eran, una joven paramédica, que no eran para menos las emergencias surgidas. Y yo conozco bien esa situación, supongo que todos, de la ruleta rusa a la que un sobreesfuerzo despepitado nos aboca. Esa sensación tan dramática del que si ahora te quedas, ahora te vas… Pero, vive Dios, que si se baja un ángel como aquel para llevárseme consigo al paraíso, que me muera ahora mismo si miento, si no me metía un par de acelerones salvajes a escape libre, a mayores, y con petardeo final del último aliento.

Eso fue el pasado fin de semana, y en cuanto a este, me limité a acompañar a matogrosso a la Carneiro ó Espeto de Moraña, donde me encontré con muchos conocidos, entre ellos el archifamoso y omnipresente Doctor, Irdam, Montxo, y algún que otro más al cual hay que respetar la inviolabilidad de su anonimato (léase sarcófago de antipatía) para que no se sienta un peón amenazado en el tablero de las superpotencias mundiales de la farándula de CorrerenGalicia. Una vorágine a la que él mismo también se aplica, enriqueciendo dimes y diretes en las centrifugadoras de su búnker subterráneo.

Debió ser un duro golpe para los creadores del código Enigma, cuando los ingleses se lo descifraron. Nunca mejor dicho, trabajar para el inglés.

Y no en vano, es un baldón de proporciones astronómicas el que te pongan cara, mueca de no tocar la bonoloto, y hasta vestimenta incolora, inodora e insabora, para quien se cree un ninja cibernético, un agente secretísimo de su majestad, emancipado de los Zuckerbergs, Bezos, Vladimires, Cryptolocker y demás compañía.

Otra alma de masai que resulta atropellada por una lente fotográfica, ¡y nadie se levanta para exigir justicia! (y pasos elevados).
Triste, triste… El pasamontañas y las gafas de espejo, recién comprados y ya acumulando polvo en el baúl del trastero.
Víctima de una fama que reclama su pago en sudor, sin más retrasos ni dilaciones, en el tramo impositivo que marca la ley, y por ventanilla.

Pero dejémonos de chismes y politiqueos de patio de vecinos, y vamos a lo que interesa…
Así que, para romper la inactividad, salí hoy, desafiando al calor bochornoso y a las moscas, mis inseparables compañeras de fatigas cuando llega el verano. Ellas no rehuyen la cercanía y el tacto exquisito que mi persona les brinda, y me ayudan a sobrellevar la soledad del corredor de fondo fondón.

Tiernos animalitos. Con amigos como estos, ¿quién necesita enemigos?
Y ya apurando la sesión, un par de motos de la policía nacional se me cruzaron “apatrullando” el paseo fluvial, circunstancia harto desacostumbrada y hasta surrealista.

Seguramente no buscaban a Papa-Léguas, sino a la verdadera identidad que se esconde tras esa máscara prefabricada.

Oh, dios mío. Tal vez aún no sepan lo que sé, pero me huelo a que se lo huelen.



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 24 Xul 2019, 22:02
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

*se quita el sombrero imaginario*

Deliciosa e imaginativa crónica, sois un bergante de aupa
En serio si tuviera un guante, Papa, serias abofeteado y desafiado a un duelo Ríndose



Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Xov, 25 Xul 2019, 8:57
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Gracias por las adulaciones Larpe, pero son innecesarias. El individuo investigado en Moraña resultó ser un falso positivo.
Pero lo cogeremos, estoy seguro. No podrá resistir la tentación de volver a actuar. Molón

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mér, 31 Xul 2019, 16:38
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Todos los años, llegado el periodo vacacional, y coincidiendo con mi presencia en la ría de Arousa, sufro una peculiar metamorfosis. Dejo de ser un runner estricto y unidimensional, fase de oruga peluda y tragona, y me transformo en un deportista polifacético, de coloridas alas, capaces, al agitarse, de provocar un huracán en las Molucas.
Es como si de pronto me hubiesen elegido como mascota de unos juegos olímpicos. Todas y cada una de las especialidades contempladas en el programa de feria y fiestas han de ser ejecutadas por mí, aun cuando ello no vaya más allá de la imaginación y los trazos surgidos de un pincel.
Eso sí, como la intención es lo que cuenta, y yo de eso voy sobrado, me lanzo alegremente al desafío. Primero natación (sin sincronizar), luego subir y bajar la piragua de la baca del coche, el peor de los esfuerzos, entremedias dando unas cuantas remadas, siempre a favor de oleaje, y a mayores, un nada despreciable complemento endorfínico, a lomos de la bicicleta.
Me he comprado un casco nuevo, y dado su elevado precio, no me queda más remedio que amortizarlo por la vía exprés. Ochenta euros por un cascarón de poliestireno agujereado, y pintarrajeado de colores chillones, que, como dijo mi padre, casi vale más el collar que el perro. Al menos la idea mía, que al final nadie me agradece, es no ensuciar de serrín la red de carreteras de la provincia. Una simple cuestión de civismo.
Por desgracia solo cuento con tres semanas, un tour, para llevar a cabo mi reconversión industriosa. Amén del hecho comprobado de que, al finalizar ese periodo de gracia, todo volverá a su ser original. Porca miseria.
Más me valdría, bien lo sé, coger e irme por ahí de turisteo. Bien lejos, como Meigalicix, aunque para ello deba ingresar voluntariamente en una exrepública soviética dejada de la mano de dios, donde, eso sí, podré degustar toda la oferta local en materia de isótopos radiactivos, el producto estrella de la región. Uno de esos sitios donde te viene un chino, que habla ruso y reza el Corán, y no te puedes reír porque no es un chiste.
O también podría hacer como el Doctor, tirar una vez más, un clásico en cualquier guía de viajes que se precie, de sol y playa en las islas griegas. Este año me comentó que se dejaría caer por unas cuantas que aún no conocía. A este paso, y en menos de un lustro, pensé, tendrán que, como en Dubai, hacérselas artificiales. La cuestión es que no decaiga.
El caso es que todo apunta a que, un año más, me dejaré seducir por los cantos de sirena de matogrosso, y reeditaremos la controvertida experiencia de los monos aulladores. Como ya digo, la buena forma física es como la higiene personal, requiere de una atención diaria. Todo lo que haga no valdrá de nada, si dentro de medio mes retorno a los viejos hábitos sedentarios, y me dejo atrapar en las zonas de confort, bastante cutres, eso sí, de la rutina.
Por lo pronto, no hay que adelantar acontecimientos, tengo en mente acercarme a la Nigrán Area. A ver si allí hago un buen papel y me animo con empresas mayores, como la terrorífica ascensión al Pico Muralla, en Rianxo.
En principio el cielo es el límite, claro está, mientras no vaya de camino, parada y fonda, el camposanto.

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 31 Xul 2019, 16:46
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Para amortizar el caso de verdad lo suyo sería estrellarse de cabeza con él puesto. Que no es mi recomendación, ojo.

Pues sí, el sábado por la noche ya volamos. Y hasta ahora no he repetido isla griega (Milos, Santorini, Skópelos, Zante, Kefalonia, Ítaca, y este año vendrán, si el meltemi lo permite, Naxos, Paros y Antíparos).

Nos vemos, quizás, en Baiona. No es seguro.

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3257 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Mér, 31 Xul 2019, 19:11
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Piragua, bicicleta e carreira, so a estupendamente así por escrito. Que cundan moito esas vacacións Arousanas, e sorte cos desafíos. Seguro que algún rédito che queda para a volta á Sparkland.


PD: Certo que en Kirguistán hai de todo un poco, pero cada un co seu e sen mesturarse con ninguén





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos