Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 18 Mar 2015, 23:35
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Primer año del gato. Día 255.

Antes corría solo por Taborda (casi diría contra Taborda), bajaba a ver el fútbol y quedaba aislado en una mesa, era el único del barrio sin perro. Ahora entreno acompañado, me envían fotos de gatos para el diario, hoy he encontrado por fin un bar barcelonista donde no soy un extraño. Son tonterías, pero para mí es importante tener con quien compartir mis cosas. Si no fuera así, no estaría escribiendo esto.

Salida por Tomiño de siete Tortujas, un club muy completo con sede, aparcamiento, buzón y ahora también peña culé. Con equipo A y equipo B. Con presidente y reina, hasta con stripper. Lo que no hay es presupuesto para linternas, de modo que los galgos tuvieron que frenar y esperar por nosotros. Un rodaje tranquilo, diez kilómetros en el sentido inverso del habitual, lo prefiero así, a 5'14". Y el último repecho aproveché para acelerar y comprobar mis recién adquiridos superpoderes. Ya os iré contando si dura, porque estoy descubriendo sensaciones nuevas, buenas, como si me hubiese crecido una articulación extra en el sacro, una facilidad desconocida para ir más rápido sin descompensarme, casi sin esforzarme. Un gustazo.

Después me quedé a ver la Champions, con cada caña un pincho doble que volví cenado. Y los comentarios alrededor: Qué buen partido hizo Alexanco hoy, ¿eh? E porque o Quini está secuestrado. Aaaay.

Gracias, Tortujas.

P.S. Este domingo voy a hacer de liebre de Juan, toda una responsabilidad.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Sáb, 11 Mar 2017, 23:04; editado 2 veces
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 19 Mar 2015, 22:58
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Primer año del gato. Día 256.

Series cortas, largas, fartlek, todo junto en la oficina. A ritmos de 111, 115, 303, 340 y 349, con un sprint de Intrastat y unos estiramientos de cierre mensual y reporte al grupo. Muy cansado. Pero había quedado para correr con Jullit y Montse, que venía a comprobar si lo del domingo fue casualidad. Si Sabina quiere reír como llora Chabela, yo quiero bajar como sube Jullit. Del grupo debutante sólo ella ha llegado para quedarse, si todo va bien y si no la agobio animándola en exceso, diría que las próximas semanas la veremos en más carreras (tal vez Arcade, Tui, Mos).

Hoy fueron siete kilómetros a 5'09", pero no estuve a gusto. La fascitis se está descontrolando y las rodillas están un año más en modo pre-Vig-Bay (si esto no es psicosomático que baje Heinroth y lo vea), además del agotamiento general. Ya no haré nada más hasta Samil.

Sé que es sólo un estado pasajero y no le doy importancia, pero la desgana ahora mismo es de las grandes.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Sáb, 11 Mar 2017, 22:57; editado 2 veces
Pollastre

Foreiro Senior
Foreiro Senior
10/01/14
16 Carreiras
508 Mensaxes
A Coruña
Respostar citando Envío Xov, 19 Mar 2015, 23:11
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Hola Doctor
Me tienes impresionado con tus últimos logros. Tus archienemigos ya no los ves ni por el retrovisor. Aún te quedan retos, como superar la marca de Pollastre en un 10k Silbar . Es un reto interesante. No te queda mucho.
Además de por la calidad atlética, algo indudable, a poco que se repase tu diario 3 o 4 páginas más atrás, aparte de gatos ponías cosas que no se pueden hacer con condromalacia, etc. Todos estos problemas parece que han quedado razonablemente atrás, visto lo visto. Como miembro de la cofradía de la rodilla dolorosa y/o rótula desalineada, ya podías decirnos el hechizo que has utilizado para conseguirlo.
Pásalo bien en la Vig-Bay. Un gato haciendo de liebre puede resultar curioso.
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Ven, 20 Mar 2015, 11:24
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:
La fascitis se está descontrolando y las rodillas están un año más en modo pre-Vig-Bay (si esto no es psicosomático que baje Heinroth y lo vea), además del agotamiento general. Ya no haré nada más hasta Samil.

Veo que una vez más pones en práctica tu archisabida táctica precarrera, que tan buenos frutos te suele dar en las medias, de soltar tremendos lagrimones de cocodrilo.
A este paso tu condromalacia, que va y viene, ahora está, luego no está, aparece, pide un café y desaparece, y por el medio incumple la segunda ley de Newton, va a ser más famosa que la historia de la bala mágica que mató a Kennedy.

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Ven, 20 Mar 2015, 12:00
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Rescato la crónica de la carrera de hace tres años, que creo adecuada para este diario. Fue mi mejor participación, por debajo de 1:41', pero no sin grandes sufrimientos. Pasado mañana voy en mejor forma y más despacio, digo yo que se notará.


Lo tengo todo estudiado, voy a hacer los primeros 10 kilómetros a 5' y el resto a 4'30", y así clavo la hora y cuarenta minutos prevista y entro en meta a buen ritmo y triunfando. Estrategias que ya quisiera The Special One, vamos.

Dicho y hecho. Arrancamos y aunque pierdo unos segundos por culpa de los demás (están todos mal colocados menos yo) los recupero pronto y ya tengo que ir frenándome porque el cuerpo (serrano él) me pide marcha. Mucha gente delante de mí que sé que voy a adelantar en cuanto quiera, sonrío condescendiente y sigo tranquilo.

Subo Canido sin forzar y todo va bien, incluso voy más rápido de lo que debería, pero ¿quién puede ponerle puertas al campo, el cascabel al gato y cortar las alas de mi libertad? Se me une Guillermo, rodamos juntos un par de kilómetros y antes de llegar al 10 ya decido mostrar mis cartas, me despido y empiezo a correr de verdad.

4'30", 4'22", 4'16"... y conteniéndome. Calculo que con esta progresión en breve estaré en tiempos negativos, la hora y media es posible, ¡o menos! Tengo esa sensación de que las piernas van solas, no hace falta ordenarles nada, correr es tan fácil y natural, puedo dedicarme a disfrutar del paisaje, dar alguna palabra de ánimo a todos los que dejo atrás, recibir los merecidos aplausos del público.

¡Soy genial! ¡Me encanta la Vig-Bay! ¡Y sin entrenar apenas!

Bajo la cuesta de Playa América, donde están mis padres, y nuevamente tengo que controlarme, creo que podría volar, así de bien voy. Busco a Lekhili, no puede andar lejos aunque él también debe de estar corriendo rápido, no le veo porque aún tengo unos 1.700 tipos en medio, pero ahora mismo los adelanto y asunto resuelto. ¡Menudo soy yo!

Y en ese momento, oh fatalidad, oh injusticia, se me reproduce mi antigua lesión: primero el gemelo, luego el tendón, el otro tendón, un dedo, las ingles, los tobillos, el sacro, la zona lumbar, las rodillas, la cabeza, el estómago, un hombro y un montón de partes que no sé cómo se llaman. Me duele todo, todo, es un caso grave de toditis.

Las rectas se estiran y alejan como los pasillos en películas de terror, cada paso es una tortura, me adelantan por docenas, me voy encorvando como una cucaracha, qué ganas de retirarme. Las piernas que corrían solas ahora se niegan a obedecer (sólo las mías, las de los demás parecen estar en armonía con sus propietarios). Cuando creo haber tocado fondo, voy a peor. Y Baiona está en las antípodas (o más allá).

¡Soy un desastre! ¡Odio la Vig-Bay! ¿Por qué, oh por qué no habré entrenado más?

Como todo acaba llegando, también alcanzo el último kilómetro. Allí el Ángel de la Guarda se apiada de mí y transfigurado en Guillermo me rescata, me obliga a seguirle y aunque sólo sea por no oír sus gritos remonto, hago de tripas corazón, de mi capa un sayo y de la necesidad virtud, rompo relaciones diplomáticas con las piernas y acelero. Para mi gran sorpresa paso de ir a 5'30" (y subiendo) a hacer la recta de meta a 3'30". ¡De nuevo soy genial! ¡Apartaos que voy!

Consigo llegar a la hierba, me tiro y quedo catatónico. No sólo estoy cojo, también estoy manco. Pierdo el reloj. Me pregunto por qué corro. Etcétera. Para la gimnasia rítmica estoy mayor, habrá que ir a más carreras. A ver cómo van los ánimos estos días.

La madre que parió a la Vig-Bay...



Vaya timo de eclipse, si el yanqui en la corte del Rey Arturo va con ese prodigio de todo a cien, le cortan la cabeza igualmente.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Sáb, 11 Mar 2017, 22:55; editado 1 vez
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4270 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 20 Mar 2015, 14:05
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Y a Tintín lo queman en Perú (no el Tintín que corre, el de viñeta).
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Dom, 22 Mar 2015, 14:25
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Un placer coincidir contigo y tu Grupo. Durante la Carrera me saludo (con palabras de ánimo incluidas) Montse pero ni por archirrivalidad vicariante fui capaz de seguirla. Ah¡ Que sepas que en el Futbol también somos archirrivales!!!!
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Dom, 22 Mar 2015, 19:14
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Primer año del gato. Día 259.

En el principio era el Verbum. Después la carrera, mi sexta Vig-Bay, la única prueba a la que no he faltado desde que empecé. Tras París y la Interrunning ponía la guinda a unas semanas de marzo muy especiales, estilo Samanta Villar pasa 21 días viviendo en las populares. Madrugamos, abro la ventana: la primavera trompetera ya llegó, ya me despido del abrigo, niña vente conmigo. Salimos y recogemos a la otra niña, y tiramos para Baiona, donde desayuno sano como siempre (croissant a la plancha). Contando behobias y otras no homologadas, ésta es mi media número veinticinco, y es que soy un superveterano, mal que me pese, y veo (¿con envidia?) cómo los debutantes están nerviosos e ilusionados. Keep calm and love cats. Montamos en el autobús, silbo rockabilly en mi pitagol, el cielo azul y brilla el sol, en el Vitrasa hacia Samil, hoy me voy a divertir. Nos dirigimos a la foto-kedada, donde entre otros saludos pongo cara a Aprendiz, que quiere despedirse de Galicia a lo grande. En el medio me paran de la TVG (creo) y me hacen una entrevista, Nando e Isaías se me echan encima para chupar cámara, digo lo que se me ocurre y me permite la timidez pero no me acuerdo de publicitar el diario gatuno, qué oportunidad de darlo a conocer a millones (qué digo, miles de millones) de espectadores, convertirme en fenómeno viral, ser objeto de memes, crear mi propia línea de cintas del pelo, ser subtitulado como los vídeos de Hitler (ahora el Risitas).

El plan para hoy. Desoigo (no sin esfuerzo) los cantos de sirena que me animan a ir por marca. El reto es distinto y novedoso: voy a intentar llevar a dos compañeros a la hora y cuarenta y cinco. Juan, architortuja, con quien salgo por Tomiño varios días por semana, uno de los responsables de mi mejoría, y Nando, globero ocasional y traidor trailero, colega de comidas y palillos, risas y escapadas turísticas. Sé sobre el papel cómo hacerlo, de menos a más, pero lo que me funciona a mí no tiene por qué servirles a ellos (y a los dos a la vez). Entusiasmado con mi nuevo rol, compro unos globos en una chucherería (lugar donde venden chucherías) y me los pongo en la cabeza, con los nombres y el tiempo rotulados. ¿Sabéis que cuestan cinco céntimos cada uno? ¿Es éste un negocio rentable? Aun pensando en lo que pueda gastar Ana Mato en sus fiestas de confetti, no lo tengo muy claro. Y así con los apéndices saltarines (ahora se entiende por qué me abordaron los de la televisión, para reírse de mí) nos ponemos en el cajón dispuestos a acabar en esos ciento cinco minutos.

¿Lo habremos conseguido? Mirada de Jorge Javier Vázquez a la cámara, morritos fruncidos, como en foto fija, supongo que practica ante el espejo hasta que se le ponen rojos los ojos. Emoción y diez minutos de publicidad.

¡Noooo! Y como ya no es sólo mi carrera sino la de tres, supongo que debo valorarla en conjunto. Empezamos muy bien, voy dejando que se marchen todos los impacientes y llevo, llevamos el ritmo correcto, la idea es hacer el primer 10K a 5'10" y el resto a 4'50", me parece asequible y confío en Juan (en Nando no tanto), la cosa marcha y los kilómetros van cayendo solos, sin mucho esfuerzo vamos un pelín más rápido de lo previsto. Toda la carrera voy al son del pum pum de los globos rebotando en las orejas (no creía que fueran a aguantar sin reventar, por cinco céntimos), temo que me descalifiquen por usar ayuda externa aunque sea autopropulsada. Los niños están encantados conmigo (si ellos supieran lo que pienso de ellos...), mira ése, ji, ji, y las madres se solidarizan y me animan, venga el de los globitos que ya falta poco. Y seguimos los tres juntos y en tiempo.

Me entran dudas, de pronto: ¿Le parecerá bien a mi jefe que vaya con la camiseta de la empresa y esa pinta? ¿Qué pensará mi madre, que está en Panxón, al ver que de 5.500 corredores el único fantoche es su hijo? Bah. Todo lo contrario, se nos une una chica que quiere hacer la misma marca, varias personas me preguntan a cuánto vamos, les explico que no soy de la organización, que esto me lo he puesto yo en la cabeza y escrito con un rotulador (mal concepto tienen de la Vig-Bay si creen que las liebres oficiales van así) y deciden no seguirme, eh, eso ofende. Y como voy relajado, por debajo de lo que puedo ahora mismo, estoy disfrutando un montón, qué feo es Vigo pero qué maravillosa es su ría, qué vistas, aplauden y yo aplaudo, me gusta mucho esta carrera.

Pero cuando apretamos un poco según estaba previsto, Nando se descuelga en Playa América, nos dice que sigamos sin él (después en la comida se quejaría, qué ingrata es la vida del globero), y también la compañera espontánea, me quedo con Juan y no tiene un aspecto demasiado prometedor, está pagando el precio de esta media, por lo que es y por ser su primera, ya le había avisado de que es muy engañosa y nada fácil. No sé qué hacer para ayudarle, le voy cantando los repechos (éste es ya el último) y los kilómetros (no faltan ni cuatro, es un microentreno por Tomiño), le exagero (esta entrada es como el Tour de Francia, mira qué animación), apelo a su vanidad (Juan, que está tu mujer en meta, ponte derecho y que no te vea así), en fin, le miento: ¡venga, coño, que tú puedes! Porque no puede. Me dice que está mareado y me asusto, soy una liebre sin seguro, paremos, pero no quiere. Nos adelantan varios archis, la gente sigue feliz aplaudiendo al simpático de los globitos, y yo pendiente de él, se hacen largas las rectas. Empieza a soplar: ¡El viento se levanta! ¡Hay que intentar vivir! Por fin llegamos a Baiona. Se sienta, descansa y recupera. Todo en su sitio. No hemos logrado al objetivo pero 1:48' en su debut en media maratón tampoco está mal. Y habrá muchas más.

¿He disfrutado? Pues sí. Es mísero, sórdido, y aun diría tétrico, someterlo todo al sistema métrico. Mirad las Cíes y el público y el baño en el mar que estaba más frío que el nitrógeno líquido. ¿Lo he hecho bien como guía? A saber, yo creo que sí pero no lo conseguimos, la polémica está servida, esta noche encuesta en el Chiringuito, ¡vente!

Por su parte, Montse hizo marca personal. Y sin ayuda o supuesta ayuda. Y después, comilona.

La moraleja de esta historia es tan evidente que da pereza: para correr, que no os den gato por liebre.





P.S.: La chica que se apuntó al grupo fue la que mejor lo hizo. Remontó, nos pasó, y me dio las gracias.

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Sáb, 11 Mar 2017, 22:52; editado 2 veces
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Lun, 23 Mar 2015, 18:35
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Enhorabuena Dani, tus crónicas últimamente son auténticos long-plays, y aún así se queda uno con ganas de pedir bises al letrista...
¡Bravo!
Aplauso Aplauso Aplauso Aplauso Aplauso

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 23 Mar 2015, 20:34
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Siempre es un placer leer tus crónicas.
Ya pondrás el enlace con la entrevista.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mar, 24 Mar 2015, 23:00
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Primer año del gato. Día 262.

Vuelvo de globero a bloguero, la u me estropea el anagrama y en realidad esto no es un blog y esto no es una pipa y una rosa es una rosa es una rosa.

Había que comprobar que todo estaba en su sitio tras los últimos excesos, convocamos a algunos Tortujas (cuatro, por supuesto) y fuimos a rodar un poco por Tomiño, una distancia indeterminada porque me hice un lío con el Garmin pero sobre seis kilómetros. No, no hay nada roto salvo un dedo que me empieza a preocupar. Y Montse pudo presenciar en directo mi nuevo golpe de cadera, tendré que ponerle un nombre a esta técnica de carrera con el culo apretado que es superior al kame hame ha.

No sólo nosotros entrenamos por el pueblo, nos cruzamos con unos cuantos independientes que no se quieren integrar. Y lo entiendo, porque me entero de que estamos en conversaciones con el comercio local para patrocinar la equipación, a mí me parece peor que lo de Qatar en el Barça, se empieza así y acabamos cobrando en la Supercopa y poniendo medio día del club cuando viene Cristiano. Será por camisetas. Claro que hay algún anuncio que sí que sí...



P.S.: Lo de la TVG no sé si salió, a ver si eran de Vox para preparar otro vídeo y yo servía de ejemplo de la degeneración a la que nos va a llevar Podemos.

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Sáb, 11 Mar 2017, 22:46; editado 3 veces
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 25 Mar 2015, 19:46
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Vengo del taller, nada grave, no es de motor ni eléctrico sino de chapa y pedicura: un par de uñas que no se han adaptado a tanto entreno y carrera y me van a hacer parar unos días. Mis dedos son como yo, cuando salió aquel superventas de autoayuda capitalista, ¿Quién se ha llevado mi queso?, que venía a promover la flexibilidad laboral absoluta para no quedarte fuera del engranaje, me reconocí como muy reacio a los cambios. Cuando en un concierto después del clímax de despedida el público, enfervorizado, reclama ¡otra, otra!, yo, recalcitrante, reivindico ¡la misma, la misma!

Supongo que hasta el domingo ya no correré. Como imaginaba, Jullit es el fichaje runnero de 2015 y va a Soutomaior. Tenedle miedo, mucho miedo.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Sáb, 11 Mar 2017, 22:43; editado 1 vez
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Dom, 29 Mar 2015, 16:18
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Primer año del gato. Día 266.

Me he visto en la TVG2 (segunda división autonómica, tampoco iba a esperar prime time), será por la brevedad del montaje pero hasta me gusté (léase: no grité ¡tierra, trágame!). Con los globos en la cabeza, diciendo que son para que no se me pierdan los dos a los que hago de liebre, y que es mi sexta Vig-Bay y por ello soy ya veterano. Lo sé, lo sé, no son las declaraciones más impactantes de la historia de la televisión ni creo que hagan un zapping en APM, pero ahí estamos, maullando catódicamente desde Galicia para el mundo. Apártate, Belén Esteban, que llego yo. Gran Hermano Vig.

Lo de Arcade. Empezamos con las quejas. Esta semana ha sido asaz achacosa, con problemas estomacales (y como no estoy acostumbrado me puse un poco llorón), algún amago de resfriado, dolor de rodillas, pinchazo en un gemelo y con las dos uñas que no sanan pese al reposo. Ya lo cantaban Ilegales: en el débil no curan las heridas. Entre unas cosas y otras anduve decaído y sin salir a entrenar, más dos cenas sociales, y probando una especie de preservativo de silicona que me dejó el dedo blanquecino con un parecido razonable con la cabeza de Darth Vader al quitarse el casco. Y durmiendo mal. Todo en orden, por tanto.

Voy con Jullit y desde la carretera vemos a Isaías en pleno rodaje largo, con una mochila y unos tubos de hidratación que tal cual parecía un destiltraje fremen (alguien habrá leído "Dune", espero). Matogrosso a la cámara y Papa-Léguas con gafas de correr mucho, eso es lo que yo llamo una ilusión óptica. Un Tortuja y pocos conocidos más. Decido acompañar a mi compañera, valga la redundancia, en principio para atacar 4'45", es su segunda carrera y nunca entrenó a ese ritmo, está en la fase de hacer marca personal casi cada día. Como es novata no sabe si tiene que calentar o no, si llevar camiseta o rebequita, si la salida es en un sentido u otro. En el último instante quiere aligerar ropa, volvemos al coche y desde allí oímos con espanto cómo van a dar el pistoletazo (figurado), esprintamos y llegamos sin resuello pero a tiempo. Arrancamos entre tropezones, todos los torpes se habían reunido esta mañana en la parte trasera del pelotón, dejamos pasar unos minutos y empezamos a darle zapatilla. Adelantamos a Papa-Léguas en la primera subida y a muchos más, en las cuestas no se le resiste nadie, le pregunto qué tal, bien por debajo de cinco y con facilidad. Y pasando kilómetros y rivales se nos fue la carrera en nada, como si no tuviera mérito, dejamos atrás a todas las chicas que se muestran al alcance, hay que suponer que quedará alguna de las que ya juegan en otra liga pero me da que va a lograr un buen puesto. Intento motivarla para el tramo final, le busco enemigos imaginarios y apretamos la marcha, es peleona como el vino malo y se marca un duelo (que pierde por poco) con un desconocido hasta la meta, el fallo es que la meta no sabemos dónde está y el error de cálculo hace que llegue justita. A todo esto, yo a su lado tirando, que me está comiendo el protagonismo de la historia y eso que la escribo yo, empieza a parecer que no corrí ni nada. Bueno, pues en dueto y entre aplausos cruzamos bajo el arco, alguien grita quinto puesto, miro el reloj, 4'40". Fenomenal, objetivo conseguido, el globero se ha rehabilitado. El quinto puesto de la general femenina se convierte en primero de su categoría. Y sin sudar, que me he fijado. Su segunda carrera y ya ha ganado una. Lo siento por Jullit, a partir de ahora sólo podrá igualar como mucho, yo todavía tengo gran margen de mejora.

Mientras, los ourensanos a falta de éxitos deportivos me recriminan que no escribo a diario en el ídem. Mi pereza y mi vanidad se dan por aludidas al mismo tiempo. No hay que pedir tanto al artista. Se fuerza la máquina de noche y de día y el cantante con los músicos se juegan la vida.

De regreso a casa examino los pies. Voy a tener que comprar un rascador para gatos en el que afilar las uñas, mala pinta tiene.



Releyendo: "Limbo", de Bernard Wolfe.

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Sáb, 11 Mar 2017, 22:41; editado 2 veces
tiojuan

Foreiro Senior
Foreiro Senior
3/10/11
0 Carreiras
807 Mensaxes
Cambados
Respostar citando Envío Dom, 29 Mar 2015, 16:51
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Fenomenal , me encantan tus crónicas. No hace falta decir más.
Gracias por poder correr contigo sin ir a esa carrera, con leerte llega.
Un abrazo.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Lun, 30 Mar 2015, 20:25
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Primer año del gato. Día 267.

Hay gente tan buena que parece tonta, yo soy tan tonto que parezco bueno (y entonces me tratan de tonto, pero por los motivos equivocados). Algún día encontraré el equilibrio entre mi lado ristomejide y mi lado pagafantas. En la Interrunning salvé los muebles y pude ir el lunes a la oficina sin temor. Ahora, cuando ayudo a una compañera, me caen puteos por todos los flancos: tantos años corriendo y ya ves, ¿cuándo vas a conseguir tú un trofeo? Jamás, never, jamais sabré lo que es subir a un pódium, ¿contentos? Fracasé una vez, fracasé diez mil, y aun así alzo mi copa hacia el cielo, nunca fui en nada el mejor, tampoco he sido un gran amante. Yo sigo como Joe Rígoli. ¿Pero cómo puedes disfrutar de una carrera que sabes que es imposible ganar? Acabas de definir la vida.

Mejor salgo a correr un poco, a mi ritmo, al que no da triunfos. Llego a la sede y todavía es de día, vaya cambio: el personal del club está acabando su jornada, los administrativos y contables, los de la limpieza, el subdirector, el bedel, el aparcacoches, el técnico de fotocopiadoras, el botones Sacarino, el becario que abre el buzón... Menuda estructura tenemos montada, sólo faltan las paredes y el techo. Por la parte atlética es un lunes perezoso y únicamente vamos Richard y yo (con mis reticencias porque se va a frenar por mí). Negociamos y lo dejamos en diez kilómetros, pero se aprovechan como siempre de que voy con la cabeza en un saco y me llevan por donde quieren. Vamos charlando (no sin dificultad), y aunque con dolor de rodillas se hace muy ameno el entreno, aprieto un poco más de lo previsto para que no se aburra demasiado y terminamos unos 11,2K a 4'53". ¿Lo aprobamos? Lo aprobamos. Gracias, Richard. Cuento contigo para hacer escapadas a los caminos los sábados por la mañana, como José María el Tempranillo.

Siendo como soy un maratoniano en ciernes, no sé cómo se les ha podido despistar ese nombre a los encargados de la toponimia cántabra y astur. Qué bonito pueblo sería Ciernes, con sus caseríos, sus quesos curados, sus vacas y sus ciclistas recios y noblotes. El miércoles nos vamos de semana santa (lo pongo en minúsculas porque soy apóstata) al norte. Mientras no llega septiembre me conformaré con ser un medio maratoniano en Suances.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Sáb, 11 Mar 2017, 22:38; editado 4 veces





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos