Foros ›
El Correo Papalegüense (edición online)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Dom, 24 Mar 2019, 19:16
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Después de un comienzo de año renqueante, abonado a una baja forma crónica, y cuya guinda fue mi más que paupérrima actuación en la 10KPorriño (que usaba antaño de llamarse interruning), tocaba ahora enfrentarse a una 15k, la Nocturna ourensana, y la verdad es que no las tenía todas conmigo.
Nos habíamos apuntado ya hace tiempo, para aprovechar las inscripciones menos onerosas, y casi que hasta ya nos habíamos olvidado de que había que correrla.
15 kms no dan miedo, pero sí respeto. Sobre todo si no te respetan las lesiones.
Fuimos pues matogrosso y yo hacía la explanada del río donde estaba ubicada la salida y allí nos encontramos, como estaba previsto, con empanado2. La animación llegaba ya desde el mismísimo centro comercial a la otra orilla del Miño, tomado al asalto por hordas de runners.
Y había también, por ello mismo, una afluencia inusual de espectadores no afines al mundillo. En su mayoría, público joven e influenciable.
Yo creo que todo esto, a empanado2, que hasta hace no mucho era bastante renuente a las carreras, joven e influenciable él también, ha acabado por encandilarlo.
Calentabamos pues con él, sorteando a más y más corredores, muchos venidos de tierras lejanas, cuando de pronto, nos encontramos con una cara familiar, a la que desde luego no esperábamos por allí, pero que enseguida se sumó a nosotros. Alguien bien conocido de todos ustedes (no me cabe duda de que compartimos un buen puñado de lectores), el mismísimo Pollastre.
Nuestro amigo valenciano pues prosiguió el calentamiento con nosotros, cuidándose bien, eso sí, de no recalentarse demasiado y acabar consumido en el fuego de la verbena cual ninot fallero. De eso ya habría tiempo más tarde.
Nos cruzamos con Amador e Irdam (se me hacía raro ya que nadie del clan de los porriñeses anduviera merodeando por allí), y ya instalados en la línea de salida a la espera del pistoletazo, con el Doctor. Sí, con el Doctor.
Un Doctor Slump, que si bien estaba vestido para la ocasión, se había apostado fuera del redil, como temeroso de ser engullido por la vorágine. Faltaba además en su cabeza el precinto de garantía que habitualmente porta en carrera, mala señal, y nos miraba con ojos acuosos, básicamente con la misma cara que Marco al barco en el que su mamá se marchaba a la Argentina. Era más que obvio que no iba a participar, y aun cuando el cuerpo se lo pidiera gritos, parecía reprimir su ansía con resignación, y aceptar cristianamente el martirio.
Abatidos pues por el drama ajeno, y tan reciente aún el propio, sonó al punto el arma homicida, y, con más miedo que siete viejas, emprendimos rumbo a lo desconocido. Esto último de lo desconocido es más que nada un recurso lírico, que esta zona del río es por donde yo entreno habitualmente, y me la conozco como si fuera el pasillo de mi casa.
Quería pues, como ya dije, ir regulando, pero en el bucle pequeño del principio una inmensidad de corredores, y sobre todo corredoras, me adelantó, y sobre la marcha tuve que improvisar y replantearme de arriba abajo mi concurso, enfocándolo desde una perspectiva mucho más agresiva.
Así, completada esta vuelta de reconocimiento, y en el paso intermedio por meta, me reencontré de nuevo con Pollastre, y entre ambos, casi como dos ciclistas escapados relevándose, nos entendimos a la perfección para poner un ritmo que sin ser la repera, nos permitiera ir ventilando kms con alegría.
Y así estuvimos bastante rato, por otra parte aprovechando la agradable tarde que hacía, para contarnos nuestras vidas, en un tono entre quejicoso y moderadamente optimista, como no podía ser de otra manera.
De hecho el paisaje del río ayudaba bastante. Pollastre como otros muchos que desconocen la zona quedó vivamente impresionado del tesoro del que los runners sparklandianos disponemos para hacer nuestros entrenos, y del que tan a menudo ni nos damos cuenta.
Pero ya, en llegando a la pasarela de Outariz, donde se dobla el mapa, la noche se nos terminó de echar encima. Varias cosas cambiaron para mal, y, entre otras, el pasar de un suelo de amables senderos de tierra, a otro de enlosetado compacto y, más adelante, cemento al desnudo, la temible pista roja.
Ya no era tan bucólico el panorama, y las piernas empezaban a exigir un pronto final.
Nos habían avisado además de que un jabalí andaba por ahí suelto, haciendo de las suyas y con cara de pocos amigos, así que como quien dice, pies para qué os quiero.
Comencé pues a apretar el paso, y aunque era mi genio competitivo el verdadero culpable, me excuse con el correlega diarista en que no quería quedarme con una sola gota de glucógeno en el depósito, o al acabar me sentiría vacío interiormente (si paradoja tan cutre es posible).
Él, que alegaba problemas de visión para seguirme, más adelante me dejaría marchar. En ningún momento sentí su resuello acelerado, así que algo me sorprendí de verme de pronto solo. Seguramente decidió, pasada la distancia crítica de los 10 kms, preservar la integridad de sus rodillas en espera de ocasiones más señaladas. Cosa que yo, aunque lo entendía no lo podía compartir, pues jugaba en casa, y por delante mía todavía se hallaban numerosos archirrivales patrios, algunos de ellos muy jugosos, a los que creía aún poder dar alcance.

Uno de ellos fue Manel, con el que me tomé cumplida revancha de Porriño, y que no opuso ninguna resistencia. Deberíamos rondar el km.13, y la mala suerte se estaba cebando con él.
El resto del recorrido continué recuperando posiciones. Me encontraba muy ligero, y no podía dejar pasar la ocasión de asestar algunas puñaladas traperas. No sé si los coches a toda pastilla por la autovía paralela, o el trenecito turístico que nos lo encontramos de frente y algo malencarado, me habían bombeando inadvertidamente la necesaria adrenalina para tanto frenesí de última hora.
El festín terminó con la llegada a meta, un poco precipitada y no muy ortodoxa, con amago de esprint , no remunerado, incluido.

Y allí se quedó una noche espléndida, con escenario incomparable desde la terraza del c.c. Ponte Vella, pero el fresquito, que aún estamos en marzo, comenzó a calar en los huesos, benditos y sufridos huesos, y tuvimos que levantar el vuelo en dirección a más cálidas latitudes.
Saludamos a Nóvoa_run, a Toño, a Toledano, limiactivas varios, y a algún que otro más que me dará rabia olvidarme, y santas pascuas.

Para bien o para mal, seguimos vivos en este deporte tan mortificante.



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3257 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Dom, 24 Mar 2019, 22:22
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Boa carreira !! (por certo que esta vez entraches 20 segundos por diante da miña archirrival Sorriso )
Pollastre

Foreiro Senior
Foreiro Senior
10/01/14
16 Carreiras
508 Mensaxes
A Coruña
Respostar citando Envío Lun, 25 Mar 2019, 21:43
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Eso de que Papa-Leguas estaba lesionado... no se crean nada, oigan. Ni una mueca de dolor, ni un signo de esfuerzo, una técnica impecable y así todo el rato, impasible hasta la meta. Esto debe ser para pillar rivales incautos, no se me ocurre otra explicación.
Un auténtico placer disfrutar un rato de la compañía de este diarista mítico.
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 26 Mar 2019, 7:11
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Un Estratega. Un Estratégico Estratega Guiño
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mér, 03 Abr 2019, 16:57
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Entreno de ayer, martes 3.
Distancia total de punta a cabo: 6,79 kms.
Tiempo: 47:26.

Como se ve, es un tiempo miserable, que ciertamente se parece mucho a lo que suelo hacer en una carrera de 10 kms (quizás algo menos). Esta discrepancia ya me la señaló Pollastre hace unos días, sugiriendo subrepticiamente que la información papalegüense pudiese estar falseada intencionadamente para despistar a los archirrivales.
Pero no. Como ya le expliqué a él entonces no podemos interpretar unos tiempos con la hermenéutica de los otros. Papa-Léguas no puede pedir perdón al mundo por ser abominablemente lento en las carreras, y menos aún, por ir pisando huevos en los entrenos. Y en esto estoy convencido de que Pérez- Reverte me daría la razón.

De todas formas, de nada me sirve quejarme, o andar justificando nada, cuando ni el propio Ciripolen me respeta. Ayer me hizo una jugarreta de las buenas. Me sedujo en la idea de que estábamos en una hora antes de la que en realidad era, causándome un gran desbarajuste doméstico. Eso sí, el entrenamiento fue de lujo. Se ve que más tarde salen a correr más runners, con los que no dejaba de cruzarme, grupos y más grupos de gente, o tal vez todo se deba solamente al elefante en la habitación, es decir, la Vig-Bay.

Yo como ya fui un año, ya no tengo la espinita, ni las mariposas en el estómago. Pero claro, reducirlo todo a la presencia o no de unos lepidópteros en el tubo digestivo, es una disculpa muy barata.
O tal vez sólo sea que a mi colección de carreras disecadas ya se le haya quedado pequeño el corcho.



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Lun, 08 Abr 2019, 21:19
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Reunida en sesión extraordinaria la junta general de accionistas de la Vig-Bay, a la que, un año más, tampoco asistí, opté por ahogar las penas en un lluvioso entrenamiento que pretendía al mismo tiempo ser solitario y solidario, tanto que se hablaba del mal tiempo y la cólera de Zeus en los hilos de esta casa, pero que al final, fue ni lo uno, ni lo otro: Cuatro gatos y cuatro gotas.

Tampoco fue de distancias maratonianas, y ni siquiera mediomaratonianas. Al contrario, ajusté mis cuentas con el Ciripolen para que salieran unos diez kilómetros exactos, sin redondeos ni opacas artimañas contables. Y es que diez es un número que habla de perfección, y al mismo tiempo una longitud que en el mundo del atletismo popular es la referencia por antonomasia. El súmmum de lo homologable. No es casualidad, desde luego, que el San Martiño pertenezca a esta categoría, y, si su longitud entera estuviese conformada de Platino e Iridio, se custodiaría sin duda en la Oficina de la Conferencia General de pesos y medidas de París.

Pero toda perfección material implica en sí misma una imperfección inmaterial, y viceversa. Esta misma distancia, 10 kms, es la que impide que el sol, en la antigüedad considerada la deidad principal del cosmos, y cuya actividad celestial sirve de plantilla común para el armazón astronómico de la gran mayoría de la religiones actuales, sea una esfera perfecta.
Por eso,yo, además de limitar mis participaciones en carreras a esta distancia mágica de 10 kms, solo profeso confesiones de carácter animista, y a ser posible, africanas.
Recordad lo dicho anteriormente, perfección física y espiritual son extremos contrarios y excluyentes. El "mens sana en corpore sano" de los romanos, es simplemente el resultado de una mente sometida, silenciada y, en último término, anestesiada por las endorfinas.

Convertir el cerebro en un vertedero de insensateces, pues, es un paso más para alcanzar el vigor físico y la perfección anatómica, y es por ello que nunca pierdo la ocasión de llevarme a casa una de las pequeñas biblias del autoflagelo existencial que, de cuando en cuando aparecen mágicamente engarzadas al limpiaparabrisas de mi coche, o sobresaliendo en el buzón de mi casa.

Esta última vez, sin embargo, tuve el sobrenatural privilegio de que Él, el gran Hacedor de pasquines, se me apareciera en persona, de contemplar su magia (negra, cómo no) en funcionamiento, y por ende, de recrearme en su divina presencia y majestad.
Podría decir que esto ha cambiado mi vida, que ha sido una experiencia transformadora, y hasta cierto punto no estaría mintiendo. La verdad, por suerte o por desgracia, siempre se presenta de sopetón y de la forma más cutre y salchichera imaginable.
Lo dicho, la perfección se nutre de su propia imperfección, y la una vive de la otra en una mutua y perpetua parasitación.



Si habéis cometido la imprudencia, la temeridad de leer el contenido de este anuncio, y a consecuencia de ello os habéis sentido más pobres y desangelados intelectualmente, no sufráis, va en beneficio de vuestro esplendor físico, y además, la inteligencia está socialmente sobrevalorada. En un vistazo rápido al microscopio, una enmarañada red de neuronas tampoco es tan diferente a un mechón de pelos del culo.

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3257 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Lun, 08 Abr 2019, 23:07
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Encántame o dos dous corazonciños facendo de marco á palabra "Orense", o Biciri sabe como tocar a fibra sensible.

Se non fose de tan pouca fe nestas cousas , aínda me animaba a mandarlle un whatsapp para que lograse convencerte de correr a Vig Bay algunha vez, e non só filmala. O da miña inclusión no "eje del mal" xa se negociaría sobre a marcha.

Que a túa procura da imperfección perfecta siga sendo proveitosa, e que consigas ter tan entrenadas as pernas como tes as neuronas Sorriso
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Xov, 11 Abr 2019, 12:48
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Bueno, malas noticias por mis partes. He sido víctima de una gripe. Leve sí, con fibrículas y poco más, pero lo suficiente como para echar por tierra esa mínima recuperación del estado de forma que estaba logrando últimamente.
Una de mis carreras favoritas, la paseo de Ombreiro, (si aún puedo ir) ya no la disfrutaré tanto.

Este parón obligado, a todos los niveles, me ha permitido sin embargo leerme y releerme todas y cada una de las crónicas de la Vig-Bay del foro, todas ellas excelentes, pues compartían un denominador común, de épica, y sobre todo de sentimiento y emoción, servido en abundancia y pudiendo repetir todas las veces que uno quisiera.

Agradeceros desde aquí a todos el permitirnos ser partícipes también a nosotros de vuestra propia, y, de este modo, ya no tan intransferible, experiencia personal.

Yo, como ya se sabe, no he asistido a esta mítica carrera. Dejé de ir hace varios años al constatar que las distancias demasiado largas causan mayor perjuicio que beneficio a mi organismo (ojo, digo mi organismo, el de los demás puede ser otro mundo), pero a modo de reto tal vez me lo vuelva a plantear algún día.
Mientras tanto, a falta de pan, buenas son tortas, y me vais a permitir que me sume con una pequeña aportación a lo que ha sido una semana de grandes logros personales para much@s estimad@s correlegas y correlegos, con alguna cosilla que he pirateado por ahí en You Tube.



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
beuckelssen

Foreiro Senior
Foreiro Senior
9/08/12
88 Carreiras
959 Mensaxes
Valdoviño
Respostar citando Envío Ven, 12 Abr 2019, 19:28
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Yo también hace unos años me zampé grandes crónicas de una maratón en poco tiempo y me picó el gusanillo. Tranquilo, el empacho se pasa y en dos semanas ya se te habrán ido las ideas raras. Mr. Green
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Sáb, 13 Abr 2019, 19:53
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

beuckelssen escribió:
Tranquilo, el empacho se pasa y en dos semanas ya se te habrán ido las ideas raras. Mr. Green

Bueno, menos mal, porque mezclar powerade con eno limón creo que no sienta muy bien...



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Mar, 16 Abr 2019, 18:58
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Estaba yo pensando en si merecería o no la pena gastar las yemas de mis dedos tecleando una crónica para la Paseo de Ombreiro, estando, como estamos, en periodo de entreguerras maratonianas, con la devastación que ello produce en nuestra web, y su influencia aplastante en la literatura, la fotografía y el cine autóctono. Además del hecho evidente de que las yemas de mis dedos tampoco son las de Warren Beatty o el Doctor Slump...

Es un hecho, el pez grande se come al chico, y no impacta de igual manera el incendio en su día de la capillita de nuestra señora de los remedios, por cierto, muy cerca de la llegada del San Martiño, en la misma curva cerrada que da paso a la recta final, que la catástrofe de ayer de Notre Dame de París.
Uno se aflige de la caída de los grandes con la misma naturalidad con que se pitorrea del resbalón de los pequeños.



El caso es que, sea yo o no, sujeto merecedor de la misericordia colectiva, el sábado en Lugo, me volví a quedar a las puertas de ser conejo. Sí, muy triste. Una colosal muralla, como la de esa bella ciudad, parece impedirme al acceder este año a tan modestas glorias y honores. En fin, no llores más por mí, Argentina.
Todos los prodigios que hubiera podido contemplar en esta prueba, como por ejemplo las fuentes, al estilo de los viajes de Marco Polo, de las que manaba Powerade, quedan empequeñecidas, esombrecidas, ante los grandes relatos kilométricos de otros diarios. Aunque seguramente habrá quien dirá que ese líquido azulado con aroma de "ice storm" que salía de los retretes portátiles al pisar el pedal de la cadena, era detergente barato. Aguafiestas, que no falten. O que por el yogur larsa con bífidus del avituallamiento de meta, imitación de los que se empuja Carmen Machi, uno tampoco se toma la molestia.

Bueno, el caso es que la carrera me cundió, y la volví a disfrutar un año más con facundia, siendo, como es, una de mis "más mejores" preferidas. Y eso que, por causa de unas obras, se varió ligeramente su recorrido. Nada importante. Incluso me gustó más así, con esa cuestecita inicial, pelín subidita de tono, como con más picantillo y para ir abriendo boca.

Además, para terminar de fastidiar a mis archirrivales, les anuncio que aún pasaré un largo periodo de tiempo por las tierras lucenses, beneficiándome de la obtención de dorsales gratuitos, gracias a esta excelentísima web. En concreto, para las carreras de Portomarín y Chantada.
Ya veis, ahora va a resultar que CenG es un chollo, y que solo los cuatro tontos que nunca nos enteramos de nada, somos los únicos que le sacamos partido...

Dejo aquí mis estadísticas de la carrera, y de paso un saludo afectuoso a todos aquellos runners del terruño que ignoran, deliberadamente o no, las bondades de este foro.

Sábado 13, Paseo de Ombreiro, Lugo.
Distancia: 5,16km
tiempo: 24:39



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Ven, 19 Abr 2019, 10:01
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

El miércoles salí de nuevo a hacer una sesión apresurada de 8,94 kms.
Tarde, ya anocheciendo, y con estas vacaciones de semana santa medio lluviosas recién empezadas, no se veía ni un alma. Lo único, un conejo (sí, un conejo de verdad), que se cruzó como un rayo por delante de mis narices en el parque de la Lonia. No es la primera vez que lo veo, y que se me pone chulito con sus exhibiciones de velocidad punta animal. ¡Me he quedado con tu cara!¡Sé donde vives!, le espeto imaginariamente.

Y eso es todo por ahora. Sigo, cómo no, puliéndome con avidez las crónicas maratonianas que surgen por aquí; ahora las del Coruña C42. Y me conmociono, yo también, con el trágico destino de Andresín, el pobre felino que pertenecerá a partir de ahora, y para siempre, a la memoria histórica de este foro, pero que no le librará de la sucia cuneta en la que dio con sus huesos. Él, desgraciadamente, no tendrá detrás a un Ian Gibson que se obsesione con encontrar lo que los gusanos despreciaron de García Lorca. En fin, está siendo este un mal año para los de su especie. Empezó mal, y no lleva camino de arreglarse.
La diferencia entre los gatos y los conejos, es que estos últimos, aún siendo infinitamente más pobres de recursos, prefieren lo primero poner el culo a salvo. Hummm.... A la señora Minducha no le deben ser precisamente santos de su devoción. No señor, ya te digo yo que no.

Y volviendo al trending topic "Notre Dame", dejo por aquí un interesante artículo con ejercicios útiles (según se mire)... A algunos, desde luego nos hacen más falta que a otros.

www.artofmanliness.com...exercises/



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
beuckelssen

Foreiro Senior
Foreiro Senior
9/08/12
88 Carreiras
959 Mensaxes
Valdoviño
Respostar citando Envío Ven, 19 Abr 2019, 13:34
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

Yo siempre he sido más de jabalís. Ya no solo porque de vez en cuando diviso alguno durante mis trotes, sino porque me siento más identificado con este bicho que con otros más manidos en la biblioteca de metáforas runeras. Tú lo ves y no tiene una pinta muy grácil o esbelta. No transmite velocidad, pero cuando se encabronan sueltan unos esprines que no veas.

Que vaya bien la cogorza en Portomarín, por cierto.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Ven, 19 Abr 2019, 18:47
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

beuckelssen escribió:


Que vaya bien la cogorza en Portomarín, por cierto.

chin-chin



Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Dom, 21 Abr 2019, 19:40
Asunto: Re: El Correo Papalegüense (edición online)

¿Cómo hubiera quedado Notre Dame si los parisinos hubieran hecho caso de Trump y sus ideas de bombero ?
No, mejor no voy a hacer este chiste. Además de por qué en el fondo la iglesia minimalista de San Nicolás de Portomarín es muy original, me gusta, le tengo aprecio, y si nos apuramos, puestos a buscar un jorobado con el que poner la guinda, yo tengo todas las papeletas.



Pero vamos a lo que importa.
Muchos archirrivales presentes y un sol de justicia avisando a navegantes, sobre todo a aquellos que, como yo, tenemos el motor que está de mírame y no me toques, queriendo a la mínima saltar por los aires entre espumarajos de vapor hirviendo.
Afortunadamente, la organización (impecable) tuvo un derroche de empatía, situando multitud de puestos de avituallamiento líquido a lo largo del recorrido. Solo esto, ya le reporta la matrícula de honor, y nos hace olvidar los minutos que se demoró la salida.
Claro que no fue culpa de ellos. Justo cuando daban las 12:30, salía la sagrada forma del templo, solémnemente portada bajo palio por las autoridades eclesiásticas y civiles de la villa, y es bien sabido de todos que no se puede repicar las campanas y al mismo tiempo estar en la procesión.

Por si acaso yo no dejé de calentar, y así evité enfriarme, en prevención de la mucha refriega, y trabajo de pico y pala, que me esperaba.
Como ya dije había muchas cuestas, cortas pero brutales, y más suaves pero infinitas, y hubo que tirar de oficio para ir solventándolas.

Y nada más. Contento, sin alharacas, pero bastante mejor de lo esperado.
Aparte de que corrí por la patilla, dorsal regalado sin llegarse siquiera a sortear, y que la gasolinera de San Periquitín (nombre comercial ficticio) me regaló un bono descuento de 3 euros.
A este paso me van a hacer rico. Pues que sepan que mi dinero es tan bueno como el de cualquier otro (esta frase se decía mucho antes en las películas del oeste en blanco y negro).

Distancia: 7.07 kms
Tiempo: 38:29
Puesto 83 de 117.
En mi línea. O tal vez debiera decir, en mi ruedecilla.

Como dijo Trump el jueves: Must act quickly!

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos