Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
mateotn

Maratoniano
Maratoniano
27/11/13
0 Carreiras
1524 Mensaxes
A Coruña
Respostar citando Envío Ven, 17 Nov 2017, 6:46
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Como siempre, un precioso relato. Me quedo con las ganas, un año más.
Amina

Experto no foro
Experto no foro
1/09/14
0 Carreiras
3048 Mensaxes
La ciudad de las piruletas y nubes de colores
Respostar citando Envío Ven, 17 Nov 2017, 6:56
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Gracias por la crónica Dani, yo no lo podría contar mejor, y me he vuelto a emocionar al leerte Sorriso Es la magia que tiene quien relata experiencias desde el corazón.
No habría podido elegir mejores compañeros para mi primera Behobia. Hay que correrla, hay que vivirla, hay que sentirla. Al menos una vez en la vida. Aunque yo intentaré que sea al menos una vez al año. Volveremos a coincidir allí en 2018.
Aupa Dani!
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 17 Nov 2017, 8:55
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Siempre que leo una de tus crónicas sobre la Behovia me digo: "el año que viene tengo que ir". No saben por ahí el embajador que tienen...
cK13

Montañés
Montañés
26/11/15
0 Carreiras
2123 Mensaxes
Caldas de Reis
Respostar citando Envío Ven, 17 Nov 2017, 9:18
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Delicioso relato Dr. Aplauso Aplauso Aplauso
lihto

Colaborador Circuíto
Colaborador Circuíto
12/06/11
606 Carreiras
4686 Mensaxes
K-pax
Respostar citando Envío Ven, 17 Nov 2017, 10:13
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Como siempre enorme Dani,gracias por la crónica,el viaje y la compañia

" Corre la primera parte con tu cabeza,la segunda con tu personalidad,y la tercera con tu corazon."

Mike fanelli,entrenador
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Ven, 17 Nov 2017, 17:25
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Ya sé que es una Behobviedad, pero una vez más te felicito por un relato exquisito e impecable.
Ahora te toca tributar todo ese superávit de karma bueno ingresado a cuenta, por las calles del maléfico Sanmartiño. Mr. Green

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Pollastre

Foreiro Senior
Foreiro Senior
10/01/14
16 Carreiras
508 Mensaxes
A Coruña
Respostar citando Envío Ven, 17 Nov 2017, 19:11
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

El otro día...
- "Papá, enséñame la página de los gatos, a ver cuáles ha puesto nuevos."
- "Es que hace días que no pone ninguno."
- "¿No? ¿Y eso por qué?"
- "No sé, es un señor muy atareado, o es que está viajando. Es que viaja mucho."

Hoy tampoco hay gatos, de momento el niño se queda con las ganas, pero me alegro de que lo pases bien. Los de la Behobia no pueden tener mejor embajador, a ver quién es el guapo que lee estas crónicas y no le dan ganas de irse para allá. Y bien sabes que cuando nos metemos contigo pidiendo que recuperes bien es porque queremos que sigas disfrutando Behobias durante muuuchos años.
Saludos campeón
AUGUSTI

Foreiro Senior
Foreiro Senior
25/03/12
2 Carreiras
529 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 17 Nov 2017, 22:08
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Gracias por la crónica. Yo quiero ir y vivirlo
matogrosso

Multimedia
Multimedia
24/07/09
101 Carreiras
1348 Mensaxes
Aquae Urente
Respostar citando Envío Sáb, 18 Nov 2017, 10:25
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:
En Errenteria me elevé. Fui flotando, sin pisar el suelo, ingrávido, como en un sueño. ...y subí llorando y adelantando con mis globos de siete leguas.

No cabe duda, a tenor del relato, que la Behovia pone las emociones a flor de piel. O eso o que sois todos muy sensibles. Sí, pero a que a nadie le ha conmovido que el retoño de Pollastre se haya quedado si su habitual foto de gatitos...?
Si es que...


Homo homini gallicus canis
maseda

Foreiro Veterano
Foreiro Veterano
3/03/11
0 Carreiras
1339 Mensaxes
A Coruña
Respostar citando Envío Sáb, 18 Nov 2017, 10:43
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Casi es mejor decir algo cuando la crónica es mala porque sino, nos repetimos mucho. Ríndose Gran crónica. Como siempre vaya finde que debisteis de pasar en Donostia. Enhorabuena por esas 7 Behovias.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Sáb, 18 Nov 2017, 18:38
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Cuarto año del gato. Día 135.

No es que estén el diario abandonado, los entrenos sin actualizar y los niños huérfanos de fotos de gatos: es que no he hecho nada en toda la semana. Rien, nothing.

Y mañana es la San Martiño, aunque sea en plan paseo.

Así que desempolvé el reloj y las zapatillas y salí a dar una vuelta pequeña para peritar los desperfectos en el chasis. El motor va tirando, ha perdido potencia y velocidad y tarda en arrancar, pero cumple su función. El problema es el resto.

Fueron cerca de cinco kilómetros por Cda a la hora de comer. Sin duda por ello no estaban las calles atestadas de gente animando. En el censo únicamente anoté un caballo y dos ciclistas apoyados en una valla, los tres pastando, los tres mudos. Las penas físicas, que son las mismas de estos últimos meses, os las ahorro, y sin embargo llegué contento a casa. El que no se conforma y tal.

Íbamos a ver “Blade Runner 2049” y justamente esta tarde la han quitado del cine. A modo de sustitución rescato una película de ciencia ficción con felino: “El quinto elemento”.



Un infante que le pregunta a su padre por los gatos da esperanza. Quizás ése será el mítico niño que nos ha de pagar las pensiones. Para ese crío, este chico que soy yo le trae hoy ración doble.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
tiojuan

Foreiro Senior
Foreiro Senior
3/10/11
0 Carreiras
807 Mensaxes
Cambados
Respostar citando Envío Sáb, 18 Nov 2017, 20:34
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Y yo me uno a las felicitaciones, enorme Dani!
Eres el mejor embajador de la Behobia sin duda, yo no podría sumar cuatro ediciones corridas,sin tu ayuda. Graciassssssss.
La cronica me transportó allí tambien este año, que pena tengo de no hacer la quinta, se verá se verá.
Un abrazo.
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Dom, 19 Nov 2017, 19:02
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

La Behobia es una carrera hecha a tu medida. Me alegro de que la hayas podido disfrutar una vez más y de que nos hayas dejado otra de tus excelentes crónicas...y sin necesidad de hablar de tiempos ni de marcas...Cómo era eso que decías de los diarios? Ah, sí, diario de letras, lo llamabas.
Pollastre

Foreiro Senior
Foreiro Senior
10/01/14
16 Carreiras
508 Mensaxes
A Coruña
Respostar citando Envío Lun, 20 Nov 2017, 20:00
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Por aquí me dicen que dé las gracias de su parte a Matogrosso por el gato-dron, y también al señor que se ocupa de esta página, por el último gatito en particular, y por todos en general. Aplauso Aplauso
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mar, 21 Nov 2017, 1:25
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Cuarto año del gato. Día 136. (19 de noviembre)[i]

Este año, por una vez, esperaba con ilusión la cita en Ourense.

Me explico.

El entrenador no quiere que compita mientras sigo renqueante, ni aun prometiendo ir despacio, que lo voy, pues dice que el ambiente y la gente enmascaran las sensaciones y me impiden valorar correctamente las lesiones.

- Es verdad. ¿Pero y si pudiera encontrar una carrera en la que no hubiera peligro de dejarme llevar por el calor de la gente, una en la que no me venga arriba, una tan poco emocionante como pegar sellos, tan aburrida como una partida de ajedrez por la radio, tan sosa como tomar arroz integral sin sal estando resfriado?
- ¡No existe una carrera así!

Conque fui a ésta.

Y sí que hallé ajetreos y prisas y alborotos. En la previa.

Todos esos elogios desmesurados a la San Martiño, alharacas y perifollos (no sé pero suena bien), la cuenta atrás para el día D, etcétera, tanta historia y la mañana en cuestión los gemelos Wifredo y Asdrúbal se quedan dormidos y el recado sin cumplir. Idas y venidas, el coche que no abre, el bar que no se presta a cuidar de la mochila, el guardarropa al que no acudo por no tener acreditación, móviles que no funcionan fuera de casa. Cordones umbilicales sin cortar, y ya están talluditos. En resumen: de nuevo salí al final del pelotón y, perdidos entre la multitud, Moncho y Caranquexo acabaron corriendo sin dorsal (el papelito en el pecho, no la inscripción) y un servidor con tres colgando de la cintura cual falda hawaiana. Lo explico por si veis alguna foto rara. De otros indocumentados no respondo.

Y mientras esperaba (en vano) a que se resolviese la logística, pasaban al trote conocidos y ajenos, once mil según la organización y tres mil según la policía de Championchip. Por los altavoces entrevistaban a Alejandro Blanco, presidente del COE e inolvidable alcaide de “Cadena perpetua”. Me acerqué casi de casualidad a la fotoquedada, que me pilló despistado mirando hacia Cuenca. Por allí andaban Meiga, Nóvoa, Carlitos, o los Superchamorristas Amina y Jose. Yo, aturullado (palabro que creía gallego), no atinaba ni a saludar ni a poner los imperdibles. Lo de calentar y eso, ya si tal la semana próxima.

Arrancamos, cada uno con sus objetivos, urgencias o pachorras. Obedeciendo instrucciones, simplemente pretendía atender al cuerpo (al mío), hacer un entreno acompañado. Rodar: ¡silencio, se rueda! Los espectadores, infinitamente respetuosos, guardaron un mutismo absoluto. Qué público entendido. Qué fabulosa transformación. ¿Quién reconocería en estos vecinos a los mismos que tosen en el teatro, hablan en el cine, gritan sus conversaciones al teléfono, comparten generosamente las pataletas de sus hijos o tocan el volumen del televisor hasta que retumban las paredes?

Escuché. Todo lo escuché. Escuché a los insectos en sus mil rituales, oí crecer la hierba. El menor de los sonidos llegaba con claridad a la caja timpánica amplificado por la acústica de los adoquines, rebotado por el muro de personas volvía aumentado a nosotros, hipertrofiados murciélagos pedestres. El cri cri ci de mis rodillas, el crunch crunch del tobillo, el fsssssss de los cartílagos disolviéndose como una aspirina, el rac rac raaac de la cadera al raspar. La sangre circulaba por las arterias con un glu glu rítmico. Bum bum bum, mi corazón, que es un músculo sano pero necesita amor. Era la la sinfonía de la vida abriéndose camino.

Y en el kilómetro dos, de pronto, plas plas, un ruido extraño, novedoso, intranquilizador, que no identifiqué. ¡Algo grave, seguro! ¿Una piedra en el riñón? ¿La próstata? ¿Qué, qué? Era un antisocial aplaudiendo. Dónde vamos a parar.

Fue una excepción. Miradas de cristal bajo el saxo envueltas, perfecciones en los rizos, sus gargantas secas, fiesta de los maniquíes, no los toques, por favor. Pasaba el tiempo lentamente. La espalda me molestaba moderadamente. O estoy mejor o he vuelto a subir el umbral del dolor. Si continúo elevándolo con esta facilidad, llegará un momento en que me convierta en un ser virtualmente indestructible.

Ya no faltaba mucho. Quité los dos dorsales suplementarios para no alarmar a los jueces y me pinché con un imperdible. Como la Bella Durmiente con el huso de la rueca. La quietud soporífera de tarde de sofá en que nos movíamos invitaba al sueño de cien años. Empezaba a cabecear. Habría seguido al mismo ritmo relajado y autoconsciente hasta la meta de no ser por la irrupción de orion764. Reciente maratoniano, estaba descubriendo en ese instante los beneficios del ejercicio aeróbico y probándolos conmigo. Un archienemigo inesperado, normalmente un equipo modesto que da la sorpresa durante algunas jornadas y termina retornando a su hábitat natural... pero ¿y si Gonzalo era un Leicester, un Montpellier? Lo entretuve preguntándole por Budapest y comprobé alarmado que le sobraban fuerzas para responderme, contestar a los familiares y aumentar la velocidad.

Aumentó, aumentó, y no fue fácil aguantar su paso y guardar un último empujón para entrar delante, y aún menos hacerlo con cara de no darle importancia. No resultó muy convincente: habíamos cruzado el puente medieval como dos locos.

Allí aguardaban Moncho, los gemelos, PequeñaCriatura, con los que comeríamos (primer plato, segundo plato, bebida, café, y de postre caldo, toma innovación, Ferran Adrià) en cuanto pudimos escapar de la encerrona de humanidad sudorosa, que no es menos molesta porque no sea criticada como la de Santiago.

Mientras, en otras zonas de la carrera se disputaban otras peleas. Si no se me informa de ello con anterioridad no me parece justo que después se haga mofa y befa por quién corrió más. ¡Niego la mayor! Yo gané mi duelo y no sufrí demasiado, estoy satisfecho. Y en cualquier caso si ha de haber un héroe este domingo será Chamorro, tres horas y media en Valencia. Más Superchamorrista que ninguno.

En el espacio nadie puede oír tus gritos. En la San Martiño no oirás los suyos.

(Algún nombre ha sido cambiado para preservar la identidad de los impuntuales).



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos