Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Dom, 14 Abr 2019, 5:16
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Gran noticia Doctor, me alegro de que ya estés de vuelta. Contamos contigo para septiembre.

Por supuesto que no me esperaba ver en tu diario detalles de ritmos y tiempos, de hecho me sorprendería mucho. Sabemos que tu diario es de letras.
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4268 Mensaxes

Respostar citando Envío Dom, 14 Abr 2019, 8:25
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:
Alicia no corre: hace elíptica. No, tampoco: pienso en ese aparato de gimnasia que hay en los parques, de movimiento pendular. Es la prueba viviente de que se puede correr sin doblar las rodillas, aunque para lograrlo recomponga el resto (el culo, dispensando, arriba, y la cabeza abajo) y traiga loco al podólogo y las plantillas se actualizacen más que Windows. En cualquier caso eso no le impide ir rápido.

Meiga: Ese párrafo te lo tienes que guardar para tus nietos, o para cuando tengas que enviar un currículo a Inditex, sobretodo eso de "no le impide ir rápido".
Doctor: Con sentidiño. Yo no te puedo decir otra cosa.
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3257 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Dom, 14 Abr 2019, 15:38
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

freakyrunning escribió:
DoctorSlump escribió:
Alicia no corre: hace elíptica. No, tampoco: pienso en ese aparato de gimnasia que hay en los parques, de movimiento pendular. Es la prueba viviente de que se puede correr sin doblar las rodillas, aunque para lograrlo recomponga el resto (el culo, dispensando, arriba, y la cabeza abajo) y traiga loco al podólogo y las plantillas se actualizacen más que Windows. En cualquier caso eso no le impide ir rápido.

Meiga: Ese párrafo te lo tienes que guardar para tus nietos, o para cuando tengas que enviar un currículo a Inditex, sobretodo eso de "no le impide ir rápido".

Tal e como pinta a vida , non creo que chegue a ter netos, pero desde logo que este parágrafo xa rulou hoxe abundantemente entre os mebros da xeneración actual. É máis, transcribo as palabras de réplica do meu preparador físico : "Coincido en todo o que dí, só lle faltou engadir que te moves como as formigas dos debuxos animados. Con todo iso, parece que hai algo de pique non si?, unha especie de " arre demo, correndo dese xeito
tan pouco aerodinámico e eu non a dou adiantado"...

Pero non nos desviemos por tramas secundarias que en nada afectan ó guión principal: Regresaches oficialmente Doutor,todos nos alegramos e os diarios están de festa Aplauso Aplauso Aplauso
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Lun, 15 Abr 2019, 21:56
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Quinto año del gato. Día 278. (10 de abril)

El domingo por la tarde, al regresar de la Vig-Bay y sentarme en el sofá, las piernas se volvieron de piedra como trolls a la luz del sol. El lunes al despertar y ver lo lejos que estaba la planta baja (y la puerta al exterior), qué error de diseño, opté por dejarme caer por las escaleras de casa: herían mucho menos los golpetazos de las costillas contra los peldaños que los cuádriceps al intentar descender ortodoxamente. El martes había cristalizado desde los pies hasta la cintura y evitaba cualquier movimiento que sin duda desharía mi cuerpo como a un Terminator T-1000 bañado en nitrógeno líquido. El miércoles sólo el hambre me obligó a arrastrarme sobre los codos a la cocina y devorar crudos los alimentos enlatados del cajón inferior, el único a mi alcance.

Y sin embargo allá al fondo, tras esas capas de rigidez y agonía, en medio de todo ese dolor, la rodilla se encontraba bien, sin secuelas.

Así que heroicamente saqué la bicicleta y en apenas quince minutos conseguí subirme a ella. Tomé nota mental de aserrar la barra del cuadro para el futuro. Para mi sorpresa, descubrí que pedalear sí podía. Di un paseo breve, regresé, desmonté no sin trabajo, y salí a trotar: ya no estoy para estos trotes. O todavía. Fueron tres kilómetros corridos no con zancadas sino por twerking de supervivencia.

Hay que empezar de nuevo. A veces se derrumba frente a nosotros aquello que creíamos que iba a permanecer ahí para siempre. Cuando se apaguen las llamas será -quizás- el momento de iniciar la reconstrucción.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
PequeñaCriatura

Foreiro Senior
Foreiro Senior
28/10/12
0 Carreiras
975 Mensaxes
Ferrol
Respostar citando Envío Lun, 15 Abr 2019, 22:09
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

No puedo estar más de acuerdo con ese último párrafo. Nada es para siempre, y cada día es un nuevo comienzo.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Lun, 15 Abr 2019, 23:28
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Quinto año del gato. Día 280. (12 de abril)

El viernes repetí duatlón de chichinabo: una carrerita a pie tras el calentamiento en bicicleta. Y se me ocurrió bajar con ella a Cda, por ese circuito por donde normalmente entreno.

Nunca lo había hecho. Todo era igual pero más veloz. Los perros ladraban pero yo los escuchaba menos tiempo, los vecinos no devolvían el saludo pero sus caras de cemento armado desparecían antes.

Y de pronto, una SORPRESA (esto es, una sorpresa mayúscula): me cruzo con un corredor de frente. Un tipo desconocido en mi territorio, un gato nuevo en el vecindario, un advenedizo, un hermano pequeño que se aprovecha del camino que ha abierto a costa de algún que otro sopapo el mayor. Y como no era cosa de frenar y asaltarlo para preguntarle tampoco sé bien qué, me limité a decirle hola y seguir adelante pedaleando, hecho un mallot de dudas.

Llegué a la carretera general y di la vuelta, y supe que el día venía cargado de tontería: ahora llegaba otro corredor hacia mí.

Uno es coincidencia, dos es conspiración. Estaba seguro de que a mis espaldas, mientras no los veía, se iban posando más y más en los columpios y acabarían atacando el colegio y el pueblo. Y yo no llevaba el uniforme de superhéroe, yo no iba en pantalón Zico, camiseta de tiras y cinta en el pelo.

Aceleré hasta casa, me cambié, me vestí con la equipación de los Jackbauers y regresé. ¡Demasiado tarde: se habían marchado!

Excitado por tantas emociones (y todavía con fuertes aunque menguantes agujetas), sólo fui capaz de hacer dos kilómetros. Algo es algo, dijo un calvo que se encontró un peine sin púas. Anda que hay refranes que...



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mar, 16 Abr 2019, 16:34
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:


La gastronomía francesa siempre a la vanguardia: "Fiancée a la parrilla"
Bon appétit. Silbar

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mar, 23 Abr 2019, 17:43
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Quinto año del gato. Día 282. (14 de abril)

Hum, creo haber ido a A Coruña (cacofonía normativa) hace ya un tiempo... Y es que anda el diario abandonado lo mismo que el diarista.

Actualicemos.

Si yo fuese el último corredor sobre la Tierra y el C42 la última carrera, dejaría que se extinguiese el deporte. Pero precisamente por su desolación y miseria y falta de cariño, me acerco cada año a aportar mi granito de arena anímico. Yendo el sábado en tren y durmiendo por diecisiete euros en una habitación en María Pita con desayuno y felino en el precio. (Tomen nota de tal frugalidad los que se preocupan por mis finanzas y viajes). En la estación esperaba PequeñaCriatura, que en un momentito había organizado una performance con un loco y los cuerpos de seguridad ferroviarios, y suerte de la puntualidad de la moderna Renfe o a saber cómo acabaría la cosa. Gracias, Teresa.

El domingo por la mañana me despertó Meu, el gato de la casa. Qué belleza, mejorando lo presente. Estuvimos jugando muy a gusto hasta que tuve que bajar temprano a pedir un duplicado del dorsal extraviado. En el periódico local no se mencionaba siquiera el maratón (todavía no habría intentado salir con el coche a comprar el pan ningún redactor). El camarero protestaba por servir muchos cafés a esas horas. Los juerguistas que terminaban la noche eran más que los atletas que empezaban el día. Todo estaba tan mal, pues, como temía: me aguardaba un duro trabajo por delante. Al menos, por una vez, los carteles no insultaban.

Y trabajé duro, claro que sí, y aplaudí y grité y palmeé y acompañé y abracé y felicité y casi lloré, porque un maratón, incluso éste, es un maratón. Pero las crónicas particulares se encuentran por ahí disponibles para público deleite y no me toca añadir nada a la heroica ajena.

Por mi parte hice la prueba corta, sin prisas, con calma y prudencia lastimosamente desmentidas por los calores y colores en la cara. Con dolores condromalácicos en las rodillas, que asumo, y ocasionalmente musculares en el piramidal, que impugno.

Y lo que hay es que ahora los 5'15" son los nuevos 5'00": un ritmo de rodaje sin excesos ni comodidades. Y en un diez mil homologado y con cuestas, ese paso cansino me lleva a los cincuenta y tres minutos. ¡Ay, qué pena! ¡Con lo que yo era!

- ¿Cuándo?
- ¡Tú no te acuerdas!

Por probar si la zancada larga ayudaba a relajar tensiones articulares, y por amortizar el sudor, ya que sofocado iba igualmente aun en trote cochinero, aceleré (con interrupción para auxiliar a un participante que se tambaleaba). Y así entré en meta, si bien retrasado, con cierta dignidad moral y cinética. Que no es poco. Y con el puño en alto celebrando.

Éste es mi maratón actualmente.

Tras recoger la bolsa, vino a saludar un hombre del Egovarros para decirme que leía el gatuno con placer y anonimato voyeurista. Con la ilusión olvidé adoptar los gestos típicos del escritor (la jaquequica -sujetarse la cara con el pulgar en el mentón y el dedo índice extendido en la sien- o el fumarse las propias gafas -dejar que cuelguen como una pipa mientras metes una patilla en la boca-). Confío en no haber perdido demasiado glamour en persona.


Meu


Seu

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Mar, 23 Abr 2019, 18:10; editado 1 vez
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 23 Abr 2019, 18:04
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Gran crónica. Descripción ácida de la realidad maratoniana coruñesa.
matogrosso

Multimedia
Multimedia
24/07/09
101 Carreiras
1348 Mensaxes
Aquae Urente
Respostar citando Envío Mar, 23 Abr 2019, 21:15
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Muy buen gatuno.
Al Maratón de Coruña lo dejarías extinguirse, pero le sacas más sustancia que a los de allende los mares... Silbar

Homo homini gallicus canis
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 24 Abr 2019, 6:24
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Bravo Doctor. Mantiene Vd la buen forma literaria... La atlética es cuestión de (poco) tiempo
www.youtube.com/watch?v=3qhc7BnSvhY
maseda

Foreiro Veterano
Foreiro Veterano
3/03/11
0 Carreiras
1339 Mensaxes
A Coruña
Respostar citando Envío Xov, 25 Abr 2019, 17:59
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

No sólo fueron los ánimos de los de aquí de Coruña. C42 no seria lo mismo sin los ánimos de los que venís de fuera todos los años. Incluyo a Suso al pie del cañón por la zona de la casa del mar. Teneis mucho mérito.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Lun, 29 Abr 2019, 23:06
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Quinto año del gato. Día 286. (18 de abril)

Bélgica es ese país en donde querría ser joven de nuevo para estudiar en el beaterio de Lovaina, participar en un flashmob en la estación de Amberes o salir de copas en bicicleta por Gante. Pero aunque sólo fuera para pasear en Bruselas o esconderme en Brujas, volé hasta allá en Semana Santa, e Isaías me acompañaba. La nación del cómic, del chocolate, de la cerveza, de las patatas fritas, de Magritte (y de Jean-Claude Van Damme), de las instituciones europeas, de la pintura flamenca, del récord del período más largo sin gobierno, de la mejor red ferroviaria, de las maravillosas plazas de casas gremiales. Nadie es perfecto: no parece haber gatos.

Y la primera mañana nos despertamos temprano y con ganas y saltamos a correr en ayunas. La energía alcanzó para llegar a la puerta. Iniciamos entonces un trote asaz penoso, lento por ambas partes y doloroso por la mía. Aún no eran las ocho y no estaban listos ni los turistas ni mis rodillas.

Desde la Rue des Vierges serpenteamos a la Grand Place y paramos a disfrutarla sin puestos ni mesas ni muchedumbres. Ya los camiones con mercaderías comenzaban a descargar y seguimos ruta por la Rue du Marché au Charbon, de adoquines no aptos para articulaciones inflamadas.

No por nada Bélgica estuvo integrada en el Reino Unido de los Países Bajos: su mayor cota ronda los seiscientos metros de altitud. Y sin embargo tomamos una curva y dimos con una subida larga y tendida y confirmamos así que, entre tantas callejuelas llanas, al menos una pica en Flandes hacia arriba.

Y por fin, esquivando funcionarios y eurodiputados, atravesamos la Gare Central y encontramos el Parc de Bruxelles (que unas horas después veríamos lleno de corredores), parque que acordamos rodear únicamente una vez antes de girar hacia casa prometiendo volver al día siguiente para entrenar más y mejor.

Pero entonces, ay, descubrimos la Trappistes Rochefort 8 de 9,2% y olvidamos lo prometido. Os habría ocurrido lo mismo.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
Suka

Maratoniano
Maratoniano
4/05/14
300 Carreiras
238 Mensaxes
Sada - A Coruña
Respostar citando Envío Mar, 30 Abr 2019, 17:01
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Aquí una nueva lectora de tu blog, hago el comentario para que me avise el correo cuando hagas una nueva "entrega" Guiño

Suka
De todos los riesgos que he corrido, el único que no hubiera corrido nunca; es el de no haberlos corrido todos.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 01 Mai 2019, 0:35
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Quinto año del gato. Día 295. (27 de abril)

Hago con las lesiones lo que el sistema con las disidencias: no las anulo sino que las asimilo, las fagocito e incoporo. Dadme tiempo y convertiré cualquier dolor incapacitante en uno crónico y soportable que formará parte de mí. Yo soy yo y mi circunstancia neurálgica.

Dije que estaba de vuelta, no que estuviese curado. Y al síndrome de la cintilla iliotibial, que suena permanentemente de fondo como un acúfeno, se le ha sumado un pinchazo agudo y nervioso en la pierna.

Sólo puedo imaginarlo: puesto que he llevado una vida burguesa y protegida tengo que confesar que no me han apuñalado nunca. Pero ha de ser muy parecido a esto. Navajazos por detrás que golpean y cortan a ciegas, en el interior de la nalga, en el piramidal, en el glúteo, con distintas intensidades. Como si fuese acuchillado por varias manos, como en aquel asesinato en el Orient Expres.

No apetece nada correr en esas condiciones (ni bailar bachata), con lo que llegué a Tui con los cinco kilómetros contados de Bruselas en las últimas dos semanas. Pero amanecí con tregua en la retaguardia muscular, ya era algo, y desayuné paracetamol y me duché en Reflex, que es mi amuleto de san Cristóbal y me protege de cualquier mal.

Y con eso tomé confiado la salida en la carrera del pueblo (donde trabajo y residí varios años), y los propósitos de rodar tranquilo se desvanecieron en seguida, que no sé aún por qué iban todos tan rápido, hasta Isaías, él que por Bélgica era koala de siesta y aquí guepardo de caza.

Y tras la conocida sucesión de zancadas -varios miles de ellas, se dice pronto- sin interés salvo en los sufridos escalones que suben hasta la estatua de Oliveira, crucé la meta bastante más cerca de la cola de la clasificación que de la cabeza, pero sumando. Sumando momentos.


Un gato tudense marcando territorio

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos